στο πρώτο ημίχρονο ξεκινήσαμε ορμητικά και είχαμε αρκετές τελικές (οι περισσότερες εκτός εστίας). Ο Αστέρας κέρδισε ένα κόρνερ στο 2ο λεπτό και πέναλτυ στο 18, χωρίς να κάνει κάτι άλλο ενδιάμεσα. Μετά το γκολ μας έπιασε ναυτία και για ένα 10λεπτο ήμασταν εκτός γηπέδου (οπότε και έγιναν τα 2 δοκάρια του Αστέρα). Απορώ πως καταφέραμε και συνήλθαμε μετά (εννοώ χωρίς Χαλκιά-Κοντρέρας-Γκαρσία-Ίβιτς που αναλάμβαναν δράση όταν στράβωνε το παιχνίδι).
Στο 2ο ήμασταν τυχεροί που κάναμε γκολ στην πρώτη μας επίθεση. Από εκεί και πέρα είχαμε κυριαρχία και ο Αστέρας περνούσε τη σέντρα με τις τσιριλιές του Σανκαρέ. Σε μια από αυτές ήρθε το 3ο δοκάρι (λόγω προσωπικού λάθους και πάλι του Κουμάλο). Στη συνέχεια κάναμε το 2ο γκολ και στα 3 τελευταία λεπτά των καθυστερήσεων είχαμε την μπάλα στο κόρνερ μπροστά στην 4 σύνορα με επίσημα. Κράτημα της μπάλας για να μη δοθεί η ευκαιρία για γκολ στον αντίπαλο είχα να δω μήνες στην Τούμπα (λεπτομέρεια θα πεις).
Συμπέρασμα, ο Αστέρας αδίκησε τον εαυτό του. Πήγε να κλέψει τον αγώνα σαν μικρή ομαδούλα (δεν ξέρω αν μέτρησε κανείς πόσες φορές "τραυματίστηκαν" οι παίχτες του + ότι ο τέρμας πήρε κίτρινη για καθυστέρηση στο 73
) αντί να προσπαθήσει να επιβάλει το παιχνίδι της. Βέβαια μπορεί να μην είχε 3 δοκάρια, αλλά σίγουρα δε θα έφευγε με ήττα. Εμείς κάναμε 14 τελικές (ο ΟΣΦΠ έκανε 15 το Σάββατο) και βάλαμε 2 γκολ.
ΥΓ το πιο ωραίο της κερκίδας ήταν ο ύμνος της ομάδας που ακουγόταν από την 4 τα πρώτα λεπτά του αγώνα. Να καθιερωθεί
