Αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον που λες, γιατί όντως λείπει η ποικιλία και η φαντασία. Όμως αυτό είναι θέμα του προπονητή;Amsterdamer_87 έγραψε:Τζοσουα δεν αντιλεγω..
Το θεμα ειναι οτι αυτα τα ματς ειναι σαν μικρες αναλαμπες..
Αναφερομαι πιο πολυ στην διαρκεια,στο βαθος χρονου..
Για να το θεσω διαφορετικα,στα παιχνιδια μας λειπει η ποικιλια,σαν να λειπει η φαντασια ενα πραγμα..
Για παράδειγμα, η άεκ τι ποικιλία έχει; Πάιζει το ίδιο πράγμα. Πρέσινγκ και πρέσινγκ και μηδέν ανάπτυξη απέναντι σε κλειστές άμυνες.
Ο πάο τι ποικιλία είχε; 7 παίκτες πίσω από τη μπάλα και πέταγμα βαθιάς μπαλιάς στους κενούς χώρους.
Ο ολυμπιακός τι ποικιλία έδειξε με τον Ανιγκό στα 3 τελευταία ματς που τα πήγε σε όλα καλά. Έπαιξε σε όλα καλά αλλά έπαιξε σε όλα με τον ίδιο τρόπο. Όλοι ήξεραν πως θα παίξει κανείς όμως δεν μπόρεσε να σπάσει την τριάδα των χαφ.
Και για να συνεχίσω τη σκέψη μου. Μήπως η ποικιλία εξαρτάται από τους από το ταλέντο των μεσοεπιθετικών; Δηλαδή αν αυτοί έχουν φαντασία και ικανότητες τότε αναπόφευκτα θα δημιουργούν και πιο πολύπλοκες καταστάσεις για την αντίπαλη άμυνα.
Σημαντικοί προπονητές ( εγώ θυμάμαι σίγουρα Γκουαρντιόλα και Φερνάντο Σάντος) έχουν δηλώσει ότι εγώ σαν προπονητής μπορώ να πάω τη μπάλα μέχρι την αντίπαλη περιοχή, από εκεί και μετά το ταλέντο των παιχτών είναι που θα δημιουργήσει καταστάσεις.
Τώρα προφανώς θα εννοείς ποικιλία στην ανάπτυξη του παιχνιδιού.
Νομίζω ότι στο παιχνίδι του Λούτσε συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Κύριο χαρακτηριστικό είναι η υπερβολική ποικιλία. Μάλιστα είναι τόση η ποικιλία σε σημείο που δε νομίζω ότι μπορούν να τη φιλτράρουν οι συγκεκριμένοι παίκτες. Κάθε στιγμή στο παιχνίδι του Λούτσε δημιουργούνται μοτίβα που δίνουν σε κάθε παίκτη πληθώρα επιλογών στο τι θα αποφασίσουν. Επειδή αυτό θέλει μεγάλη κουβέντα ας πάμε σε κάτι πιο πρακτικό και ορατό.
Ας πάμε στο χθεσινό ματς που έπαιζες απέναντι σε μία μεγάλη ομάδα που έπαιζε με διπλή ζώνη άμυνας και 3 αμυντικά χαφ.
Τι έιδαμε χθες;
Είδαμε με σωστή κυκλοφορία και σωστή ισορροπία απέναντι σε κλειστή άμυνα να βγαίνει 3 φορές το αριστερό μπακ σε θέση βολής στα 7 μέτρα από το τέρμα. Είδαμε κάθετο τρύπημα με κάθετη στον Μπράντον. Είδαμε τον Αουγκούστο να βγαίνει σε θέση αριστερού εξτρέμ και να κάνει παράλληλη στον αμαρκάριστο Μπράντον. Σε αυτή τη φάση θα δούμε ότι ο Σοάρες έχει κάνει κίνηση και περιμένει και αυτός στο πρώτο δοκάρι. Δηλαδή τα μπακ δεν τα έχει μόνο στη γραμμή ή για να απειλούν στην αδύνατη πλευρά αλλά τους βάζει να κάνουν κινήσεις εσωτερικών μέσων.
Είδαμε τον Σοάρες από αμυντικό χαφ να βγαίνει διαγώνια στην πλάτη του δεξιού μπακ, σε κενό χώρο δηλαδή, άσχετα αν ο Σβαμπ έχει πολύ κακό δεξί και έστειλε την μπάλα απευθείας άουτ. Είδαμε προσπάθεια να δοθεί πλάτος στο γήπεδο βάζοντας Αντρίγια, αριστερά και Τάισον ή Μπίσεσβαρ ή Κωνστεντέλια δεξιά προκειμένου να παίξουν βρει χώρους το δεκάρι (ανάλογα με τη φάση Τάισον ή Κωνσαντέλιας) να παίξει άμεσα με οδήγηση της μπάλας να περάσει ανάμεσα από τα αντίπαλα χαφ. Είδαμε 2 στημένα που ο Κεντζιόρα δουλεμένα βγήκε μάτι απέναντι από τον τερματοφύλακα. Εγώ δηλαδή είδα πολλές προσπάθειες διαφορετικής ανάπτυξης με πολλές εναλλαγές στις κινήσεις και στις θέσεις των παικτών. Για να καταλάβουμε τη διαφορά πρέπει να δούμε ένα παιχνίδι του παναθηναϊκού. Εκεί θα δούμε τη σημαίνει μηδενική ποικιλία. Που κάθε παίκτης μένει στάσιμος σε ένα συγκεκριμένο χώρο ή μια συγκεκριμένη ευθεία με μηδενικές προσπάθειες για υπεραριθμίες και μηδενικές αλλαγές θέσεων και κατευθύνσεων μέσα στο χορτάρι.
Τέλος πάντων, πάλι μακρηγόρησα αλλά είναι ωραία να μιλάμε για μπαλίτσα και μόνο για μπαλίτσα με καθαρά ποδοσφαιρικά κριτήρια. Πραγματικά τον τελευταίο καιρό μέσα στο φόρουμ γίνονται πολύ ουσιαστικές κουβέντες αν εξαιρέσουμε μια δυο μέρες μετά από κακό αποτέλεσμα που όλοι μας είμαστε σκασμένοι.
