leomatos88 έγραψε: Δευ 25 Αύγ 2025, 13:02
Λένε πολλοί που πήγε η καύλα, που πήγε το υπέρμετρο πάθος, που πήγε ο ρομαντισμός. Γιατί δε χαίρεται ο ΠΑΟΚτσής ή δεν ενθουσιάζεται ή δε γουστάρει πια με την ομάδα.
Για μένα το μεγαλύτερο λάθος που έκανε ο Ιβάν Σαββίδης είναι ότι δεν απέτρεψε την φυγή του Λουτσέσκου το 2019. Το γεγονός αυτό προκάλεσε ένα ντόμινο εξελίξεων που από ένα σημείο και μετά ήταν άσχετες με την αρχική αφορμή. Πιστεύω ότι τότε ο ΠΑΟΚ βρισκόταν στο καλύτερο momentum της ιστορίας του. Αήττητος πρωταθλητής (αδιανόητο επίτευγμα που ακόμα περνάει στο ντούκου), 3 συνεχόμενες φορές κυπελλούχος, το πρώτο σου νταμπλ. Και ταυτόχρονα μια ομαδάρα με παιχταράδες σε όλες τις θέσεις, παιχταράδες που μετρούσαν 2-3 χρόνια συνεχόμενης τεράστιας αγωνιστικής προσφοράς. Με την παραμονή του Στρατηγού, ενδεχομένως το αήττητο να είχε κρατήσει πάρα πολύ περισσότερο καιρό, αλλά το πιο σημαντικό, ήσουν σε θέση να χτίσεις τη δική σου αυτοκρατορία, απωθυμένο ήδη από τα 90ς στο μπάσκετ.
Αντιθέτως, ήρθε ο ζωγράφος και τα κατέστρεψε όλα. Απομυθοποίησε έναν προς έναν τους αήττητους πρωταθλητές, αποψίλωσε την ομάδα από το πιο σημαντικό στοιχείο: την εμμονή και την ψύχωση για πρωταθλήματα και για κύπελλα. Έβαλε τον εαυτό του και την προσωπική του εξέλιξη πιο πάνω από όλα.
Και παράλληλα η αλλαγή της κυβέρνησης, η ακύρωση του τηλεοπτικού συμβολαίου, η ‘’πολυϊδιοκτησία’’, το ffp, ο κορωνοϊός και ο πόλεμος. Στο ημίχρονο που μια επιτροπή της χαβούζας σε υποβίβασε, ο Στρατηγός την ίδια ώρα και στιγμή θα υπέγραφε το ριπίτ. Ο άλλος ευνούχισε εντελώς την ομάδα.
Μέσα σε ένα τέτοιο ασφυκτικό περιβάλλον έκανε ένα βήμα πίσω ο Σαββίδης. Από τον Αντρέ και τον Μάτος πήγες στον Γιαννούλη και τον Ροντρίγκο, από τον Άκπομ στον Τσόλακ, από τον Πέλκα στον Μουργκ και πάει λέγοντας. Και όταν επιτέλους έφυγε ο, τηρουμένων των αναλογιών, χειρότερος προπονητής της ιστορίας της ομάδας, ήρθε ο Παυλάρας. Έφερε ένα μάγκικο κύπελλο για να ξανάρθει ο Λουτσέσκου, που δεν έπρεπε να φύγει ποτέ. Από τότε ούτε καν γεμίζει το γήπεδο.
Υπάρχουν πολλοί που ξενέρωσαν που χάθηκε αυτό το momentum. Υπάρχουν διάφοροι που ακόμα νοσταλγούν τον ζωγράφο, το ‘’σύγχρονο ποδόσφαιρο’’, που έχουνε φετίχ με τους νέους, ακόμα κι αν πρόκειται για τον Νινούα, τον Κουαλιάτα και τον Κούτσια. Υπάρχουν και άλλοι που δε χωνέψαν με τίποτα ότι ο Μεγάλος Πάμπλο Γκαρσία, ενδεχομένως, να μην είναι και εξίσου μεγάλος προπονητής.
Σε κάθε περίπτωση, μόλις είχε παρέλθει η λαίλαπα του κορωνοϊού, που άλλαξε τον ψυχισμό των ανθρώπων, και αφού είχε προηγηθεί η άλλη λαίλαπα της παρατεταμένης (μέχρι σήμερα) χρεωκοπίας της χώρας, άρα και της μαζικής μετανάστευσης στα ξένα και της συλλογικής φτωχοποίησης και κατάθλιψης όσων έμειναν πίσω.
Να προσθέσω και τη διαχρονική αρλούμπα περί ‘’προσωπολατρείας’’και ‘’μόνοΠΑΟΚ’’, λες κι ο ΠΑΟΚ δεν αποτελείται από πρόσωπα, που άλλα έχουν προσφέρει κι άλλα όχι, άλλα έχουν γράψει ιστορία με τον Σύλλογο και άλλα ήτανε περαστικοί και μισθοφόροι. Οι ίσες αποστάσεις έναντι όλων, στο όνομα του ΠΑΟΚ, είναι ο χειρότερος μηδενισμός των πάντων και η απόλυτη αποξένωση από τον ίδιο τον ΠΑΟΚ.
Μέσα σε αυτό το κλίμα ανέλαβαν δράση τα ΣΚΟΥΛΗΚΙΑ του γνωστού ραδιοφώνου. Επί 6 χρόνια πιπιλίζουν το μυαλό του μέσου ακροατή τους με την αέναη και φασιστική επανάληψη περί ‘’Ρουμάνου’’, ‘’το Ρουμάνος είναι επάγγελμα’’, ‘’πορτοφολάς’’, ‘’δε γουστάρει τους νέους’’, ‘’ξεπερασμένος’’, ‘’τα παιδιά μας’’, ‘’παλαίμαχοι’’, ‘’αργοκαρούτες’’, ‘’παρατημένη ομάδα’’, ‘’μήπως έκανε καμιά κουτσουκέλα στην Ξάνθη τελικά ο Σαββίδης’’, ‘’αναρωτιόμαστε για το καλό του ΠΑΟΚ, δεν υιοθετούμε’’, ‘’δεν έχει μαντήλι να κλάψει’’, ‘’μπατίρης’’, ‘’είναι άρρωστος’’, ‘’κρύβεται’’ και δε συμμαζεύεται.
Με αποτέλεσμα πολύς κόσμος να μην πιστεύει πια στην ομάδα, στον προπονητή, στη διοίκηση. Με αποτέλεσμα να μην υπάρχει συνοχή και ομόνοια μεταξύ των οπαδών και των φιλάθλων. Και με αποτέλεσμα να υπάρχει πεδίο δόξης λαμπρό για το πραξικόπημα και το τρύπημα. Βρήκαν τον ΠΑΟΚ σε θέση άμυνας και τον διάβρωσαν από μέσα με σκοπό να τον αποτελειώσουν. Από την απώλεια της καύλας μέχρι την αχαριστία η απόσταση είναι, και αποδείχθηκε, ελάχιστη.
Τώρα για τι είδους ΠΑΟΚ μιλάμε, όταν δεν ευχαριστιόμαστε τίποτα, όταν δεν αποθεώνουμε κανέναν, όταν όλοι έχουν γίνει λογιστές, προπονητές και πάσης φύσεως ξερόλες, όταν όλοι έχουν ξεχάσει ότι και επί Γούμενου ονειρευόμασταν το πρωτάθλημα, όταν δεν ονειρεύεται πια κανείς και ο καθένας κάνει μόνο κριτική;
