abc_o_ karpouzas έγραψε:
δεν υπαρχει κουραση για 75 περιπου λεπτα...και αυτο οχι σε 11 αλλα σε τουλαχιστον 15 παικτες.... αποτελεσμα του συνεχους ροτεισον..το δε αυτο ροτεισον εχει δωσει αυτο το ρυθμο που ψαχνουμε...
τι ειναι αυτος ο ρυθμος?? αυτο που βλεπουμε με τον κυριλο...σε πρωτη φαση...μεχρι να κορεστει η ενεργειακη βαση του οπως θα ξεκιναει ετσι θα τελειωνει ητε μπαινει απο την αρχη ητε μπαινει στο 70΄
ποσο θα διαρκεσει αυτο?? αυτο το...μηκος..το επιτυγχάνει αυτο του ειδους το ροτεισον που ...αρκετοι..δεν μπορουν να το κατανοησουν...
Ναι αλλά υπάρχει η ομαδική φόρμα, υπάρχει και η ατομική φόρμα κι εσύ το ξέρεις καλύτερα αυτό.
Ομως ξεκινάς με την ατομική φόρμα και το ρυθμό του Ντεσπότοφ και καταλήγεις στην ομαδική φόρμα χωρίς ενδιάμεσα να σταθείς στην ουσία και την πηγή της ατομικής φορμας. Κι επειδή έχεις δίκιο και σε αυτό που λες για την ατομική του Ντεσπότοφ, αλλά και σε αυτό που λες για την ομαδική, που όντως φαίνεται πλέον να φτάνει η ομάδα σε εκείνο το γνωστό σημείο του Νοέμβρη που λέμε χοντρικά όταν αρχίζουν τα σερί νικών, φαίνεται να έχεις δίκιο και στα... ενδιάμεσα που δεν αγγίζεις, αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Τουλάχιστον ως έδαφος για να πατήσεις πάνω και να ψέξεις τις κριτικές.
Η κριτική κάποιων σαν του λόγου μου δεν πάει στο γιατί κάνει ροτέισον που καλά κάνει φυσικά ή στο ποτέ θα φορμαριστει η ομάδα, αλλά σε ποιους παιχτες δίνει εξαρχής την ευκαιρία να φορμαριστουν, αλλά και ποιοι έχουν πολλές ή λίγες ευκαιρίες να το κάνουν.
Θα πω κάποια παραδείγματα.
Για να πιάσει ο Χ Ντεσπότοφ το μάξιμουμ φορμάρισμα που βλέπουμε τώρα σε κάποια στιγμή μέσα στη σεζόν, θα πρέπει καταρχάς να παίζει συνεχόμενα και σταθερά σε χρονο. Όταν λοιπόν ο Χ Ντεσπότοφ και ο Χ Τσάλοφ δεν παίζουν, δεν ξεκινά ποτέ η απαραίτητη διαδικασία για να αρχίσουν να βρίσκουν τη φόρμα τους όπως λέμε τη διαδικασία κορύφωσης σε μια κατάσταση που και σωματικά και πνευματικά θα πετάνε (τρόπος του λέγειν). Ενεργειακά όπως το θέτεις.
Επίσης πρέπει όταν ένας παίχτης αρχίζει να φορμαρεται, να μην διακόπτεται η διαδικασία στο σώμα και το μυαλό του. Όταν λοιπόν βλέπει ο κάθε προπονητής στον κόσμο έναν παίχτη του να δείχνει τα σημάδια ότι το βρίσκει δεν το διακόπτει με τίποτα. Εκτός αν το δει σε παίχτη που ξέρει ότι δεν θα επαρκεί ούτε το μέγιστο της απόδοσης του κι έτσι ποντάρει σε άλλους.
Αν λοιπόν ένας προπονητής δεν υποστηριζει το φορμάρισμα του Χ Ντεσπότοφ αμέσως μόλις αντιληφθεί την έναρξη του και επιμένει στον Χ Τάισον δίνοντας σε αυτόν τον απαραίτητο χρόνο να βρει τα πατήματα του, τότε κάνει ξεκάθαρη επιλογή του ποιου τη φόρμα προτιμά. Μην ξεχνάμε ότι ήρθε ένας τραυματισμος κι έλυσε το γρίφο. Αν επίσης βλέπει τον Χ Τσάλοφ να βρίσκεται σε σημείο να ανεβαίνει για να φτάσει στο πικ του και να δείξει όλα όσα μπορεί να κάνει κι εκεί του 'κόβει τα φτερά' όπως το λέμε τόσο γλαφυρά στην καθομιλουμενη σημαίνει πως δεν τον πιστεύει αρκετά ακομη. Επαναλαμβάνω για να μην παρεξηγηθώ, παράδειγμα λεω με τον Τσαλοφ που άλλωστε είπε ήδη ο προπονητής ότι τον κέρδισε το χρόνο του πλεον
Τα ίδια με τον Χ Μουργκ αν αναμενει να φτάσει στα περσινά και δεν παίρνει αυτό το χρόνο ο Χ Σορετίρε που αν φορμαριστει ίσως να φτάσει και σε πολύ ψηλότερα επίπεδα απόδοσης και προσφοράς.
Ωραίο λοιπόν το ομαδικό φορμάρισμα, αλλά εκεί οι προπονητές κανονίζουν να έχουν μαζί τους και ατομικά στο πικ αυτούς που πιστεύουν δίνοντας τον απαραίτητο χρόνο να το βρούνε. Ο Λουτσέσκου λοιπόν κανόνισε και έχει σε αυτή την πιο σημαντική περιοδο, λόγω φόρμας της ομαδας, όλους όσους ξεχώρισε και ήθελε στο πικ του (Ντέλια, Ζίλε, Τάισον, Ντέσπο, Όττο, Μπάμπα, Κεντζιόρα, Μιχαηλίδη, Καμαρά κτλ) και πλέον θα εναλλασσονται οι πρωταγωνιστές ανάλογα με τον κορεσμό όπως πολύ όμορφα γράφεις της ενεργειακής βάσης του καθενός.
Η οποία κριτική ή ένσταση πιο σωστά, γιατί κρίνει κάποιος που γνωρίζει, έγινε στο γιατί επενδύθηκε χρόνος στον Χ Σβαμπ και Μουργκ αντί στον Χ Θυμιάνη και Σορετίρε. Ίσως γιατί οι πρώτοι ξέρεις που θα φτάσουν, ενώ με τους δεύτερους μπορείς και να ονειρευτεις. Ο Λουτσέσκου που προτιμά τη σιγουριά του που θα φτάσουν οι Αυστριακοί το κάνει λόγω χαρακτήρα. Δεν τζογαρει με αυτά. Όχι όμως βάσει γνώσης. Το αν θα καταφέρει άλλωστε ο κάθε παίχτης να εκμεταλλευτει το χρόνο που του δίνεται και να εκτοξευτεί εξαρτάται από τον ίδιο τον παιχτη. Αυτό το βουνό οφείλει να ανέβει. Ο Λουτσεσκου λοιπόν προτιμά τη σιγουριά σε αυτό. Έχει βγει σωστός πολλές φορές κι άλλες λάθος. Άλλοι προπονητες θα προτιμούσαν την επένδυση στο άγνωστο του νέου.
Και οι οπαδοί στη μέση, άλλοι να υποστηρίζουν τον τρόπο του συντηρητικού/πραγματιστή Λουτσέσκου, άλλοι του Χ ρισκαδορου/ονειροπόλου, ίσως και λόγω χαρακτήρα. Μόνο αυτό. Δεν είναι κάτι τόσο κακό στην τελική να υπάρχουν διαφορετικές οπτικές.
Στο τέλος άλλωστε μόνο το αποτέλεσμα θα έχει σημασία και θα δικαιώσει ή όχι τον όποιο δρόμο ακολούθησε ο προπονητής με την όποια παρέα ήθελε δίπλα του
