Re: Ο ΠΑΟΚ των ονείρων μας
Δημοσιεύτηκε: Τρί 02 Φεβ 2010, 16:51
Εδώ και κάποιο διάστημα έχω πρόβλημα, κάθε βράδυ ονειρεύομαι τους Ασπρόμαυρους Χμερ να έχουν πάρει την εξουσία στον ΠΑΟΚ.
<<Εισβάλλουμε μέσα σε γραφεία, ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς, χώρους συσκέψεων και κρυψώνες των απανταχού αλητήριων, και αφού τους συγκεντρώσουμε, με πορεία τους πάμε από την Εγνατία και μετά την Παπαναστασίου, μέχρι το Χαριλάου που το έχουμε μετατρέψει σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Σε όλη την πορεία μαζεμένος κόσμος στα πεζοδρόμια απειλεί να τους λιντσάρει, που και που σπάει τον επίτηδες όχι προσεχτικά φτιαγμένο κλοιό και τους φτάνει ίσα ίσα για να προλάβει να τους ρίξει ένα μπουκέτο, μια κλωτσιά στα @ρχίδια, μια ροχάλα στα μάτια, όλοι συμμετέχουν στην διαπόμπευση, μέχρι μικρά παιδάκια που σημαδεύουν με τις σφεντόνες τους το βρωμερό τους στόμα. Κι αυτοί δεν τολμούν να αντιδράσουν με οποιονδήποτε τρόπο, το κάποτε λαλίστατο στόμα τους δεν βγάζει πλέον λέξη. Οι περισσότεροι τρομοκρατημένοι ως το κόκκαλο και σιωπηλοί βαδίζουν προς την τιμωρία τους ενώ κάποιοι αρχίζουν να σπάνε. Κλαίνε, παρακαλάνε να τους αφήσουμε, ορκίζονται πως κάποιο λάθος έχει γίνει, πως αυτοί δεν φταίνε, πως ήταν άλλοι που τους βάλανε και αυτοί εκτελούσαν εντολές, πως το κάνανε χωρίς δόλο, για να ζήσουν την οικογένεια τους, πως έχουν μετανιώσει...ο αρχηγός γυρνάει ενοχλημένος προς το μέρος μου, "καν τους να το βουλώσουν" μου λέει. Παίρνω 3-4 άτομα και φτάνουμε την αυτοσχέδια παρέλαση. Τους κοιτάω και μου ρχεται να ξεράσω, τόση χολέρα μαζεμένη σε τόσα λίγα τετραγωνικά θα έπρεπε να απαγορεύεται από τους φυσικούς νόμους σκέφτομαι αφηρημένος, γρήγορα θυμάμαι γιατί είχα πάει εκεί, κοιτάω έναν έναν τους καταδικασμένους μέχρι να βρω τον κατάλληλο, είναι ένας κοντοπίθαρος πρώην bon vivant που σαν κύρια ασχολία είχε να διαβάλλει τον ΠΑΟΚ με τα καθημερινά άρθρα του σε εφημερίδες και διαδίκτυο, τώρα στέκεται αξιολύπητος, τρέμει ενώ μυξοκλαίει πως δεν έλεγε τίποτα παραπάνω από την γνώμη του. "Αυτόν" λέω στους συντρόφους δίπλα μου και μέσα σε ελάχιστο χρόνο τον ξεχωρίζουν από το υπόλοιπο πλήθος. Ένας σύντροφος βγάζει περίστροφο για να κάνει την δουλειά αλλά τον σταματάω "όχι έτσι, έχουμε οικονομικό πρόβλημα και οι σφαίρες είναι πολύτιμες", "με αυτό" του λέω και του πασάρω μια σιδερένια βέργα. Φεύγω ενώ ακούω τα πρώτα χτυπήματα να διαλύουν ένα-ένα τα κόκαλα του σώματος που πετυχαίνουν και ενώ αναγγέλλω στο σιχαμένο μπουλούκι "όποιος δεν σταματήσει τα κλαψουρίσματα θα πάθει το ίδιο".
Περπατάω βιαστικά για να γυρίσω στην θέση μου. Στον δρόμο σκέφτομαι χαρούμενα πως σύντομα η Νέα Τούμπα θα είναι έτοιμη. Όσοι από τους αιχμάλωτους θα επιβιώσουν εκεί θα καταλήξουν, να δουλεύουν 16 ώρες την ημέρα για να φτιάξουν το καινούργιο γήπεδο χωρητικότητας 500 χιλιάδων θέσεων. Είχαμε ήδη αρκετούς για να προχωράει γρήγορα η δουλειά, σε κανά χρόνο θα ήταν έτοιμο. Το μόνο κακό είναι πως ακόμα δεν είχαμε καταλήξει αν θα τοποθετηθεί στην παλιά θέση της Τούμπας ή έξω από την πόλη, οι μισοί λέγαν το ένα, οι άλλοι μισοί το άλλο, οπότε το φτιάχναμε προκάτ και αφού τελείωνε θα βάζαμε να μας το μεταφέρουν στο σημείο που θα είχαμε καταλήξει".>>
Με την τελευταία σκέψη καταλαβαίνω πως κάτι δεν κολλάει, πως δεν είναι λογικό, και τελικά ξυπνάω ξενερωμένος. Φτου ρε γ@μώτο, δοκάρι!!!
<<Εισβάλλουμε μέσα σε γραφεία, ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς, χώρους συσκέψεων και κρυψώνες των απανταχού αλητήριων, και αφού τους συγκεντρώσουμε, με πορεία τους πάμε από την Εγνατία και μετά την Παπαναστασίου, μέχρι το Χαριλάου που το έχουμε μετατρέψει σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Σε όλη την πορεία μαζεμένος κόσμος στα πεζοδρόμια απειλεί να τους λιντσάρει, που και που σπάει τον επίτηδες όχι προσεχτικά φτιαγμένο κλοιό και τους φτάνει ίσα ίσα για να προλάβει να τους ρίξει ένα μπουκέτο, μια κλωτσιά στα @ρχίδια, μια ροχάλα στα μάτια, όλοι συμμετέχουν στην διαπόμπευση, μέχρι μικρά παιδάκια που σημαδεύουν με τις σφεντόνες τους το βρωμερό τους στόμα. Κι αυτοί δεν τολμούν να αντιδράσουν με οποιονδήποτε τρόπο, το κάποτε λαλίστατο στόμα τους δεν βγάζει πλέον λέξη. Οι περισσότεροι τρομοκρατημένοι ως το κόκκαλο και σιωπηλοί βαδίζουν προς την τιμωρία τους ενώ κάποιοι αρχίζουν να σπάνε. Κλαίνε, παρακαλάνε να τους αφήσουμε, ορκίζονται πως κάποιο λάθος έχει γίνει, πως αυτοί δεν φταίνε, πως ήταν άλλοι που τους βάλανε και αυτοί εκτελούσαν εντολές, πως το κάνανε χωρίς δόλο, για να ζήσουν την οικογένεια τους, πως έχουν μετανιώσει...ο αρχηγός γυρνάει ενοχλημένος προς το μέρος μου, "καν τους να το βουλώσουν" μου λέει. Παίρνω 3-4 άτομα και φτάνουμε την αυτοσχέδια παρέλαση. Τους κοιτάω και μου ρχεται να ξεράσω, τόση χολέρα μαζεμένη σε τόσα λίγα τετραγωνικά θα έπρεπε να απαγορεύεται από τους φυσικούς νόμους σκέφτομαι αφηρημένος, γρήγορα θυμάμαι γιατί είχα πάει εκεί, κοιτάω έναν έναν τους καταδικασμένους μέχρι να βρω τον κατάλληλο, είναι ένας κοντοπίθαρος πρώην bon vivant που σαν κύρια ασχολία είχε να διαβάλλει τον ΠΑΟΚ με τα καθημερινά άρθρα του σε εφημερίδες και διαδίκτυο, τώρα στέκεται αξιολύπητος, τρέμει ενώ μυξοκλαίει πως δεν έλεγε τίποτα παραπάνω από την γνώμη του. "Αυτόν" λέω στους συντρόφους δίπλα μου και μέσα σε ελάχιστο χρόνο τον ξεχωρίζουν από το υπόλοιπο πλήθος. Ένας σύντροφος βγάζει περίστροφο για να κάνει την δουλειά αλλά τον σταματάω "όχι έτσι, έχουμε οικονομικό πρόβλημα και οι σφαίρες είναι πολύτιμες", "με αυτό" του λέω και του πασάρω μια σιδερένια βέργα. Φεύγω ενώ ακούω τα πρώτα χτυπήματα να διαλύουν ένα-ένα τα κόκαλα του σώματος που πετυχαίνουν και ενώ αναγγέλλω στο σιχαμένο μπουλούκι "όποιος δεν σταματήσει τα κλαψουρίσματα θα πάθει το ίδιο".
Περπατάω βιαστικά για να γυρίσω στην θέση μου. Στον δρόμο σκέφτομαι χαρούμενα πως σύντομα η Νέα Τούμπα θα είναι έτοιμη. Όσοι από τους αιχμάλωτους θα επιβιώσουν εκεί θα καταλήξουν, να δουλεύουν 16 ώρες την ημέρα για να φτιάξουν το καινούργιο γήπεδο χωρητικότητας 500 χιλιάδων θέσεων. Είχαμε ήδη αρκετούς για να προχωράει γρήγορα η δουλειά, σε κανά χρόνο θα ήταν έτοιμο. Το μόνο κακό είναι πως ακόμα δεν είχαμε καταλήξει αν θα τοποθετηθεί στην παλιά θέση της Τούμπας ή έξω από την πόλη, οι μισοί λέγαν το ένα, οι άλλοι μισοί το άλλο, οπότε το φτιάχναμε προκάτ και αφού τελείωνε θα βάζαμε να μας το μεταφέρουν στο σημείο που θα είχαμε καταλήξει".>>
Με την τελευταία σκέψη καταλαβαίνω πως κάτι δεν κολλάει, πως δεν είναι λογικό, και τελικά ξυπνάω ξενερωμένος. Φτου ρε γ@μώτο, δοκάρι!!!
