Paokmania.Gr

Jean Valjean έγραψε:Καλέ μου φίλε vs40, το νόημα του σχολίου μου δεν είναι να αντιπαρατεθώ επί των ποδοσφαιρικών ζητημάτων.
Το νόημα είναι απλό:
Πρέπει να ξεχωρίσουμε το σημαντικό από το ασήμαντο, όχι γενικά, όχι μια κι'έξω. Να το ξεχωρίζουμε καθε στιγμή. Αυτή ειναι και η διαφορά της μπανανίας μας από τις λοιπές χώρες. Χτες ήταν άλλο σημαντικό, σήμερα είναι διαφορετικό, αύριο θ'αλλάξει και θα γίνει κάτι άλλο.
Σήμερα λοιπόν το σημαντικό δεν είναι, εάν ο προπονητής μας επιλέγει τον Μουργκ ή τον Ξουργκ, δεν είναι αν παίζουμε 433 ή κατι άλλο, δεν είναι αν επιλέγουμε 3,5, έναν ή κανέναν από τις ακαδημίες και τι χαρακτηριστικά έχουν αυτοί. Αυτά θα ήταν σημαντικά εάν ζούσαμε σε χώρες οπου το πλαίσιο διεξαγωγής των πρωταθλημάτων είναι λυμένο, σταθερό και σχετικά δίκαιο. Σε οποιαδήποτε σοβαρή χώρα, εάν μια ομάδα από την δεύτερη πόλη της χώρας τους με ανάλογο κόσμο και απήχηση όπως ο ΠΑΟΚ, έκανε "μπάσιμο" και τάραζε τα νερά, θα το υποδέχονταν με χαρά και θα έκαναν πανηγύρι. Θα ήταν ευκαιρία γι αυτούς να αναπτυχθεί ακόμη περισσοτερο το άθλημα, να αυξηθεί η τηλεθέαση, να παινευτούν ότι το πρωτάθλημά τους είναι δίκαιο κλπ. και να βγάλουν ακόμη μια φρέσκια και φιλόδοξη ομάδα στην Ευρώπη διότι έτσι θα έκαναν καλό στη χώρα τους, στο brand name της χώρας τους και του πρωταθλήματός τους. Το επίπεδο που κοιτάζουν αυτές οι χώρες είναι το μεγάλο επίπεδο, αυτό τους νοιάζει. Και γήπεδο θα βοηθούσαν να κάνεις, και ότι χρειαζόσουν για να αναπτυχθείς θα σου το έδιναν. Σ'αυτές τις χώρες αναδεικνύουν, προωθούν και βοηθούν τους ικανούς. δεν το κάνουν επειδή είναι καλοί άνθρωποι, δεν είναι ζήτημα ηθικής. Είναι ζήτημα συμφέροντος, το κάνουν επειδή θα κερδίσουν όλοι και έχουν τον τρόπο να μετατρέψουν την ικανότητα ενός ή περισσότερων σε κέρδος για όλους.
Εδώ δεν είναι έτσι.
Εδώ το να βγει κάποιος καινούργιος και ικανός στην πιάτσα, είναι κίνδυνος θάνατος για τους υπόλοιπους. Επειδή ακριβώς η δομή της κοινωνίας και της οικονομίας είναι τριτοκοσμική, παγιωμένη και αμετακίνητη, η αντίδραση είναι "σβήστε τον".
Επειδή ζεις και δουλεύεις έξω, καταλαβαίνεις πολύ καλά τι λέω. Πιθανότατα ένας από τους λόγους που έφυγες ή παρέμεινες εκεί, να είναι κι αυτός.
Το πρόβλημα λοιπόν, το κάθε πρόβλημα που εμφανίζεται στο επίπεδο π.χ. της επιλογής παικτών σε μια ποδοσφαιρική ομάδα, δεν μπορείς να το λύσεις εάν επικεντρώσεις μόνον σε αυτό. Πρέπει να συνυπολογίσεις και το περιβάλλον στο οποίο βρίσκεσαι, το μικρο-περιβάλλον. Ο ΠΑΟΚ έχει την τύχη να έχει δυο πολύ ικανούς ανθρώπους στο τιμόνι του. Πρώτο και καλύτερο τον Ιβάν κι έπειτα τον Ράζβαν.
Λοιπόν αν εγώ ήμουν απέναντί τους, και ήμουν ο κλασικός τριτοκοσμικός απατεωνίσκος της χαβούζας, θα φρόντιζα πρώτα να σπάσω τον μεταξύ τους σύνδεσμο-συνοχή. Αν δεν τα κατάφερνα, θα συνέχιζα να το προσπαθώ αλλά θα πρόσθετα κι άλλα στοιχεία, θα έσπαζα την συνοχή μεταξύ ομάδας και οπαδών, την συνοχή των οπαδών αναμεταξύ τους, θα έβαζα αν μπορούσα διοβολές ανάμεσα στους παίκτες ή θα φρόντιζα να πλασάρω μέσω φίλων μάνατζερ έναν παίκτη ανακατωσούρα στην ομάδα (όπως έγινε επί Ίβιτς) κλπ. κλπ. Αυτά θα έκανα και άλλα τόσα. Και το βασικότερο; κάποια περίοδο θα χαμήλωνα την ένταση για να τους κοιμίσω και κάποια άλλη θα την αύξαινα, δεν θα τους άφηνα σε ησυχία. Δεν θα σταματούσα μέχρι να πετύχω τον στόχο μου. Η βασική συνταγή κάθε σύγκρουσης είναι να σπάσεις τη συνοχή των γραμμών του αντιπάλου. Η πρώτη και διαρκής φροντίδα σου πρέπει να είναι αυτή.
Το σημαντικό λοιπόν, είναι να αντιλαμβανόμαστε σε ποιά φάση της σύγκρουσης βρικόμαστε. Να βλέπουμε την μεγάλη εικόνα. Όλα τα υπόλοιπα εκτυλίσσονται εντός του πλαισίου της σύγκρουσης. Όπως και σε έναν πόλεμο, δεν θα σταματήσεις να παράγεις καταναλωτικά αγαθά, θα επικεντρωσεις όμως στο να παράγεις όπλα. Επιλέγω το σημαντικό δεν σημαίνει ότι παρατάω τα υπόλοιπα.
Αυτό ήταν το νόημα του σχολίου μου. Δεν είναι κακό να συζητάμε για όλα τα υπόλοιπα. Αλλά το πλάισιο που βρικόμαστε είναι η σύγκρουση με το ΠΟΚ. Αλλοτε θα βγαίνει μπροστά ο ενας από αυτούς, αλλοτε ο άλλος, αλλοτε και οι τρεις μαζί.
Επειδή ακριβώς είναι δεύτερη φύση για μένα να σκέφτομαι έτσι, έχω συνηθίσει και έχω εκπαιδευτεί σε αυτό, είδα από την πρώτη στιγμή, από τον Σεπτέμβρη κιόλας ότι εδω πάμε σε συγκρουση όπου θα συμμετέχουν και οι τρεις. Το έγραψα εδώ μέσα. Ήταν φανερό σε μένα όχι επειδή είμαι έξυπνος κι έχω μαντικές ικανότητες, αλλά επειδή ακριβώς το ίδιο θα έκανα κι εγώ αν ήμουν στην θέση τους.
Το σημαντικό λοιπόν, φίλε μου vs40, είναι να στηρίξει ο ΠΑΟΚτσής τώρα και τον Ιβάν και τον Λουτσέσκου. Οι σύνδεσμοι θα πρέπει να βγάλουν μια ανακοίνωση που να στηρίζει και αγωνιστικό τμήμα και διοίκηση και να ξαναθυμίζει στον κόσμο του ΠΑΟΚ ποιός είναι ο πραγματικός εχθρός.
ΥΓ. Δεν θέλω να παρεξηγηθώ. Δεν λέω να πάψουν να συζητούνται όσα συζητούνται.Να συνεχίσουν, αλλά να συνεχίσουν μέσα στο πλαίσιο της ενότητας. Δεν πρέπει ΤΩΡΑ, να ακούγονται "καιρός να φύγει ο Λουτσέσκου" ή "καιρός να αλλάξει τροπάριο και λειτουργία η διοίκηση". Ο ένας θα φύγει όταν θα έρθει η ώρα του κι ο άλλος θα αλλάξει όταν έρθει η δική του για να το κάνει. Αυτό το ξέρουν και το αποφασίζουν οι ίδιοι. Όχι εμείς. Εμείς στηρίζουμε, όσο αυστηρά κι αν κριτικάρουμε. Θα έρθει η ώρα και για μας να πούμε το κάτι παραπάνω.
Αλλά πρέπει να ξχωρίζουμε πότε είναι η ώρα για το ένα και πότε για το άλλο.

kataramenos5 έγραψε:Πιο πολυ κι απ την ηττα απ το χαρτι πιο πολυ απ τα λαθη του προπονητη και της διοικησης αυτο που μ ενοχλει περισσοτερο
είναι αυτη η αρρωστη εικονα που βγαζει ο κοσμος
Εθισμενοι ολοι στην αδρεναλίνη που προσφερουν οι νικες και οι τιτλοι δε μπορειτε να το χωνεψετε οτι ο ΠΑΟΚ δε μπορεινα κανει δευτερη φορα το θαυμα κοντρα σ ενα σαπιο συστημα που επιστρατευσε τα παντα για να τον λυγισει.
Συνεχιστε τη κλαψα τη μιρλα και τους αφορισμους σε ολους οσους χρωστατε ευγνωμοσύνη .Σ αυτους που σας εκαναν να κορδωνεστε σα τα παγωνια το καλοκαιρι.Οι ιδιοι καθονται στον παγκο,οι ιδιοι ειναι στη ΠΑΕ τους ιδιους παικτες ξεσκιζετε.
Ξεχαστηκαν ολα ,τα βαρ,οι κουμπαρακηδες,τα παρκινγκ ,οι δικαστες που τιμωρησαν ατομα που δεν ηταν καν εκει,ολο το απιστευτο στησιμο.
Ξεσπατε οπου βρειτε σαν αχαριστα κακομαθημενα πλουσιοπαιδα.
Εκει καταντησε ο περηφανος λαος που καποτε διδασκε οπαδισμο.
Κριμα ρε,κριμα...

pilotos έγραψε:Ο δικός μας ΠΑΟΚ δε χάνει ποτέ.

Φτάνουμε στα πενήντα...
Μεγαλώσαμε. Αρχίσαμε την κατηφόρα της ζωής. Πιάνεις να γράψεις και γυρίζουν αργά στο κεφάλι σκέψεις. Καλές - κακές, ομορφες - άσχημες. Αλλά τί είναι η ζωή μας; Στιγμές....
Παλιότερα έβγαιναν όλα πιο γρήγορα, τώρα θέλεις παραπάνω χρόνο . Δεν δουλεύεις στις ίδιες στροφές. Θυμάμαι οι κινήσεις στο κόκπιτ έβγαιναν αυτόματα, το μυαλό μπορεί να ήταν προσωρινά και "αλλού", η αποστολή έτρεχε μόνη της, ο στόχος είχε επιτευχθεί πριν καν την απογείωση, από το briefing ένιωθες ότι το έχεις "τελειώσει" το θέμα. Αυτό έκανε τη διαφορά, αυτό μετρούσε.

Παίζουμε στον ιωνικό, έχουμε μαζευτεί από νωρίς στον Πανελλήνιο. Έχουν έρθει και λίγοι "από πάνω".... Σκάμε στο γήπεδο, φωνή από την ώρα που μπήκαμε μέχρι την ώρα που μας έβγαλαν. Πηγαίναμε για πρωτάθλημα; Όχι, εμείς εκεί για την μαστουρα μας την πιο μεγάλη. Και τί μας νοιάζει ρε μεγάλε τί έκανες στον ιωνικό πριν τριάντα χρόνια; Ε ξέρω γω; Σκέψου και θυμήσου την φετινή Τούμπα των 3/4 της αγωνιστικής περιόδου. Σάμπως πηγαίναμε φέτος για πρωτάθλημα; Κι όμως ήταν ακριβώς το ίδιο συναίσθημα. Ο αγώνας για το ακατόρθωτο! Ήταν ο δικός μας ΠΑΟΚ.

Περάσαμε δύσκολα χρόνια. Χρόνια αγώνα και αγωνίας. Αν βάλω και το μπάσκετ, ακόμα ακούω στα αυτιά μου, από φίλους μου το "πότε; ποτέ"....
Κι όμως αντέξαμε. Σηκωνόμασταν όρθιοι, πέφταμε με περισσότερο θόρυβο κι άντε πάλι, να σηκωθούμε να πάρουμε μιαν ανάσα....

Και τα έφερε έτσι η ρημάδα η ζωή, στη χρονιά που έχω δει την καλύτερη μπάλα από τον ΠΑΟΚ, να λέω πριν τα ματς με την Μπριζ, σε ευχαριστώ Θεέ μου, για ό,τι είδαμε μέχρι τώρα!!!! Φοβερά συναισθήματα, ας μην περάσουμε, εμένα μου φτάνει. Γέμισα! Θα έχω να θυμάμαι τους αυτοματισμούς, τα γκολ σε κενή εστία με σμπαραλιασμενες τις περισσότερες αντίπαλες άμυνες, το χαμόγελο του μικρού μάγου Γιάννη Κωνσταντέλια και του Γιαννάκη του παιδιού που μπήκε στη ζωή μας φέτος και έδωσε άλλο νόημα στη μιζέρια της Σούπερ Λιγκ κι ολόκληρης της χώρας, περιμένοντας με την φανέλα του ΠΑΟΚ, ακινητοποιημένος σωματικά, αλλά πετώντας ψυχικά όπως ο Δικέφαλος, έξω από κάθε γήπεδο την ομάδα μας....

Ήρθε το ματς στη Λαμία. Εντάξει, το αντέξαμε. Χειροκρότημα στα παιδιά για την ισοφάριση στο τέλος, ποδόσφαιρο είναι, όλα τα αποτελέσματα είναι αποδεκτά, σας ευχαριστούμε πολύ, του χρόνου να είμαστε καλά και βλέπουμε....

Τί ζήσαμε από κει κι έπειτα Θεέ μου;!

Ο εχθρός της δεκαετίας, η ομάδα με έτος ίδρυσης 2014, αυτή που μας έκλεψε το 18 μέσα στο σπίτι μας (σε συνεργασία με τον αιώνιο εχθρό), έρχεται και μέχρι το 80ο λεπτό μου ρίχνει δέκα, ναι 10 βαθμούς στο κεφάλι. Η Τούμπα όμως είναι εκεί. Δεν σταματά. Σπρώχνει όπως ποτέ! Δεν την νοιάζει και δεν στέκεται αν ήταν φάουλ πριν το γκολ της ξανθιάς γεροντοκόρης από το λάθος του αρχηγού. Βγάζει θετική αύρα. Την περνάει στο χορτάρι, ασίστ με γυριστή κεφάλια, ο "ποιος;" ΣΑΜΑΤΤΑ και 2-2. Τους κόπηκαν τα γόνατα των χάρτινων. Τους είδες πως ξάπλωσαν στην οβίδα Σαστρε και στο τακουνάκι Μπάμπα; Εκεί αυτοί τελείωσαν. Κι εκεί εμείς αρχίσαμε.

Τα υπόλοιπα τρία ντέρμπυ ήταν η απόλυτη επιβεβαίωση του τρελογιατρού. Σε αυτόν που πάμε κάθε τρεις και λίγο. Γιατί όταν φωνάζεις ένα σύνθημα, το εννοείς. Αλλιώς μην συμμετέχεις, όπως εγώ δεν φωνάζω σύνθημα με ναρκωτικά. Δεν τα γουστάρω, τελεία. Δεν ένιωσες την ανάγκη να πας; Πες αλήθεια. Κοίτα τον εαυτό σου στην καθρέφτη, θυμήσου πώς ήσουν πριν το ματς με τον ανώμαλο. Κερδίζεις, μένεις στη διεκδίκηση, κερδίζει πάει και το σηκώνει αυτός, αν κερδίσει και τα τρία. Ο θάνατος σου η ζωή μου. Κι εδώ έρχεται ο πιο ωραίος τύπος, ο πιο καλός πελάτης του τρελογιατρού, αυτός που φωνάζει ότι είναι τρελός, παίρνει την μπαγκέτα κι αρχίζει το σκοράρισμα....

Να σου πω την αλήθεια, είχα δει ένα όνειρο και ήθελα να το πω στον τρελογιατρό, αλλά δεν τα κατάφερα. Γιατί εμείς, με αυτό το σύνθημα μεγαλώσαμε, με το όνειρο που λέγαμε στον τρελογιατρό. Αν δεν ξέρεις το σύνθημα ζητά την βοήθεια του κοινού. Άντε να σε βοηθήσω λίγο. "Με ένα όνειρο θα ζω...." Γυρίζαμε στις γειτονιές της ανθρώπινης τότε Θεσσαλονίκης φωνάζοντας συνθήματα από μικρά παιδιά, στο σχολείο, στην αλάνα που παίζαμε μπάλα. Στο γήπεδο πήγαινες κι έλεγες βάλε και εμένα μπάρμπα. Δεν έχουν βγει τυχαία τα συνθήματα. Αν γυρίσει ο χρόνος και δουν οι σημερινοί 10-15 ετών τί κάναμε θα πουν, α καλά αυτοί χαζοί και τρελοί ήταν. Φυσικά για να το πουν αυτό, θα πρέπει να σηκώσουν το κεφάλι από την οθόνη του κινητού....

Σκέφτηκα να το ρίξω στον ύπνο για καμιά βδομάδα και να ξυπνήσω την επόμενη Κυριακή ίδια ώρα, αλλά δεν τα κατάφερα. Και πέρασα την πιο βασανιστική αλλά και συνάμα πιο "αργή" εβδομάδα. Ακόμα και οι μήνες που περιμέναμε το ΠΑΟΚ-αρης στο μπάσκετ, ενόσω ήμουν στο δημοτικό και το γυμνάσιο, μάλλον περνούσαν πιο γρήγορα. Υπήρχε μια ενδιάμεση στάση για την Κυριακή, αλλά κι εκεί εμφανίστηκε ο αυτοαποκαλούμενος τρελός. Τους σάρωσαν οι αρχηγοί. Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλο ματς στα παγκόσμια χρονικά, που να σκοράρουν και οι 3 αρχηγοί. Όσο για την Τούμπα.... Όσοι ήταν, έζησαν και θα θυμούνται.

Τετάρτη βράδυ, είδα στο όνειρο μου το "μωρό του ελαφιού". Μάικ Τζόουνς, 81-78. Οι παλιοί θυμούνται, οι νέοι google it. Πέρασαν οι ώρες πιο εύκολα. Τους ξέρω σαν κάλπικη δεκάρα. Μεγάλωσα Παντελή Χορν, δίπλα στο Χαριλάου, που ποτέ δεν κατάλαβα γιατί άλλαξε όνομα. Ούτε κι αυτοί πιθανολογώ. Παλιά δεν ήταν έτσι. Είχαν μια αξιοπρέπεια. Την έχασαν μόνοι τους. Έμειναν στάσιμοι στην ζωή γενικώς. Περιορίστηκαν στην γειτονιά. Δεν την πάλεψαν και μοιραία, όταν δεν παίρνεις την ζωή στα χέρια σου, έρχεται κάποιος πιο δυνατός και σε εκμεταλλεύεται. Σου ρίχνει ένα ξεροκόματο και νιώθεις κι υποχρεωμένος.
Αντίθετα το κοινωνικό φαινόμενο ΠΑΟΚ, πάλεψε. Μάτωσε. Τα έβαλε με όλους. Δεν συμβιβάστηκε. Κατέβηκε στο δρόμο για το δίκιο του. Είχε δίκιο; Η ιστορία δείχνει ότι είχε. Γιατί γιγαντώθηκε σε όλη την Ελλάδα, κι αυτοί έμειναν στην καθιερωμενη ετήσια βράβευση του nick hall. Ξέρεις τί είναι να πηγαίνεις στην άλλη άκρη της Ελλάδας και να βλέπεις πιτσιρίκια να παίζουν μπάλα και να φοράει το "αστέρι" της παρέας μπλούζα του Ντελια; Και τον ρωτάς από που είσαι ρε μεγάλε; Από εδώ.
Ο ΠΑΟΚ κι αυτά που πρεσβεύει, έγιναν καλώς εννοούμενη μόδα. Μια αχτίδα φωτός, σε μια κοινωνία που συνήθως επιβραβεύει τον τίποτα,τον κολλητό κι όχι τον ικανό και τον άξιο.

Και τελικά ο πιο άξιος κι ο πιο ικανός, αυτό που συμβαίνει σπάνια στις μέρες μας επιβραβεύτηκε. Αν με ρωτάς, τί θα άλλαζε στη ζωή σου, αν δεν ερχόταν η νίκη και το πρωτάθλημα στο τέλος, θα σου απαντήσω. Θα γινόμουν, ακόμα πιο απαιτητικός. Θα πάλευα κι άλλο. Γιατί οι κορυφές κερδίζονται με αγώνα. Μην ξεχνάς, ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΠΑΟΚ ΔΕΝ ΧΑΝΕΙ ΠΟΤΕ!!!!

Το κείμενο γράφτηκε ως μικρό αντίδωρο στον άνθρωπο, που μας έχει προσφέρει τόσα πολλά και τρέχει ασπρόμαυρο αίμα στις φλέβες του.
Ιωάννη Σαββίδη, να σε έχει καλά ο Θεός και καλή αντάμωση!!!!
pilotos

kataramenos5 έγραψε:Εύχομαι να μην ειναι ο Ιβιτς για να μη ζησουμε παλι τα ιδια.
Αλλωστε δε νομιζω ν αλλαξε κατι απο τους λογους που τον οδηγησαν στην εξοδο

Jean Valjean έγραψε:

tsou έγραψε:

Jean Valjean έγραψε:Αρα συμφωνείς κι εσύ ότι το κλεμμένο είναι δήθεν πόλωση.
Μάλιστα, καλό είναι να εμφανίζεστε ένας ένας.
Μήπως να ζητήσουμε και συγγνώμη από την αεχ που συγχύζονται όταν τους αποκαλούμε κλέφτες;

το κλεμμένο είναι κλεμμένο και οι ύπουλοι κλεπταποδόχοι το χάρηκαν πριν 7 ολοκληρα χρόνια. Όλοι πικραθήκαμε και οργηστήκαμε. Πήραμε 2 όμως από τότε. Το ένα αήττητο και το άλλο άκρως τρελό και ασπρόμαυρο όπως πέρυσι, το καλύτερο πρωτάθλημα που έχει πάρει ποτέ ελληνική ομάδα. Δεν ειναι δήθεν πόλωση όταν μετά από τόσα χρόνια ξανάξύνεις την πληγή που μας πόνεσε και πέφτεις και σε παγίδες που σε στήνουν οι μετρ του είδους;
αντί να πορώσει την ομάδα και τους παίχτες, πιο πολύ συσπείρωσε το μηχανισμό των σχετικά νεοφώτιστων χαρτιών.
Κόλλημα μυαλού, απερισκεψία, θολούρα το βλέπω εγώ.

Όχι, δεν είναι δήθεν πόλωση.
Δήθεν πόλωση σημαίνει ότι η πόλωση είναι ψεύτικη. Όμως η πόλωση δεν είναι ψεύτικη, είναι αληθινή. Υπήρξε και παραυπήρξε κλοπή. Και η κλοπή δημιουργεί πόλωση. Πόλωση σημαίνει ότι δυο οντότητες βρίσκονται σε αντιδιαμετρικά αντίθετες θέσεις. Στη μια ο κλέφτης, στην άλλη το θύμα της κλοπής. Στο ένα είναι η αεχ και στο άλλο ο ΠΑΟΚ.
Και δεν έχει καμιά σημασία εάν πέρασαν 7 χρόνια ή 700. Δεν έχει καμιά σημασία εάν πήρες 2 ή 102 τίτλους από τότε. Δεν επιτρέπεται να ξεχάσεις. Και δεν επιτρέπεται να ξεχάσεις επειδή ακριβώς είσαι ΠΑΟΚ. Γιατί οι παππούδες μας υπέφεραν κι αυτοί μια κλοπή, την κλοπή των πατρίδων, των περιουσιών τους και της ζωής τους της ίδιας! Δεν είπαν όμως ποτέ, "έλα μωρέ! ας τα ξεχάσουμε να μην ξύνουμε πληγές" ούτε κατηγόρησαν εκέινους που κάθε χρόνο θυμούνται την καταστροφή της Σμύρνης ότι "δήθεν πολώνουν"! Αν είσαι πραγματικά ΠΑΟΚ, είσαι γι αυτόν τον λόγο, επειδή δεν ξεχνάς. Υπάρχει α-λήθεια (α στερητικό + λήθη= δεν ξεχνώ) όταν υπάρχει μνήμη. Αυτοί που έφτιαξαν τον ΠΑΟΚ, τον έφτιαξαν επειδή αρνούνταν να ξεχάσουν.
Η αεχ είναι κλέφτης, δεν είναι κλεπταποδόχος. Κλεπταποδόχος είναι κάποιος που παίρνει το κλεψιμέικο στην κατοχή του, από τον κλέφτη. Το ότι σου έκλεψε βαθμούς και ο γαύρος κανει ΚΑΙ τον γαύρο κλέφτη, δεν ψιλοαθωωνει την αεχ κάνοντάς την κλεπταποδόχο!
Σιγουρεύτηκα τώρα πως δυστυχώς ότι έγραψες το έγραψες από άγνοια των ελληνικών. Αρχικά θεώρησα ότι τρολάρεις . Δεν τρολάρεις, απλώς δεν ξέρεις τι γράφεις.
Χρησιμοποιείς τις λέξεις όπως νάναι και όπου νάναι χωρίς να καταλαβαίνεις τη σημασία τους.
Δεν φταίς εσύ αλλά δεν έχει κανένα νόημα να συζητάμε, μιας και μιλάμε διαφορετική γλώσσα.

theo-drama έγραψε:

kataramenos5 έγραψε:Πιο πολυ κι απ την ηττα απ το χαρτι πιο πολυ απ τα λαθη του προπονητη και της διοικησης αυτο που μ ενοχλει περισσοτερο
είναι αυτη η αρρωστη εικονα που βγαζει ο κοσμος
Εθισμενοι ολοι στην αδρεναλίνη που προσφερουν οι νικες και οι τιτλοι δε μπορειτε να το χωνεψετε οτι ο ΠΑΟΚ δε μπορεινα κανει δευτερη φορα το θαυμα κοντρα σ ενα σαπιο συστημα που επιστρατευσε τα παντα για να τον λυγισει.
Συνεχιστε τη κλαψα τη μιρλα και τους αφορισμους σε ολους οσους χρωστατε ευγνωμοσύνη .Σ αυτους που σας εκαναν να κορδωνεστε σα τα παγωνια το καλοκαιρι.Οι ιδιοι καθονται στον παγκο,οι ιδιοι ειναι στη ΠΑΕ τους ιδιους παικτες ξεσκιζετε.
Ξεχαστηκαν ολα ,τα βαρ,οι κουμπαρακηδες,τα παρκινγκ ,οι δικαστες που τιμωρησαν ατομα που δεν ηταν καν εκει,ολο το απιστευτο στησιμο.
Ξεσπατε οπου βρειτε σαν αχαριστα κακομαθημενα πλουσιοπαιδα.
Εκει καταντησε ο περηφανος λαος που καποτε διδασκε οπαδισμο.
Κριμα ρε,κριμα...

pilotos έγραψε:Ο δικός μας ΠΑΟΚ δε χάνει ποτέ.

Φτάνουμε στα πενήντα...
Μεγαλώσαμε. Αρχίσαμε την κατηφόρα της ζωής. Πιάνεις να γράψεις και γυρίζουν αργά στο κεφάλι σκέψεις. Καλές - κακές, ομορφες - άσχημες. Αλλά τί είναι η ζωή μας; Στιγμές....
Παλιότερα έβγαιναν όλα πιο γρήγορα, τώρα θέλεις παραπάνω χρόνο . Δεν δουλεύεις στις ίδιες στροφές. Θυμάμαι οι κινήσεις στο κόκπιτ έβγαιναν αυτόματα, το μυαλό μπορεί να ήταν προσωρινά και "αλλού", η αποστολή έτρεχε μόνη της, ο στόχος είχε επιτευχθεί πριν καν την απογείωση, από το briefing ένιωθες ότι το έχεις "τελειώσει" το θέμα. Αυτό έκανε τη διαφορά, αυτό μετρούσε.

Παίζουμε στον ιωνικό, έχουμε μαζευτεί από νωρίς στον Πανελλήνιο. Έχουν έρθει και λίγοι "από πάνω".... Σκάμε στο γήπεδο, φωνή από την ώρα που μπήκαμε μέχρι την ώρα που μας έβγαλαν. Πηγαίναμε για πρωτάθλημα; Όχι, εμείς εκεί για την μαστουρα μας την πιο μεγάλη. Και τί μας νοιάζει ρε μεγάλε τί έκανες στον ιωνικό πριν τριάντα χρόνια; Ε ξέρω γω; Σκέψου και θυμήσου την φετινή Τούμπα των 3/4 της αγωνιστικής περιόδου. Σάμπως πηγαίναμε φέτος για πρωτάθλημα; Κι όμως ήταν ακριβώς το ίδιο συναίσθημα. Ο αγώνας για το ακατόρθωτο! Ήταν ο δικός μας ΠΑΟΚ.

Περάσαμε δύσκολα χρόνια. Χρόνια αγώνα και αγωνίας. Αν βάλω και το μπάσκετ, ακόμα ακούω στα αυτιά μου, από φίλους μου το "πότε; ποτέ"....
Κι όμως αντέξαμε. Σηκωνόμασταν όρθιοι, πέφταμε με περισσότερο θόρυβο κι άντε πάλι, να σηκωθούμε να πάρουμε μιαν ανάσα....

Και τα έφερε έτσι η ρημάδα η ζωή, στη χρονιά που έχω δει την καλύτερη μπάλα από τον ΠΑΟΚ, να λέω πριν τα ματς με την Μπριζ, σε ευχαριστώ Θεέ μου, για ό,τι είδαμε μέχρι τώρα!!!! Φοβερά συναισθήματα, ας μην περάσουμε, εμένα μου φτάνει. Γέμισα! Θα έχω να θυμάμαι τους αυτοματισμούς, τα γκολ σε κενή εστία με σμπαραλιασμενες τις περισσότερες αντίπαλες άμυνες, το χαμόγελο του μικρού μάγου Γιάννη Κωνσταντέλια και του Γιαννάκη του παιδιού που μπήκε στη ζωή μας φέτος και έδωσε άλλο νόημα στη μιζέρια της Σούπερ Λιγκ κι ολόκληρης της χώρας, περιμένοντας με την φανέλα του ΠΑΟΚ, ακινητοποιημένος σωματικά, αλλά πετώντας ψυχικά όπως ο Δικέφαλος, έξω από κάθε γήπεδο την ομάδα μας....

Ήρθε το ματς στη Λαμία. Εντάξει, το αντέξαμε. Χειροκρότημα στα παιδιά για την ισοφάριση στο τέλος, ποδόσφαιρο είναι, όλα τα αποτελέσματα είναι αποδεκτά, σας ευχαριστούμε πολύ, του χρόνου να είμαστε καλά και βλέπουμε....

Τί ζήσαμε από κει κι έπειτα Θεέ μου;!

Ο εχθρός της δεκαετίας, η ομάδα με έτος ίδρυσης 2014, αυτή που μας έκλεψε το 18 μέσα στο σπίτι μας (σε συνεργασία με τον αιώνιο εχθρό), έρχεται και μέχρι το 80ο λεπτό μου ρίχνει δέκα, ναι 10 βαθμούς στο κεφάλι. Η Τούμπα όμως είναι εκεί. Δεν σταματά. Σπρώχνει όπως ποτέ! Δεν την νοιάζει και δεν στέκεται αν ήταν φάουλ πριν το γκολ της ξανθιάς γεροντοκόρης από το λάθος του αρχηγού. Βγάζει θετική αύρα. Την περνάει στο χορτάρι, ασίστ με γυριστή κεφάλια, ο "ποιος;" ΣΑΜΑΤΤΑ και 2-2. Τους κόπηκαν τα γόνατα των χάρτινων. Τους είδες πως ξάπλωσαν στην οβίδα Σαστρε και στο τακουνάκι Μπάμπα; Εκεί αυτοί τελείωσαν. Κι εκεί εμείς αρχίσαμε.

Τα υπόλοιπα τρία ντέρμπυ ήταν η απόλυτη επιβεβαίωση του τρελογιατρού. Σε αυτόν που πάμε κάθε τρεις και λίγο. Γιατί όταν φωνάζεις ένα σύνθημα, το εννοείς. Αλλιώς μην συμμετέχεις, όπως εγώ δεν φωνάζω σύνθημα με ναρκωτικά. Δεν τα γουστάρω, τελεία. Δεν ένιωσες την ανάγκη να πας; Πες αλήθεια. Κοίτα τον εαυτό σου στην καθρέφτη, θυμήσου πώς ήσουν πριν το ματς με τον ανώμαλο. Κερδίζεις, μένεις στη διεκδίκηση, κερδίζει πάει και το σηκώνει αυτός, αν κερδίσει και τα τρία. Ο θάνατος σου η ζωή μου. Κι εδώ έρχεται ο πιο ωραίος τύπος, ο πιο καλός πελάτης του τρελογιατρού, αυτός που φωνάζει ότι είναι τρελός, παίρνει την μπαγκέτα κι αρχίζει το σκοράρισμα....

Να σου πω την αλήθεια, είχα δει ένα όνειρο και ήθελα να το πω στον τρελογιατρό, αλλά δεν τα κατάφερα. Γιατί εμείς, με αυτό το σύνθημα μεγαλώσαμε, με το όνειρο που λέγαμε στον τρελογιατρό. Αν δεν ξέρεις το σύνθημα ζητά την βοήθεια του κοινού. Άντε να σε βοηθήσω λίγο. "Με ένα όνειρο θα ζω...." Γυρίζαμε στις γειτονιές της ανθρώπινης τότε Θεσσαλονίκης φωνάζοντας συνθήματα από μικρά παιδιά, στο σχολείο, στην αλάνα που παίζαμε μπάλα. Στο γήπεδο πήγαινες κι έλεγες βάλε και εμένα μπάρμπα. Δεν έχουν βγει τυχαία τα συνθήματα. Αν γυρίσει ο χρόνος και δουν οι σημερινοί 10-15 ετών τί κάναμε θα πουν, α καλά αυτοί χαζοί και τρελοί ήταν. Φυσικά για να το πουν αυτό, θα πρέπει να σηκώσουν το κεφάλι από την οθόνη του κινητού....

Σκέφτηκα να το ρίξω στον ύπνο για καμιά βδομάδα και να ξυπνήσω την επόμενη Κυριακή ίδια ώρα, αλλά δεν τα κατάφερα. Και πέρασα την πιο βασανιστική αλλά και συνάμα πιο "αργή" εβδομάδα. Ακόμα και οι μήνες που περιμέναμε το ΠΑΟΚ-αρης στο μπάσκετ, ενόσω ήμουν στο δημοτικό και το γυμνάσιο, μάλλον περνούσαν πιο γρήγορα. Υπήρχε μια ενδιάμεση στάση για την Κυριακή, αλλά κι εκεί εμφανίστηκε ο αυτοαποκαλούμενος τρελός. Τους σάρωσαν οι αρχηγοί. Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλο ματς στα παγκόσμια χρονικά, που να σκοράρουν και οι 3 αρχηγοί. Όσο για την Τούμπα.... Όσοι ήταν, έζησαν και θα θυμούνται.

Τετάρτη βράδυ, είδα στο όνειρο μου το "μωρό του ελαφιού". Μάικ Τζόουνς, 81-78. Οι παλιοί θυμούνται, οι νέοι google it. Πέρασαν οι ώρες πιο εύκολα. Τους ξέρω σαν κάλπικη δεκάρα. Μεγάλωσα Παντελή Χορν, δίπλα στο Χαριλάου, που ποτέ δεν κατάλαβα γιατί άλλαξε όνομα. Ούτε κι αυτοί πιθανολογώ. Παλιά δεν ήταν έτσι. Είχαν μια αξιοπρέπεια. Την έχασαν μόνοι τους. Έμειναν στάσιμοι στην ζωή γενικώς. Περιορίστηκαν στην γειτονιά. Δεν την πάλεψαν και μοιραία, όταν δεν παίρνεις την ζωή στα χέρια σου, έρχεται κάποιος πιο δυνατός και σε εκμεταλλεύεται. Σου ρίχνει ένα ξεροκόματο και νιώθεις κι υποχρεωμένος.
Αντίθετα το κοινωνικό φαινόμενο ΠΑΟΚ, πάλεψε. Μάτωσε. Τα έβαλε με όλους. Δεν συμβιβάστηκε. Κατέβηκε στο δρόμο για το δίκιο του. Είχε δίκιο; Η ιστορία δείχνει ότι είχε. Γιατί γιγαντώθηκε σε όλη την Ελλάδα, κι αυτοί έμειναν στην καθιερωμενη ετήσια βράβευση του nick hall. Ξέρεις τί είναι να πηγαίνεις στην άλλη άκρη της Ελλάδας και να βλέπεις πιτσιρίκια να παίζουν μπάλα και να φοράει το "αστέρι" της παρέας μπλούζα του Ντελια; Και τον ρωτάς από που είσαι ρε μεγάλε; Από εδώ.
Ο ΠΑΟΚ κι αυτά που πρεσβεύει, έγιναν καλώς εννοούμενη μόδα. Μια αχτίδα φωτός, σε μια κοινωνία που συνήθως επιβραβεύει τον τίποτα,τον κολλητό κι όχι τον ικανό και τον άξιο.

Και τελικά ο πιο άξιος κι ο πιο ικανός, αυτό που συμβαίνει σπάνια στις μέρες μας επιβραβεύτηκε. Αν με ρωτάς, τί θα άλλαζε στη ζωή σου, αν δεν ερχόταν η νίκη και το πρωτάθλημα στο τέλος, θα σου απαντήσω. Θα γινόμουν, ακόμα πιο απαιτητικός. Θα πάλευα κι άλλο. Γιατί οι κορυφές κερδίζονται με αγώνα. Μην ξεχνάς, ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΠΑΟΚ ΔΕΝ ΧΑΝΕΙ ΠΟΤΕ!!!!

Το κείμενο γράφτηκε ως μικρό αντίδωρο στον άνθρωπο, που μας έχει προσφέρει τόσα πολλά και τρέχει ασπρόμαυρο αίμα στις φλέβες του.
Ιωάννη Σαββίδη, να σε έχει καλά ο Θεός και καλή αντάμωση!!!!
pilotos

++++
ΕΥΓΕ
Και για τους 2 σας.