Πώς έγινα ΠΑΟΚτσής...!

[nico4]

ΠΑΟΚ γεννιέσαι, δεν γίνεσαι.

[nikolasf]

Γεννήθηκα το 1965 στη Θεσσαλονίκη από πατέρα κρητικό ΑΕΚτσή και μάνα σαλονικιά με μικρασιάτικες ρίζες. Τα υπόλοιπα ήταν φυσικό επακόλουθο

[Josey Wales]

Στο δημοτικό ήμουν ακόμα (Δεύτερη ή Τρίτη τάξη) και με τον πατέρα μου και τον αδερφό μου που είναι και οι δύο ΑΕΚ βλέπαμε το παιχνίδι με την Μπάγερν και τότε στα πέναλτι μου γύρισε η βίδα. Θυμάμαι και τον πατέρα μου να μου λέει "Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός μη γίνεις και κάνε ότι θες"

[Μπαρκαρούτσος]

Εγώ από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, από τα νήπια, ήμουν Π.Α.Ο.Κ. στο μπλα-μπλα. Σαν τους δικούς μου. Δεν είχα περάσει ούτε απ'έξω από τη Τούμπα, δεν έβλεπα αγώνες στη TV, δεν ήξερα παίχτες.

Στο γυμνάσιο γίναμε παρέα 4 άτομα που ήμασταν όλοι Π.Α.Ο.Κ., ο ένας ασχολιόταν πολύ (ο μπαμπάς του αρρωστάκι, να 'ναι καλά ο άνθρωπος, εκείνος με πήγε πρώτη φορά Παλατάκι τότε) και σιγά σιγά κολλήσαμε κι εμείς.. Πρώτη-δευτέρα γυμνασίου γνώρισα και το PAOKmania (πώς περάσαν τα χρόνια, τι είναι αυτά που φορώ...) και διαβάζοντας εδώ μέσα πράγματα, μάθαινα και την ομάδα καλύτερα...


Ο αδερφός μου, έχει τη τύχη να έχει εμένα αδερφό... Η πρώτη λέξη που έγραψε σε χαρτί, ήταν "ΠΑΟΚ".. Η συνέχεια είναι η αναμενόμενη... Πέρσι στα 9 του τον πήγα και Παλατάκι πρώτη φορά, αγωνίζεται σε ομάδα που ανήκει στο PAOK Football Prints (πώς του πάνε τα ασπρόμαυρα!!) και αυτός ο άνθρωπος θα είναι Π.Α.Ο.Κ. μέχρι το τέλος. Το καθήκον μου σαν αδερφός, το έκανα..

[gpap]

Πραγματική ιστορία:

είμαι δευτέρα δημοτικού, πηγαίνω στο σχολείο όταν ξαφνικά ένα αυτοκίνητο καβαλάει το κράσπεδο και πέφτει πάνω μου.
Ξυπνάω σε ένα καταπράσινο λιβάδι.
Φωνάζω δυνατά την μάνα μου και τον πατέρα μου, αλλά δεν παίρνω καμία απάντηση. Αντιλαμβάνομαι πως είμαι μόνος και αρχίζω να τρομάζω.
Παρ' αυτά, προχωράω προς κάτι ψηλά, καταπράσινα δέντρα.
Βλέπω κάτω από το δέντρο, έναν ηλικιωμένο γέρο, με κάτασπρα μαλλιά και τεράστια γένια που σκέπαζαν όλο το λαιμό του, να κάθεται κάτω από ένα δέντρο με το ένα πόδι πάνω στο άλλο, όπως καθόμαστε όταν αράζουμε στον καναπέ.

Ο γέρος, καπνίζει μια πίπα και κάθω τόσο ανάβει με ένα ''μαγικό'' ξύλο την φωτιά στην άκρη του, εισπνέοντας βαθιά για να πάρει τζούρα.

Τον πλησιάζω φοβισμένος. Με έχει δεί να τον πλησιάζω αλλά δεν δείχνει να τον απασχολεί η παρουσία μου.
Πλησιάζω και χωρίς να του πω κάτι, μου προσφέρει την ξύλινη πίπα. Ρουφάω μια τζούρα και το μυαλό μου θολώνει.

Ξαφνικά, στον καταγάλανο ουρανό εμφανίζεται ένας τεράστιος δικέφαλος αετός. Στο βάθος ένα σύννεφο παίρνει το σχήμα ενός μεγάλου ναού (αργότερα έμαθα πως είναι η Αγία Σοφία στην Κωνσταντινούπολη) , ενώ στη συνέχεια αλλάζει σχήμα και πλέον γίνεται ένα γήπεδο (αργότερα κατάλαβα πως ήταν το γήπεδο της Τούμπας).

Ο αετός έχει καταλάβει το μεγαλύτερο κομμάτι του ουρανού και τα μάτια του, βαθύ κόκκινο χρώμα κοιτάζουν προς τα εμένα.

Μέσα στη θολούρα μου, δεν ξέρω τι να πω ή τι να κάνω.
Κοιτάζω τον γέρο που πλέον έχει σηκωθεί στα πόδια του και αρχίζει να χοροπηδάει πάνω κάτω φωνάζοντας ρυθμικά ''ΠΑΟΚ, ΠΑΟΚ, ΠΑΟΚ'' ενώ συγχρόνως χτυπάει στο ρυθμό ένα μικρό τύμπανο που είχε κρυμμένο κάτω από τα γένια του.

Η θολούρα και ο ρυθμός με συνεπαίρνουν. Αρχίζω και εγώ ρυθμικά να φωνάζω ''ΠΑΟΚ, ΠΑΟΚ, ΠΑΟΚ'' και να χοροπηδάω στο ρυθμό που χτυπάει ο γέρος ασπρομάλλης το τύμπανο.

Πέφτω εξουθενωμένος κάτω.

Όταν ξύπνησα, ήμουν στο κρεβάτι του νοσοκομείου. Η συγχωρεμένη (πλέον) η μάνα μου ήταν δίπλα μου και μου χαμογελούσε. Ο πατέρας μου μπήκε μαζί με τον γιατρό και του είπε πως ενώ ήμουν ακόμη αναίσθητος, φώναζα ρυθμικά ''ΠΑΟΚ, ΠΑΟΚ, ΠΑΟΚ''. Άκουσα τον γιατρό να του λέει εμπιστευτηκά στο αφτί του πως το ατύχημα είχε αφήσει μόνιμο σημάδι και πως πλέον θα έπρεπε και εγώ και οι δικοί μου, να μάθουμε να ζούμε μαζί του.

[danirifle]

εγώ όταν βγήκα από την κοιλιά της μάνας μου και πήγε να με σηκώσει η νοσοκόμα, της έδωσα μπάτσα στο χέρι και της είπα "ΠΑΑΑΑΑΟΚ ΡΕΕΕΕ"

πέρα από την πλάκα, λόγω κερκίδας και παρέας έγινα ΠΑΟΚ

[NIKOS_PAOK04]

Είμαι 46ετών με 2 παιδιά από τότε που θυμάμε τον ευατό μου σε σχέση με το ποδόσφαιρο είμαι ΠΑΟΚ
Δεν έχω ιδέα γιατί ίσως επειδή ήταν ο Πατέρας μου και μεγάλωσα στο καφενείο του χωριού (Αγία Μαρίνα Βέροια) που είχαμε με κύρια συζήτηση το ποδόσφαιρο και μια ατμόσφαιρα 80% ΠΑΟΚ

Έπαιξα ποδόσφαιρο ερασιτεχνικά στο χωριό μου από 1983/1990 όπου έφυγα με (χιαστούς / εσω πλάγιο συνδεσμο και μηνίσκο σε ένα χτύπημα) ούτε εκεί ένιωθα όπως με τον ΠΑΟΚ ποτέ δεν χάλασε η μέρα μου επειδή χάσαμε.

Τα χρονια πέρασαν πήγα για μια 10ετία 1991-2001 Μόναχο / Γερμανία
Τα Παιδιά μεγάλωσαν αλλά κάθε φορά που βλέπω ΠΑΟΚ είτε γήπεδο είτε τηλεόραση αλλάζει όλοκληρος ο χαρακτήρας μου δεν μπορείς να μου μιλήσεις αυτό το ξέρουν καλά οι φίλοι και τα παιδιά μου είμαι κυριολεκτικά στην τσίτα η αγωνία ακόμα και όταν το σκορ είναι ξεκάθαρο η συνεχής κριτική στην ομάδα στον διαιτητή σε αντιπάλους γενικώς βρίσκομαι σε άλλη διάσταση μόλις λήξη ο αγώνας και περάσουν 2-3 λεπτά ανάλογα το αποτέλεσμα (ακόμα και φιλικών) είναι αυτό που θα διατάξει εάν θα είμαι χαρούμενος ή στεναχωρημένος

Δεν έχω ιδέα γιατί είμαι ΠΑΟΚ άλλα όταν παίζει ΠΑΟΚ καλά είναι να μην είσαι δίπλα μου.

[kazampoukou]

Βλέποντας (στις αρχές του '80) κάποιους τρελούς να τραγουδάνε χωρίς μπλούζες στη βροχή.
Τελικά ειναι σίγουρο, ΠΑΟΚ γεννιέσαι - κι ας μην το ξέρεις.

Οντως φιλε, αυτο σκεφτομαι και εγω πολλες φορες...το πως και ποτε εγινα ΠΑΟΚ .

[K_geo]

Το οικογενειακό περιβάλλον ήταν ασπρόμαυρο. είτε ΠΑΟΚ ο θείος και ο παππούς που λόγω και καταγωγής όποτε μπορούσε έδινε και τον κατιτίς του στο σωματείο, είτε ...Δόξα Δράμας ο πατέρας μου.

Ασπρόμαυροι αετοί παντού δλδ...

οπότε εγώ μάλλον θα παω με αυτό :

ΠΑΟΚ γεννιέσαι, δεν γίνεσαι.

[The_Stalker]

Παοκτσής γεννήθηκα, καθότι ο πατέρας μου ήταν συγγενής των αδερφών Δημητριάδη, από τα ιδρυτικά στελέχη του ΠΑΟΚ.

[Grou]

Καλησπέρα και από μένα,

Γεννήθηκα απέναντι από την εκκλησία της Αγίας Μαρίνας στην Τούμπα, όποτε οι πρώτες βόλτες με το καρότσι γίνονταν στο στίβο του ναού (άλλα χρόνια τότε, μπαμπάς άρρωστος κτλ).

Ως εκ τούτου δεν θυμάμαι πως έγινα ΠΑΟΚ, θυμάμαι όμως ότι μια φορά πιτσιρικάς μετά από ματς με το γαύρο στο τηγάνι όπου χάσαμε, είπα στον πατέρα μου ότι θα γίνω γαύρος (ήμουν μικρός δεν ήξερα)...Τη σφαλιάρα ακόμα τη θυμάμαι...Δημοκρατικές διαδικασίες τις οποίες θα εφαρμόσω κ εγω σε αντίστοιχη περίπτωση....

[Μπαρκαρούτσος]

Μίλησα λίγο με τη μάνα μου τώρα και με είπε περιστατικό από μια ηλικία που αμυδρά θυμάμαι πλέον!



Όταν γεννήθηκα, το πρώτο πράγμα που έκανα, είναι να πω "Καλά ρε, με αυτούς πώς θα παίξουμε μπάλα ρε; Τι μεταγραφές είναι αυτές ρε πρόεδρε, κόουτς δρόμο! Εμείς δε φύγαμε ποτέ!"
οπότε φάνηκε από την αρχή τι ομάδα είμαι.

[Equalizer]

Ρε τι σε ποτιζουν στο Αντεν και στη γεφυρα του Αδαμ;

[DarkBishop]

viewtopic.php?t=5830

[theodorsalonika]

ΠΑΟΚΤΣΗΣ γεννηθηκα...καπου εκει στην γερμανια απο γονεις μεταναστες!!!...μιας και ο πατερας μου απο 10 χρονων με πηγενε να δω τον θειο μου να παιζει μπαλα στον ΠΑΟΚ!!!Ο ΜΕΓΑΛΟς ΑΡΧΗΓΟς ΕΙΝΑΙ!!μετα επιασα δουλεια...αφεντικο μου μεγαλο?ο ΚΟΥΛΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ...πριν η ξαδελφη μου παντρευτηκε τον γυμναστη του τοτε ΠΑΟΚ..
μεσα σε ολη αυτην την τροπη της ζωης μου...ενα εχω να πω..12 χρονων παω θυρα 4 με το ξαδελφακι μου ετων 11
..σκαστοι και χωρις να ξερει κανενας...την παλια εποχη του 80...ειμαστε φοβιμενοι...οι κροτιδες σκανε διπλα μας..οι φωνες τρυπανε τα αυτια μας!!!..τα καπνογονα μας πνιγουνε...αλλα εμεις εκει ..μικροι ταπεινοι ,καθηλωμενοι στο απεραντο μεγαλειο της θυρας 4...μας εχει σημαδεψει σε ολη μας την ζωη..το μονο που δεν θυμαμαι ειναι με ποιον παιζαμε..μικρο το κακο..θυμαμαι ολα τα αλλα που με εχουν συνοδεψει στην μεχρι τωρα ζωη μου μου..εφτασα στα 43..ευελπιστω να ζησω αλλα 43 για να προφτασω να δω μεγαλο και πρωταθλητη τον ΠΑΟΚ ξανα...

ευχαριστω τους δικους μου που εκτος απο καλο ανθρωπο με κανα και ΠΑΟΚΤΣΗ!!!
τελικα μετα απο χρονια ενα καταλαβα...και ΠΑΟΚ να μην γεννιομουνα παλι ΠΑΟΚ θα γινομουν!!!