Χαλαρωστε ρε παιδια....δεν υπονοει κατι.
Λετε να φυγουν ετσι στο ξεκάρφωτο???τωρα???
εμειναν στα δύσκολα και θα φύγουν τωρα????ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΟΚ??.
Ζήσης Βρύζας
Τιμήθηκε ο Βρύζας στη Χρυσούπολη
Την τιμητική του είχε χθες ο Ζήσης Βρύζας. Ο τεχνικός διευθυντής της ΠΑΕ ΠΑΟΚ, που κατάγεται από το Χρυσοχώρι Καβάλας, βρέθηκε το πρωί στη Χρυσούπολη, εκεί όπου ο τοπικός Νέστος διοργάνωσε ένα τουρνουά με τη συμμετοχή 5 παιδικών ομάδων. Η διοίκηση του Νέστου τίμησε με πλακέτα τον Βρύζα για τη μεγάλη προσφορά του στο ελληνικό ποδόσφαιρο. «Για εμάς, ο Ζήσης Βρύζας είναι συντοπίτης και του οφείλουμε πολλά. Μας τίμησε με την παρουσία του στο τουρνουά, τον τιμήσαμε κι εμείς με μια πλακέτα για την προσφορά του στο ελληνικό ποδόσφαιρο» δήλωσε στο «Μ», ο υπεύθυνος της Ακαδημίας του Νέστου Χρυσούπολης, Διογένης Φωτιάδης, και συμπλήρωσε: «Ήταν μια εκδήλωση με τη συμμετοχή 5 ομάδων. Έγιναν καλά παιχνίδια με μικρά παιδιά, γεμάτα ταλέντο. Όλοι έμειναν ευχαριστημένοι. Ευχαριστούμε όλους όσους δέχθηκαν την πρόσκλησή μας και συμμετείχαν στο τουρνουά».
Στο τουρνουά συμμετείχαν παιδικά τμήματα γεννηθέντων ’95 και ’95 και προπαιδικά ’97 και ’98. Εκτός του Νέστου, έλαβαν μέρος και οι Ξάνθη, Ελπίδες Καβάλας, Φίλιππος Δράμας και ΠΑΟΚ. Την αποστολή του Δικεφάλου υποδέχθηκε ο Ζήσης Βρύζας, ο οποίος αφού είχε εγκάρδια συνομιλία με τους ανθρώπους του Νέστου, στη συνέχεια αποχώρησε λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων και την πλακέτα εκ μέρους του παρέλαβε ο προπονητής του παιδικού, Γιάννης Αβραμίδης.
από metrosport.gr
Στο τουρνουά συμμετείχαν παιδικά τμήματα γεννηθέντων ’95 και ’95 και προπαιδικά ’97 και ’98. Εκτός του Νέστου, έλαβαν μέρος και οι Ξάνθη, Ελπίδες Καβάλας, Φίλιππος Δράμας και ΠΑΟΚ. Την αποστολή του Δικεφάλου υποδέχθηκε ο Ζήσης Βρύζας, ο οποίος αφού είχε εγκάρδια συνομιλία με τους ανθρώπους του Νέστου, στη συνέχεια αποχώρησε λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων και την πλακέτα εκ μέρους του παρέλαβε ο προπονητής του παιδικού, Γιάννης Αβραμίδης.
από metrosport.gr
Ταξίδι στην Ιταλία λένε οι φήμες ότι ετοιμάζει για την ερχόμενη εβδομάδα ο Ζήσης Βρύζας, προκειμένου να τσεκάρει παίκτη (σ.σ οχι Ιταλό), όμως όχι για την περίοδο του Ιανουαρίου αλλά για το καλοκαίρι!
http://www.gazzetta.gr/content/view/20726/32/
ΥΓ. Μήπως να ανοίξουμε από τώρα τις καλοκαιρινές μεταγραφές???
http://www.gazzetta.gr/content/view/20726/32/
ΥΓ. Μήπως να ανοίξουμε από τώρα τις καλοκαιρινές μεταγραφές???
Re: Ζήσης Βρύζας
Ζήση πρέπει να σκεφτείς σοβαρά το ενδεχόμενο να είσαι στον πάγκο σε κάθε παιχνίδι κυπέλλου. Είσαι γουρλής ρε αγόρι μου, πως να το κάνουμε?
Re: Ζήσης Βρύζας
ΑΝΑΝΕΩΣΗ ΠΑΡΑΚΑΛΩΩΩΩ!
Καλό θα ήταν για την αισθητική του forum να μην γράφουμε ΚΕΦΑΛΑΙΑ!
Thx, Admin Team
Καλό θα ήταν για την αισθητική του forum να μην γράφουμε ΚΕΦΑΛΑΙΑ!
Thx, Admin Team
Re: Ζήσης Βρύζας
Aπό την σημερινή Εξέδρα :
Αλέξης Σπυρόπουλος
Ο Βρύζας σώθηκε (έξω) και εξαργυρώνει (εδώ)
Ο Σωτήρης Μπαλάφας αποβλήθηκε ενώ ακόμη παίζονταν τα πέναλτι τις προάλλες στο «Κλεάνθης Βικελίδης» κι έγινε, την ίδια νύχτα στην Τούμπα, σύνθημα: ΠΑΟΚ σ' Αγαπώ/ΠΑΟΚ είσαι Ενας/Κόκκινη στα Πέναλτι/Δεν έφαγε Κανένας. Μετά, την Τετάρτη, ήλθε και η... παράφραση: Κίτρινη στο Ζέσταμα/Δεν έφαγε Κανένας. Σερί. Θα μπορούσαν, τέτοια μικρά-μικρά, να είναι λόγοι (έως) σταύρωσης του ποδοσφαιριστή. Απαξιωτικής μουρμούρας, τουλάχιστον. Σε διαφορετικό περιβάλλον. Στο πραγματικό περιβάλλον, είναι περιστατικά που (λόγω, ακριβώς, προδιάθεσης) αντιμετωπίζονται χιουμοριστικά. Χαριτωμένα.
Είναι το πραγματικό περιβάλλον-ΠΑΟΚ, με όλο τον θετικό ηλεκτρισμό που εκλύεται. Ενα περιβάλλον υγείας, παλμού, χαράς. Οι τηλεσκηνοθέτες των παιχνιδιών με τον Εργοτέλη και με τον Ολυμπιακό έδωσαν στο κοινό το ίδιο πλάνο, μία στο γκολ του μικρού Αθανασιάδη κι άλλη μία στο γκολ του μεγάλου Σέρζιο Κονσεϊσάο, με το χαμόγελο που φώτιζε το πρόσωπο του Ζήση Βρύζα. Είχα να το δω, σε δημόσια έκθεση, απ' τις «μέρες Πορτογαλίας» το καλοκαίρι του 2004. Και, πάλι, μου φαίνεται πως τούτο δω είναι ακόμη πιο εκφραστικό των διεργασιών που συμβαίνουν στο βάθος της ψυχής. Βγάζει την αγαλλίαση εκείνου που δουλεύει σαν τρελός και παίρνει την επιβεβαίωση ότι, δουλεύει μεν σαν τρελός, αλλ' όχι στον βρόντο.
Τα vibes, λοιπόν. Αυτά που «εκτείνονται» πέρα απ' τη δικαιολογημένη χαρά μιας νίκης ή μιας πρόκρισης. Πέρα απ' τη φυσιολογική λύπη μιας ήττας ή ενός αποκλεισμού. Τα vibes, η αύρα σε μια πόλη τόσο δύσκολη όσο η Θεσσαλονίκη και σ' ένα σύλλογο επίσης τόσο δύσκολο όσο ο ΠΑΟΚ, είναι ο «τίτλος» που φαίνεται να κατοχυρώνει ο Δικέφαλος στη ροή της σεζόν. Οσοι είναι μέρος του εγχειρήματος, γουστάρουν που είναι. Ζουν την ασφάλεια, πράγμα διόλου βέβαιον όταν το αποφάσιζαν, ότι καλώς έπραξαν και εντάχθηκαν. Πλέον, βιώνουμε το επόμενο στάδιο. Οσοι εντάχθηκαν, γουστάρουν να συνεχίσουν να είναι. Ενταγμένοι. Ανανεώνουν, και η προοπτική ακουμπά τα βάθη του χρόνου. Για να ζήσουν και την εξέλιξη που απλώνεται, ως πρόκληση, μπροστά. Πώς η ομάδα «τρόμαξε» με τις κεφαλιές-ευκαιρίες του Ολυμπιακού στο ξεκίνημα του β' μέρους (κι έτρεξε να προστατευθεί μες στο γνώριμο καβούκι της) ή πώς η ομάδα δεν έδειξε τη φιλοδοξία, δηλαδή την προσωπικότητα, να διεκδικήσει τις όποιες πιθανότητες για το 2-0 στο κόρνερ του 90'+4', αυτά είναι (ορισμένα από) τα «στοιχεία» της πρόκλησης μπροστά.
Ο Σορλέν και ο Λίνο είναι δύο κατάλληλοι παίκτες για να δίνουν 10+2 διαφορετικές επιλογές-μικροπαραλλαγές ευελιξίας στον σχηματισμό και στη λειτουργία της ομάδας. Ο Φερνάντο Σάντος έχει, περισσότερα απ' όσα είχε ως και τον Δεκέμβριο, χαρτιά ν' ανακατέψει. Η τύχη του Σορλέν και του Λίνο δεν είναι η ποιότητά τους. Δεν υπάρχει, στο αληθινό ποδόσφαιρο, «παίκτης της Πόρτο» ή «Γάλλος χαφ με εκατοντάδες ένσημα στη Ligue 1» που... δεν κάνει να παίζει σε ελληνικό κλαμπ, τελεία. Η τύχη τους είναι το ήδη οργανωμένο σύνολο που βρήκαν και που διευκόλυνε, πράγμα που δεν θα συνέβαινε π.χ. τέτοιον καιρό πέρυσι, την άμεση ενταξιμότητά τους. Για τον Λίνο, να 'μαι ειλικρινής, δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία. Καθαρή πολυτέλεια. Αλλ' ο Σορλέν υπερνίκησε την αμφιβολία που πήγαζε απ' την ελάχιστη, σχεδόν ανύπαρκτη, συμμετοχή του στα ματς της Ρεν Αύγουστο με Δεκέμβριο. Ο Σορλέν και ο Λίνο μας παραπέμπουν, εκ νέου, στο... χαμόγελο του Ζήση.
Ο Βρύζας, με δύο ρήματα, σώθηκε και εξαργυρώνει. Διότι σπούδασε (πρώτον) στο εξωτερικό (δεύτερον) το ποδόσφαιρο του σήμερα. Δεν έμαθε (πρώτον) εδώ (δεύτερον) το ποδόσφαιρο του χθες. Απ' το ένα ως το άλλο, μεσολαβεί χάος. Είναι το χάος που τον χωρίζει απ' τον Αντωνίου ή τον Μανωλά. Αλλά, κι ακόμη πιο πέρα: Ο Βρύζας δεν εξέλαβε για φύσει και θέσει δεδομένο ότι έχει άποψη, η άποψή του είναι η κυρίαρχη, οπότε βαράει το ταμπούρλο και ο προπονητής ακολουθεί τον ρυθμό. Ο Βρύζας, ενώ έχει άποψη, επιπλέον έχει και τον αλτρουισμό (την υπέρβαση, αν θέλετε, του μικροεγώ) ότι «πήγε» στο σκεπτικό του προπονητή. Για να το αντιληφθεί εις βάθος, να συγχρονιστεί και, αφού το κατανοήσει, να το εξυπηρετήσει. Και στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό, αφάνταστα δυσεύρετο. Ο τόπος βρίθει ιστοριών δυσαρμονίας. Εδώ, πια, ο Βρύζας δεν «κάνει διαφορά» απ' τον Μανωλά και τον Αντωνίου. Εδώ, κάνει διαφορά ως κι απ' τον (ικανό) Ιλια Ιβιτς! Ο Σέρβος ουδέποτε «συγχρονίστηκε», υποψιάζομαι πως δεν μπήκε καν στον κόπο να το προσπαθήσει, ούτε με τον Φερνάντο Σάντος στην ΑΕΚ ούτε με τον Τάκη Λεμονή στον Ολυμπιακό. Δεν το πίστευε ότι όφειλε να το κάνει.
Παλαιούς local heroes, δεν υπάρχει ελληνικός σύλλογος που να μη διαθέτει. Αλλ' ανταγωνιστικά και μοντέρνα επαγγελματικά στελέχη, απεξαρτημένα απ' το status του local hero, δεν κυκλοφορούν πολλά. Ειδάλλως, όλα θα 'ταν εύκολα. Θα 'ταν τεχνικοί διευθυντές ο Δεληκάρης στον Ολυμπιακό, ο Δομάζος στον Παναθηναϊκό, ο Παπαϊωάννου στην ΑΕΚ, ο Κούδας στον ΠΑΟΚ, ο Χατζηπαναγής στον Ηρακλή, ο Στράντζαλης στη Δόξα, ο Αλεξιάδης στον Αρη, ο Κοντογεωργάκης στον ΠΑΣ, ο Βαλαώρας στην ΑΕΛ. Δεν (έχουν τα εφόδια να) είναι, όμως. Να ρισκάρω δε την πρόβλεψη ότι κάποια στιγμή, για δέλεαρ στον Ζήση, θα... κατεβούν βρακιά. Θα 'ναι η δική του ρεβάνς, για όση δόξα δεν πήρε στην Ελλάδα ως ποδοσφαιριστής. Και θα 'χει και πλάκα, από πάνω. Διότι, και με βρακιά κατεβασμένα, πάλι δεν τον βλέπω να δελεάζεται. Είναι άλλο «μέρος του λόγου» αυτός.
http://www.exedrasports.gr/default.asp? ... 2&catId=92
Αλέξης Σπυρόπουλος
Ο Βρύζας σώθηκε (έξω) και εξαργυρώνει (εδώ)
Ο Σωτήρης Μπαλάφας αποβλήθηκε ενώ ακόμη παίζονταν τα πέναλτι τις προάλλες στο «Κλεάνθης Βικελίδης» κι έγινε, την ίδια νύχτα στην Τούμπα, σύνθημα: ΠΑΟΚ σ' Αγαπώ/ΠΑΟΚ είσαι Ενας/Κόκκινη στα Πέναλτι/Δεν έφαγε Κανένας. Μετά, την Τετάρτη, ήλθε και η... παράφραση: Κίτρινη στο Ζέσταμα/Δεν έφαγε Κανένας. Σερί. Θα μπορούσαν, τέτοια μικρά-μικρά, να είναι λόγοι (έως) σταύρωσης του ποδοσφαιριστή. Απαξιωτικής μουρμούρας, τουλάχιστον. Σε διαφορετικό περιβάλλον. Στο πραγματικό περιβάλλον, είναι περιστατικά που (λόγω, ακριβώς, προδιάθεσης) αντιμετωπίζονται χιουμοριστικά. Χαριτωμένα.
Είναι το πραγματικό περιβάλλον-ΠΑΟΚ, με όλο τον θετικό ηλεκτρισμό που εκλύεται. Ενα περιβάλλον υγείας, παλμού, χαράς. Οι τηλεσκηνοθέτες των παιχνιδιών με τον Εργοτέλη και με τον Ολυμπιακό έδωσαν στο κοινό το ίδιο πλάνο, μία στο γκολ του μικρού Αθανασιάδη κι άλλη μία στο γκολ του μεγάλου Σέρζιο Κονσεϊσάο, με το χαμόγελο που φώτιζε το πρόσωπο του Ζήση Βρύζα. Είχα να το δω, σε δημόσια έκθεση, απ' τις «μέρες Πορτογαλίας» το καλοκαίρι του 2004. Και, πάλι, μου φαίνεται πως τούτο δω είναι ακόμη πιο εκφραστικό των διεργασιών που συμβαίνουν στο βάθος της ψυχής. Βγάζει την αγαλλίαση εκείνου που δουλεύει σαν τρελός και παίρνει την επιβεβαίωση ότι, δουλεύει μεν σαν τρελός, αλλ' όχι στον βρόντο.
Τα vibes, λοιπόν. Αυτά που «εκτείνονται» πέρα απ' τη δικαιολογημένη χαρά μιας νίκης ή μιας πρόκρισης. Πέρα απ' τη φυσιολογική λύπη μιας ήττας ή ενός αποκλεισμού. Τα vibes, η αύρα σε μια πόλη τόσο δύσκολη όσο η Θεσσαλονίκη και σ' ένα σύλλογο επίσης τόσο δύσκολο όσο ο ΠΑΟΚ, είναι ο «τίτλος» που φαίνεται να κατοχυρώνει ο Δικέφαλος στη ροή της σεζόν. Οσοι είναι μέρος του εγχειρήματος, γουστάρουν που είναι. Ζουν την ασφάλεια, πράγμα διόλου βέβαιον όταν το αποφάσιζαν, ότι καλώς έπραξαν και εντάχθηκαν. Πλέον, βιώνουμε το επόμενο στάδιο. Οσοι εντάχθηκαν, γουστάρουν να συνεχίσουν να είναι. Ενταγμένοι. Ανανεώνουν, και η προοπτική ακουμπά τα βάθη του χρόνου. Για να ζήσουν και την εξέλιξη που απλώνεται, ως πρόκληση, μπροστά. Πώς η ομάδα «τρόμαξε» με τις κεφαλιές-ευκαιρίες του Ολυμπιακού στο ξεκίνημα του β' μέρους (κι έτρεξε να προστατευθεί μες στο γνώριμο καβούκι της) ή πώς η ομάδα δεν έδειξε τη φιλοδοξία, δηλαδή την προσωπικότητα, να διεκδικήσει τις όποιες πιθανότητες για το 2-0 στο κόρνερ του 90'+4', αυτά είναι (ορισμένα από) τα «στοιχεία» της πρόκλησης μπροστά.
Ο Σορλέν και ο Λίνο είναι δύο κατάλληλοι παίκτες για να δίνουν 10+2 διαφορετικές επιλογές-μικροπαραλλαγές ευελιξίας στον σχηματισμό και στη λειτουργία της ομάδας. Ο Φερνάντο Σάντος έχει, περισσότερα απ' όσα είχε ως και τον Δεκέμβριο, χαρτιά ν' ανακατέψει. Η τύχη του Σορλέν και του Λίνο δεν είναι η ποιότητά τους. Δεν υπάρχει, στο αληθινό ποδόσφαιρο, «παίκτης της Πόρτο» ή «Γάλλος χαφ με εκατοντάδες ένσημα στη Ligue 1» που... δεν κάνει να παίζει σε ελληνικό κλαμπ, τελεία. Η τύχη τους είναι το ήδη οργανωμένο σύνολο που βρήκαν και που διευκόλυνε, πράγμα που δεν θα συνέβαινε π.χ. τέτοιον καιρό πέρυσι, την άμεση ενταξιμότητά τους. Για τον Λίνο, να 'μαι ειλικρινής, δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία. Καθαρή πολυτέλεια. Αλλ' ο Σορλέν υπερνίκησε την αμφιβολία που πήγαζε απ' την ελάχιστη, σχεδόν ανύπαρκτη, συμμετοχή του στα ματς της Ρεν Αύγουστο με Δεκέμβριο. Ο Σορλέν και ο Λίνο μας παραπέμπουν, εκ νέου, στο... χαμόγελο του Ζήση.
Ο Βρύζας, με δύο ρήματα, σώθηκε και εξαργυρώνει. Διότι σπούδασε (πρώτον) στο εξωτερικό (δεύτερον) το ποδόσφαιρο του σήμερα. Δεν έμαθε (πρώτον) εδώ (δεύτερον) το ποδόσφαιρο του χθες. Απ' το ένα ως το άλλο, μεσολαβεί χάος. Είναι το χάος που τον χωρίζει απ' τον Αντωνίου ή τον Μανωλά. Αλλά, κι ακόμη πιο πέρα: Ο Βρύζας δεν εξέλαβε για φύσει και θέσει δεδομένο ότι έχει άποψη, η άποψή του είναι η κυρίαρχη, οπότε βαράει το ταμπούρλο και ο προπονητής ακολουθεί τον ρυθμό. Ο Βρύζας, ενώ έχει άποψη, επιπλέον έχει και τον αλτρουισμό (την υπέρβαση, αν θέλετε, του μικροεγώ) ότι «πήγε» στο σκεπτικό του προπονητή. Για να το αντιληφθεί εις βάθος, να συγχρονιστεί και, αφού το κατανοήσει, να το εξυπηρετήσει. Και στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό, αφάνταστα δυσεύρετο. Ο τόπος βρίθει ιστοριών δυσαρμονίας. Εδώ, πια, ο Βρύζας δεν «κάνει διαφορά» απ' τον Μανωλά και τον Αντωνίου. Εδώ, κάνει διαφορά ως κι απ' τον (ικανό) Ιλια Ιβιτς! Ο Σέρβος ουδέποτε «συγχρονίστηκε», υποψιάζομαι πως δεν μπήκε καν στον κόπο να το προσπαθήσει, ούτε με τον Φερνάντο Σάντος στην ΑΕΚ ούτε με τον Τάκη Λεμονή στον Ολυμπιακό. Δεν το πίστευε ότι όφειλε να το κάνει.
Παλαιούς local heroes, δεν υπάρχει ελληνικός σύλλογος που να μη διαθέτει. Αλλ' ανταγωνιστικά και μοντέρνα επαγγελματικά στελέχη, απεξαρτημένα απ' το status του local hero, δεν κυκλοφορούν πολλά. Ειδάλλως, όλα θα 'ταν εύκολα. Θα 'ταν τεχνικοί διευθυντές ο Δεληκάρης στον Ολυμπιακό, ο Δομάζος στον Παναθηναϊκό, ο Παπαϊωάννου στην ΑΕΚ, ο Κούδας στον ΠΑΟΚ, ο Χατζηπαναγής στον Ηρακλή, ο Στράντζαλης στη Δόξα, ο Αλεξιάδης στον Αρη, ο Κοντογεωργάκης στον ΠΑΣ, ο Βαλαώρας στην ΑΕΛ. Δεν (έχουν τα εφόδια να) είναι, όμως. Να ρισκάρω δε την πρόβλεψη ότι κάποια στιγμή, για δέλεαρ στον Ζήση, θα... κατεβούν βρακιά. Θα 'ναι η δική του ρεβάνς, για όση δόξα δεν πήρε στην Ελλάδα ως ποδοσφαιριστής. Και θα 'χει και πλάκα, από πάνω. Διότι, και με βρακιά κατεβασμένα, πάλι δεν τον βλέπω να δελεάζεται. Είναι άλλο «μέρος του λόγου» αυτός.
http://www.exedrasports.gr/default.asp? ... 2&catId=92