Σε αυτόν εδώ τον πλανήτη η μάχη γίνεται πάντα ανάμεσα σε δύο περιστροφές. Την περιστροφή γύρω
από τον ήλιο που αντιστοιχεί στην προσήλωση σε μια ανώτερη ιδέα και την περιστροφή γύρω από τον εαυτό όπου πάνω από όλα μπαίνει η πάρτη μας. Kαι οι δύο κινήσεις ελέγχονται από την περιοδικότητα δύο δυνάμεων.
Της κεντρομόλου που δηλώνει την επιδίωξη σταθερότητας και διαρκειας και της φυγόκεντρου που μας ζητά να είμαστε πάντα έτοιμοι για αλλαγές καθώς μεταλλασσόμαστε πάνω στις εξελίξεις εγκαταλείποντας αναπόφευκτα
κάποιες στιγμές το οικείο.
Και καθώς ο πλανήτης συνεχίζει να περιστρέφεται και γύρω από τον ήλιο και γύρω από τον εαυτό του πολύ συχνά
βρίσκομαστε και πάλι στο ίδιο σημείο όπως πριν 30 χρόνια. Και τότε αντιμετωπίζαμε μια γερμανική ομάδα της οποίας της είχαμε κλέψει τον προπονητή με τον οποίο 5 χρόνια στον πάγκο είχε κατακτήσει ήδη 2 φορές το πρωτάθλημα και μία το κύπελλο, ενώ είχε φτάσει και στον τελικό του πρωταθλητριών όπου παρότι ήταν καλύτερη είχε χάσει ένα δικό της παιγνίδι από την Aston Villa από μία και μόνο επίθεση.
Και αν η Bayern του Pál Csernai μετασχηματίστηκε τότε με τους Sepp Maier, Uli Hoeneß και Gerd Müller να έχουν αποχωρήσει για να αντικατασταθούν από τους Jean Mari Pfaff, Paul Breitner, και Karl-Heinz Rummenigge είναι πιο μεγάλο μέγεθος από τη Schalke του Huub Stevens ένα μεγάλο κομμάτι του κύκλου στην περιοδική επανάληψη στις διαστάσεις χώρου και χρόνου καθορίζεται και από την καθαρή τυχαιότητα που είναι ανεξάρτητη από τις δράσεις των εμπλεκομένων υποκειμένων. Το ότι της (του) έκλεψε ένα πρωτάθλημα στο 91' το 2002 με το φάουλ του Effenberg στο Αμβούργο είναι απλώς ένας ακόμα κρίκος στις δεισιδαιμονικές αλυσίδες που μιλάνε για καταραμένες ομάδες είτε στη Θεσσαλονίκη, είτε στο Gelsenkirchen όπου οι σελίδες των βιβλίων στα σπίτια θρόιζαν χρόνια από τα κάρβουνα που έμπαιναν πετώντας από τα παράθυρα των σπιτιών στην κοιλάδα των φουγάρων.
Εκείνο το παιγνίδι είχε στοιχειώσει το συνειδέναι του ΠΑΟΚ και όλων όσων περιστρέφονται γύρω από την ιδέα του προσθέτοντας ακόμα ένα κομμάτι στην προηγούμενη δεκαετία του '70 και στο μύθο της μεγάλης ομάδας που αξίζει τίτλους και διακρίσεις αλλά την κρίσιμη στιγμή της τελικής επιτυχίας η τύχη έπινε το αμίλητο νερό μαζί της.
Όσα χρόνια και να περάσουν θα θυμάμαι πάντα την τριπλή επανάληψη του πέναλτι του Klaus Augenthaler που διέταξε η σχολαστικάντζα ο άγγλος Άλαν Ρόμπινσον μέχρι να μπει γκολ και θα σφίγγεται η καρδιά μου κάθε φορά που βλέπω τη μεγάλη στιγμή στην καριέρα του Γιάννη Δαμανάκη καθώς παίρνει φόρα για το 5ο και τελευταίο πέναλτι της πρόκρισης αν σκοράρει και θα πονάω βλέποντας την απόφαση να χτυπήσει με το δεξί μετατάρσιο με εσωτερικό φάλτσο στη δεξιά γωνία γέρνοντας προφανέστατα το σώμα του πριν το χτύπημα και δίνοντας έτσι την ευκαιρία στο Βέλγο να τον ψαρέψει. Και με αντίστοιχο καυστικό τραύμα θα ανακαλώ το νεαρό και πριν 3 μήνες ερασιτέχνη από τον Άρη Παλαιοφύτου που αντικατέστησε στο 114' το Βασίλη Γεωργόπουλο (του οποίου τα πόδια που ήταν σαν κορμοί δένδρων που λέει και ο Πλάτων, είχαν παραδοθεί στη θλάση) και άφησε με το τελευταίο χαμένο πέναλτι ένα γραμμάτιο από αυτά που εμμονικοί τύποι σαν και εμάς συνεχίζουν να δηλώνουν ως διαμαρτυρηθέντα.
Πέρασαν 30 χρόνια και βρεθήκαμε εδώ και ο Stevens όπως κάθε μάστορας που γνωρίζει την ιστορία έστειλε την ομάδα να κάνει προπόνηση στα πέναλτι στο Gelsenkirchen γνωρίζοντας ότι η επανάληψη οφείλει να φέρνει τη μάθηση και τη γνώση. Άλλωστε την προηγούμενη ακριβώς χρονιά από τη μυθική διασταύρωση με την FC Hollywood ο ΠΑΟΚ είχε χάσει ακόμα μία πρόκριση στα πέναλτι από την Eintracht όταν ο πρωτοεμφανιζόμενος τότε φονεύς είχε επίσης αστοχήσει στο 5ο και τελευταίο χτύπημα. Και οι Βορειοελλαδίτες μετανάστες που από τη δεκαετία του ΄50 είχαν συρρεύσει όπως ο πατέρας μου για να εργαστούν στις βιομηχανικές περιοχές της Στουτγκάρδης, της Φρανκφούρτης αλλά και του Μονάχου και του Ντίσελντορφ ζούσαν και μεγάλωναν τα παιδιά τους με τον καημό μιας ακόμα ευκαιρίας που θα τους επιτρέψει επιτέλους να κυκλοφορήσουν στους δρόμους και τις μπυραρίες με τη λέξη ΠΑΟΚ στο στόμα ως ίσοι προς ίσους και όχι ως φτωχοί μετανάστες για φτηνά εργατικά χέρια.
Δυό μήνες πριν απευθυνόμενος απευθείας στη διοίκηση είχα ζητήσει όπως οι περισσότεροι το αυτονόητο.
Να γίνει η υπέρβαση ξεκινώντας από τη σωστή βάση και επιλέγοντας επιτέλους έναν αντάξιο προπονητή της προοπτικής της λέξης ΠΑΟΚ. Το τελευταίο που με ενδιαφέρει είναι το αν εισακούστηκε ο Όλι και στα παπάρια μου ο κάθε Όλι μπροστά στην περιστροφή γύρω από τον ήλιο του ΠΑΟΚ.
Το προτελευταίο που με ενδιαφέρει είναι να ξεροσταλιάζω για να μάθω αν ο μοντέρ της ΠΑΕ έμαθε κάτι από τον Κυριάκο για να το πει εδώ ο ινδιάνος σχετικά με το ποιον θα πάρουμε και ποιον δε θα πάρουμε στην ομάδα.
Κι αυτό γιατί όσο υπάρχει στον πάγκο σοβαρός και αντάξια στιβαρός προπονητής και στηρίζεται πραγματικά από τη διοίκηση και τον κόσμο ενώ βάζει την ομάδα στις ράγιες για τον ιστορικό προορισμό της ουδόλως με απασχολούν τα πρόσωπα που θα επιλέξει για να τον πλαισιώσουν. Κάποιοι θα έρθουν ανάλογα με το πόσο θα ανοίξει το πουγγί ο καπνέμπορας, κάποιοι θα πιάσουν, κάποιοι θα αποτύχουν.
Θα μπορούσαμε να μιλάμε ώρες για το πόσο τακτική δουλειά χρειάζεται ακόμα ο Κίτσιου για να μάθει να κινείται σωστά σε ποδοσφαιρικό γήπεδο στη μετάβαση από την άμυνα στην επίθεση και το αντίθετο. Θα προτιμούσα όμως αντί να προσπαθήσω τώρα στα 20 να μάθω βασικές ποδοσφαιρικές κινησιολογικές αρχές να ενδυναμώσω την τακτική δουλειά στις ακαδημίες ώστε οι 2 παίκτες που θα ανεβάζω κάθε χρόνο από εκεί βάσει αναντίρρητου στόχου να μην κινούνται στο γήπεδο ως κότα χωρίς κεφάλι.
Θα μπορούσαμε να μιλάμε για ώρα για την περιστροφή γύρω από τον εαυτό του Σπυρόπουλου που όταν του την έπεσε ο Huub στο ημίχρονο του φιλικού με τη Μυτιληνιά μετά το ρεζιλίκι που είχε υποστεί από το Μανούσο με την ερώτηση "τι εμφάνιση είναι αυτή; Θα σε βγάλω" επέλεξε να εκφραστεί με την προστακτική "βγάλε με".
Και να το αναλύσουμε ακόμα περισσότερο από τη στιγμή που η βασική μας λύση στα αριστερά ο 37χρονος Αγιοπαυλίτης του δόγματος της allegria γίνεται στόχος ιαπωνικής υπερφόρτωσης από εκεί και δεν συγκλίνουν για βοήθεια ούτε ο αριστερός Καρπάθιος αμυντικός χαφ ούτε ο αριστερός στόπερ όπως έκανε μια ζωή ο Μαλεζάς.
Πολύ απλά όμως ο άνθρωπος ξέρει πως να χειριστεί αυτές τις καταστάσεις και αν κάποιος ποδοσφαιριστής δεν μπορεί να το καταλάβει αυτό θα βρεθεί άλλος όπως ο Edson που είναι εξαιρετικός στο μαρκάρισμα και θα κλείσει την τρύπα αμυντικά στη θέση μου ενώ μπορεί να βοηθήσει και ως αριστερό στόπερ και χάρη σε αυτή του τη χρονιά ως στόπερ στη Twente έφτασε να πάρει μεταγραφή για τη Bayern παρά το ότι υστερεί λόγω ύψους στο ψηλό παιγνίδι.
Και αν τελικά ο βραχύσωμος αποφασίσει να ανοίξει το πουγγί και να πληρώσει ντούκου τα 3 χαρτιά που ζητάνε κασέρι οι Τούρκοι για τον Aissati που είναι ακριβώς το στυλ πασαδόρου που θέλει ο προπονητής του αιώνα με ικανότητα να παίζει και στις 3 θέσεις πίσω από το φορ, με τεχνική, κάθετη πάσα αλλά και εξαιρετική σέντρα έχει καλώς.
Αν πάλι δεν το κάνει και βολευτεί με ακόμα ένα δανεικό σαν το Νίνη γιατί φοβηθεί το ρίσκο μιας ακόμα υψηλής επένδυσης και πάλι έχει καλώς.
Me το δούλεμα, την αυθάδεια και την αρρωστημένη νοοτροπία όμως δεν μπορεί να συνυπάρξει ο Huub που είναι άνθρωπος που θα δουλέψει με το υλικό που έχει αρκεί να του μιλήσεις ειλικρινά χωρίς φανφαρονισμούς και να τον εμπιστευτείς να κάνει αυτό που ξέρει.
Το πως θα κρατήσουν κατοχή ο Λαζάρ και ο Τζιόλης για να υπάρχει κυκλοφορία μπάλας κατηγορίας καρπουζά στο τηγάνι είναι ένας τακτικός στόχος που σε συνδυασμό με το γρηγορότερο ενίοτε ξεδίπλωμα στο τρανζίσιον και την πίεση στα σέντερ μπακ της 04 που είναι προβληματικά στο κατέβασμα της μπάλας δεν περιμένει να τον ακούσει από κανέναν αυτός που πληρώνει το κόστος να είναι το αφεντικό και γνωρίζει πως να μας περιστρέψει επιτέλους, όχι γύρω από τον εαυτό μας, αλλά γύρω από τα αστέρια.
[youtube]jC2ZY2loo74[/youtube]
