Σσσσσ……Ησυχία, μην ξυπνήσουμε τους Έλληνες
Με τον πιο μελαγχολικό τρόπο επέλεξα να πέσω για ύπνο το βράδυ της Πέμπτης, αφού πρώτα παρακολούθησα τον 4ο ημιτελικό των πλέι οφ της ACB μεταξύ Μπιλμπάο-Ρεάλ Μαδρίτης.
Σε ένα γήπεδο 12.000 θεατών η ομάδα έκπληξη του ισπανικού πρωταθλήματος Μπιλμπάο κατατρόπωσε για τρίτη φορά τη Ρεάλ και πέρασε για πρώτη φορά στην ιστορία της σε τελικό, έχοντας μάλιστα κι ελληνική σφραγίδα. Με προπονητή τον Κατσικάρη, γυμναστή τον Μεριχωβίτη και παίκτες τον Βασιλειάδη και τον Μαυροειδή.
Μεταξύ μας, ένιωθα και λίγη υπερηφάνεια, «τι βγάζει το ελληνικό μπάσκετ; Και τώρα κατακτά και το καλύτερο πρωτάθλημα μπάσκετ του κόσμου πλην ΝΒΑ» σκεφτόμουν.
Η ματσάρα που έγινε στη χώρα των Βάσκων έμοιαζε αρκετά από πλευράς εξέλιξης του αγώνα με τον τρίτο δικό μας τελικό. Η Ρεάλ έδειχνε έτοιμη να ισοφαρίσει 2-2 δίχως όμως να μπορεί να ξεφύγει με διαφορά αλλά στο τέλος μίλησαν οι γηπεδούχοι.
Στα 40 λεπτά του αγώνα δεν διέκρινα ούτε μια διαμαρτυρία για τους διαιτητές. Άντε λίγο ο… Βασιλειάδης είπε κάποια στιγμή κάτι σε έναν διαιτητή, το δε πλήθος, ούτε που γιούχαρε, ούτε που έβρισε τους ρέφερις ή ακόμη και κάποιον από τους αντιπάλους. Κανείς παίκτης ή προπονητής του αντιπάλου δεν άκουσε κάτι για τη μανούλα του ή τη θεία και την οικογένειά του όπως ακούνε οι δικοί μας από χιλιάδες μαινόμενους οπαδούς σε κάθε ματς λες και μπαίνουν στην αρένα να παλέψουν με λιοντάρια. Και μιλάμε για μια κόντρα των ομάδας των Βάσκων με την ομάδα της Μαδρίτης, έτσι; Όχι ότι κι ότι. Με μακρά παράδοση πολιτικής, ιδεολογικής ακόμη κι εθνικιστικής αντιπαλότητας.
Μόνο που επίσης δεν άκουσα να σκάει καμιά κροτίδα, δεν είδα καπνογόνα, ούτε καν ένα κερματάκι βρε παιδί μου. Κάτι τις. Όχι σαν τα δικά μας ματς που σε κάθε έδρα γίνεται διαγωνισμός για το ποιος θα σπάσει το ρεκόρ ρίψης κροτίδων κι είναι σαν να γιορτάζουμε το… Πάσχα ανά τρεις μέρες!
Μετά το ματς, οι παίκτες της Ρεάλ έφυγαν κύριοι από το γήπεδο, χωρίς ΜΑΤ, ΜΕΑ, σεκιουριτάδες κι ειδικά σχέδια που έχουν εκπονηθεί για τη διαφυγή του φιλοξενούμενου στους δικούς μας τελικούς. Κανείς τους δεν μίλησε για τη διαιτησία. Κανείς δεν αποχώρησε από την Εθνική τους ομάδα, κι ειδικά ανήμερα της επίσημης επιστροφής του Πάου Γκασόλ στην Εθνική Ισπανίας εν όψει του Ευρωμπάσκετ που σημαίνει ότι θα ‘ναι ΠΑΣΝΙΣΧΥΡΟΙ και πάλι στη Λιθουανία.
Οι δε νικητές έμειναν πολύ ώρα στο παρκέ, πανηγύρισαν, τραγούδησαν, χόρεψαν με ένα φανταστικό κοινό, αποτελούμενο από κάλε λογής φάτσα, από κάθε ηλικία και φύλο. Στο τέλος, μπήκαν στα αποδυτήρια όπου τους ακολούθησε η κάμερα δίχως κανείς να δείρει τον κάμεραμαν, κι όταν ο εκφωνητής ρώτησε τον κόσμο που δεν έλεγε να το κουνήσει από τις εξέδρες αν είναι έτοιμος για ένα ακόμη «γύρο», ήλθε η μεγάλη έκπληξη. Όλη η ομάδα της Μπιλμπάο ξαναβγήκε στο παρκέ, άρχισαν πάλι τα τραγούδια κι οι πανηγυρισμοί όπου ξεχώρισε ο… Βασιλειάδης! Φορώντας μπλούζα της ποδοσφαιρικής ομάδας του Μπιλμπάο, της Ατλετίκ και κρατώντας μια μεγάλη ελληνική σημαία του ‘δωσε και κατάλαβε. Ο κόσμος ευτυχισμένος. Οι παίκτες, έλαμπαν μέχρι που ήρθε η ώρα για τις δηλώσεις των προπονητών.
Το πρόσωπο του Φώτη Κατσικάρη ήταν η εικόνα, και η φωνή του, η μελωδία της ευτυχίας. Παρατήρησα όμως και κάτι άλλο, μετά από τόσα χρόνια στα γήπεδα. Δεν είδα αυτό το ύφος που έχουν οι προπονητές του ελληνικού πρωταθλήματος. Ότι έλεγε ο Κατσικάρης σαν να έβγαιναν από την καρδιά κι από την ψυχή του. Δεν φίλτραρε όσα έλεγε μη τυχόν ενοχλήσει κανέναν μη τυχόν βγει κανείς θιγμένος την επόμενη μέρα και του τα χώσει. Έλεγε για το θαύμα του Μπιλμπάο αλλά επειδή δεν είναι στην Ελλάδα μα στην Ισπανία, δεν σκεφτόταν ότι με αυτά που λέει ίσως παρεξηγηθεί ας πούμε η Μαδρίτη, ο Βασιλιάς Χουάν Κάρλος, ή δεν ξέρω κι εγώ ποιος άλλος;. Όπως συμβαίνει στη δική μας παρωδία όπου όλοι σκέφτονται πρώτα τι θα πουν για να μην ενοχλήσουν τη Θύρα 8 ή τη θύρα 14, ή να μη θίξουν την ΕΟΚ, τον ΕΣΑΚΕ, τον Πάγκαλο, το ΚΚΕ και τον Τσίπρα.
Και μια που ανέφερα και τους πολιτικούς μας, μακάρι να μπορούσαν τέτοιες εικόνες να μεταφερθούν και στην Ελλάδα μπας και δουν κάποιοι τι σημαίνει αθλητισμός και πολιτισμός.
Μακάρι να σήκωνε κάποιος στο Μπιλμπάο ή αλλού στην Ισπανία ένα πανό που να έλεγε «Σσσσσσ….. Μην ξυπνάτε τους Έλληνες» όπως συνέβη πρόσφατα με αφορμή την οικονομική κρίση και την κατά μέτωπο επίθεση που δέχονται από το κεφάλαιο οι απλοί πολίτες, μεροκαματιάρηδες, συνταξιούχοι.
Γιατί ίσως τότε να άγγιζαν την ευαίσθητη χορδή μας, το φιλότιμό μας και ως αγανακτισμένοι φίλαθλοι να προσπαθούσαμε να μουτζώσουμε και να ξαποστείλουμε μια και καλή όσους εμποδίζουν το ελληνικό μπάσκετ αλλά κι εν γένει τον ελληνικό αθλητισμό να ανθίσει και να διεκδικήσει ό,τι του αξίζει, που ειδικά στο μπάσκετ, παρά την οικονομική ανέχεια είναι ΠΟΛΛΑ!
Αλλά για αυτό μελαγχολώ. Γιατί ξέρω. Γιατί βαρέθηκα να ακούω ευχολόγια τόσες δεκαετίες. Κι ίσως δεν δω τους τελικούς της ACB για να μην με πάρει από κάτω. Θα δω τους δικούς μας, κι ας χρειάζονται καμιά δεκαριά ντεπόν το ίδιο βράδυ και όλη την επόμενη μέρα για να φύγει ο πονοκέφαλος από όλα όσα ακούς, βλέπεις, βιώνεις.
Άλλωστε τα είπαμε, οι Ισπανοί είναι οι φλώροι κι εμείς οι μάγκες κι έχουμε βρει πολλούς τρόπους να το επιβεβαιώνουμε.
Απάνω τους!!!
http://basketnet.gr/main/3/comments/art ... asket.html
