Ελλάδα - Ρωσία

[Fear of the dark]

γελοιο το παιχνιδι, παλευουν και οι δυο για να χασουν ! κρατιουνται κοντα στο σκορ

Σ' αυτό πάντως φαίνεται να τους νικάμε............

[gergeo4]

ANETA!

[Fear of the dark]

Τώρα πρέπει να σφίξουμε τα δόντια και να παίξουμε λίγο μπάσκετ, για να μειώσουμε την διαφορά.
Για ξεκάρφωμα...............

[paok nafplio]

εκνευριστικη εμφανιση...μακαρι να το κανουν επιτηδες κ οχι γτ δεν μπορουν.

[Aureliano Buendia]

εκτός από το παγκόσμιας πρωτοτυπίας ελληνικό φιλότιμο υπάρχει και ο ανυπέρβλητος ελληνικός ωχαδερφισμός
κανείς δεν είναι καλύτερος από εμάς σε αυτό το παιχνίδι "χάνω επίτηδες"
μου ήρθε στο νου και μία ακόμη επιλογή αντιπάλου που δεν μας βγήκε και τόσο...
το '96 στην ατλάντα θέλαμε ντε και καλά λιθουανούς και έπρεπε να χάσουμε οπωσδήποτε από αυστραλούς.
δεν αφήσαμε περιθώριο αμφισβήτησης. 103-62 τελικό σκορ.
δικαιωθήκαμε και στην επιλογή μας για το νοκ - αουτ ματς.
λιθουανία - ελλάδα 99-66.

[gergeo4]

ωχ..δεν πιστευω να γυρισει?ΠΡΟΣΟΧΗ!

[Fear of the dark]

Τα παλικάρια το πάλεψαν σα σκυλιά.
Δεν μας ήθελε η μπάλα ρε γαμώτο.................

[free4]

Τουλάχιστον, διαλέξαμε αντρίκεια

Στην ιστορία της Εθνικής ομάδας στις μεγάλες διοργανώσεις, σε ανάλογο δίλλημα είχαμε βρεθεί και άλλες φορές. Τις περισσότερες μας ωφέλησε. Η νίκη επί της Ρωσίας θα μας έστελνε σε γκρουπ χιαστί παιχνιδιών δυσκολότερο και θα μας έφραζε αρκετά τον δρόμο. H ήττα σε πιο βατά μονοπάτια καταξίωσης. Κάποιοι υποστήριζαν ότι το σωστό θα ήταν να παίξουμε για το ροζ φύλλο και να αποδεικνύαμε πόσο μεγάλη ομάδα είμαστε κόντρα στα θηρία, Ισπανία και ΗΠΑ. Η ομάδα μας επέλεξε τον εύκολο δρόμο. Η απόφαση είναι σεβαστή. Το αν θα της βγει σε καλό, θα το δείξει η ιστορία. Το σίγουρο είναι πως τις προηγούμενες φορές αποτυγχάναμε με τακτ. Απόψε αυτό δεν υπήρχε. Διαλέξαμε να χάσουμε…αντρίκεια, δείξαμε ότι αντιμετωπίζουμε το ματς ως μία καλή προπόνηση, ενώ ο αντίπαλος τον οποίο είχαμε νικήσει περίπου 40 πόντους πριν από ένα μήνα σε φιλικό, έπαιξε «σκυλίσια».

Γι’ αυτό και αξίζει ένα μεγάλο μπράβο στους Ρώσους. Έπαιξαν καθαρά για την νίκη και την πήραν άξια. Μπορεί η μοίρα να τους επιφυλάσσει ευχάριστες εκπλήξεις στην συνέχεια, μπορεί να παίξουν ένα ακόμη παιχνίδι στο τουρνουά και να γυρίσουν στην πατρίδα. Όπως και να έχει, θα κοιμούνται απόλυτα ήσυχοι. Όπως και εμείς θα κοιμόμαστε με χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη, αν η επιλογή που κάναμε να μην δώσουμε το 100% στο τελευταίο ματς του ομίλου καταλήξει σε μετάλλιο. Μας στενοχωρεί ο οκνός τρόπους που παίξαμε, αλλά η ουσία μετράει. Έτσι λειτουργούμε ως λαός, βάσει αποτελέσματος, οπότε, ας μην ζητάμε ευθύνες. Η λογική έλεγε πως έπρεπε να χάσουμε και αυτή ακολουθήσαμε. Ας μην κρυβόμαστε όμως, γιατί θα χάσουμε πολλά από τα δίκαια κεκτημένα τόσων χρόνων. Η τελική διαφορά των τεσσάρων πόντων και το ταϊμ άουτ που πήρε ο Γιόνας Καζλάουσκας στην τελευταία επίθεση, απλά λειτούργησαν ως καμουφλάζ. Έτσι και αλλιώς από πονηριά δεν στερούμασταν ποτέ. Όμως, αγωνιστική ανάλυση του παιχνιδιού, δεν μπορεί να γίνει. Εκτός ποιά και αν η ομάδα μας είναι τόσο κακή.

Αν αυτό ισχύει, τότε μπορεί να γίνουμε έρμαιο στις διαθέσεις, οποιασδήποτε Γαλλίας (μπορεί και Ισπανίας) στους «16», ή Αργεντινής στους «8» και αν βρούμε μπροστά μας στην συνέχεια. Διάολε, δεν θέλω να το πιστέψω. Ας πάρουμε λοιπόν μία γομολάστιχα και ας σβήσουμε όχι μόνο το ματς με τους Ρώσους, αλλά ολόκληρη την πρώτη φάση του μουντομπάσκετ. Αν θέλετε, ακόμα και τα όσα έγιναν στο φιλικό με την Σερβία, που δείχνει να έχει μπολιάσει με νεύρα και αποπροσανατολισμό τους διεθνείς. Η εικόνα μας ήταν μέτρια έως κακή στην Άγκυρα. Τώρα ξεκινάει το πραγματικό τουρνουά. «Ό,τι έγινε, έγινε» είπε ολόσωστα ο Νίκος Ζήσης.

Τι πρέπει να γίνει τώρα; Η εύρεση ρυθμού είναι απαραίτητη. Όπως επίσης και η καλή άμυνα και η ορθολογική ανάπτυξη στην επίθεση. Περισσότερο καθαρό μυαλό από όλους και εκμετάλλευση όλων των παικτών που έχουμε στον πάγκο. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν είμαστε ανίκανοι να κάνουμε. Αρκεί να θυμηθούμε ποιοι είμαστε. Προλαβαίνουμε να διορθωθούμε; Ο χρόνος θα δείξει, όμως αν πιστέψουμε ότι είμαστε ήδη στις τέσσερις καλύτερες ομάδες του Κόσμου, επειδή επιλέξαμε τον εύκολο δρόμο, ίσως μπερδευτούμε σε κάποια παρακαμπτήριο, που θα επιφέρει περισσότερα προβλήματα, απ’ ότι π.χ. μία ήττα από τις ΗΠΑ στα προημιτελικά. Τώρα ως ομάδα, βγάζουμε από τις αποσκευές την καλή φορεσιά και δίνουμε ραντεβού στην Κωνσταντινούπολη. Ήρθε η ώρα να παίξουμε μπάσκετ. Το απευκταίο σενάριο να μην βγει ούτε το βράδυ του Σαββάτου το…αστραφτερό μας πρόσωπο, φοβίζει και τον πιο θαρραλέο και γεμίζει με αγωνία…

sport-fm.gr

Ανεξαρτήτως του τι κάναμε ή πως παρουσιαστήκαμε, αυτό που μας μένει και πάλι είναι πως σε μία ακόμη μεγάλη διοργάνωση, αποφασίσαμε μόνοι μας να επιλέξουμε που θα πέσουμε και κόντρα σε ποιους θα αγωνιστούμε!

[mpafos4]

Και αυτη την επιλογη μπορει να την κανει μονο ο ισχυρος!Τα υπολοιπα ειναι "αλλα λογια να αγαπιομαστε".

[DimisK]

O αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλέτω...

[Olorin]

Δεν ειδα το ματς, αλλα απο οτι καταλαβα τα εδωσαν ολα τα παιδια... Η ηττα ειναι μεσα στο προγραμμα, δεν πρεπει να απογοητευτουν τα παληκαρια μας.

[Federacion]

Τέσσερα χρόνια πριν, στο προηγούμενο μουντομπάσκετ, έγραφα ότι η εθνική μπάσκετ δεν είναι «το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα», αλλά το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της καλύτερης δυνατής εκδοχής μας.
Τέσσερα χρόνια μετά, ο προπονητής της εθνικής Ρωσίας, Ντέιβιντ Μπλατ, πετούσε με βαριά βοστωνέζικη προφορά τα «disgrace» το ένα μετά το άλλο: Δεν ντρέπεστε;
Τον έβλεπα και τον χαιρόμουνα. Δεν ξέρω αν είναι Παναγία. Δεν ξέρω αν και αυτός θα ήθελε να χάσει. Προφανώς θα ήθελε, ειδάλλως δεν θα ήταν έξαλλος. Ωστόσο αυτή ακριβώς είναι η ειδοποιός διαφορά: όχι το τι θα ευχόταν αυτός και η ομάδα του να συμβεί, αλλά το τι θα ήταν διατεθειμένος αυτός και η ομάδα του να κάνει, πόσο χαμηλά θα ήταν διατεθειμένος να φτάσει προκειμένου να συμβεί αυτό που ευχόταν. Οπότε, το δίκιο που τον έπνιγε, ακόμα και αν δεν ήταν το δίκιο του ανεπίληπτου, ήταν το δίκιο ενός ανθρώπου που έβαζε ένα πήχη αξιοπρέπειας, κάτω από οποίο η δική μας εθνική δεν είχε κανένα πρόβλημα να πέσει.
Κι επειδή ξεφτίλες δεν είμαστε μόνο εμείς σε αυτόν τον κόσμο, κι επειδή και οι Γάλλοι έκατσαν και έχασαν μετά (μόνο που έχασαν με ένα σουτ περισσότερο από ό,τι ήθελαν, με αποτέλεσμα να την πατήσουμε κι εμείς και αυτοί), βγήκε ο απεσταλμένος της κρατικής τηλεόρασης το βράδυ και έκραζε τον Μπλατ επί ένα πεντάλεπτο, με μια αιτιολογία εντελώς ελληνικής κοπής, η οποία ούτε λίγο ούτε πολύ έλεγε πως οι Γάλλοι ήταν τελικά οι ρυθμιστές των διασταυρώσεων και όχι εμείς.
Πρόκειται για τον ίδιο δημοσιογράφο που δυο εβδομάδες πριν, στην μυθική κλωτσοπατινάδα με τους Σέρβους, ξεχώριζαν μαζί με το συνάδελφό του τους ανδρείους Έλληνες που έριχναν ξύλο στα ίσα από τις κότες Σέρβους που χτυπούσαν ύπουλα. Και τώρα με όλη την πρέπουσα αηδία για τον ελεεινό προβοκάτορα που λέγεται Μίλος Τεόντοσιτς και με όλη την πολυετή εθνική και παναθηναϊκή αγάπη που έχω στον Αντώνη Φώτση, τέτοια ασταμάτητη μανία αθλητή να πλακώσει αθλητή δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί, όπως και τα -τελικά εντελώς ατιμώρητα- ντιρέκτ του Κώστα Τσαρτσαρή ήταν κορυφαίου επιπέδου, ενώ τα μπουνίδια του Σχορτσιανίτη στον πεσμένο Σέρβο ανήκουν και αυτά στις καλύτερες στιγμές των κόμικς.
Ωστόσο δεν είναι το πλάκωμα το πρόβλημα. Και το πλάκωμα μπορεί τελικά να συμβεί σε κάθε ομάδα, ενώ όσο και αν δεν μπορείς να νιώθεις περήφανος για αυτό, πάντως γίνεται απρογραμμάτιστα, γίνεται με το αίμα να βράζει, πάντως είναι κάτι για το οποίο η όποια ντροπή μπορεί να φύγει μετά από λίγες μέρες.
Το πρόβλημα ήταν η αντιμετώπιση που είχε το πλάκωμα. Σύσσωμη η μπασκετική μασονία έσπευσε να χαϊδέψει τα παραχαϊδεμένα της παιδιά. Ο απηνής διώκτης κάθε όζουσας αθλητικής υπόθεσης Φίλιππος Συρίγος έσπευσε να πάρει την υπόθεση επάνω του (αφού άλλωστε τα μιαρά στοιχεία της εθνικής Λάζαρος Παπαδόπουλος και Παναγιώτης Γιαννάκης αποτελούσαν μακρινό παρελθόν): όχι να μας δέρνουν μέσα στο σπίτι μας και να λέμε και ευχαριστώ! Πάει πολύ.
Η της πλάκας τιμωρία της FIBA προβλήθηκε ως εις βάρος μας σκάνδαλο, ο μη δερβέναγας πλέον της FIBA Γιώργος Βασιλακόπουλος κάτι φώναξε περί ανάγκης δημοκρατικοποίησης των διαδικασιών (!), κάποιοι άλλοι θυμήθηκαν το σέρβικο λόμπι. Από την πρώτη στιγμή του πλακώματος μια ενιαία μασονική φωνή ακούστηκε: κάτω τα χέρια από την εθνική, εκείνο που προέχει είναι το μετάλλιο. Πάση θυσία όπως φάνηκε.
Γεγονός που μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στις τελευταίες ημέρες. Το να προβληματίζεται μια ομάδα από μια διασταύρωση με Ισπανία και ΗΠΑ κάθε άλλο παρά παράλογο είναι. Έλα όμως που κρατάει πάρα - πάρα πολλά χρόνια αυτή η κολώνια: όχι με αντιπάλους μεγαθήρια, αλλά ακόμη και με αντιπάλους που θεωρούσε απλώς ότι «της ταίριαζαν καλύτερα», η εθνική μας ήταν πάντα διατεθειμένη να χάσει. Και όσους πόντους και αν έχασε ο Παναγιώτης Γιαννάκης από τη θητεία του στον Ολυμπιακό, οφείλει να του αναγνωρίσει κανείς ότι αυτή τη νοοτροπία στη διάρκεια της θητείας του την έκοψε μαχαίρι. Κι έτσι στην (εντός της Ελλάδας, ε;) Ολυμπιάδα του 2004 μπορεί «να το πλήρωσε», αλλά τα επόμενα χρόνια η ομάδα του είχε αρχές, είχε τρόπο, είχε φιλοσοφία και όπως έχασε με το κεφάλι ψηλά, άρχισε και να κερδίζει με το κεφάλι ψηλά.
Ο Νίκος Παπαδογιάννης, που σε κάθε δέκα λέξεις του οι πέντε είναι μπηχτές για το ποδόσφαιρο και εκφράσεις αηδίας τους χουλιγκάνους του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού και οι άλλες πέντε ύμνος των υψηλών ιδανικών της εθνικής, έδωσε προχθές πρώτος το σύνθημα: Και τώρα εμπρός για ήττα.
Η πολυπόθητη ήττα ήρθε. Γιατί όπως λέει κι ο Νίκος «Γιατί πρέπει εμείς να γίνουμε πρεσβευτές του άσπιλου ήθους, καταμεσίς ενός αθλητικού πολέμου;». Δεν έπρεπε. Κι έτσι γίναμε πρεσβευτές μιας σπιλωμένης έλλειψης ήθους. Και μιας ντροπής. Που όμως δεν νιώθουμε στα αλήθεια. Ό,τι κι αν λέει ο άλλος με τη βαριά βοστωνέζικη προφορά.
Μέσα σε αυτή την περιρρέουσα ατμόσφαιρα οι παίκτες μού φταίνε λιγότερο από όλους που έκατσαν και έχασαν. Αμφιβάλλω πόσοι στη θέση τους θα είχαν φερθεί διαφορετικά. Δεν έκατσαν να χάσουν μόνοι τους. Έκατσαν να χάσουν γαλουχημένοι με την ιδέα ότι αυτή είναι η καπάτσα λύση, η λύση που θα τους οδηγήσει στο φως.
Το φως είναι ακόμα μπροστά. Μόνο που τώρα είναι λεκιασμένο. Μόνο που τώρα και τους Ισπανούς να περάσουμε, και μετάλλιο να πάρουμε, αυτή η ομάδα δεν θα είναι πια το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της καλύτερης δυνατής εκδοχής μας, αλλά το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα σκέτο, το συγκρότημα που αντιπροσωπεύει εκτός από όλα τα ωραία μας και τον νεοελληνικό συμφεροντολογισμό σε όλο του το ξετσίπωτο μεγαλείο.

πηγη: http://old-boy.blogspot.com/2010/09/blog-post_03.html

[mpafos4]

Δεν υπαρχει ομαδα,στον κοσμο που να μην εχει καθησει να χασει εστω και μια φορα.Και οι λογοι ειναι πολλοι...

[Kolokotronis_4]

μη μας το παίζουν όμως και αντι-οπαδοί και φίλοι του θεάματος ντεμέκ και τρίχες κατσαρές.
ας βγουν και να πουν καθαρά στον Μπλατ, ΝΑΙ ΡΕ ΚΑΘΗΣΑΜΕ ΚΑΙ ΧΑΣΑΜΕ γιατί έτσι γουστάραμε!
Μην κάνουν σαν παρθενίτσες.
Συμφωνώ στα περισσότερα με το άρθρο στο παραπάνω blog.

έχουν τα κάκαλα τα ξεφτυλίσουν τους ισπανούς, όπως τους ξεφτέλισαν αυτοί στον προηγούμενο τελικό του μουντομπάσκετ? εκεί θα δούμε πόσο @@δάτοι είναι οι βουτυρομπεμπέδες.

[mpafos4]

Ενω ο Μπλατ......ε?Ηθελε να κερδισει...........γι'αυτο στο δευτερο δεκαλεπτο εβαλε μεσα ολους τους απιθανους......Για χαλαρωστε λιγο ολοι οι ηθικολογοι....

Στο Καλαμαρια-ΠΑΟΚ,μαλλον μονο εγω πηγα απο δω μεσα......και εβγαλα και τρελα γουστα!