The blind side απλά ταινιάρα
http://www.imdb.com/title/tt0878804/
Πάρτε και μια μικρή γεύση
http://www.youtube.com/watch?v=khtBvQdxta4
Aν θέλεις να εμφανίζεται το video, ρίξε μια ματιά εδώ!
thx, Admin team
Ταινίες - σειρές
-
paok kerkyra
- Δημοσιεύσεις: 1344
- Εγγραφή: Σάβ 28 Ιουν 2008, 22:18
- Τοποθεσία: Kerkyra
Re: Cinemania
Αυτην την Κυριακη, η φυλλαδα το “Βημα”, δινει μια σπουδαια ταινια: Το “O Γατοπαρδος” του Λουκινο Βισκοντι http://us.imdb.com/title/tt0057091/ .Αγοραζουμε (δυστυχως) την φυλλαδα, σκιζουμε το πλαστικο, βγαζουμε την ταινια εξω, κραταμε την ταινια, και μετα τρεχουμε προς τον πλησιεστερο σκουπιδοντενεκε για να πεταξουμε την φυλλαδα σβελτα ετσι ωστε να μην προλαβουν και λερωθουν αποφασιστικα τα χερια μας.
Κυκλοφορουν διαφορες εκδοσεις της ταινιας, με διαφορετικη χρονικη διαρκεια και με διαφορετικο μεταγλωτισμο (ειτε Ιταλικο ειτε Αγγλικο). Θα μαθουμε την Κυριακη ποια εκδοση ειναι η συγκεκριμενη.
Λιγα λογια τωρα για την ταινια ηλιο.
Luchino Visconti : “Il Gattopardo” (Μπαρτ Λάνκαστερ, Αλέν Ντελόν, Κλαούντια Καρντινάλε)
Μεσα με τελη 19ου αιωνα. Η Ιταλια συγκλονιζεται απο ενα κοινωνικοπολιτικο κινημα που θα μεινει στην Ιταλικη ιστορια με το ονομα Ρισορτζιμέντο (Risorgimento) και που θα καταληξει στην δημιουργια ενος Ιταλικου εθνους-κρατους, σε μια χερσονησο που ηταν επι αιωνες διαιρεμενη σε κρατιδια και κρατιδιακια. Το ονειρο του Νικολό Μακιαβέλι, οπως αυτο εκφραζεται, μεταξυ αλλων στις συμβουλες που δινει στο magnum opus του “Ο Ηγεμόνας” (1513), η ενοποιηση της Ιταλιας δηλαδη, θα παρει επιτελους σαρκα και οστα.
Η Ιταλια θα αρχισει πλεον να αφηνει πισω της την περιοδο της αριστοκρατικης φεουδαρχιας, και η αστικη της ταξη η οποια ηγειται πολιτικα στο Ρισορτζιμεντο (ενω ο θρυλικος επαναστατης του 19ου αιωνα, Τζιουζέπε Γκαριμπάλντι, αποτελει τον αδιαφιλονικητο στρατιωτικο ηγετη του κινηματος) θα παρει την θεση που ιστορικα της ανηκει και θα οδηγησει την Ιταλια στην εποχη της εκβιομηχανισης, της κυριαρχιας της αγορας και του μοντερνισμου.
Η ταινια του Λουκίνο Βισκοντι εχει να κανει με τις κοσμογονικες διαδικασιες αυτης της περιοδου και βασιζεται στο ομωνυμο μυθιστορημα του Giuseppe di Lampedusa. Κεντρικος ηρωας ειναι ενας απο τους μεγαλυτερους αριστοκρατες γαιοκτημονες της Σικελιας, ο πριγκηπας Σαλίνα (Μπαρτ Λανκαστερ), ο οποιος αφενος βλεπει με μελαγχολια τον παλιο κοσμο της αριστοκρατιας να χανεται, αφετερου ομως αναγνωριζει τον δυναμισμο αυτης της παραξενης κοινωνικης ταξης που καλειται να αναλαβει τα ηνια της εξουσιας. Αυτης της κοινωνικης ταξης, που ευαγγελιζεται ως ενδειξη κοινωνικου στατους το χρηματικο κερδος αντι της καταγωγης, που μεγαλωνει με γεωμετρικους ρυθμους τον πλουτο της μισθωνοντας εργασια στην βιομηχανια και στην βιοτεχνια αντι να αντλει τα πλεονασματα της απο την εργασια δουλοπαροικων αγροτων στην γη, που μεταμορφωνει συνεχως τον κοσμο με εναν ιδιοτυπο αλαζονικο ρεαλισμο αντι να εξυμνει την παραδοση και το εθιμικο τροπο ζωης, αντι να ειναι συντηρητικη δηλαδη με αλλα λογια οπως η αριστοκρατικη ταξη.
Η νεα αυτη ταξη ειναι η λεγομενη μπουρζουαζία. Και ο πριγκηπας Σαλινα αντιλαμβανεται με χαρακτηριστικη οξυδερκεια, οτι παρολες τις απωλειες, σε ορους κοινωνικης εξουσιας, που θα εχει η ταξη του σε μια νεα και αστικη Ιταλια, οι απωλειες αυτες ειναι απαραιτητο να γινουν δεκτες, γιατι το Ρισορτζιμεντο εχει κινητοποιησει λαικες μαζες, και μαλιστα οπλισμενες λαικες μαζες, οπως παντα αλλωστε συνεβαινε στην περιπτωση των αστικων επαναστασεων, οποτε μια περιπτωση ενος νεου Ιακωβινισμού, ιταλικης εκδοσης, ειναι οπωσδηποτε ανεπιθυμητη, μια και τοτε οι απωλειες θα ειναι αβαστακτες. Η αριστοκρατια θα πρεπει να συνδραμει τους αστους, αντι να τους σταθει εμποδιο, διαφορετικα το φαντασμα ενος νεου “Ροβεσπιερου” μπορει να αποκτησει σαρκα και οστα. Η εξουσια δεν πρεπει να περασει δηλαδη στο αμορφωτο ποπολο. Εξου και το αγαπημενο μότο του Σαλινα
“Αν θελουμε τα πραγματα να παραμεινουν τα ιδια τοτε τα πραγματα θα πρεπει να αλλαξουν”
Προκειται αναμφιβολα για μια απο τις κορυφαιες ταινιες στην ιστορια του κινηματογραφου και αποτελει την μεγαλειωδεστερη “στιγμη” ενος Τιτανα του σινεμα του Λουκίνο Βισκοντι, γονου παμπαλαιας αριστοκρατικης οικογενειας του Μιλάνου και ταυτοχρονα μαρξιστη. Αυτη η αντιφαση αποτελει σταθερά στο συνολικο εργο του Βισκοντι, ιδιαιτερα δε απο ενα σημειο και επειτα. Σε οτι αφορα την ταινια στην οποια αναφερομαι η ιδιοτυπη νοσταλγια του Βισκοντι για την χαμενη ταξη απο την οποια καταγεται φαινεται μεταξυ αλλων και στην εκπληκτικη σκηνογραφικη δουλεια οπου εχει προσεχτει και η παραμικρη λεπτομερεια σε οτι εχει να κανει με την αριστοκρατικη ζωη. Γινεται πρόδηλη ομως κυριως στην “ταυτιση” του με την μελαγχολια του πριγκηπα Σαλινα για το αναποφευκτο χασιμο ενος κοσμου, του δικου του κοσμου και του κοσμου των προγονων του. Ο μαρξισμος του απο την αλλη εκδηλωνεται, μεταξυ αλλων, σε μια απο τις πιο χαρακτηριστικες απεικονισεις στην μεγαλη οθονη αυτου που λεμε ταξικη ιδεολογια, ενα κατορθωμα εξαιρετικα δυσκολο πραγματικα. Τα πορτρετα τοσο των αστων οσο και των αριστοκρατων δεν ειναι μονοκομματα, αλλα πολυεπιπεδα. Δεν στερουνται χρωματικων αποχρωσεων, ταυτοχρονα ομως αυτες οι αποχρωσεις δεν αφηνουν να μην γινει φανερη η εσωτερη ουσια απο την οποια προερχονται. Ο μαρξισμος του με αλλα λογια ειναι κλασικου τυπου και οχι χυδαιοποιημενου σταλινικου τυπου. Εξ οσων γνωριζω ο μονος που εχει καταφερει κατι παρομοιο, κατι τοσο εκλεπτυσμενα δυσκολο, στην ιστορια του σινεμα ειναι ο Ζαν Ρενουάρ (ο ανθρωπος που, ας ειπωθει και αυτο, μυησε τον Βισκοντι στον μαρξισμο) στο αριστουργημα του “Η Μεγαλη Χιμαιρα” ( http://us.imdb.com/title/tt0028950/ ).
Η φωτογραφια του Τζιουζέπε Ροτούνο (Giuseppe Rottuno) εχει πολλακις επαινεθει. Δεν βρισκω τα καταλληλα λογια για να προσθεσω κατι ιδιαιτερα εποικοδομητικο στους επαινους. Αν και η πιο γνωστη σκηνη της ταινιας ειναι η τελευταια θρυλικη σκηνη του χορού (διαρκειας μιας ωρας περιπου), προσωπικα θα ηθελα να επιστησω την προσοχη στα εκπληκτικα πλανα απο την Σικελικη υπαιθρο. Πλανα που με εκαναν να κατανοησω εν μερει τον πονο που αναβλυζει απο ενα εκπληκτικο Σικελικο παραδοσιακο τραγουδι, το “Amara terra mia” (Πικρη μου γη), που τραγουδουσαν οι Σικελοι οικονομικοι μεταναστες για την ακαρδη, μα και αγαπημενη, πατριδα που αφηναν πισω τους, και του οποιου η καλυτερη ισως εκτελεση ειναι εκεινη του Ντομένικο Μοντούνιο http://www.youtube.com/watch?v=_8ZWGSFeHx0
Ο Μπαρτ Λανκαστερ στον κεντρικο ρολο δεν δινει απλως την ερμηνεια της ζωης του, αλλα παταει σε καποιες συννεφοκορφες που ελαχιστοι απο αυτους που η δουλεια τους ειναι, υποτιθεται, να “ποιούν ηθος” εχουν καταφερει να δουν. Ο Αλεν Ντελον πραγματοποιει πολυ καλη ερμηνεια και οσο για την Κλαουντια Καρντιναλε τι να πει κανεις... Η Κλαουντια Καρντιναλε ειναι απλα η Κλαουντια Καρντιναλε. Φινίτο.
Τελος, και σαν να μην εφταναν ολα αυτα, την ταινια ντυνει μουσικα ο πολυς Νίνο Ρότα στην κορυφαια ισως στιγμη της πορειας του. Προκειται για το μουσικο θεμα που ακουγοταν στην εισαγωγη της “Κινηματογραφικης Λεσχης” του μεγαλου Γιαννη Μπακογιαννοπουλου.
Κυκλοφορουν διαφορες εκδοσεις της ταινιας, με διαφορετικη χρονικη διαρκεια και με διαφορετικο μεταγλωτισμο (ειτε Ιταλικο ειτε Αγγλικο). Θα μαθουμε την Κυριακη ποια εκδοση ειναι η συγκεκριμενη.
Λιγα λογια τωρα για την ταινια ηλιο.
Luchino Visconti : “Il Gattopardo” (Μπαρτ Λάνκαστερ, Αλέν Ντελόν, Κλαούντια Καρντινάλε)
Μεσα με τελη 19ου αιωνα. Η Ιταλια συγκλονιζεται απο ενα κοινωνικοπολιτικο κινημα που θα μεινει στην Ιταλικη ιστορια με το ονομα Ρισορτζιμέντο (Risorgimento) και που θα καταληξει στην δημιουργια ενος Ιταλικου εθνους-κρατους, σε μια χερσονησο που ηταν επι αιωνες διαιρεμενη σε κρατιδια και κρατιδιακια. Το ονειρο του Νικολό Μακιαβέλι, οπως αυτο εκφραζεται, μεταξυ αλλων στις συμβουλες που δινει στο magnum opus του “Ο Ηγεμόνας” (1513), η ενοποιηση της Ιταλιας δηλαδη, θα παρει επιτελους σαρκα και οστα.
Η Ιταλια θα αρχισει πλεον να αφηνει πισω της την περιοδο της αριστοκρατικης φεουδαρχιας, και η αστικη της ταξη η οποια ηγειται πολιτικα στο Ρισορτζιμεντο (ενω ο θρυλικος επαναστατης του 19ου αιωνα, Τζιουζέπε Γκαριμπάλντι, αποτελει τον αδιαφιλονικητο στρατιωτικο ηγετη του κινηματος) θα παρει την θεση που ιστορικα της ανηκει και θα οδηγησει την Ιταλια στην εποχη της εκβιομηχανισης, της κυριαρχιας της αγορας και του μοντερνισμου.
Η ταινια του Λουκίνο Βισκοντι εχει να κανει με τις κοσμογονικες διαδικασιες αυτης της περιοδου και βασιζεται στο ομωνυμο μυθιστορημα του Giuseppe di Lampedusa. Κεντρικος ηρωας ειναι ενας απο τους μεγαλυτερους αριστοκρατες γαιοκτημονες της Σικελιας, ο πριγκηπας Σαλίνα (Μπαρτ Λανκαστερ), ο οποιος αφενος βλεπει με μελαγχολια τον παλιο κοσμο της αριστοκρατιας να χανεται, αφετερου ομως αναγνωριζει τον δυναμισμο αυτης της παραξενης κοινωνικης ταξης που καλειται να αναλαβει τα ηνια της εξουσιας. Αυτης της κοινωνικης ταξης, που ευαγγελιζεται ως ενδειξη κοινωνικου στατους το χρηματικο κερδος αντι της καταγωγης, που μεγαλωνει με γεωμετρικους ρυθμους τον πλουτο της μισθωνοντας εργασια στην βιομηχανια και στην βιοτεχνια αντι να αντλει τα πλεονασματα της απο την εργασια δουλοπαροικων αγροτων στην γη, που μεταμορφωνει συνεχως τον κοσμο με εναν ιδιοτυπο αλαζονικο ρεαλισμο αντι να εξυμνει την παραδοση και το εθιμικο τροπο ζωης, αντι να ειναι συντηρητικη δηλαδη με αλλα λογια οπως η αριστοκρατικη ταξη.
Η νεα αυτη ταξη ειναι η λεγομενη μπουρζουαζία. Και ο πριγκηπας Σαλινα αντιλαμβανεται με χαρακτηριστικη οξυδερκεια, οτι παρολες τις απωλειες, σε ορους κοινωνικης εξουσιας, που θα εχει η ταξη του σε μια νεα και αστικη Ιταλια, οι απωλειες αυτες ειναι απαραιτητο να γινουν δεκτες, γιατι το Ρισορτζιμεντο εχει κινητοποιησει λαικες μαζες, και μαλιστα οπλισμενες λαικες μαζες, οπως παντα αλλωστε συνεβαινε στην περιπτωση των αστικων επαναστασεων, οποτε μια περιπτωση ενος νεου Ιακωβινισμού, ιταλικης εκδοσης, ειναι οπωσδηποτε ανεπιθυμητη, μια και τοτε οι απωλειες θα ειναι αβαστακτες. Η αριστοκρατια θα πρεπει να συνδραμει τους αστους, αντι να τους σταθει εμποδιο, διαφορετικα το φαντασμα ενος νεου “Ροβεσπιερου” μπορει να αποκτησει σαρκα και οστα. Η εξουσια δεν πρεπει να περασει δηλαδη στο αμορφωτο ποπολο. Εξου και το αγαπημενο μότο του Σαλινα
“Αν θελουμε τα πραγματα να παραμεινουν τα ιδια τοτε τα πραγματα θα πρεπει να αλλαξουν”
Προκειται αναμφιβολα για μια απο τις κορυφαιες ταινιες στην ιστορια του κινηματογραφου και αποτελει την μεγαλειωδεστερη “στιγμη” ενος Τιτανα του σινεμα του Λουκίνο Βισκοντι, γονου παμπαλαιας αριστοκρατικης οικογενειας του Μιλάνου και ταυτοχρονα μαρξιστη. Αυτη η αντιφαση αποτελει σταθερά στο συνολικο εργο του Βισκοντι, ιδιαιτερα δε απο ενα σημειο και επειτα. Σε οτι αφορα την ταινια στην οποια αναφερομαι η ιδιοτυπη νοσταλγια του Βισκοντι για την χαμενη ταξη απο την οποια καταγεται φαινεται μεταξυ αλλων και στην εκπληκτικη σκηνογραφικη δουλεια οπου εχει προσεχτει και η παραμικρη λεπτομερεια σε οτι εχει να κανει με την αριστοκρατικη ζωη. Γινεται πρόδηλη ομως κυριως στην “ταυτιση” του με την μελαγχολια του πριγκηπα Σαλινα για το αναποφευκτο χασιμο ενος κοσμου, του δικου του κοσμου και του κοσμου των προγονων του. Ο μαρξισμος του απο την αλλη εκδηλωνεται, μεταξυ αλλων, σε μια απο τις πιο χαρακτηριστικες απεικονισεις στην μεγαλη οθονη αυτου που λεμε ταξικη ιδεολογια, ενα κατορθωμα εξαιρετικα δυσκολο πραγματικα. Τα πορτρετα τοσο των αστων οσο και των αριστοκρατων δεν ειναι μονοκομματα, αλλα πολυεπιπεδα. Δεν στερουνται χρωματικων αποχρωσεων, ταυτοχρονα ομως αυτες οι αποχρωσεις δεν αφηνουν να μην γινει φανερη η εσωτερη ουσια απο την οποια προερχονται. Ο μαρξισμος του με αλλα λογια ειναι κλασικου τυπου και οχι χυδαιοποιημενου σταλινικου τυπου. Εξ οσων γνωριζω ο μονος που εχει καταφερει κατι παρομοιο, κατι τοσο εκλεπτυσμενα δυσκολο, στην ιστορια του σινεμα ειναι ο Ζαν Ρενουάρ (ο ανθρωπος που, ας ειπωθει και αυτο, μυησε τον Βισκοντι στον μαρξισμο) στο αριστουργημα του “Η Μεγαλη Χιμαιρα” ( http://us.imdb.com/title/tt0028950/ ).
Η φωτογραφια του Τζιουζέπε Ροτούνο (Giuseppe Rottuno) εχει πολλακις επαινεθει. Δεν βρισκω τα καταλληλα λογια για να προσθεσω κατι ιδιαιτερα εποικοδομητικο στους επαινους. Αν και η πιο γνωστη σκηνη της ταινιας ειναι η τελευταια θρυλικη σκηνη του χορού (διαρκειας μιας ωρας περιπου), προσωπικα θα ηθελα να επιστησω την προσοχη στα εκπληκτικα πλανα απο την Σικελικη υπαιθρο. Πλανα που με εκαναν να κατανοησω εν μερει τον πονο που αναβλυζει απο ενα εκπληκτικο Σικελικο παραδοσιακο τραγουδι, το “Amara terra mia” (Πικρη μου γη), που τραγουδουσαν οι Σικελοι οικονομικοι μεταναστες για την ακαρδη, μα και αγαπημενη, πατριδα που αφηναν πισω τους, και του οποιου η καλυτερη ισως εκτελεση ειναι εκεινη του Ντομένικο Μοντούνιο http://www.youtube.com/watch?v=_8ZWGSFeHx0
Ο Μπαρτ Λανκαστερ στον κεντρικο ρολο δεν δινει απλως την ερμηνεια της ζωης του, αλλα παταει σε καποιες συννεφοκορφες που ελαχιστοι απο αυτους που η δουλεια τους ειναι, υποτιθεται, να “ποιούν ηθος” εχουν καταφερει να δουν. Ο Αλεν Ντελον πραγματοποιει πολυ καλη ερμηνεια και οσο για την Κλαουντια Καρντιναλε τι να πει κανεις... Η Κλαουντια Καρντιναλε ειναι απλα η Κλαουντια Καρντιναλε. Φινίτο.
Τελος, και σαν να μην εφταναν ολα αυτα, την ταινια ντυνει μουσικα ο πολυς Νίνο Ρότα στην κορυφαια ισως στιγμη της πορειας του. Προκειται για το μουσικο θεμα που ακουγοταν στην εισαγωγη της “Κινηματογραφικης Λεσχης” του μεγαλου Γιαννη Μπακογιαννοπουλου.
Τελευταία επεξεργασία από το μέλος Hideguti την Παρ 29 Ιαν 2010, 14:43, έχει επεξεργασθεί 1 φορά συνολικά.
Re: Cinemania
Αγαλλίασε σήμερα το πρωί η ψυχή! μου εν μέρει βέβαια, καθώς ακολουθώντας προσεκτικά της οδηγίες σου Hide, εξουδετέρωσα με μια αστραπιαία κίνηση το ενοχλητικό νάιλον της φυλλάδας, αφαίρεσα από μέσα την ταινία και εναπόθεσα σε κάδο ανακύκλωσης τα λοιπά υλικά, μπας και επιστρέψουν σαν κάτι πιο χρήσιμο για την κοινωνία, αφού καθάρισα τα χέρια μου με οινόπνευμα, για να αποφύγω τυχόν προβλήματα, έβαλα το DVD και με χαρά διαπίστωσα τελικά ότι είναι η ιταλική βερσιόν, με πολύ καθαρή εικόνα, αλλά και το πιο σημαντικό…. κατά 26’ ολόκληρα λεπτά μεγαλύτερη! από την έκδοση των 154’ που έχουμε φτάνοντας έτσι στα 180’, μας έκλεψαν βέβαια πέντε λεπτά από το πρώτο κόψιμο της ταινίας ώστε να γίνει πιο ‘κατάλληλη’ για το σινεμά αλλά δεν πειράζει, φτάνουμε σιγά σιγά στην αρχική της μεγαλοπρέπεια των 205’!
Τελευταία επεξεργασία από το μέλος Earedil την Παρ 29 Ιαν 2010, 14:39, έχει επεξεργασθεί 1 φορά συνολικά.
Re: Cinemania
Μια πολυ ωραια ταινια σημερα ειχε το Θεμα ''Τα πορφυρα ποταμια'' με τον Ζαν Ρενο και τον Βενσαν Κασελ και προσωπικα μου αρεσε παρα πολυΟποιος το εχει παρει ας το δει...
Re: Cinemania
Λεμπόφσκι ζεις, εσύ μας οδηγείς
Δώδεκα χρόνια μετά την πρώτη εμφάνιση του «Μεγάλου Λεμπόφσκι», η θρησκεία του «Dude-ισμού» εξαπλώνεται και απαιτεί από τους αδελφούς Κοέν μια «Δευτέρα Παρουσία» του Dude.
Τουλάχιστον.
Αν δεν έχετε δει την ταινία, αγνοήστε το θέμα. Αν ανήκετε στο υπόλοιπο τμήμα του κινηματογραφικού πληθυσμού, που λάτρεψε το «θεό» των αραχτών με τη ρόμπα, τα σανδάλια, τα μαλλιά και το μούσι, θα εξοργιστείτε που σήμερα, 12 χρόνια μετά την πρώτη προβολή της το 1998, οι αδελφοί Κοέν αρνούνται να μιλήσουν σε συνέντευξή τους γι' αυτόν ή έστω να αποκαλύψουν αν και πότε θα δούμε τη συνέχεια μιας ταινίας που εξελίχθηκε σε... θρησκεία!
Υπερβολές θα πείτε. Αλλά το παναμερικανικό Φεστιβάλ Λεμπόφσκι ξεκίνησε το 2002 και σε λιγότερο από τρία χρόνια είχε 4.000 συνέδρους, που αυτοαποκαλούνται «Achievers». Μαζεύονται -πολλαπλάσιοι πια- κάθε χρόνο σε άλλη πόλη για να αποτίσουν φόρο τιμής στον ήρωά τους ντυμένοι ως χαρακτήρες της ταινίας (ή ακόμα και ως... σκηνικά της και αρκετοί ως κομμένα δαχτυλάκια ποδιών), ανταλλάσσοντας ατάκες του, πίνοντας White Russians και παίζοντας μπόουλινγκ.
Μάλιστα κυκλοφόρησε πέρσι το ντοκιμαντέρ «The Achievers: The Story of the Lebowski Fans» του Εντι Τσαν, με τον Τζεφ Μπρίτζες (που πάει φέτος για Οσκαρ) να μιλάει για το χαρακτήρα που ενσάρκωσε στην ταινία. Το ντοκιμαντέρ περιγράφει πώς μια τυχαία συνάντηση οπαδών του Λεμπόφσκι (ή αλλιώς Dude) σε ένα φεστιβάλ τατουάζ το 2002 οδήγησε στο Φεστιβάλ Λεμπόφσκι και την παγκόσμια εξάπλωση του «Dudeism», ή «Ντουντεϊσμού», με καλτ προβολές της ταινίας από επιστήμονες σε αρκτικούς μετεωρολογικούς σταθμούς μέχρι από στρατιωτικούς σε σιλό πυρηνικών πυραύλων.
Οι πρωτοπόροι του Ντουντεισμού, Γουίλ Ράσελ, Σκοτ Σάφιτ, Μπεν Πέσκο και Μπιλ Γκριν, έγραψαν μάλιστα και το άτυπο ευαγγέλιο του Ντουντεϊσμού με τίτλο «Ι 'm a Lebowski, You 're a Lebowski: Life, The Big Lebowski and What Have You», ενώ ο Ολιβερ Μπέντζαμιν ίδρυσε την «Church of The Later Day Dude» (Εκκλησία των Υστερων Ημερών του Dude), που ισχυρίζεται πως έχει 70.000 πιστούς. Το 2009 κυκλοφόρησε το βιβλίο «The Dude Abides: The Gospel According to The Coen Brothers» (Ο Dude Εμμένει: Το Ευαγγέλιο σύμφωνα με τους Αδελφούς Κοέν) γραμμένο από τη βραβευμένη συγγραφέα και δημοσιογράφο τής «Chicago Sun Times», ειδικευμένη σε θέματα θρησκείας, Καθλίν Φαλσανί, πάνω στις εκφάνσεις του θείου στο έργο των Κοέν. Και τον Δεκέμβριο που μας πέρασε έγινε η δεύτερη έκδοση του εξαντλημένου «The Year's Work in Lebowski Studies», μια συλλογή με μελέτες και δοκίμια για τον Λεμπόφσκι και τη στάση ζωής του που πήρε καλές κριτικές από «Washington Post» και «New York Times».
Κρίμα που οι Κοέν δεν συγκινούνται. Το σίκουελ θα «έδενε» πραγματικά με το φαινόμενο.
ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΒΑΓΓΕΛΑΤΟΣ
http://www.enet.gr/?i=news.el.texnes&id=125193
Δώδεκα χρόνια μετά την πρώτη εμφάνιση του «Μεγάλου Λεμπόφσκι», η θρησκεία του «Dude-ισμού» εξαπλώνεται και απαιτεί από τους αδελφούς Κοέν μια «Δευτέρα Παρουσία» του Dude.
Τουλάχιστον.
Αν δεν έχετε δει την ταινία, αγνοήστε το θέμα. Αν ανήκετε στο υπόλοιπο τμήμα του κινηματογραφικού πληθυσμού, που λάτρεψε το «θεό» των αραχτών με τη ρόμπα, τα σανδάλια, τα μαλλιά και το μούσι, θα εξοργιστείτε που σήμερα, 12 χρόνια μετά την πρώτη προβολή της το 1998, οι αδελφοί Κοέν αρνούνται να μιλήσουν σε συνέντευξή τους γι' αυτόν ή έστω να αποκαλύψουν αν και πότε θα δούμε τη συνέχεια μιας ταινίας που εξελίχθηκε σε... θρησκεία!
Υπερβολές θα πείτε. Αλλά το παναμερικανικό Φεστιβάλ Λεμπόφσκι ξεκίνησε το 2002 και σε λιγότερο από τρία χρόνια είχε 4.000 συνέδρους, που αυτοαποκαλούνται «Achievers». Μαζεύονται -πολλαπλάσιοι πια- κάθε χρόνο σε άλλη πόλη για να αποτίσουν φόρο τιμής στον ήρωά τους ντυμένοι ως χαρακτήρες της ταινίας (ή ακόμα και ως... σκηνικά της και αρκετοί ως κομμένα δαχτυλάκια ποδιών), ανταλλάσσοντας ατάκες του, πίνοντας White Russians και παίζοντας μπόουλινγκ.
Μάλιστα κυκλοφόρησε πέρσι το ντοκιμαντέρ «The Achievers: The Story of the Lebowski Fans» του Εντι Τσαν, με τον Τζεφ Μπρίτζες (που πάει φέτος για Οσκαρ) να μιλάει για το χαρακτήρα που ενσάρκωσε στην ταινία. Το ντοκιμαντέρ περιγράφει πώς μια τυχαία συνάντηση οπαδών του Λεμπόφσκι (ή αλλιώς Dude) σε ένα φεστιβάλ τατουάζ το 2002 οδήγησε στο Φεστιβάλ Λεμπόφσκι και την παγκόσμια εξάπλωση του «Dudeism», ή «Ντουντεϊσμού», με καλτ προβολές της ταινίας από επιστήμονες σε αρκτικούς μετεωρολογικούς σταθμούς μέχρι από στρατιωτικούς σε σιλό πυρηνικών πυραύλων.
Οι πρωτοπόροι του Ντουντεισμού, Γουίλ Ράσελ, Σκοτ Σάφιτ, Μπεν Πέσκο και Μπιλ Γκριν, έγραψαν μάλιστα και το άτυπο ευαγγέλιο του Ντουντεϊσμού με τίτλο «Ι 'm a Lebowski, You 're a Lebowski: Life, The Big Lebowski and What Have You», ενώ ο Ολιβερ Μπέντζαμιν ίδρυσε την «Church of The Later Day Dude» (Εκκλησία των Υστερων Ημερών του Dude), που ισχυρίζεται πως έχει 70.000 πιστούς. Το 2009 κυκλοφόρησε το βιβλίο «The Dude Abides: The Gospel According to The Coen Brothers» (Ο Dude Εμμένει: Το Ευαγγέλιο σύμφωνα με τους Αδελφούς Κοέν) γραμμένο από τη βραβευμένη συγγραφέα και δημοσιογράφο τής «Chicago Sun Times», ειδικευμένη σε θέματα θρησκείας, Καθλίν Φαλσανί, πάνω στις εκφάνσεις του θείου στο έργο των Κοέν. Και τον Δεκέμβριο που μας πέρασε έγινε η δεύτερη έκδοση του εξαντλημένου «The Year's Work in Lebowski Studies», μια συλλογή με μελέτες και δοκίμια για τον Λεμπόφσκι και τη στάση ζωής του που πήρε καλές κριτικές από «Washington Post» και «New York Times».
Κρίμα που οι Κοέν δεν συγκινούνται. Το σίκουελ θα «έδενε» πραγματικά με το φαινόμενο.
ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΒΑΓΓΕΛΑΤΟΣ
http://www.enet.gr/?i=news.el.texnes&id=125193
Re: Cinemania
Τhere's one thing I learned in 'Nam : The Dude abides... 
Οι Κοέν σκεφτοντουσαν παντως καποια στιγμη να γυρισουν ενα ειδος σίκουελ, το οποιο θα ειχε ως κεντρικο ηρωα τον αδιανοητο και ανυπερβλητο Jesus Quintana (με τον John Turturo φυσικα στον κεντρικο ρολο).
Απο οτι φαινεται αυτο το προτζεκτ εμεινε στα συρταρια.
Οσο ζουμε βεβαια, ελπιζουμε.
Οι Κοέν σκεφτοντουσαν παντως καποια στιγμη να γυρισουν ενα ειδος σίκουελ, το οποιο θα ειχε ως κεντρικο ηρωα τον αδιανοητο και ανυπερβλητο Jesus Quintana (με τον John Turturo φυσικα στον κεντρικο ρολο).
Απο οτι φαινεται αυτο το προτζεκτ εμεινε στα συρταρια.
Οσο ζουμε βεβαια, ελπιζουμε.
-
PRAKTORINOS
- Δημοσιεύσεις: 2081
- Εγγραφή: Δευ 07 Ιαν 2008, 10:55
- Τοποθεσία: Θεσσαλονίκη, μεταξύ αράουτ και μπενάλντ.
Re: Cinemania
Α Serious Man (2009)
των Ethan Coen και Joel Coen.
http://www.imdb.com/title/tt1019452/
Δεν είναι Fargo ή Βig Lebowski,
οπωσδήποτε δεν είναι No Country for Old Men,
πάντως είναι μία μαύρη, πικρή κωμωδία,
η... εβραϊκότερη ταινία που έχουν σκαρώσει
τα χαρισματικά αδελφάκια,
και δυστυχώς αγγίζει όλους.
Μια σπουδή πάνω στις ανατροπές
που επιφυλλάσει η ενήλικη ζωή,
ανατροπές συνεχείς στη δουλειά,
στα αισθηματικά,
στα κοινωνικά,
στην happy family theory, εν γένει.
Και εκεί που ο ήλιος καίει σε βαθμό εγκαύματος και ηλίασης
εκεί που νομίζεις οτι ψηλά στη στέγη
έχεις την απομόνωση και τον θαυμάσιο έλεγχο όλων των θεμάτων,
κεραυνοί εν αιθρία,
σκάνε σωρηδόν,
μέχρι και το τελευταίο καρέ,
οι ανατροπές,
των ανατροπών,
που ανέφερα και προηγουμένως.
των Ethan Coen και Joel Coen.
http://www.imdb.com/title/tt1019452/
Δεν είναι Fargo ή Βig Lebowski,
οπωσδήποτε δεν είναι No Country for Old Men,
πάντως είναι μία μαύρη, πικρή κωμωδία,
η... εβραϊκότερη ταινία που έχουν σκαρώσει
τα χαρισματικά αδελφάκια,
και δυστυχώς αγγίζει όλους.
Μια σπουδή πάνω στις ανατροπές
που επιφυλλάσει η ενήλικη ζωή,
ανατροπές συνεχείς στη δουλειά,
στα αισθηματικά,
στα κοινωνικά,
στην happy family theory, εν γένει.
Και εκεί που ο ήλιος καίει σε βαθμό εγκαύματος και ηλίασης
εκεί που νομίζεις οτι ψηλά στη στέγη
έχεις την απομόνωση και τον θαυμάσιο έλεγχο όλων των θεμάτων,
κεραυνοί εν αιθρία,
σκάνε σωρηδόν,
μέχρι και το τελευταίο καρέ,
οι ανατροπές,
των ανατροπών,
που ανέφερα και προηγουμένως.
Re: Cinemania
Σηκουελ του Μεγαλου Λεμποφσκι? Μακαρι...δινω τα παντα για να ξαναδω το ινδαλμα μου, the Dude, να πρωταγωνιιστει σε μια ακομα ταινια, πλαι στον Walter. Ποιο Avatar! Ρεκορ εισπραξεων θα κανει! Μονο εγω θα το δω 150 φορες.
Re: Cinemania
Rumble Fish (1983)
http://www.imdb.com/title/tt0086216/
[youtube]SS-FB67_s1E[/youtube]
Francesco (1989)
http://www.imdb.com/title/tt0097383/
Η ταινία υπάρχει ολόκληρη στο :
http://www.youtube.com/user/IranChristi ... dY00-jrM0k
This is Spinal Tap (1984)
http://www.imdb.com/title/tt0088258/
[youtube]RsOxgwF9LlM[/youtube]
http://www.imdb.com/title/tt0086216/
[youtube]SS-FB67_s1E[/youtube]
Francesco (1989)
http://www.imdb.com/title/tt0097383/
Η ταινία υπάρχει ολόκληρη στο :
http://www.youtube.com/user/IranChristi ... dY00-jrM0k
This is Spinal Tap (1984)
http://www.imdb.com/title/tt0088258/
[youtube]RsOxgwF9LlM[/youtube]
-
gate4mitsos
- Δημοσιεύσεις: 2110
- Εγγραφή: Σάβ 15 Μαρ 2008, 19:46
Re: Cinemania
The Beginning of the End
[youtube]5rSXZs7561Q[/youtube]
2 Φλεβαρη η μεγαλη επιστροφη(3 Φλεβαρη για εμας
)
[youtube]IkQ06Xq3lcc[/youtube]
[youtube]5rSXZs7561Q[/youtube]
2 Φλεβαρη η μεγαλη επιστροφη(3 Φλεβαρη για εμας
)[youtube]IkQ06Xq3lcc[/youtube]
Re: Cinemania
Άργησα αλλά είδα επιτέλους το Avatar σε IMAX 3D και πραγματικά έχω μείνει άφωνος. Δεν έχω ξανανιώσει έτσι στη ζωή μου. Respect!
-
sidpanos
- Δημοσιεύσεις: 4148
- Εγγραφή: Πέμ 06 Δεκ 2007, 07:30
- Τοποθεσία: ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΗ ΝΑΠΟΛΗ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΠΑΤΡΙΚΟ ΤΟΥ ΜΠΕΛΛΟΥ
Re: Cinemania
πραγματικά ήταν καταπληκτικό το αβαταρ αλλά υπήρξε και ένα σχετικό ζόρισμα στα μάτια στην αρχή...
θέμα συνήθειας θα μ πείτε...
θέμα συνήθειας θα μ πείτε...
Re: Cinemania
The Fourth Kind
http://www.youtube.com/watch?v=HC3ccK2j9QI
to χει δει κανεις? καμμια γνωμη??
υ.γ. εχεμυθε γραψεις, δε γραψεις ... ξερεις....
http://www.youtube.com/watch?v=HC3ccK2j9QI
to χει δει κανεις? καμμια γνωμη??
υ.γ. εχεμυθε γραψεις, δε γραψεις ... ξερεις....