Highlight της χθεσινης μας συνευρεσης με την συμπαθεστατη ρουλα της καρδιας μας ηταν η εισοδος του Λαμπριακου. Δεν εχει υπαρξει μεγαλυτερος εξευτελισμος για ποδοσφαιριστη. Ολοκληρο γηπεδο σε ενα ειρωνικο standing ovation ανευ προηγουμενου. Ο κοσμος που ζητουσε με διψα απο ωρα την εισοδο της μοιραιας ξανθομαλλουσας (ντροπη ρε Εκτορα, ουτε στο κολπο να ησουν) ξεσπασε σε ειρωνικες επευφημιες, ζητωκραυγες και χειροκροτηματα. Αλλοι τραγουδουσαν για τον πατο του, αλλοι φωναζαν "Οεοεοεοε", γενικα ξεσπασε ενα γλεντι. Σαν ταινια bukake με 30.000 συμμετεχοντες και στη μεση η πρωταγωνιστρια με το κιτρινο στρινγκακι.
Ο καημενος μια ζωη στη μετριοτητα, ποτε του δεν ειχε αποθεωθει, και την μονη φορα που του τυχε ηταν για να χλευαστει μεχρι εκει που δεν παει. Χιλιες φορες να σε βριζουν πατοκορφα το χθεσινο. Λαμπριακο την αλλη φορα που θα θελησεις να πιασεις τον ΠΑΟΚ στο στομα σου να το σκεφτεις λιγο καλυτερα, αν και τωρα ειναι αργα, εχεις γραψει ηδη ιστορια.
