Καζούρα σε αλλόθρησκους

[ContrerasPablo]

[shark4]

[Thanos4]

ξερει κανεις που θα βλεπουμε τον αρη στην ευρωλιγκα???????γιατι ακουσα καναπε tv και αρης 92.8 fm



ps:παλι καλα που εχασαν 2-3 σουτ οι παιχτες του αμαρουσιου γιατι θα εσπαγαν το ρεκορ μας......

[Nakos_Paok_Rox_My_Sox]

δηλωση ερπετου το καλοκαιρι μετα τις μεταγγραφικες πορδες...ε σορρυ βομβες ντικουδη-κακιουζη και σια:φετος μπορουμε ν χτυπησουμε βαζελο...χοχοχο

[gash04]

Επιστροφή στις ρίζες...
Σε τοποθέτηση η οποία αλλάζει τα δεδομένα περί του νέου γηπέδου της Hapoel Raanana, προχώρησε ο βασικός της σύνδεσμος "Super-Rabin" μέσω της επίσημης ιστοσελίδας του. Ο μεγαλύτερος και δυναμικότερος σύνδεσμος που εκφράζει τη συντριπτική πλειοψηφία των οπαδών της Hapoel Raanana, ρίχνει στο τραπέζι την πρόταση το νέο σπίτι του συλλόγου να χτιστεί στον χώρο που βρισκόταν κάποτε ο Ναός του Σολομώντα ,ο προαύλιος χώρος του οποίου φιλοξενούσε την πρώτη έδρα της ποδοσφαιρικής ομάδας.
Αναλυτικά:

«Επιστροφή στις ρίζες! Παρακολουθούμε τις εξελίξεις στην Ιερουσαλήμ με πολύ ενδιαφέρον και διαπιστώνουμε ότι υπάρχει ειλημμένη πολιτική απόφαση του Νετανιάχου για μετεγκατάσταση του Ναού της Ιερουσαλήμ στο νότιο άκρο της χώρας κοντά στην Λωρίδα της Γάζας.
Αυτό σημαίνει, αυτόματα, ότι «απελευθερώνεται» μια τεράστια έκταση γης στο κέντρο της πόλης, για την οποία, όπως είναι λογικό, πολλοί γραμματεις και Φαρισαίοι θα δείξουν ενδιαφέρον
Η Hapoel Raanana, όπως είναι γνωστό εδώ και αρκετό καιρό, έχει θέση ζήτημα ανταλλαγής της έκτασης στην περιοχή Βησθεσδά, με χώρο δικής της επιλογής. Πώς μπορούν να τέμνονται αυτοί οι, φαινομενικά, παράλληλοι δρόμοι;
Όσοι έχουν μελετήσει την ιστορία της Hapoel, θα γνωρίζουν ασφαλώς, ότι ο σύλλογος μας είναι εκείνος που δικαιούται να εγείρει απαιτήσεις για επιστροφή του στο φυσικό του χώρο, με βάση την ιστορική του διαδρομή και με βάση το γεγονός οτι ο Δαυίδ αποτέλεσε το πρώτο πρόεδρο και έκτοτε επίτημο μέλος του συνδέσμου προς τιμήν της μεγαλειώδους του νίκης μας απέναντι στον τουρκόσπορο Γολιάθ.
Για όσους αγνοούν τα ιστορικά δεδομένα, να υπενθυμίσουμε, ότι η Hapoel μετά την απομάκρυνση της απ' το προαύλιο του Ναού του Σολομών το 226 π.χ, χώρος όπου κατασκευάστηκε το πρώτο γήπεδο της ιστορίας της, εγκαταστάθηκε στην περιοχή Χα Σαλσελέτ, με το γήπεδό της να εκτείνεται από την συνοικία της Σουκχά Αλ Ζαίτ μέχρι του σημείου που βρίσκεται σήμερα ο τοίχος των Δακρύων.
Χαρακτηριστικές είναι και οι φωτογραφίες που δείχνουν 2 σαγιονάρες να σχηματίζουν δοκάρια στον τοίχο και τον Αμιρ Γουόρμεργκ, πρώτο τερματοφύλακα, να σέρνεται σε πλοζόν ανάμεσα τους δημιουργώντας έτσι την πρώτη ποδοσφαιρική αίσθηση.

Στα εγκαίνια του γηπέδου της Χα Σαλσαλέτ- στις 18 Ιουνίου 227π.χ με αντίπαλο τη Maccabbi Tel Aviv - πρωτόπαιξε στο γήπεδο, που μέχρι το 839 μ.χ ήταν η έδρα της, πριν εκδιωχθεί από τους σταυροφόρους και αναγκαστεί να μεταφερθεί στη περιοχή Γιαά Χαριλαχουντίιν, αγοράζοντας από απογόνους του Δαυίδ την έκταση που βρίσκεται το γήπεδο της σήμερα.
Αυτό που πρέπει να γίνει, αυτό που οφείλει η Πολιτεία να πραγματοποιήσει, είναι η επιστροφή της ομάδας μας στις ρίζες της. Στο χώρο που ήταν το πρώτο της σπίτι.

Και επειδή δεν είναι δυνατόν σαν σύνδεσμος να περιοριστούμε μόνο στα ελάχιστα δυνατόν αυτονόητα δικαιώματα μας, ώς μια ακόμα πιο δυναμική κίνηση ζητάμε κάτι ακόμα πιο ριζοσπαστικό. Να γυρίσει η Hapoel στον φυσικό της χώρο, εκεί απ' όπου πρωτοξεκίνησε το ποδοσφαιρικό της ταξίδι. Και δεν μιλαμε για το προαύλιο πλέον του Ναού του Σολομώντα, αλλά για τις ίδιες τις αμμώδεις εκτάσεις εκεί που μετέπειτα χτίστηκε το παλάτι των Φαράω...Στην ΑΙΓΥΠΤΟ!
Και η απελευθέρωση αυτού του κομματιού γης, μετά την αυτονόητη μεταφορά του παλατιού σε άλλο χώρο, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο...
Η Hapoel Raanana, ως ο μεγαλύτερος και αντιπροσωπευτικότερος σύλλογος της Jerusalem (και ο πρώτος που δημιουργήθηκε πρίν καν την έξοδο από την Αίγυπτο), βρίσκεται σε διαδικασία ζύμωσης ενόψει της τελικής επιλογής του χώρου που θα αποτελέσει τη νέα της έδρα.
Ο συγκεκριμένος χώρος συνδυάζει πολλά από τα στοιχεία, που θα προσδώσουν ακόμη μεγαλύτερη δυναμική στο σχέδιο γιγάντωσης του συλλόγου ενόψει της συμπλήρωσης 2000 χρόνων από την ίδρυσή του.
Πρόκειται για μία περιοχή που παρέχει δυνατότητα εύκολης πρόσβασης από κάθε σημείο της ερήμου, με άπλετο χώρο για τα μιλούνια των οπαδών-θεατων μας, με ιδανική σκιά για αυτούς από τις πυραμίδες, ευρισκόμενη στο κέντρο της κοιλάδας των Βασιλέων, με ότι συνεπακόλουθα θα έχει το ενδεχόμενο αυτό στην ενίσχυση της δυναμικής της φήμης του σύλλογου παγκοσμίως καθώς και στην ραγδαία οικονομική ενίσχυση με την τουριστική εκμετάλευση αυτου.
Τι το καλύτερο από βεδουίνους ντυμένους σαν φαραώ και φορωντας φανέλα του συνδέσμου μας "Super-Rabin" να μοιράζουν ημίψηλα καπελάκια με κίτρινες σγουρές ουρίτσες, ενω κιτρινόμαυρες πετσέτες του συνδέσμου μας, μαζί με χαλιά, κιλίμια και χαιμαλιά θα μεταφερονται και θα πωλούνται με καμήλες ανάμεσα στους θεατές την ωρα του αγώνα.Τα έσοδα ανυπολόγιστα.

Κυρίως όμως θα πρόκειται, για αποκατάσταση μιας χρονίζουσας αδικίας που υφίσταται η Hapoel αναφορικά με αιτήματα της, που ποτέ δεν βρήκαν ευήκοα ώτα από τις κατά καιρούς κυβερνήσεις αυτής της χώρας.Η Αιγυπτος μας οφείλει μια συγνώμη και μια αποκατάσταση της αδικίας.

Ωρίμασε λοιπόν η στιγμή, που η Hapoel θα πρέπει, να βρει θετική ανταπόκριση σ' ένα τόσο σημαντικό και ζωτικής σημασίας για το μέλλον της ζήτημα. Είναι λαϊκή απαίτηση, να επιστρέψει στο χώρο που πρώτη αυτή απέκτησε, ιστορικά, «κυριαρχικά» δικαιώματα.
Η ενιαία Hapoel έχει θέσει επί τάπητος το ζήτημα της ανταλλαγής του οικοπέδου της περιοχής στην Ιερουσαλήμ. Είναι έτοιμη να παραχωρήσει την έκταση, που ανήκει στον Hapoel από το 539π.χ, επιλέγοντας την καλύτερη δυνατή τοποθεσία στην Αιγυπτο για τη μελλοντική προοπτική του συλλόγου.
Ήρθε η ώρα να τεθεί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων αυτό το δίκαιο αίτημα του Συλλόγου μας και να απαιτηθεί η ευνοϊκή κατάληξη. Η Hapoel είναι πλέον ενωμένη και δυνατή όσο ποτέ. Δύσκολα θα μπορέσουν να την αγνοήσουν αυτοί που συνήθιζαν να το κάνουν τόσα χρόνια.

Η Αιγυπτος μας ανήκει....
ΓΗΠΕΔΟ στο Κάϊρο
7000 χρόνια Hapoel
Vamos Hapoel »

ΣΦΑΧ- Ιερουσαλήμ
(Συνδεσμος Φιλαθλων Αιγυπτιων Χαιτέων)


Υ.Γ: οποιαδήποτε ομοιότης με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική...


http://voriosanemos73.blogspot.com/

[free4]

χαχαχαχα δεν παίζεται ρε...

[novito]

ο Vorios Anemos ξαναχτυπά....
http://voriosanemos73.blogspot.com/2009 ... st_14.html
http://voriosanemos73.blogspot.com/2009 ... st_18.html

[free4]

Αφιερωμένο εξαιρετικά..

http://freddos.yooblog.gr/2009/10/20/1360/

Τα ζώωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωααααααααααααααααααααααααααααααααα

[Shady20]

Η κορυφαία φωτογραφία ήταν αυτή από το μάτς του gayroy την Τρίτη με την Standard όπου πριν το ματς όλοι οι παίκτες κρατάνε καρτέλα που γράφει "όχι στη βία" και το ταλέντο ο Μήτρογλου την κρατάει ανάποδα (!!!)

Την είχε στην εφημερίδα Goal.Δεν μπορώ να την βρω στο Internet.

Υστερόγραφο: Για τις ομοιότητες προσώπων πρέπει να μπει ότι ο Μήτρογλου πρέπει να είναι Παοκτσής και να χτυπάει το τύμπανο στο κέντρο της Τούμπας πριν τα μάτς. Τον φωνάζουν και Ζε...

http://www.youtube.com/watch?v=1jbaB7KgWlQ

[paokovia]

Αφιερωμένο εξαιρετικά..

http://freddos.yooblog.gr/2009/10/20/1360/

Τα ζώωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωααααααααααααααααααααααααααααααααα

“# Freddos έγραψε
20 Οκτώβριος 2009 στις 10:53 μ.μ.

Επίτηδες τα έβαλα, ΜΟΝΟ φίλοι του Αρειανοί θα έδιναν σημασία ΜΕΧΡΙ κ στα tags”

Μπουαχαχαχα...τους πήραν χαμπάρι και οι κάτω

[interad]

Ο Βόρειο Άνεμος είναι αστείρευτη πηγή...

Αρης...50 χρόνια στην Α' Εθνική!
50 χρόνια συμπλήρωσε η Α' Εθνική κατηγορία και το επαγγελματικό ποδόσφαιρο στην χώρα μας και πλήθος αφιερωμάτων γράφτηκαν στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο.
Όλοι όμως αρχολήθηκαν με τα συνηθισμένα στατιστικά ομαδικών και ατομικών διακρίσεων.
Κανείς όμως δεν έδωσε την απαιτούμενη- ιδιαίτερη σημασία στην παρουσία της ομάδος του Αρη στα 50 χρόνια αυτά.

Και αναζητώντας τον λόγο για τον οποίον αποσιωπήθηκαν τα κατορθώματα της αγαπημένης μας ομάδος της γειτονιάς ,ξαράχνιασα τα βιλία της ποδοσφαιρικής ιστορίας, και μετά από πολύμηνη ενδελεχή έρευνα ,σας παρουσιάζω τις σημαντικότερες διακρίσεις της ιστορικής αυτής ομάδος.

Με χαρά λοιπόν σας παραθέτω παρακάτω αναλυτικά την υπέρλαμπρη ιστορία του Αρη στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο...:
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ΤΕΛΟΣ

Με το τέλος του αφιερώματος αυτού, θα ήθελα να τονίσω ότι αφιέρωσα μήνες ολόκληρους στην μελέτη της ιστορίας του Αρη ,πρσπαθώντας να την καταγράψω με κάθε λεπτομέρεια και με απολυτη σαφήνεια ώστε να μην μπορεί να αμφισβητηθεί από κανέναν σήμερα ή στο μέλλον.
Ελπίζω η καταγραφή μου αυτή να αποτελέσει λαμπρό οδηγό για τις μελλοντικές γενιές αρειανών οπαδών συμβάλλοντας έτσι και εγώ , έστω στο ελάχιστο, στην εξύμνιση της αρειανής μεγαλοσύνης....




http://voriosanemos73.blogspot.com/2009/10/50.html

[interad]

τα βάζω μαζεμένα (Αντώνη) γιατί τώρα είναι επίκαιρα (και αργήσαμε κιόλας)...





Τι έκανες στον πόλεμο παππού?

Βράδυ 28ης Οκτωβρίου και κάπου στην περιοχή της Χαριλάου, ο γερό Χαράλαμπος και το εγγονάκι του ο Γιαννάκης χαζεύουν στην τηλεόραση το πλήθος αφιερωμάτων και ταινιών για την ένδοξη αυτή ημέρα. Και κάπου στα μισά της ταινίας “υπολοχαγός Νατάσσα” ένα δάκρυ κύλισε στα ζαριασμένα μάγουλα του γερο-Χαράλαμπου, ένα δάκρυ που δεν ξέφυγε όμως από το άγρυπνο βλέμμα του εγγονού.

- Παππού γιατί κλαίς?... ρώτησε διστακτικά ο μικρός
- Τίποτα παιδί μου… απλά έβλεπα την ταινία , θυμήθηκα τα παλιά και συγκινήθηκα

- Ήξερες την υπολοχαγό Νατάσα παππού?...ξαναρώτησε με ζωηρότερο πλέον ενδιαφέρον ο πιτσιρικάς.
- Όχι …απλά ήξερα αυτόν που την πήγαινε για εκτέλεση παιδί μου.

Τα μάτια του μικρού γούρλωσαν. Το πρόσωπο του άστραψε. Ήξερε ότι αν «τσιγκλίσει» ακόμα λίγο τον παππού του θα του έλεγε άλλη μια ιστορία από τις τόσες πολλές που ήξερε για τα χρόνια εκείνα.

-Και πως τον ήξερες παππού αυτόν τον γερμαναρά?
- Αχ γιαννάκη, γιαννάκη… δεν σου έχω ξαναπεί ότι οι ταινίες αυτές ήταν βασισμένες σε πραγματικές ιστορίες? Ο Φρίντζ ,έτσι λεγόταν, και όχι γερμαναράς όπως υποτιμητικά τον είπες μικρέ, ψώνιζε από το μαγαζί μας στην Μαρτίου με Παπαναστασίου γωνία. Τακτικός πελάτης. Είχαμε το καλύτερο χοιρομέρι στην πόλη τότε. Απ’ ευθείας εισαγωγή από την Φρανκφούρτη...Για να μην μιλήσω για το λάδι και το αλεύρι που προσεκτικά φυλάγαμε στο υπόγειο. Α’Α’ ποιότης.

Ήταν να μην πάρει φόρα ο παππούς… η γλώσσα του είχε λυθεί και πήγαινε ροδάνι εξιστορώντας τις ιστορίες που σαν άλλη ταινία περνούσαν μπροστά από τα μάτια του…

- Ο καλύτερος μας πελάτης ήταν. Μας άφηνε και μπουρμπουάρ πάντα. Οχι σαν κάτι συμπατριώτες μας, Ελληνες και καλά, που το μόνο που κάνανε ήταν να ζητιανεύουν έξω από το μαγαζί παριστάνοντας τους πεινασμένους και αν αρνιόσουν να τους δώσεις έστω και ένα παξιμάδι, κοιτάζανε πώς θα σε κλέψουν….

- Και δεν μου λες παππού, αυτός ο γερμανός ο Φριντζ γιατί πυροβόλησε την υπολοχαγό Νατάσα?
- Παιδί μου δεν έφταιγε αυτός, η άλλη η σκρόφα έφταιγε που δεν καθόταν ήρεμα και ωραία να την εκτελέσει να τελειώνουμε. Αφού την έπιασαν να κάνει αντίσταση!... τι μαγκιά πουλούσε θέλοντας να κάνει και καλά απόδραση? Αναγκάστηκε λοιπόν ο φουκαράς να τη τιμωρήσει…

Ο μικρός κοίταζε με γουρλωμένα μάτια και ο παππούς θέλησε να του λύσει όλες τις απορίες.

- Ο Φρίντζ παιδί μου ήταν παρεξηγημένος. Εγώ τον ήξερα πρίν ξεκινήσει ο Β’ Παγκόσμιος πόλεμος. Παίζαμε συμπαίκτες σε ποδοσφαιρικούς αγώνες στην ΕΠΣΜοναχου και αργότερα αντίπαλοι. Σαν σήμερα τον θυμάμαι…. Ψηλός ξανθός με ίσιο χωριστρέ μαλλί. Λεβέντης λυγερόκορμος. Με φακίδες που έδιναν μια δυτικοευρωπαϊκή γλυκύτητα στα αρρενωπά χαρακτηριστικά του. Αν δεν με πίεζαν οι γονείς μου τότε να παντρευτώ την γιαγιά σου που ήταν κόρη λαδέμπορα από το Καμπάνη, ίσως τώρα να λεγόσουν Βίλχελμ και να ζούσες στο Βερολίνο… Άτιμοι καιροί όμως.

- Παππού ξεφεύγεις πάλι. Για πες μου για τότε που παίζατε ποδόσφαιρο.
- Α, ναι …συγνώμη μικρέ , αλλά καμιά φορά με πιάνει το παράπονο. Έχουμε και λέμε λοιπόν. Εγώ στα εφηβικά μου χρόνια ζούσα στην Γερμανία, και δούλευα λουστράκος στο Ναζιστικό κόμμα. Με είχε στείλει η μάνα μου να δουλέψω δίπλα στον θείο Χρύσανθο. Τα πρωινά γυάλιζα τα άρβιλλα των γερμανών και τα απογεύματα έπαιζα μπάλα σε μια τοπική ομάδα. Την «Adolf Ham» έτσι λεγόταν. Ωραία, ομάδα. Τότε ήταν ,που από όταν έφυγα πιτσιρικάς από την Ελλάδα, τα έφερε έτσι η τύχη να ξαναγυρίσω για πρώτη φορά σε αυτήν με αφορμή ένα ποδοσφαιρικό αγώνα.

- Σοβαρά παππού? Έπαιξες μπάλα σαν αντίπαλος στην Ελλάδα?
- Γιατί αντίπαλος αγόρι μου? Οι Γερμανοί ήταν φίλοι και αδελφοί τότε. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί δεν τους ήθελαν οι υπόλοιποι έλληνες. Πιστεύω ότι τους ζήλευαν. Τελοσπάντων, άλλη ιστορία αυτή τότε. Ναι μας είχε καλέσει ένα τοπικό σωματείο εδώ της περιοχής μας, της Χαριλάου, για ένα αγώνα φιλικό και μεταξύ άλλων για να γιορτάσουν και την αδελφοποίηση της Χαριλάου με την περιοχή της δικής μας ομάδος, το Rufianhauzenmυhen. Τότε ήταν η πρώτη φορά που άκουσα για τον Αρη…

Τα μάτια του πιτσιρικά άστραψαν σαν πυροτέχνημα στο άκουσμα του ονόματος της ομάδος της καρδιάς του! Ακόμα περισσότερο τώρα που άκουγε ότι ο πολυαγαπημένος του παππούς είχε ανάμιξη στην ιστορία της ομάδος του.

- Ο Αρης σας είχε καλέσει παππού? …ρώτησε γεμάτος αγωνία να ακούσει την συνέχεια ο μικρός.
- Ναι παιδί μου ο Αρης. Είχε διοργανώσει ένα τουρνουά τότε με την συμμετοχή του προπαιδικού τμήματος του Μέγα Αλέξανδρου, της βρεφονηπιακής ομάδος του Αγ.Στυλιανού, και της δικής μας ομάδος και το είχανε ονομάσει «Πρωτάθλημα 1927-'28». Μας είχαν δώσει και αναμνηστικά μπλουζάκια μετά.

Και συνεχίζει ο λαλίστατος γέρος….
- Να δείς χαρά την μάνα μου τότε που με ξανάβλεπε μετά από καιρό... Είχε φτιάξει μάλιστα και σάντουιτς με ζαμπόν-κασέρι και για τις δυό ομάδες για να τα μοιράσει στο ημίχρονο.

- Μα παππού 4 ομάδες δεν επαιζαν?
- Ναι αλλά οι άλλες δύο οι ελληνικές ήταν φτωχές και δεν είχαν να πληρώσουν. Τι? Τσάμπα ψυχικά θα κάναμε? Τελοσπάντων…
Στον τελικό που λες είχαμε κερδίσει 12-0 με 5 γκόλ δικά μου, αλλά μετά από παράκληση των υπευθύνου του Αρη , είπαμε ότι χάσαμε 1-0 στο 98… Τι να κάνουμε? Ήταν η γιορτή τους και δεν θέλαμε να τους την χαλάσουμε!
Το τι έγινε μετά μικρέ δεν περιγράφεται, πυροτεχνήματα, βεγγαλικά, ο γύρος του θριάμβου με το τρόπαιο στα υψωμένα στον ουρανό χέρια . Δυο ώρες πηγαινοερχόντουσαν πανηγυρίζοντας ανάμεσα στα δέντρα του πάρκου της Ν. Ελβετίας. Και αν δεν ήταν οι φύλακες του πάρκου να τους πάρουν στο κυνήγι γιατί με την φασαρία ενοχλούσαν τους σκίουρους στα δέντρα, ακόμα εκεί θα ήταν!!
Στο τέλος πάντως είχε γίνει και η δική μας ομάδα ένα κουβάρι μαζί τους , αφού τους νοιώθαμε σαν αδέρφια μας. Είχαμε ακούσει και τις ιστορία της ομάδος, και τον ξεριζωμό της, όταν πρωτοϊδρύθηκε, από τις όχθες του Νείλου, και είχαμε συγκινηθεί.

- Μα παππού εγώ θυμάμαι που μου είχες πει ότι έπαιζες στον Αρη….
- Αχ, Γιαννάκη δεν με προσέχεις. Αυτό έγινε μετά τον αγώνα εκείνο. Τα 5 μου γκόλ εντυπωσίασαν τους διοικούντες του Αρη και μου πρότειναν συμβόλαιο με την ομάδα τους. Και πως τα έφερε η π@@@να η τύχη, συγνώμη μικρέ, για να ξαναβρεθώ τελικά αντίπαλος με τον φίλο μου τον Φρίντζ , στο επόμενο πρωτάθλημα του Αρη .

- Πήραμε και άλλο πρωτάθλημα παππού?...ρώτησε τρισευτυχισμένος για αυτό που άκουγε ο μικρός
- Μα φυσικά αγόρι μου. Ήταν κάπου στον Β΄Παγκόσμιο πόλεμο. Αν θυμάμαι καλά στην Ελλάδα η μόνη ομάδα που έπαιζε μπάλα την εποχή εκείνη ήταν ο Αρης. Όμως το πρωτάθλημα έπρεπε να γίνει κανονικά. Τι να στα λέω γιόκα μου….με το ζόρι μαζέψαμε τελικά 4 ομάδες.

- Ποιες ήταν αυτές παππού? Τις θυμάσαι καθόλου?
- Κοίτα τα χρόνια πέρασαν και η μνήμη μου με αφήνει σιγά –σιγά, αλλά ορισμένα πράγματα δεν ξεχνιούνται. Λοιπόν έχουμε και λέμε…. Ήμασταν εμείς (Αρης), μια ομάδα γυναικών του κατηχητικού της ΧΑΝΘ, μια ομάδα που αποτελούνταν από ανάπηρους πολέμου (νοσηλευόντουσαν στον Ερυθρό Σταυρό, και από εκεί τους φέραμε), και μια ομάδα γερμανών αξιωματικών των SS….Σε αυτήν έπαιζε και ο Φρίντζ που πλέον είχε γίνει γερμανός αξιωματικός.

- Και τι έγινε μετά παππού? Πες μου…πες μου…
- Τι να στα λέω και τι να τα βλέπεις. Κληρωθήκαμε σε 2 ζευγάρια. Πρώτοι έπαιξαν οι Ναζιστές με τους ανάπηρους πολέμου, αλλά το ματς το πήραν στα χαρτιά τελικά οι γερμανοί γιατί οι άλλοι προφασίστηκαν, και καλά, πρόβλημα υγείας και δεν κατέβηκαν. Τους έλειπαν λέει κάτι χέρια, κάτι πόδια και δεν μπορούσαν να αγωνιστούν.. λέει… Λεβέντη μου εγώ πιστεύω ότι κότεψαν. Κλασικοί γκρινιάρηδες Ελληνες. Και εμείς δεν είχαμε κορν-φλεικς να βάλουμε στο γάλα μας εκείνο το πρωί γιατί ήταν κατοχή και δεν βρίσκαμε εύκολα, αλλά δεν κλαιγόμασταν έτσι!

- Καλά παππού, άσε το άλλο ματς και πες μου για το δικό σας. Μην με κρατάς σε αγωνία…
- Έχεις δίκιο γιόκα μου. Το άλλο ματς…το άλλο ματς ήταν από τα πλέον συναρπαστικά. Όπως σου είπα, είχαμε απέναντι μας την ομάδα των γυναικών κατηχητριών της ΧΑΝΘ, η οποία κατέβηκε τελικά μόνο με 7 κορίτσια 17-20 ετών, γιατί οι υπόλοιπες δουλεύανε, λέει ,σαν νοσοκόμες στον Ερυθρό Σταυρό. Έτσι εμείς αποφασίσαμε από την άλλη να κατεβούμε με 15 παίκτες.

- Μα καλά παππού… Ήσασταν εσείς 15 και οι άλλες μόνο 7?
- Και τι ήθελες να κάνουμε αγόρι μου? Έπρεπε να συμπληρώσουμε 22 παίκτες στον αγωνιστικό χώρο. Ο κανονισμός το έλεγε καθαρά ότι έπρεπε να αγωνίζονται συνολικά 22 παίκτες. Και έτσι έγινε, γιατί εμείς σαν Αρης σεβόμασταν το άθλημα.
Τελοσπάντων γιόκα μου, αυτά είναι λεπτομέρειες. Το ματς ήταν όλα τα λεφτά. Στο ημίχρονο ήδη ήμασταν πίσω στο σκόρ 3-4. Μια χοντρή ρουφιάνα αξύριστη μας είχε βάλει 3 γκόλ. Για να λέμε όμως την αλήθεια ,αν και ήταν κουφή και μας εκνεύριζε γιατί δεν άκουγε να σταματήσει στα σφυρίγματα, παρόλο αυτά ήταν πολύ καλή παίκτρια… Κουδούνια μας είχε κάνει παιδί μου.
Αλλά στο 2ο ημίχρονο δεν κατέβηκε να παίξει και έτσι όλα άλλαξαν προς το καλύτερο.

- Γιατί παππού δεν κατέβηκε?
- Δεν ξέρω παιδί μου. Κάποιες φήμες που ακούστηκαν στα αποδυτήρια έλεγαν ότι κάποιος από την διοίκηση της ομάδος την κατέδωσε στους γερμανούς λέγοντας ότι είχε ραδιόφωνο στο σπίτι της, ενώ απαγορευόταν, και άκουγε τον «ελεύθερο ραδιοφωνικό σταθμό του Καΐρου»

- Μα καλά παππού δεν είπες μόλις τώρα ότι ήταν κουφή? Πως άκουγε ραδιόφωνο?
- Αυτά είναι ασήμαντες λεπτομέρειες αγόρι μου. Για να το πεί η διοίκηση κάτι παραπάνω θα ήξερε. Άλλωστε η ουσία ήταν ότι παρανομούσε. Και ο νόμος γιέ μου είναι πάνω από όλα.

- Μάλλον έχεις δίκιο παππού… τελοσπάντων… και μετά τι έγινε?
- Ε, αφού δεν κατέβηκε η καλύτερη τους παίκτρια, το κυνηγήσαμε το ματς και κάπου στο 90 αποβλήθηκαν 3 παίκτριες τους γιατί έκαναν τα γλυκά μάτια στους παίκτες μας ,όπως υποστήριξαν οι δικοί μας στον διαιτητή, και εκείνος τις απέβαλε για σεξουαλική παρενόχληση. Με αυτά και μ’ αυτά τελικά ισοφαρίσαμε με πέναλτι στις καθυστερήσεις...

- Και πήγατε παράταση παππού?
- Όχι παιδί μου. εκεί κάπου τελείωσαν όλα . Η διοίκηση μας, για άλλη μια φορά έκανε το πρέπων σ εβόμενη τον νόμο και υπέβαλλε ένσταση για αντικανονική συμμετοχή της άλλης ομάδας κατά παράβαση των κανονισμών. Οι άλλες μηδενίστηκαν και περάσαμε εμείς τελικό στα χαρτιά.

- Δηλαδή παππού, τι παράβαση έκαναν οι άλλες?
- Μα ήταν γυναίκες! Έχεις δει πουθενά αγώνες αντρών με γυναίκες? Δεν επιτρέπεται. Τι ήθελες δηλαδή να κάνουμε? Τα στραβά μάτια και να αφήσουμε να παίξουν άντρες με γυναίκες??

- Και δηλαδή παίξατε τελικό μετά με τους Γερμανούς?
- Ε, μα τι λέμε τόση ώρα? Δεν με παρακολουθείς γιέ μου? Φυσικά παίξαμε τελικό.
Και το μάτς πήγε μέχρι το 93’ ισόπαλο μηδέν-μηδέν αφού οι άλλοι είχαν και πόλεμο να κάνουν και συνεχώς παίζανε με 5-6 παίκτες λιγότερους και αυτούς εναλάξ.
Κάπου εκεί όμως στο 93’ ,ο φίλος μου ο Φρίντζ με είδε λαχανιασμένο, με λυπήθηκε και αφού μου έκλεισε το μάτι με γυριστή κεφαλιά έκανε το αυτογκόλ και το πρωτάθλημα ήταν επιτέλους δικό μας!!!

-Πω, πω παππού!!! Πρέπει να νοιώθατε πολύ υπερήφανοι!
- Μόνο περήφανοι γιέ μου? Το μεγαλείο αυτής της ομάδος είχε πλημμυρίσει τις ψυχές μας. Ειδικά στην απονομή.
Την ώρα που ο Ιωσήφ Γκέμπελς, που είχε έρθει ειδικά για τον αγώνα αυτόν από την Γερμανία, πέρασε το μετάλλιο του πρωταθλήματος στον λαιμό μου, λύγισα… έκλαψα σαν βρέφος…Και μετά να δείς γλέντια…5 μέρες σφάζαμε αρνιά και γλεντοκοπούσαμε σε ένα υπαίθριο γλέντι που είχε στηθεί κάπου εκεί κοντά στο σημερινό «157».

- Μπράβο παππού είμαι πολύ περήφανος και εγώ για σένα. Αλλά να σε ρωτήσω κάτι? Δεν γινόταν πόλεμος εκείνη την εποχή στην Ελλάδα?
- Χμ, παλληκάρι μου τώρα που το λές, κάτι είχαμε ακούσει και εμείς. Χαζεύαμε κάτι φωτιές στα βουνά, μυρίζαμε τον καπνό, βλέπαμε και κόσμο να σέρνεται τραυματισμένος από εκεί πάνω, αλλά είχαμε την εντύπωση πως οι Αμερικάνοι γυρίζανε κάποια χολιγουντιανή υπερπαραγωγή. Μετά, μια μέρα εκεί που λιαζόμασταν κάτω από τον καυτό ελληνικό ήλιο στις παραλίες της Χαλκιδικής, ήρθε ο προπονητής της ομάδος και μας είπε ότι είχε γίνει πόλεμος με τους γερμανούς, και τελικά τον κερδίσαμε. Να δείς χαρά που πήρανε όλοι μετά το αρχικό σόκ της είδησης. Όλοι βέβαια εκτός από εμένα, που αμέσως σκέφτηκα τον Φριντζ.

- Αλήθεια τι απέγινε ο φίλος σου παππού?
- Αυτό που είχα ακουσει ήταν ότι μετά τον πόλεμο δούλεψε αρχικά σαν αμπιγιέζ της Μαίρλιν Ντίτριχ και μετά κάποιος μάνατζερ διέκρινε το ταλέντο του και τον πήρε σαν χορεύτρια στο Μουλέν Ρουζ στο Παρίσι. Ήμουν πολύ χαρούμενος για αυτόν. Ήταν παιδικό όνειρο και των δυό μας μια διεθνής καριέρα στον χορό.

- Τελικά παππού δεν μου είπες. Μετά το πρωτάθλημα της κατοχής , ο Αρης πήρε άλλους τίτλους?
- Όχι γιέ μου. Δυστυχώς οι καταστάσεις εμπόδισαν τον Αρη να πάρει άλλους τίτλους.

- Ποιες καταστάσεις παππού? Τι έγινε?
- Μα η Κατοχή τελείωσε αγόρι μου. Μετά οι φίλοι μας οι γερμανοί έφυγαν, δημιουργήθηκαν ξανά κανονικές ομάδες ποδοσφαίρου, και η ιστορία για τον Αρη είναι γνωστή έκτοτε…

- Τελικά εσύ την περίοδο του πολέμου έκανες πολλά πράγματα παππού
- Αυτό είναι αλήθεια γιέ μου.Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαίς.

Και κάπου εκεί, ο μικρός εγγονός γύρισε ξανά το κεφάλι στην τηλεόραση γεμάτος υπερηφάνεια για τον ήρωα παππού του, και ο γέρο-Χαράλαμπος έγειρε το κεφάλι του στην πλάτη του καναπέ, και αποκοιμήθηκε.

Και ποιος ξέρει, ίσως να ονειρεύτηκε ξανά τις υπέρλαμπρες στιγμές τις δικές του και της ομάδος, εκεί κάπου ανάμεσα στους κανονιοβολισμούς, τον θάνατο, την φτώχεια και την εξαθλίωση …εκεί κάπου στα χρόνια του 1939-1945….
Τα Ένδοξα εκείνα χρόνια της ζωής του…



http://voriosanemos73.blogspot.com/2009 ... _9455.html

[interad]

και το τελευταίο (προς το παρόν)...

δε μπορώ να φανταστώ τι θα γράψει για το μπασκετικό πορνό....








Το νου σας ρεμάλια…

Και πάνω που έλεγα με αφορμή την σημερινή εθνική επέτειο, ότι δεν πρόκειται να ξαναεμφανιστούν ήρωες στο έρμο τούτο έθνος, ήρθε ένα γεγονός να μου αλλάξει άρδην την άποψη αυτή.

11 ηρωικά παλληκάρια, 11 παίκτες με ατσαλένια ψυχή , 11 λυσσασμένα σκυλιά, προέταξαν τα στήθη και τα πόδια τους για χάρη της μεγαλοπρεπούς ιστορίας του συλλόγου που υπηρετούν, καταφέρνοντας καίριο πλήγμα στον εχθρό που λεγόταν “Ασπρόπυργος” πετυχαίνοντας μια από τις ενδοξότερες νίκες στην ιστορία του Αρη της γειτονιας μας.

Και όλα αυτά την στιγμή που στο ημίχρονο οι παίκτες του Ασπρόπυργου με ψηλά τον αμανέ τους χλευάζανε και τους ειρωνευόντουσαν κερδίζοντας με το σφύριγμα 2-1.

Όμως στα αποδυτήρια ο Ιομαρ Μαζίνιο, σαν άλλος στρατηγός Πάτον έβγαλε έναν πύρινο λόγο , ένα λόγο μέσα από την καρδιά του ,που πραγματικά μίλησε στις καρδιές των ποδοσφαιριστών του Αρη της καρδιάς μας…

Παρακάτω σας παραθέτω απόσπασμα από το λογύδριο αυτό, που αναμένεται να καταχωρηθεί στα κιτάπια της ιστορίας, δίπλα στους λόγους του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ στους μαύρους πριν τον φάνε λάχανο, του Ιησού στους μαθητές του πριν τον φιλήσει στο μάγουλο και τον προδώσει ο Ιουδας-3 και του Μοναχού Σαμουήλ Στο Κούγκι πριν το ανατινάξουν και γίνουν σκόνη και θρύψαλα μαζί του.

Μάζεψε λοιπόν τους παίκτες γύρω του να τον ακούνε καλύτερα, γιατί είχε βραχνιάσει και δεν μπορούσε να μιλήσει δυνατά, έβαλε και τον αγαπημένο του Χαβίτο να κάτσει στα γόνατα του, καθότι ήταν ο πιο μικρός και τον είχε αδυναμία, πήρε το σοβαρό ύφος του αρχικόουτς (που το είχε δεί στην “απόδραση των 11”) και χαιδεύοντας τα μαλλια του Χαβίτο , με τρεμάμενη αλλά στομφώδη φωνή είπε στα πορτογαλικα…

“Seu wretch da mente….nós xekoliasei los partalios Aspropyrgou. Fizeram-nos sinos, nós deram-no aos pés na boca que nós comemos, funcionamos como os cavalos e nós do afiniasmena nós andamos como o apiarist de Aggelopoylos, e nós vemos quando meu chifre nós alcangará na árvore”

“Το νου σας ρεμάλια….μας έχουν ξεκωλιάσει τα παρτάλια του Ασπρόπυργου. Μας έχουν κανει κουδούνια , μας εχουν δώσει τα πόδια στα στόμα να τα φάμε,τρεχουν σαν αφηνιασμενα άλογα και εμεις περπατάμε σαν τον μελισσοκόμο του Αγγελόπουλου , και να δούμε πότε το κέρατο μου θα φτάσουμε στο δέντρο”

“Seu wretch da mente…E todo o estes porque você risca archidia seu… sangue removeram anymore. Pare porque de riscar-você riscará a queimadura que sofrerão na extremidade!! Seu wretch da mente… porque se nós hoje à noite não nos ganhamos e não vemos soyperia esperar em Charilaos e põr o “terror” nós punição do a-one do katoyraei. E somebodies bons do katoyrisei de nós. Com certo como Ηabito disso é igualmente seu próprio tamanho que eu ver a aquisição igualmente de filhotes de cachorro do pontikomoυrika…”

“Το νου σας ρεμάλια…Και όλα αυτά επειδή ξύνετε τα @@ιδια σας…αίμα εχουν βγάλει πιά. Σταματήστε γιατί απο το ξύσε-ξύσε έγκαυμα θα πάθουν στο τέλος!! Το νού σας ρεμάλια…γιατί αν δεν κερδίσουμε και απόψε βλέπω να μας περιμένουν τα σουπέρια στο Χαριλάου και να βάζουν τον “τρόμο” να μας κατουράει έναν-έναν γα τιμωρία. Και καλά να κατουρήσει κάποιους από εμάς.. Με μερικούς σαν τον Χαβίτο που είναι και του δικού του μεγέθους βλέπω να αποκτά και ποντικομούρικα κουτάβια…”

“seu wretch da mente… Você arranja para ganhar porque nós teremos mal xemperdemata. Enquanto o alimento de Mamalakiσ se assemelha sberkαο ao nosso fapes assim de vermelho e largamente enquanto a pimenta roasted Florinis se tornou!!! Eu não carrego outro. Eu durmo e eu sonho que eu eles bateu a batida do aggelaaο que quebram a placa… Eu acordo e minha cabeça que são melaniasmenαo e eu tenho a dor de cabeça. Eu não carrego outro!”

“το νου σας ρεμάλια…Κανονίστε να κερδίσετε γιατί θα έχουμε κακά ξεμπερδέματα. Σαν φαγητό του Μαμαλάκη μοιάζει το σβέρκο μας από τις φάπες έτσι κόκκινο και πλατύ σαν ψητή πιπεριά Φλωρίνης που έχει γίνει !!!Δεν αντέχω άλλο. Κοιμάμαι και ονειρεύομαι ότι με βαράνε αγγελάκια σφαλιάρες για να σπάνε πλάκα…ξυπνάω και το κεφάλι μου είναι μελανιασμένο και έχω πονοκέφαλο. Δεν αντέχω άλλο!”

“Seu wretch da mente… São impermissible nós perdem das equipes como Aspropyrgos. Quem é [com referência a Aspropyrgos a respeito de você com referência a? Quem é? uma equipe G’de ' O nacional é que não jogou nunca nem mesmo B’ no '!!! Você pelo menos você jogou igualmente 2 vezes lá!. Um zero é! Para isto é-lhe rasgado que ganha! Torna-se do “zero” em “nada” e assemelha-se em você!! Não deve você deixá-lo.”

“Το νου σας ρεμάλια…Είναι ανεπίτρεπτο να χάνουμε από ομάδες όπως ο Ασπρόπυργος. Ποιός είναι ρε ο Ασπρόπυργος σε σχέση με εσάς ρε ? Ποιός είναι? μια ομάδα της Γ’ Εθνικής είναι που δεν έχει παίξει ποτέ ουτε καν στην Β’!!! Εσείς τουλάχιστον έχετε παίξει και 2 φορές εκεί!. Ένα μηδενικό είναι! Για αυτό σκίζεται να σας κερδίσει! Για να γίνει από “μηδενικό” σε “τίποτα” και να μοιάσει σε εσάς !! Δεν πρέπει να τον αφήσετε.”

“Para este eu digo-lhe o wretch… los kopros! los partalos! É jogado aqui seu futuro. Se você não quer girar está girado afastado os corvos das plantações do milho em Brasil, para descascar grões do café em Argentina ou para lavar bandejas de cozimento em Villariba e em Vilabaho como você fêz a parte dianteira que o recolhem igualmente você apresentam como jogadores de futebol em gidia superao, você arranja .Porque eu ver o giro de todo você em o que você fêz a mais antes e eu desempenho serviços tortilla com tzatziki no restaurante do spanishgreko em Ladadika!!”

“Για αυτό σας λέω ρεμάλια…κοπρίτες! παρτάλια! Εδώ παίζεται το μέλλον σας. Αν δεν θέλετε να γυρίσετε να διώχνεται τα κοράκια από τις φυτείες καλαμποκιού στην Βραζιλία, να ξεφλουδίζετε κόκκους καφέ στην Αργεντινή ή να πλένετε ταψιά στην Villariba και το Vilabaho όπως κάνατε πρίν σας μαζέψουν και σας παρουσιάσουν σαν ποδοσφαιριστές στα γίδια τους αρειανούς, κανονίστε να κερδίσετε. Γιατί βλέπω να γυρίζετε όλοι εσείς σε αυτά που κάνατε πιο πρίν και εγώ να σερβίρω τορτίγιες με τζατζίκι στο ισπανοελληνικό εστιατόριο στα Λαδάδικα!!”

“Você extrai agora seus pés atrás na terra e você recorda que cada palavra que eu lhe disse… que naturalmente você ocupou o que a você eu disse porque os muitos de você devem igualmente PIKPA… recordar que pode você não é jogadores de futebol, mas para ter a vantagem porque o outro que não sabe! surpreenda-os palikarao! … acima do seu conseqüentemente!”

“Σύρετε τώρα τα ποδάρια σας πίσω στο γήπεδο και να θυμάστε κάθε λέξη που σας είπα…όσοι φυσικά καταλάβατε τι σας είπα γιατί οι πιο πολλοί είστε και του ΠΙΚΠΑ…Να θυμάστε ότι μπορεί να μην είστε ποδοσφαιριστές, αλλά έχετε το πλεονέκτημα γιατί οι άλλοι δεν το ξέρουν! Αιφνιδιάστε τους παληκάρια μου!…πάνω τους λοιπόν!”

Και με αυτά και με τα άλλα, όλοι οι παίκτες ρούφηξαν σαν πανακια Vetex κάθε λέξη που τους είπε ο κόουτς και βγήκαν αφηνιασμένοι στο δεύτερο ημίχρονο!

Χμ..είπα “ΟΛΟΙ” οι παίκτες? όλοι εκτος από τον Κουλοχέρη που δεν καταλάβαινε την γλώσσα , και τον κόκε που δεν πήρε χαμπάρι τι έγινε αφού έπαιζε με το χέρι του Κουλοχέρη φωνάζοντας κάπου-κάπου “Vamos Campeon, Viva Sancho Panza”!!

Η συνέχεια γνωστή!



http://voriosanemos73.blogspot.com/2009 ... st_28.html

[DILAZIO4]

Το κειμενο το βρηκα εδω ttp://voriosanemos73.blogspot.com/ το ατομο εχει πολυ καυστικη πενα διαβαστε το αξιζει εχει πολυ γελιο
Τι έκανες στον πόλεμο παππού?
Βράδυ 28ης Οκτωβρίου και κάπου στην περιοχή της Χαριλάου, ο γερό Χαράλαμπος και το εγγονάκι του ο Γιαννάκης χαζεύουν στην τηλεόραση το πλήθος αφιερωμάτων και ταινιών για την ένδοξη αυτή ημέρα. Και κάπου στα μισά της ταινίας “υπολοχαγός Νατάσσα” ένα δάκρυ κύλισε στα ζαριασμένα μάγουλα του γερο-Χαράλαμπου, ένα δάκρυ που δεν ξέφυγε όμως από το άγρυπνο βλέμμα του εγγονού.

- Παππού γιατί κλαίς?... ρώτησε διστακτικά ο μικρός
- Τίποτα παιδί μου… απλά έβλεπα την ταινία , θυμήθηκα τα παλιά και συγκινήθηκα

- Ήξερες την υπολοχαγό Νατάσα παππού?...ξαναρώτησε με ζωηρότερο πλέον ενδιαφέρον ο πιτσιρικάς.
- Όχι …απλά ήξερα αυτόν που την πήγαινε για εκτέλεση παιδί μου.

Τα μάτια του μικρού γούρλωσαν. Το πρόσωπο του άστραψε. Ήξερε ότι αν «τσιγκλίσει» ακόμα λίγο τον παππού του θα του έλεγε άλλη μια ιστορία από τις τόσες πολλές που ήξερε για τα χρόνια εκείνα.

-Και πως τον ήξερες παππού αυτόν τον γερμαναρά?
- Αχ γιαννάκη, γιαννάκη… δεν σου έχω ξαναπεί ότι οι ταινίες αυτές ήταν βασισμένες σε πραγματικές ιστορίες? Ο Φρίντζ ,έτσι λεγόταν, και όχι γερμαναράς όπως υποτιμητικά τον είπες μικρέ, ψώνιζε από το μαγαζί μας στην Μαρτίου με Παπαναστασίου γωνία. Τακτικός πελάτης. Είχαμε το καλύτερο χοιρομέρι στην πόλη τότε. Απ’ ευθείας εισαγωγή από την Φρανκφούρτη...Για να μην μιλήσω για το λάδι και το αλεύρι που προσεκτικά φυλάγαμε στο υπόγειο. Α’Α’ ποιότης.

Ήταν να μην πάρει φόρα ο παππούς… η γλώσσα του είχε λυθεί και πήγαινε ροδάνι εξιστορώντας τις ιστορίες που σαν άλλη ταινία περνούσαν μπροστά από τα μάτια του…

- Ο καλύτερος μας πελάτης ήταν. Μας άφηνε και μπουρμπουάρ πάντα. Οχι σαν κάτι συμπατριώτες μας, Ελληνες και καλά, που το μόνο που κάνανε ήταν να ζητιανεύουν έξω από το μαγαζί παριστάνοντας τους πεινασμένους και αν αρνιόσουν να τους δώσεις έστω και ένα παξιμάδι, κοιτάζανε πώς θα σε κλέψουν….

- Και δεν μου λες παππού, αυτός ο γερμανός ο Φριντζ γιατί πυροβόλησε την υπολοχαγό Νατάσα?
- Παιδί μου δεν έφταιγε αυτός, η άλλη η σκρόφα έφταιγε που δεν καθόταν ήρεμα και ωραία να την εκτελέσει να τελειώνουμε. Αφού την έπιασαν να κάνει αντίσταση!... τι μαγκιά πουλούσε θέλοντας να κάνει και καλά απόδραση? Αναγκάστηκε λοιπόν ο φουκαράς να τη τιμωρήσει…

Ο μικρός κοίταζε με γουρλωμένα μάτια και ο παππούς θέλησε να του λύσει όλες τις απορίες.

- Ο Φρίντζ παιδί μου ήταν παρεξηγημένος. Εγώ τον ήξερα πρίν ξεκινήσει ο Β’ Παγκόσμιος πόλεμος. Παίζαμε συμπαίκτες σε ποδοσφαιρικούς αγώνες στην ΕΠΣΜοναχου και αργότερα αντίπαλοι. Σαν σήμερα τον θυμάμαι…. Ψηλός ξανθός με ίσιο χωριστρέ μαλλί. Λεβέντης λυγερόκορμος. Με φακίδες που έδιναν μια δυτικοευρωπαϊκή γλυκύτητα στα αρρενωπά χαρακτηριστικά του. Αν δεν με πίεζαν οι γονείς μου τότε να παντρευτώ την γιαγιά σου που ήταν κόρη λαδέμπορα από το Καμπάνη, ίσως τώρα να λεγόσουν Βίλχελμ και να ζούσες στο Βερολίνο… Άτιμοι καιροί όμως.

- Παππού ξεφεύγεις πάλι. Για πες μου για τότε που παίζατε ποδόσφαιρο.
- Α, ναι …συγνώμη μικρέ , αλλά καμιά φορά με πιάνει το παράπονο. Έχουμε και λέμε λοιπόν. Εγώ στα εφηβικά μου χρόνια ζούσα στην Γερμανία, και δούλευα λουστράκος στο Ναζιστικό κόμμα. Με είχε στείλει η μάνα μου να δουλέψω δίπλα στον θείο Χρύσανθο. Τα πρωινά γυάλιζα τα άρβιλλα των γερμανών και τα απογεύματα έπαιζα μπάλα σε μια τοπική ομάδα. Την «Adolf Ham» έτσι λεγόταν. Ωραία, ομάδα. Τότε ήταν ,που από όταν έφυγα πιτσιρικάς από την Ελλάδα, τα έφερε έτσι η τύχη να ξαναγυρίσω για πρώτη φορά σε αυτήν με αφορμή ένα ποδοσφαιρικό αγώνα.

- Σοβαρά παππού? Έπαιξες μπάλα σαν αντίπαλος στην Ελλάδα?
- Γιατί αντίπαλος αγόρι μου? Οι Γερμανοί ήταν φίλοι και αδελφοί τότε. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί δεν τους ήθελαν οι υπόλοιποι έλληνες. Πιστεύω ότι τους ζήλευαν. Τελοσπάντων, άλλη ιστορία αυτή τότε. Ναι μας είχε καλέσει ένα τοπικό σωματείο εδώ της περιοχής μας, της Χαριλάου, για ένα αγώνα φιλικό και μεταξύ άλλων για να γιορτάσουν και την αδελφοποίηση της Χαριλάου με την περιοχή της δικής μας ομάδος, το Rufianhauzenmυhen. Τότε ήταν η πρώτη φορά που άκουσα για τον Αρη…

Τα μάτια του πιτσιρικά άστραψαν σαν πυροτέχνημα στο άκουσμα του ονόματος της ομάδος της καρδιάς του! Ακόμα περισσότερο τώρα που άκουγε ότι ο πολυαγαπημένος του παππούς είχε ανάμιξη στην ιστορία της ομάδος του.

- Ο Αρης σας είχε καλέσει παππού? …ρώτησε γεμάτος αγωνία να ακούσει την συνέχεια ο μικρός.
- Ναι παιδί μου ο Αρης. Είχε διοργανώσει ένα τουρνουά τότε με την συμμετοχή του προπαιδικού τμήματος του Μέγα Αλέξανδρου, της βρεφονηπιακής ομάδος του Αγ.Στυλιανού, και της δικής μας ομάδος και το είχανε ονομάσει «Πρωτάθλημα 1927-'28». Μας είχαν δώσει και αναμνηστικά μπλουζάκια μετά.

Και συνεχίζει ο λαλίστατος γέρος….
- Να δείς χαρά την μάνα μου τότε που με ξανάβλεπε μετά από καιρό... Είχε φτιάξει μάλιστα και σάντουιτς με ζαμπόν-κασέρι και για τις δυό ομάδες για να τα μοιράσει στο ημίχρονο.

- Μα παππού 4 ομάδες δεν επαιζαν?
- Ναι αλλά οι άλλες δύο οι ελληνικές ήταν φτωχές και δεν είχαν να πληρώσουν. Τι? Τσάμπα ψυχικά θα κάναμε? Τελοσπάντων…
Στον τελικό που λες είχαμε κερδίσει 12-0 με 5 γκόλ δικά μου, αλλά μετά από παράκληση των υπευθύνου του Αρη , είπαμε ότι χάσαμε 1-0 στο 98… Τι να κάνουμε? Ήταν η γιορτή τους και δεν θέλαμε να τους την χαλάσουμε!
Το τι έγινε μετά μικρέ δεν περιγράφεται, πυροτεχνήματα, βεγγαλικά, ο γύρος του θριάμβου με το τρόπαιο στα υψωμένα στον ουρανό χέρια . Δυο ώρες πηγαινοερχόντουσαν πανηγυρίζοντας ανάμεσα στα δέντρα του πάρκου της Ν. Ελβετίας. Και αν δεν ήταν οι φύλακες του πάρκου να τους πάρουν στο κυνήγι γιατί με την φασαρία ενοχλούσαν τους σκίουρους στα δέντρα, ακόμα εκεί θα ήταν!!
Στο τέλος πάντως είχε γίνει και η δική μας ομάδα ένα κουβάρι μαζί τους , αφού τους νοιώθαμε σαν αδέρφια μας. Είχαμε ακούσει και τις ιστορία της ομάδος, και τον ξεριζωμό της, όταν πρωτοϊδρύθηκε, από τις όχθες του Νείλου, και είχαμε συγκινηθεί.

- Μα παππού εγώ θυμάμαι που μου είχες πει ότι έπαιζες στον Αρη….
- Αχ, Γιαννάκη δεν με προσέχεις. Αυτό έγινε μετά τον αγώνα εκείνο. Τα 5 μου γκόλ εντυπωσίασαν τους διοικούντες του Αρη και μου πρότειναν συμβόλαιο με την ομάδα τους. Και πως τα έφερε η π@@@να η τύχη, συγνώμη μικρέ, για να ξαναβρεθώ τελικά αντίπαλος με τον φίλο μου τον Φρίντζ , στο επόμενο πρωτάθλημα του Αρη .

- Πήραμε και άλλο πρωτάθλημα παππού?...ρώτησε τρισευτυχισμένος για αυτό που άκουγε ο μικρός
- Μα φυσικά αγόρι μου. Ήταν κάπου στον Β΄Παγκόσμιο πόλεμο. Αν θυμάμαι καλά στην Ελλάδα η μόνη ομάδα που έπαιζε μπάλα την εποχή εκείνη ήταν ο Αρης. Όμως το πρωτάθλημα έπρεπε να γίνει κανονικά. Τι να στα λέω γιόκα μου….με το ζόρι μαζέψαμε τελικά 4 ομάδες.

- Ποιες ήταν αυτές παππού? Τις θυμάσαι καθόλου?
- Κοίτα τα χρόνια πέρασαν και η μνήμη μου με αφήνει σιγά –σιγά, αλλά ορισμένα πράγματα δεν ξεχνιούνται. Λοιπόν έχουμε και λέμε…. Ήμασταν εμείς (Αρης), μια ομάδα γυναικών του κατηχητικού της ΧΑΝΘ, μια ομάδα που αποτελούνταν από ανάπηρους πολέμου (νοσηλευόντουσαν στον Ερυθρό Σταυρό, και από εκεί τους φέραμε), και μια ομάδα γερμανών αξιωματικών των SS….Σε αυτήν έπαιζε και ο Φρίντζ που πλέον είχε γίνει γερμανός αξιωματικός.

- Και τι έγινε μετά παππού? Πες μου…πες μου…
- Τι να στα λέω και τι να τα βλέπεις. Κληρωθήκαμε σε 2 ζευγάρια. Πρώτοι έπαιξαν οι Ναζιστές με τους ανάπηρους πολέμου, αλλά το ματς το πήραν στα χαρτιά τελικά οι γερμανοί γιατί οι άλλοι προφασίστηκαν, και καλά, πρόβλημα υγείας και δεν κατέβηκαν. Τους έλειπαν λέει κάτι χέρια, κάτι πόδια και δεν μπορούσαν να αγωνιστούν.. λέει… Λεβέντη μου εγώ πιστεύω ότι κότεψαν. Κλασικοί γκρινιάρηδες Ελληνες. Και εμείς δεν είχαμε κορν-φλεικς να βάλουμε στο γάλα μας εκείνο το πρωί γιατί ήταν κατοχή και δεν βρίσκαμε εύκολα, αλλά δεν κλαιγόμασταν έτσι!

- Καλά παππού, άσε το άλλο ματς και πες μου για το δικό σας. Μην με κρατάς σε αγωνία…
- Έχεις δίκιο γιόκα μου. Το άλλο ματς…το άλλο ματς ήταν από τα πλέον συναρπαστικά. Όπως σου είπα, είχαμε απέναντι μας την ομάδα των γυναικών κατηχητριών της ΧΑΝΘ, η οποία κατέβηκε τελικά μόνο με 7 κορίτσια 17-20 ετών, γιατί οι υπόλοιπες δουλεύανε, λέει ,σαν νοσοκόμες στον Ερυθρό Σταυρό. Έτσι εμείς αποφασίσαμε από την άλλη να κατεβούμε με 15 παίκτες.

- Μα καλά παππού… Ήσασταν εσείς 15 και οι άλλες μόνο 7?
- Και τι ήθελες να κάνουμε αγόρι μου? Έπρεπε να συμπληρώσουμε 22 παίκτες στον αγωνιστικό χώρο. Ο κανονισμός το έλεγε καθαρά ότι έπρεπε να αγωνίζονται συνολικά 22 παίκτες. Και έτσι έγινε, γιατί εμείς σαν Αρης σεβόμασταν το άθλημα.
Τελοσπάντων γιόκα μου, αυτά είναι λεπτομέρειες. Το ματς ήταν όλα τα λεφτά. Στο ημίχρονο ήδη ήμασταν πίσω στο σκόρ 3-4. Μια χοντρή ρουφιάνα αξύριστη μας είχε βάλει 3 γκόλ. Για να λέμε όμως την αλήθεια ,αν και ήταν κουφή και μας εκνεύριζε γιατί δεν άκουγε να σταματήσει στα σφυρίγματα, παρόλο αυτά ήταν πολύ καλή παίκτρια… Κουδούνια μας είχε κάνει παιδί μου.
Αλλά στο 2ο ημίχρονο δεν κατέβηκε να παίξει και έτσι όλα άλλαξαν προς το καλύτερο.

- Γιατί παππού δεν κατέβηκε?
- Δεν ξέρω παιδί μου. Κάποιες φήμες που ακούστηκαν στα αποδυτήρια έλεγαν ότι κάποιος από την διοίκηση της ομάδος την κατέδωσε στους γερμανούς λέγοντας ότι είχε ραδιόφωνο στο σπίτι της, ενώ απαγορευόταν, και άκουγε τον «ελεύθερο ραδιοφωνικό σταθμό του Καΐρου»

- Μα καλά παππού δεν είπες μόλις τώρα ότι ήταν κουφή? Πως άκουγε ραδιόφωνο?
- Αυτά είναι ασήμαντες λεπτομέρειες αγόρι μου. Για να το πεί η διοίκηση κάτι παραπάνω θα ήξερε. Άλλωστε η ουσία ήταν ότι παρανομούσε. Και ο νόμος γιέ μου είναι πάνω από όλα.

- Μάλλον έχεις δίκιο παππού… τελοσπάντων… και μετά τι έγινε?
- Ε, αφού δεν κατέβηκε η καλύτερη τους παίκτρια, το κυνηγήσαμε το ματς και κάπου στο 90 αποβλήθηκαν 3 παίκτριες τους γιατί έκαναν τα γλυκά μάτια στους παίκτες μας ,όπως υποστήριξαν οι δικοί μας στον διαιτητή, και εκείνος τις απέβαλε για σεξουαλική παρενόχληση. Με αυτά και μ’ αυτά τελικά ισοφαρίσαμε με πέναλτι στις καθυστερήσεις...

- Και πήγατε παράταση παππού?
- Όχι παιδί μου. εκεί κάπου τελείωσαν όλα . Η διοίκηση μας, για άλλη μια φορά έκανε το πρέπων σ εβόμενη τον νόμο και υπέβαλλε ένσταση για αντικανονική συμμετοχή της άλλης ομάδας κατά παράβαση των κανονισμών. Οι άλλες μηδενίστηκαν και περάσαμε εμείς τελικό στα χαρτιά.

- Δηλαδή παππού, τι παράβαση έκαναν οι άλλες?
- Μα ήταν γυναίκες! Έχεις δει πουθενά αγώνες αντρών με γυναίκες? Δεν επιτρέπεται. Τι ήθελες δηλαδή να κάνουμε? Τα στραβά μάτια και να αφήσουμε να παίξουν άντρες με γυναίκες??

- Και δηλαδή παίξατε τελικό μετά με τους Γερμανούς?
- Ε, μα τι λέμε τόση ώρα? Δεν με παρακολουθείς γιέ μου? Φυσικά παίξαμε τελικό.
Και το μάτς πήγε μέχρι το 93’ ισόπαλο μηδέν-μηδέν αφού οι άλλοι είχαν και πόλεμο να κάνουν και συνεχώς παίζανε με 5-6 παίκτες λιγότερους και αυτούς εναλάξ.
Κάπου εκεί όμως στο 93’ ,ο φίλος μου ο Φρίντζ με είδε λαχανιασμένο, με λυπήθηκε και αφού μου έκλεισε το μάτι με γυριστή κεφαλιά έκανε το αυτογκόλ και το πρωτάθλημα ήταν επιτέλους δικό μας!!!

-Πω, πω παππού!!! Πρέπει να νοιώθατε πολύ υπερήφανοι!
- Μόνο περήφανοι γιέ μου? Το μεγαλείο αυτής της ομάδος είχε πλημμυρίσει τις ψυχές μας. Ειδικά στην απονομή.
Την ώρα που ο Ιωσήφ Γκέμπελς, που είχε έρθει ειδικά για τον αγώνα αυτόν από την Γερμανία, πέρασε το μετάλλιο του πρωταθλήματος στον λαιμό μου, λύγισα… έκλαψα σαν βρέφος…Και μετά να δείς γλέντια…5 μέρες σφάζαμε αρνιά και γλεντοκοπούσαμε σε ένα υπαίθριο γλέντι που είχε στηθεί κάπου εκεί κοντά στο σημερινό «157».

- Μπράβο παππού είμαι πολύ περήφανος και εγώ για σένα. Αλλά να σε ρωτήσω κάτι? Δεν γινόταν πόλεμος εκείνη την εποχή στην Ελλάδα?
- Χμ, παλληκάρι μου τώρα που το λές, κάτι είχαμε ακούσει και εμείς. Χαζεύαμε κάτι φωτιές στα βουνά, μυρίζαμε τον καπνό, βλέπαμε και κόσμο να σέρνεται τραυματισμένος από εκεί πάνω, αλλά είχαμε την εντύπωση πως οι Αμερικάνοι γυρίζανε κάποια χολιγουντιανή υπερπαραγωγή. Μετά, μια μέρα εκεί που λιαζόμασταν κάτω από τον καυτό ελληνικό ήλιο στις παραλίες της Χαλκιδικής, ήρθε ο προπονητής της ομάδος και μας είπε ότι είχε γίνει πόλεμος με τους γερμανούς, και τελικά τον κερδίσαμε. Να δείς χαρά που πήρανε όλοι μετά το αρχικό σόκ της είδησης. Όλοι βέβαια εκτός από εμένα, που αμέσως σκέφτηκα τον Φριντζ.

- Αλήθεια τι απέγινε ο φίλος σου παππού?
- Αυτό που είχα ακουσει ήταν ότι μετά τον πόλεμο δούλεψε αρχικά σαν αμπιγιέζ της Μαίρλιν Ντίτριχ και μετά κάποιος μάνατζερ διέκρινε το ταλέντο του και τον πήρε σαν χορεύτρια στο Μουλέν Ρουζ στο Παρίσι. Ήμουν πολύ χαρούμενος για αυτόν. Ήταν παιδικό όνειρο και των δυό μας μια διεθνής καριέρα στον χορό.

- Τελικά παππού δεν μου είπες. Μετά το πρωτάθλημα της κατοχής , ο Αρης πήρε άλλους τίτλους?
- Όχι γιέ μου. Δυστυχώς οι καταστάσεις εμπόδισαν τον Αρη να πάρει άλλους τίτλους.

- Ποιες καταστάσεις παππού? Τι έγινε?
- Μα η Κατοχή τελείωσε αγόρι μου. Μετά οι φίλοι μας οι γερμανοί έφυγαν, δημιουργήθηκαν ξανά κανονικές ομάδες ποδοσφαίρου, και η ιστορία για τον Αρη είναι γνωστή έκτοτε…

- Τελικά εσύ την περίοδο του πολέμου έκανες πολλά πράγματα παππού
- Αυτό είναι αλήθεια γιέ μου.Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαίς.

Και κάπου εκεί, ο μικρός εγγονός γύρισε ξανά το κεφάλι στην τηλεόραση γεμάτος υπερηφάνεια για τον ήρωα παππού του, και ο γέρο-Χαράλαμπος έγειρε το κεφάλι του στην πλάτη του καναπέ, και αποκοιμήθηκε.

Και ποιος ξέρει, ίσως να ονειρεύτηκε ξανά τις υπέρλαμπρες στιγμές τις δικές του και της ομάδος, εκεί κάπου ανάμεσα στους κανονιοβολισμούς, τον θάνατο, την φτώχεια και την εξαθλίωση …εκεί κάπου στα χρόνια του 1939-1945….
Τα Ένδοξα εκείνα χρόνια της ζωής του…
Κατηγορίες o φουκαριΑρης της γειτονιας μας από Vorios Anemos

[novito]

Aδερφε μετακινήθηκε εκεί που πρέπει...

και όντως το παλληκάρι που χει το blog κεντάει συχνά......