Είσαι παλήκαρος ρε!!!!
Έφυγε μικρός, αμούστακο παιδί από το σπίτι, την βόλεψή του, ξεσπιτώθηκε για ένα όνειρο. Να παίξει μπάλα. Κι έτσι βρέθηκε, υπό την σκέπη της πιο καλοκουρδισμένης μηχανής ανάδειξης ταλέντων στην χώρα.
Ήταν δεδομένα καλός κι άξιος από μικρός, αλλά αυτά από μόνα τους, πολλές φορές δεν φτάνουν. Σίγουρα ήθελε μαζί του και την τύχη.
Ανέπτυξε τάχιστα, με την βοήθεια κατάλληλων ανθρώπων το ταλέντο που ήταν αδιαμφισβήτητο. Εργάστηκε σκληρά και αυτό ήταν εμφανές στη λεβεντιά και την κορμοστασιά που του χάρισε απλόχερα ο Θεός. Την άλλη συνθήκη, την τύχη, τη συνάντησε στην πορεία και την άρπαξε από τα μαλλιά.
Το άθροισμα αυτών των παραγόντων στα χέρια του, έγινε ξαφνικά γινόμενο, που τον γιγαντώσε τόσο, ώστε να τον παρακολουθείς να παίζει και να αναρωτιέσαι αν αυτός ο “πιτσιρίκος” με σώμα ολοκληρωμένου άντρα αθλητή, κρύβει χρόνια"....
Παιχνίδι με παιχνίδι, μήνα με το μήνα, με απαράμιλλη μοναδική αμυντική προσήλωση, που πρόδιδε 30αρη μπαρουτοκαπνισμένο από κορυφαία πρωταθλήματα, μέσα από γκολ σε κρίσιμα ματς, ανέβηκε πολύ γρήγορα τα σκαλιά της καθιέρωσης, ως επαγγελματίας με λαμπρό μέλλον..
Στα φτωχά μου μάτια, το κομβικό σημείο που ξεκίνησε η εκτόξευση και αυτό που προδίδει κυρίως την πλήρη ψυχοσύνθεση του ανθρώπου Κουλιεράκη, είναι το εντός ματς με την Φρανκφούρτη στην Τούμπα. Εκεί που κάνει καθοριστικό λάθος και γίνεται η ισοφάριση, αλλά δεν τον παίρνει από κάτω. Συμπαραστάτης του ο κόσμος χωρίς καμία μουρμούρα, (σε άλλα πρόσωπα κρατάει από την προθέρμανση μέχρι τον επόμενο πρωινό καφέ….) Αλλά σε αυτόν ο απλός οπαδός έβλεπε κάτι…. Είχε πεισθεί ότι ο Κουλιε, πάει για μεγάλα πράγματα.
Το γκολ στο 90φευγα, αποδεικνύει πρώτα σε αυτόν και σε όλους τους άλλους δευτερευόντως, ότι η δουλειά και το πείσμα δικαιώνονται. Θα ήταν κρίμα να τον στοιχειώνει, ένα λάθος που μπορεί να κάνει κι ο κορυφαίος αμυντικός του πλανήτη σε μια απροσεξία. Το μικρό στίγμα φεύγει άμεσα και χαρίζει την νίκη στην ομάδα του.
Μέσα σε μια στιγμή, ο μικρός γίνεται άνδρας!!!! Έχει πιάσει τον κατάλληλο σφυγμό, όπως κι ο πανηγυρισμός του.
Από κει κι έπειτα, τα πράγματα κύλησαν ομαλά. Αυτοπεποίθηση στα ουράνια. Έχει νιώσει στον απόλυτο βαθμό την κρυάδα-ψυχρολουσία του λάθους. Συγχρόνως όμως ξέρει ότι και να το επαναλάβει (πράγμα πολύ πιθανό), έχει τα άντερα και την ψυχική δύναμη, να το πάρει πάνω του και να το διορθώσει.
Ο κόσμος έχει αισθητήριο. Δεν έγινε τίποτα τυχαία χτες. Αυτοί οι βρεγμένοι μέχρι το μεδούλι, που φώναζαν ρυθμικά το όνομά του, για πολλή ώρα, αυτοί που στο τέλος κάθε φορά που πήγαινε η μπάλα του φώναζαν ΣΟΥΤ, έδειξαν όχι μόνο την αγάπη στο πρόσωπο του, αλλά σαν να ήθελαν να μιλήσουν-επικοινωνήσουν με αυτόν τον τρόπο, σε δικό τους άνθρωπο. Οι μεγαλύτεροι στο παιδί τους, οι συνομήλικοί στον κολλητό τους, τα πιτσιρίκια στο ίνδαλμα τους.
Ο Κούλιε είναι πρότυπο. Το χαμηλό προφίλ, η ταπεινότητα, η προσήλωση στον στόχο και πάνω από όλα, η αγαθότητα τολμώ να πω που βγάζει το καθαρό βλέμμα του, είναι κάποια από αυτά τα στοιχεία που θα ευχόσουν να τα δεις και στα παιδιά σου. Εύχομαι τα καλύτερα.
Καλή τύχη και στη ζωή σου ρε αλάνι!!!! Η καριέρα κάποια στιγμή θα τελειώσει, η ζωή θα συνεχιστεί και μακριά από το χόρτο. Συνέχισε ταπεινά κι όμορφα κι όλα θα πάνε κατ’ ευχήν. Μην μασάς τίποτα, δίδαξες με την συμπεριφορά σου ήθος και σε μεγαλύτερους από σένα.
Και ποτέ να μην ξεχνάς, εδώ είναι το σπίτι σου!!!!
Στο επανιδείν, ΠΑΟΚ!!!!
