Παρακολουθώ αυτή την Εθνική πάνω από 25 χρόνια. Ας απαριθμήσω τις "επιτυχίες" μας από το 1981 μέχρι το 2001 που ήρθε ο Ρεχάγκελ.
Προκριματικά 1982: Ιταλία-Ελλάδα 1-1. Αδιάφορο ματς αφού είχαμε αποκλειστεί και οι Ιταλοί είχαν προκριθεί.
Προκριματικά 1984: Αγγλία-Ελλάδα 0-0. Παίξαμε τέλεια το ταμπούρι. Για πολλά χρόνια, αυτό ήταν το μεγαλύτερο αποτέλεσμα της Εθνικής. Στον όμιλο τερματίσαμε τρίτοι (από 5 ομάδες) πίσω από Αγγλία και Δανία.
Προκριματικά 1986: Τρίτη και τελευταία θέση μαζί με την Αλβανία!
Προκριματικά 1988: Ολλανδία-Ελλάδα 1-1. Μετά ήρθε η τριάρα από τους Μαγυάρους. Τερματίσαμε δεύτεροι στον όμιλο.
Προκριματικά 1990: Τίποτα. Εκτός έδρας τρία γκολ από τους Ρουμάνους, 4 από τους Βούλγαρους και 7 (!) από τους Δανούς. Τερματίσαμε τρίτοι.
Προκριματικά 1992: Ελλάδα-Πορτογαλία 3-2. Τερματίσαμε τρίτοι.
Προκριματικά 1994: Ρωσία-Ελλάδα 1-1. Ελλάδα-Ρωσία 1-0. Πρώτοι και πήγαμε στο μουντιάλ όπου και παίξαμε το γνωστό 4-4-2.
Προκριματικά 1996: Τίποτα αξιόλογο. Τρίτη θέση πίσω από Ρωσία και Σκωτία.
Προκριματικά 1998: Κροατία-Ελλάδα 1-1. Θέση; Τατουάζ. Τρίτη.
Προκριματικά 2000: Τίποτα αξιόλογο. Χάσαμε μάλιστα εντός από την Λετονία (σκόραρε και ο... Βερπακόφσκις)!
Προκριματικά 2002: Τέταρτη θέση.
Είκοσι χρόνια, εφτά αποτελέσματα (δύο νίκες) για να θυμόμαστε και μία (1) πρόκριση.
Από το 2001 και μετά: Αγγλία-Ελλάδα 2-2 σε ματς αδιάφορο για μας, όχι όμως και για τους Άγγλους. Από 16 Οκτωβρίου 2002 μέχρι 28 Απριλίου 2004, 15 σερί ματς χωρίς ήττα (ρεκόρ). Ισπανία-Ελλάδα 0-1 (πρώτη νίκη στην ιστορία μας). Πορτογαλία-Ελλάδα 1-2, Ισπανία-Ελλάδα 1-1, Ελλάδα-Γαλλία 1-0 (πρώτη νίκη στην ιστορία μας), Ελλάδα-Τσεχία 1-0, Πορτογαλία-Ελλάδα 0-1. Τουρκία-Ελλάδα 0-1.
Οκτώ χρόνια. Οκτώ αποτελέσματα (έξι νίκες) για να θυμόμαστε και δύο (2) προκρίσεις. Το τρόπαιο το αφήνω απ' έξω.
Αυτά σε ότι αφορά στα αποτελέσματα.
Ο Ρεχάγκελ από την πρώτη στιγμή ήθελε να φτιάξει μία ομάδα στα πρότυπα ενός συλλόγου. Που δεν θα άλλαζε παίκτες συχνά, θα αποκτούσε ομοιογένεια, χαρακτήρα, πάθος και ομαδικότητα, αντισταθμίζοντας την έλλειψη ικανοτήτων ενός εκάστου ποδοσφαιριστή. Έδιωξε κακομαθημένους και βαριεστημένους (ατάκα Γεωργάτου στην προπόνηση: "πες του Ρεχάγκελ να πάει να γαμ..."), απομάκρυνε άσχετους από τα αποδυτήρια και τα τσάρτερ (της χαράς...) και έφτιαξε πράγματι την ομάδα που ήθελε. Όχι χωρίς γκρίνιες από τον περίγυρο. Ακόμη θυμάμαι την "παρότρυνση" να καλέσει Ζήκο και Στολτίδη. Αλλά οι νίκες και οι επιτυχίες, του έδιναν χρόνο. Μέχρι που σταμάτησαν οι επιτυχίες και ήρθε η ώρα για τον Γερμανό να μας μάθει και από την ανάποδη.
Είναι μόνιμο φαινόμενο το αίτημα ανανέωσης μιας ομάδας, όταν αυτή δεν επιτυγχάνει τον αντικειμενικό στόχο. Το άκουγα επί 20 συναπτά έτη και φυσικά οι συνήθειες ετών δύσκολα αλλάζουν. Η αποτυχία στα προκριματικά του 2006 έδωσε το έναυσμα για να απαιτήσουμε την ανανέωση της ομάδας που είχε πάει στην Πορτογαλία δύο χρόνια νωρίτερα. Το ίδιο αίτημα της ανανέωσης ακούγεται από τότε μέχρι και σήμερα: "Ο Ρεχάγκελ καλεί τους ίδιους, έχει κάνει στην εθνική κλειστό κλαμπ κλπ". Πρέπει να καταλάβουμε κάτι. Η ανανέωση έχει ΗΔΗ γίνει. Από την ομάδα του 2004, το Σάββατο έπαιξαν 3 παίκτες. Κατσουράνης (30), Καραγκούνης (32) και Σεϊταρίδης (28). Αν βάλουμε και τους Χαριστέα (29) και Χαλκιά (35) που δεν έπαιξαν αλλά αποτελούν σημαντικά στελέχη είναι 5. Στους 18. Και όχι τίποτα τελειωμένοι, αλλά (με εξαίρεση τον Χαριστέα) οι καλύτεροι στη θέση τους. Επίσης, από αυτούς που έπαιξαν, Παπασταθόπουλος και Πλιάτσικας είναι 21. Τοροσίδης και Σαμαράς 24. Δεν νομίζω άλλωστε ότι βλέπουμε συχνά εθνικές να αποτελούνται μόνο από παίκτες κάτω των 25 και δεν βλέπω το λόγο να το κάνουμε εμείς.
ΥΓ: Για να απαντήσω και στο ερώτημα του topic. Προφανώς και δεν με αφήνει αδιάφορο...
