Για Γερμανία δε βλέπω τίποτα, οπότε ας γράψω εγώ για τον μόνο σύλλογο που συμπάθησα ποτέ μου εκτός του ΠΑΟΚ και τον λόγο που υποστηρίζω την ...Μπορούσια Μένχενγκλάντμπαχ (γερμανοτραφής γαρ
)…Η ομάδα αυτή είναι σήμερα ένα ασανσέρ μεταξύ Μπουντεσλίγκα και δεύτερης κατηγορίας της Γερμανίας, αλλά στη δεκαετία του ’70 ήταν ένα πραγματικό φόβητρο για όλη την Ευρώπη.
Αν και ιδρύθηκε το 1900, η Γκλάντμπαχ εγκαταστάθηκε για τα καλά στη Μπουντεσλίγκα το 1965. Η ενίσχυσή της ήταν ταχύτατη (με προπονητή τον Βασιβάϊλερ και ταλέντα όπως ο Γκίντερ Νέτσερ), με αποτέλεσμα να κατακτήσει δύο διαδοχικά Πρωταθλήματα το 1970 και 1971, το Κύπελλο του 1973 και άλλα τρία πρωταθλήματα το 1975, 1976, 1977 (οπότε κατέκτησε και το σούπερ καπ της χώρας). Το 1975, μάλιστα, συνέτριψε την Τβέντε σε διπλό τελικό (5-1 και 0-0) και κατέκτησε το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, αφήνοντας άφωνη την Ευρώπη…
Με μια εκπληκτική πορεία στο Κύπελλο Πρωταθλητριών του 1977, η Γκλάντμπαχ απέκλεισε κατά σειρά Αούστρια Βιέννης, Τορίνο, Μπριζ, Ντιναμό Κιέβου (όλες πολύ ισχυρές δυνάμεις της εποχής) και έφτασε τον Μάϊο (25/5/1977) στον τελικό της Ρώμης όπου την περίμενε η μεγάλη Λίβερπουλ του Κλέμενς, του Νήλ, του Κένεντι, του ΜακΝτέρμοντ και του Κίγκαν με προπονητή τον Μπόμπ Πέισλι – η ομάδα που δύο χρόνια νωρίτερα της είχε στερήσει σε διπλό τελικό ένα ακόμη Κύπελλο ΟΥΕΦΑ (2-0 και 0-3)…
Και οι Γερμανοί όμως είχαν στις τάξεις τους μερικά από τα μεγαλύτερα ταλέντα της εποχής: το δεξί μπακ Μπέρτι Φόγκτς, τον Ούλι Στίλικε, τον Ράινερ Μπόνοφ, το Δανό Άλαν Σίμονσεν (παίκτης της χρονιάς για το 1977) και τον Γιουπ Χάινκες.
Με τα προγνωστικά εναντίον της, αλλά και με πολύ λαό στο πλευρό της, η Γκλάντμπαχ έκανε ένα καταπληκτικό παιχνίδι εκείνο το βράδι. Ο Μπόνοφ είχε δοκάρι στο 0-0, αλλά αμέσως μετά (στο 29’) ο ΜακΝτέρμοντ άνοιξε το σκορ. Όλοι περίμεναν την κατάρρευση των Γερμανών, αλλά από εκεί άρχισε το πάρτι.
Δεν ήταν μόνο η ισοφάριση του δαιμόνιου κοντού Δανού Σόρενσεν (στο 50’) , ούτε οι εκπληκτικές ευκαιρίες που δημιούργησε και έχασε η Γκλάντμπαχ στη συνέχεια. Ήταν ένα απίστευτα ώριμο παιχνίδι, με τη σφραγίδα του Ούντο Λάτεκ, απέναντι σε έναν αντίπαλο που, μόνο θεωρητικά και σε επίπεδο στελέχωσης, ήταν αρκετά ανώτερη. Από εκεί και μετά, κάθε επίθεση των Γερμανών μύριζε γκολ (με Στίλικε και Σόρενσεν) – που δυστυχώς δεν ήρθε… Μια κεφαλιά του Σμιθ από στημένη φάση (κόντρα στη ροή του αγώνα, όπως θα έλεγε και ο ... Σωτηρακόπουλος) και ένα εκπληκτικό σλάλομ του Κίγκαν που έδωσε στη Λίβερπουλ ένα πέναλτι προς το τέλος του αγώνα, έκριναν το τελικό αποτέλεσμα.
Η σύνθεση: Κνάιμπ, Φογκτς, Κλινκχάμερ, Βίτκμαπ, Σέφερ, Βόλερς (Χάννες), Βίμερ (Κούλικ), Στίλικε, Μπόνοφ, Σίμονσεν και Χάινκες
[youtube]5gety9e2qOc[/youtube]
Μετά τον τελικό, η Γκλάντμπαχ κατέκτησε ένα ακόμη Κύπελλο ΟΥΕΦΑ (το 1979 εναντίον του Ερυθρού Αστέρα), και μετά … εξαφανίστηκε… Τα οικονομικά της προβλήματα την ανάγκασαν να πουλήσει ή να αποδεσμεύσει τους καλύτερους παίκτες της: ο Στίλικε πήγε στη Ρεάλ, ο Μπόνοφ στη Βαλένθια, ο Σίμονσεν στη Μπαρτσελόνα και ο Φόγκτς τερμάτισε την καριέρα του. Παρέμεινε έτσι η ομάδα μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας - με μόνες αξιόλογες στιγμές την κατάκτηση του Κυπέλλου Γερμανίας το 1995 και η ανάδειξη παικτών όπως ο Λόταρ Ματέους και ο Νόιβιλ- ώσπου κατρακύλησε στη δεύτερη κατηγορία το 1999. Έκτοτε…τα είπαμε: μια ομάδα – ασανσέρ που σε τίποτα δε θυμίζει την τρομερή ομάδα της δεκαετίας του ’70...
Αυτό που μου έμαθε εκείνο το βράδι του Μαΐου του ’77 η Γκλάντμπαχ (σε έναν αγώνα που είχε μεταδώσει απευθείας η ελληνική τηλεόραση) ήταν πως όσο κι αν ο αντίπαλος είναι θεωρητικά ισχυρότερος από σένα, όσο κι αν τα προγνωστικά είναι εναντίον σου, οφείλεις να παλέψεις μέχρι το τέλος, και όσο αντέχει η καρδιά σου… Κι έτσι μπορείς να κερδίσεις φιλάθλους ακόμη κι αν το αποτέλεσμα δεν είναι νικηφόρο… Ίσως γι' αυτό μου θύμισε τόσο πολύ τον ΠΑΟΚ. Και ίσως γι’αυτό ακόμη παρακολουθώ με ενδιαφέρον την πορεία της, 22 χρόνια μετά από εκείνο τον άτυχο τελικό…
σ αυτον που πηγε να σπασει τα ποδια του Λινεν
Όπερ και εγένετο. 
.