Διεθνείς Διοργανώσεις

[Hideguti]

Ειναι σαν τον Αστεριξ, οπου οι Γαλατες δεν θελουν ποτε να μιλανε οταν τους ρωτουν οι τουριστες για την μάχη της Αλέσια. Εκει οπου ο Βεργκιγκετόριξ ηττηθηκε οριστικα απο τον Καισαρα και η Γαλατια εγινε ρωμαικη. "Αλεσια? Ποια Αλέσια? Εγω δεν ξερω κυριε μου καμια Αλέσια. Στο καλο κυριε μου και εσεις και η Αλεσια σας. Να μην ξαναπατησετε εδω κυριε μου."

Συνεπως...

Ροσι? Ποιος ειναι αυτος ο Ροσι? Εγω δεν γνωριζω κανενα Ρόσι.

Στην φωτο που παραθετεις διακρινω τον σπουδαιο Ζούνιορ. Αυτην την αντιτουριστικη κ*λοφατσα με την μπλε φανελα δεν την αναγνωριζω. Την εχω κανει ντιλιτ απο το χαρντ ντισκ. Και δεν θελω να την επαναφερω. Το χρωσταω στις αμετρητες ωρες σουμπουτεο πριν απο καμια εικοσαρια χρονια, οταν κατακτουσα το Μουντιαλ του '82 με την ομαδαρα σε νι συνεχεις και ατελειωτες παραλλαγες, προσπαθωντας να επανορθωσω την ιστορικη αδικια.

[axilleas4]

Με το Ουρομπάσκετ διαπίστωσα αλλη μια φορά οτι με κερδίζει περισσότερο αυτό το άθλημα παρα το ποδόσφαιρο, οταν φυσικά υπάρχει και κάποιο επίπεδο. Δεν νομίζω οτι είναι και τυχαίο οτι πρώτα με συγκίνισε ο μπασκετικός ΠΑΟΚ και αργότερα ο πδοσφαιρικός.

Στο Ch.L. παιχνιδάρα το Chelsea-Portο. Αναρωτιέμαι αν θα ξαναδούμε τέτοιο παιχνίδι φέτος,ειδικά του 2ου ημιχρόνου.Ολοι οι παίκτες ηταν σαν να είχαν καταπιεί από 4 κούτες αναβολικά ο καθένας. Ο διετητής δε, ηταν σαν να είχε καταπιεί 2 κούτες αναβολικά αύξησης συγκέντρωσης και 2 κούτες αύξησης εξυπνάδας.

[gika]

Εγώ πάλι δε γουστάρω καθόλου το μπάσκετ... Τσου κου τσου κου, και αα φάουλ με ακουμπησες το χέρι και με σπρωξες και κλειστό γήπεδο και όχι ανοικτο να τρως τη βροχή γυμνός... Ξενέρα...

Όντως, Αχιλέα φοβερό ματς της Τσέλσι αν και η Πορτο δεν άξιζε να χάσει!

[nikos55]

Μια και η πρωτη συνεδρια δεν απεδωσε...
http://www.wavemagazine.net/arhiva/26/sport/paulo-2.jpg
http://www.autographsuk.com/images/paol ... 202009.jpg

Καλο αυτο με τις επανορθωσεις. Εχω κανει ουκ ολιγες στην παιδικη μου ηλικια. Αλλαζα αποτελεσματα αγωνων, εδινα αλλη τροπη σε ταινιες που εβλεπα κτλ. Στο τελος δεν την παλευα κι εγινα σολιψιστης...
Καμια φορα το εντονο συναισθημα εχει σχεση με την αγνοια. Αν προσπαθουσες να μπεις στο μυαλο των Ιταλων, να καταλαβεις τη λογικη της αμυντικης τακτικης και της καταστροφης του παιχνιδιου του αντιπαλου, τοτε ισως γινοσουν λιγοτερο αρνητικος απεναντι τους. Αν και ποτε δε θα μπορουσα να σε φανταστω στο καγκελο της 4 να φωναζεις "Defense, defense!!!"
Κι ενα σχετικο ανεκδοτο με το πως βλεπουν οι Ιταλοι το ποδοσφαιρο. Η γνωμη ενος μεσου Ιταλου για τα σκορ της ομαδας του α) 0-0. Πολυ καλο σκορ. Η ομαδα επαιξε πολυ καλα εκλεισε τους διαδρομους και δεν επετρεψε στον αντιπαλο να σκοραρει. β) 1-0. Πεντακαθαρη νικη. Ελεγξαμε πληρως το παιχνιδι και δεν αφησαμε στον αντιπαλο περιθωρια αντιδρασης. γ) 2-0. Θριαμβος, εκπληκτικη εμφανιση , σε ολα τα επιπεδα η λειτουργια ηταν τελεια. δ) 3-0. Γκρινιαζουμε στον προπονητη μας, γιατι αφησε χωρις λογο την ομαδα να τρεχει παραπανω απο οσο χρειαζεται και να κουραζεται.

[yiannisPAOKitalia]

...Υπερβολές!

[PRAKTORINOS]

Ποτε δεν περιμενα οτι ενας απο τους παιδικους μου ποδοσφαιρικους ηρωες θα με εφερνε σε τετοια δυσαρεστη θεση. Γιατι ρε Arthur Antunes Coimbra, γνωστε και ως Ζίκο, ή και ως “λευκος Πελε”?
Γιατι, γ*μω τον Αντιχριστο μου?

Όσοι πιστεύουν ότι η Ελλάδα τα πήγε άσχημα
στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Αμερικής, το 1994, πλανώνται!

Κάποιος πρέπει να τους μιλήσει
για την τύχη που είχε το Ελ Σαλβαδόρ
στη διοργάνωση τού 1982
όταν έφαγε 10 κουρκουμπίνια
από την Ουγγαρία
τού (με προφορά Διακογιάννη) Νίλαζι και τού Φαζέκας.

Κοντολογής,
Hide, ντροπή σου, σκαλίζεις πληγές!
Ασχολήσου με αυτό που ξέρεις καλά
και άσε το ρομάντζο με το Ζico και τα υπόλοιπα κορόϊδα.

Μας πήγες πίσω, σε μια διοργάνωση
τόσο αλλόκοτη και άδικη,
(δεύτερη σερί μετά το έγκλημα
της τοπικής αλλά και της παγκόσμιας χούντας
στην Αργεντινή τού 1978),
που εξ' αιτίας της άλλαξε οριστικά
το σύστημα διεξαγωγής των αγώνων.

Για τον Λευκό Πελέ, και μόνο το παρατσούκλι του, τα λέει όλα.
Μη σού πω κιόλας, οτι μπορεί να ισχύει και το αντίθετο!
Πάντως, για την Κυριακή, τού εύχομαι ολόψυχα
τον προπονητικό του Θάνατο!
Με αγάπη,
ένας ποδοσφαιρόφιλος.

Ο 'Εντερ (καμία σχέση με το βελάκι στο πληκτρολόγιο σας),
ήταν ο δεύτερος ποδοσφαιριστής μετά τον Γερμανό Ράινερ Μπόν(χ)οφ
που έβαλε τους επιστήμονες να μετρούν και να μαλώνουν
για τελικές ταχύτητες σε σουτ έξω από την περιοχή
λες και ασχολούντο με Λαμποργκίνι.

[youtube]3RB9ZeBvNXs[/youtube]
(Βρε, τον φουκαρά τον Ντασά(γι)εφ, όρθιος τό'φαγε!)


Ο Φαλσάο, ο Σόκρατες, γιατί τους θυμάμαι σαν φιγούρες που ατένιζαν μπροστά, στο άπειρο;
Σαν ντελικάτους, θεούς, τους θυμάμαι
σαν να μην κοίταξαν ποτέ τους το χόρτο ή τη μπάλα που κλωτσούσαν,
σαν να έπαιζαν κάποιον προσομοιωτή ποδοσφαίρου ήταν, δίχως αυτήν,
και όχι ρε, δεν ήταν τουπέ!



Ασε που, ο Ζίκο που ξέραμε, είχε ωραία μακριά και φουντωτά μαλλιά.
Αυτός o μπάρμπας που ήρθε στο βρωμολίμανο, τι σχέση μπορεί να έχει με εκείνον;



Για να το κλείσω:
Το θεωρώ ακόμα το καλύτερο Μουντιάλ από όσα αξιώθηκα να παρακολουθήσω.
Και αυτήν την όμορφη (δεν ψάχνω άλλο επίθετο) ομάδα
ως τη βασικότερη αιτία για να αλλάξει τόσο η δική μου ποδοσφαιρική θεωρία
όσο και της ίδιας της Βραζιλίας.

Από τότε, οι καριοκας δεν ξαναπιάστηκαν κότσοι.
Έριξαν τα μούτρα τους, έβαλαν νερό στην... κατσάκα τους,
μέχρι και άμυνα έμαθαν να παίζουν, τόσο "χαμηλά έπεσαν".
Την έψαξαν την δουλειά.

Από το πάθημα τού '82 και μετά,
όποτε το άξιζαν, το σήκωναν !

Για αυτό, σού λέω, Hide,
παίξε το... Subbuteo της ζωής σου
και όταν το σηκώσεις 3 φορές
ε, πάρ'το και στο σπίτι σου.

[Pepermint]

χαίρομαι

που έχετε κλάψει...και για την αδικία του 78
και του 82
και του 86

και το 90 για εκείνο το κολοματσάκι...που έκανε μια πάσα ο βαρέλης...στον άλλο με τα μαλλιά και τις κορδέλλες....και το έκανε γκολ

[Pepermint]

να καταθέσω και την εμπειρία μου...από το ματς του αιώνα

κλασσικά στο cafe victoria του Χαλανδρίου με 2 τηλεοράσεις για το φιλοθέαμον κοινόν

μιλάμε για 200 άτομα...όρθια παρακαλώ και φανατισμένα τα μάλα

μισοί με την Υπερομάδα
και μισοί με του ρούφους του Διακογιάννη

το τι ξύλο έπεσε...ανάμεσα σε φίλους, αδέλφια, ξαδέλφια...δεν περιγράφεται

σπασμένες καρέκλες, ποτήρια, τζαμαρίες, καναπέδες, τραπέζια

μιλάμε για τον χαμό


πολύ κλάμα μετά...πολύ κλάμα



ps-...ρε συ Πρακτορίνε....θυμάσε το 78....στην ισοφαρίση του Λαλίνγκ στους αχώνευτους

που ακούστηκε ένα ...γκοοοοολλλ....σε όλη την Ελληνική επικράτεια ?

ώρες ώρες αναρωτιέμαι ποιός είναι πιό σιχαμένος

η Αργεντινή ή η Ιταλία ?


ps2-...ρε συ Πρακτορίνε....για κάνε καμιά έρευνα μπας και βρεις....video από το χατ-τρικ του Hideguti στην ιστορική εξάρα τότενες, να γουστάρει και ο δικός μας ο Hideguti

στον οποίο δίδω και συγχαρητήρια...για τον ποιητικό τρόπο με τον οποίο περιέγραψε...την αληθινή ποίηση

[ΑποστόληςΑ]

Μπράβο Λατινόφιλοι! Ξεσπαθώστε!
Ποτέ δεν ήμουν οπαδός των σελεσάο παρά μόνον το 1970, αλλά τότε ήμουν πολύ μικρός για νά έχω ώριμη κρίση. Μάλιστα στον τελικό νόμιζα ότι ο Πελέ είχε βάλει τρία γκολ, αντί του ενός, που ήταν και το σωστό.
Το 1974 ήταν σαφώς καλύτεροι οι Ευρωπαίοι.
Το 1978 όλοι είδαμε πώς η Αργεντινή κέρδισε τους Ολλανδούς, παρ' όλο που για τους τελευταίους είχε πλέον περάσει η εκπληκτική εποχή (μάλλον η πιο αδικημένη Εθνική σε επίπεδο Παγκοσμίου Κυπέλου).
Το 1982, η "εκπληκτκή" Εθνικη Βραζιλίας, έχασε πεντακάθαρα και παλικαρίσια από τους Ιταλούς, που - όντως - δεν βλέπονταν στον α΄ γύρο, και δεν μπήκε στους 4, αν και ήταν το απόλυτο φαβορί. Φαντεζί ομάδα κατά διαστήματα, όπως είναι και τώρα, αλλά μη ολοκληρωμένη (όπως και τώρα). Η αγαπημένη μου Εθνική σ' αυτό το Μουντιάλ ήταν η Γαλλία, με τα τρία κορυφαία χαφ, που ακόμα δεν έχω καταλάβει πώς αποκλείστηκε από τον τελικό (παλιογερμαναράδες)!
Το 1986 θα μείνει στην ιστορία για το χέρι του "Θεού" Maradona. Σαν να έφτιαχνε ο Κόκαλης τα παιχνίδια, ένα πράμα. Οι Ευρωπαίοι δεν είχαν ποτέ τύχη στην Αμερική.
Καλή εμφανίστηκε η Βραζιλία πάλι το 1998, αλλά... ο Μουσουλμάνος Zidane και η παρέα του κέρδισαν άνετα και καθαρά!
Μόνο το 2002 ήσαν οι καλύτεροι.
Και πάλι φαβορί το 2006 και κάποιοι μας έλεγαν ότι διαθέτει του καλύτερους ποδοσφαιριστές στον κόσμο (μακράν)...
Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί όλη αυτή η λατρεία για τους Βραζιλιάνους.
Το ποδόσφαιρο είναι ομαδικό παιχνίδι και όχι ατομικό και το κύριο βάρος πέφτει στα συστήματα, την καλή συνεργασία και τους αυτοματισμούς. Να μπορεί ο ένας να βρίσκει τον άλλο με κλειστά μάτια.
Μου θύμιζε πάντα τη διαφορά, στον στίβο, μεταξύ του δρόμου των 100m και της σκυταλοδρομίας 4 x 100.
Εξ άλλου ποτέ δεν θα μπόρεσα να παρακολουθήσω Βραζιλιάνικο πρωτάθλημα, που κάποτε το έδειχνε η τηλεόραση, Μου φαινόταν απίστευτα "ξένο", έως βαρετό.
Και είχα αντίθετη άποψη από όλους αυτούς που μιλούσαν για τον παίκτη - θαύμα Leonardo που έπρεπε - διακαώς - να αποκτήσουμε!

[nikos55]

Κατι που θα επρεπε να μπει στο topic "αποφθεγματα".
Δε θυμαμαι ποιος ειπε "Το ποδοσφαιρο το ανακαλυψαν οι Αγγλοι και οτιδηποτε αλλο γυρω απο αυτο οι Ιταλοι".
Και κατι που θα επρεπε να μπει στο topic "Τι ακουτε τωρα?"
http://www.youtube.com/watch?v=Eev3OJWZ ... re=related

Λιγο σεβασμο στη squadra azzura. H μπαλα δεν ειναι μονο τακουνακια, τριγωνακια κτλ, χωρις να λεω οτι δεν ειναι ωραια αυτα. Ισως και για λογους αντιδρασης, ποτε δεν πολυχωνεψα τη σελεσαο, παντα στη λατινικη Αμερικη προτιμουσα την παρεα του Ντιεγκο που τους ειχε παρει τον αερα. Τσαμπουκαληδες οι Αργεντινοι, συνδυαζοντας ευρωπαϊκο και λατινοαμερικανικο τροπο παιχνιδιου δεν πολυκαταλαβαιναν απο τα σκερτσα των καριοκας. Μεχρι πριν λιγα χρονια ειχαν καθαρα την παραδοση με το μερος τους, υπερτεροντας εμφανως σε κατακτησεις Copa America. Υπαρχει και μεγαλο εμπορικο παιχνιδι γυρω απο το μυθο της Βραζιλιας. Ενα σωρο παιχτες που καλουνται 1-2 φορες στην εθνικη κατοπιν πιεσεων manager για να αυξησουν το κασε τους και αλλα συναφη. Για την Ιταλια και την προσφορα της στην εξελιξη του αθληματος δε θα γραψω γιατι δεν προλαβαινω μια και το βραδυ πρεπει να βγω εξω

[Tetradje]

Ετσι ακριβως! Ζητω η Αργεντινη! Ζητω ο (παιχτης) Μαραντονα!

[Hideguti]

Λιγο σεβασμο στη squadra azzura. H μπαλα δεν ειναι μονο τακουνακια, τριγωνακια κτλ, χωρις να λεω οτι δεν ειναι ωραια αυτα. Ισως και για λογους αντιδρασης, ποτε δεν πολυχωνεψα τη σελεσαο, παντα στη λατινικη Αμερικη προτιμουσα την παρεα του Ντιεγκο που τους ειχε παρει τον αερα. Τσαμπουκαληδες οι Αργεντινοι, συνδυαζοντας ευρωπαϊκο και λατινοαμερικανικο τροπο παιχνιδιου δεν πολυκαταλαβαιναν απο τα σκερτσα των καριοκας. Μεχρι πριν λιγα χρονια ειχαν καθαρα την παραδοση με το μερος τους, υπερτεροντας εμφανως σε κατακτησεις Copa America. Υπαρχει και μεγαλο εμπορικο παιχνιδι γυρω απο το μυθο της Βραζιλιας. Ενα σωρο παιχτες που καλουνται 1-2 φορες στην εθνικη κατοπιν πιεσεων manager για να αυξησουν το κασε τους και αλλα συναφη. Για την Ιταλια και την προσφορα της στην εξελιξη του αθληματος δε θα γραψω γιατι δεν προλαβαινω μια και το βραδυ πρεπει να βγω εξω

Ναι Νικο συμφωνω, η μπαλα δεν ειναι μονο τακουνακια, τριγωνακια κτλ, γιατι αμα ηταν μονο αυτα το ποδοσφαιρο θα ηταν θεατρο σκιων. Το θεμα ειναι πως η Βραζιλια τοτε συνδυαζε τα τακουνακια και τα τριγωνακια με γκολακια. Πολυ ωραια γκολακια μαλιστα. Και οταν αυτα συνδυαζονται, τοτε υπαρχει ΟΜΟΡΦΙΑ.

Παρεμπιπτοντως, οταν μιλαω για Βραζιλια δεν αναφερομαι στην περιοδο '94 και μετα. Παρατηρω πως ελαφρα τη καρδία θεωρειτε πως υπαρχει καποια συνεχεια αναμεσα στην εποχη του Ζικο και του Σοκρατες με εκεινη του Ροναλντο και του Ριβαλντο, για να το πω σχηματικα. Κατα την γνωμη μου, δεν υπαρχει σχεδον καμια σχεση. Εχει αλλαξει η ιδια η προσεγγιση απεναντι στο αθλημα, το ιδιο το ποδοσφαιρικο περιβαλλον των Βραζιλιανων, το ιδιο το συμπαν γενικοτερα. Οποτε σωστα οσα γραφεις για το εμπορικο παιχνιδι και τους μανατζερ, αλλα αυτα τους παικτες στους οποιους αναφερθηκα εγω δεν τους αγγιζουν. Εχουν να κανουν με μια εποχη που αρχισε απο την δεκαετια του '90 και μετα. Αγγιζουν, και οχι μονο αγγιζουν αλλα και εχουν γ*μησει την ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΗ καριερα (και με δικη τους ευθυνη βεβαια), κατι τυπων σαν τον Ροναλντινιο, τον Αντριανο και πολλων αλλων.

Η Βραζιλια εχει ακομα φυσικα τις ποδοσφαιρικες διαφορες της απο την Ιταλια, την Αργεντινη, την Γερμανια, την Ολλανδια κτλ Ειναι μικροτερες ομως, θεωρω, απο τις διαφορες που εχει η Βραζιλια της τελευταιας 15ετιας, απο την Βραζιλια του Ζίκο, του Εντερ, του Φαλκάο, του Σόκρατες.

Για τα Κοπα Αμερικα που λες, εχεις δικιο, αλλα η Ουρουγουαη ειχε ακομα περισσοτερα απο την Αργεντινη. Συνεπως αν τα Κοπα Αμερικα ειναι το βασικο κριτηριο, η Ουρουγουαη ειναι η μεγαλυτερη εθνικη της Λατινικης Αμερικης.

Επειδη εγω προτιμω τα Μουντιαλ, σαν καλυτερο κριτηριο, θα πρεπει να πω οτι Αργεντινη μεχρι το 1978 δεν υπηρχε στο διεθνες στερεωμα.. Η Εβίτα Περόν ηταν γνωστη, η Εθνικη Αργεντινής οχι. Το 1978 διεθετε αρκετους πολυ καλους παικτες μεν, αλλα αν δεν γινοταν το Μουντιαλ στο σπιτι της και με την Χουντα του Βιντέλα να απλωνει τα φιλοστοργα φτερα της πανω απο την διοργανωση, κουπα δεν θα επαιρνε. Το 1986, πηρε το Μουντιαλ λογω Μαραντονα, αλλα και λογω του οτι δεν αντιμετωπισε στα νοκ αουτ ΚΑΜΙΑ απο τις καλες ομαδες εκεινου του Μουντιαλ, δηλαδη ΕΣΣΔ, Βραζιλια, Γαλλία και σε μικροτερο βαθμο Ισπανια και Δανία.

Τελος, οταν θα γραψεις για την Ιταλια και την προσφορα της στο αθλημα, την οποια δεν αμφισβητω, γραψε πως πηρε και τα δυο Μουντιαλακια της δεκαετιας του '30 .

[PRAKTORINOS]

ps-...ρε συ Πρακτορίνε....θυμάσε το 78....στην ισοφαρίση του Λαλίνγκ στους αχώνευτους
που ακούστηκε ένα ...γκοοοοολλλ....σε όλη την Ελληνική επικράτεια ?

O (Τσου) Λαλίνγκ ήταν ολλανδός ποδοσφαιριστής, που έπαιξε στις αρχές τού '80 στον βάζελο.

Τους αχώνευτους είχε ισοφαρίσει ο αναπληρωματικός Dick Nanninga
πρώτος σκόρερ της Ρόντα, όλων των εποχών.
Τον αγώνα είχα δει σε ένα θέρετρο, έξω από τη Θεσσαλονίκη
τον θυμάμαι σαν τώρα,
και ήταν ίσως ο μοναδικός αγώνας που μεταδόθηκε απ'ευθείας
από εκείνη την διοργανωση.

Σε αυτό έπαιξε ρόλο και η ώρα έναρξής του (3 μ.μ. τοπική).
Οτιδήποτε άλλο μεταδόθηκε από το Μουντιάλ της Αργεντινής
ήταν κονσέρβα μιας και δύο ΗΜΕΡΩΝ!
Είπαμε: άλλες εποχές.



Στο ίδιο Μουντιάλ, ο Νανίγκα χρίστηκε ως ο πρώτος αναπληρωματικός που... αποβλήθηκε!
Επτά λεπτά (7') πρόλαβε να παίξει στο παιχνίδι με τη Δ.Γερμανία
όταν και διαπληκτίστηκε με τον Χόλτσεμπάιν και δέχτηκε την κίτρινη κάρτα.
Ειρωνεύτηκε το διαιτητή (βλέπε και εδάφιο Κάκου-Sorlin) και πήρε το μπούλο για τα ντους.

Το μπερδεμενο βιντεακι περιλαμβάνει τόσο την αποβολή
όσο και το γκολ του, πρόσκαιρη ισοφάριση της Ολλανδιας, στον τελικό (με τους αχώνευτους).

[youtube]4KaGSCBt0rM[/youtube]

Τον Νανίγκα τον συναντήσαμε, δύο χρόνια αργότερα
στα γήπεδα της Ιταλίας
αντίπαλο της Εθνικής Ελλάδας
στην παρθενική συμμετοχή μας σε τελική φάση Euro.

Μπήκε και πάλι ως αναπληρωματικός
και κερδισε πεναλτυ-μαϊμού από τον Κωνσταντίνου
που μετέτρεψε σε γκολ ο Κιστ
και χάσαμε 1-0 από τους Ολλανδούς.

[Slade]

Λιγο σεβασμο στη squadra azzura. H μπαλα δεν ειναι μονο τακουνακια, τριγωνακια κτλ, χωρις να λεω οτι δεν ειναι ωραια αυτα. Ισως και για λογους αντιδρασης, ποτε δεν πολυχωνεψα τη σελεσαο, παντα στη λατινικη Αμερικη προτιμουσα την παρεα του Ντιεγκο που τους ειχε παρει τον αερα. Τσαμπουκαληδες οι Αργεντινοι, συνδυαζοντας ευρωπαϊκο και λατινοαμερικανικο τροπο παιχνιδιου δεν πολυκαταλαβαιναν απο τα σκερτσα των καριοκας. Μεχρι πριν λιγα χρονια ειχαν καθαρα την παραδοση με το μερος τους, υπερτεροντας εμφανως σε κατακτησεις Copa America. Υπαρχει και μεγαλο εμπορικο παιχνιδι γυρω απο το μυθο της Βραζιλιας. Ενα σωρο παιχτες που καλουνται 1-2 φορες στην εθνικη κατοπιν πιεσεων manager για να αυξησουν το κασε τους και αλλα συναφη. Για την Ιταλια και την προσφορα της στην εξελιξη του αθληματος δε θα γραψω γιατι δεν προλαβαινω μια και το βραδυ πρεπει να βγω εξω

Πέστα ρε Νίκο !
Σιχαμένοι Βραζιλιάνοι , τσαρλατάνοι του ποδοσφαίρου. Ατομιστές και φλύαροι παίχτες , ομάδες χωρίς αρχή και τέλος , παίχτες "θρύλοι" του τραγικού βραζιλιάνικου πρωταθλήματος που μόλις πατούσαν το πόδι τους στα ευρωπαικά γήπεδα βγάζαν ψυχολογικά προβλήματα.
Λατρεύω να βλέπω ξανά και ξανά το γκολ του Κροιφ το 74 ,το γκολ του Ροσι το 82 , το χαμένο πέναλτυ του Ζίκο το 86 , το γκολ του Κανιγια το 90 , τον τελικο του 98

[teratios]

Επ...τι γίνεται εδώ;...πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση...πως δεν την πήρα χαμπάρι; Τέσπα, πετάγομαι σαν ορδή, να πω δυο-τρία πραγματάκια

1. Concerning apetite, pumpkinpie. Η συζήτηση για το αν είναι πιο συμπαθητικό σύστημα της Βραζιλίας, της Ολλανδίας, της Ιταλίας, της Γερμανίας κλπ. είναι σαν μία αντίστοιχη μεταξύ ενός παοκτζή, ενός γάβρου και ενός βάζελου για το ποια είναι η πιο συμπαθητική ομάδα, δηλαδή εξαρτάται μόνο από υποκειμενικούς παράγοντες. Προσωπικά θεωρώ πιο σημαντικό να βλέπω τις μεγάλες ομάδες να παίζουν τα συστήματα που τις έκαναν γνωστές από το ποια θα είναι αυτά. Γουστάρω να βλέπω Ιταλία να παίζει άμυνα, Γερμανία να παίζει με οργάνωση και πείσμα, Ολλανδούς να αλλάζουν 700 πάσες για να ανοίξουν την άμυνα, Ουρουγουανούς να κάνουν τάκλιν στην καρωτίδα, και λοιπά και λοιπά και βέβαια και Βραζιλιάνους να κάνουν μαγικά με την μπάλα. Το παιχνίδι μεταξύ δύο ποδοσφαιρικών υπερδυνάμεων γίνεται έτσι μάχη μεταξύ στυλ, μάχη που μπορεί να έχει μέχρι και φιλοσοφικές προεκτάσεις. Για παράδειγμα, ένας αγώνας μεταξύ μιας Γερμανίας που παίζει σαν Γερμανία και μιας Βραζιλίας που παίζει σαν Βραζιλία μπορεί να ληφθεί μέχρι και σαν σύγκρουση μεταξύ ταλέντου και θέλησης.

Αυτό πιστεύω πως είναι το σημαντικότερο, να απολαμβάνεις σύγκρουση σχολών, μάχες μεταξύ διαφορετικών προσεγγίσεων για το πως πρέπει να παίζεται το ποδόσφαιρο, πόλεμο μεταξύ εθνών που χρησιμοποιούν διαφορετικά όπλα το καθένα. Αυτό είναι που κάνει το μουντιάλ μοναδικό.

2. Πολύ σωστά λέει ο Hideguti πως η Βραζιλία μετά το 82 έχει μικρή σχέση με το κλασσικό βραζιλιάνικο στυλ ποδοσφαίρου. Αλλά αυτό είναι γενικότερο φαινόμενο, δεν ισχύει μόνο για την Βραζιλία. Γενικότερα τα όρια έχουν θολώσει. Η συντριπτική πλειοψηφία των εθνικών συγκροτημάτων έχει απομακρυνθεί από το παραδοσιακό πρότυπο ποδοσφαίρου τους (για να μην πούμε για τους συλλόγους που το στυλ παιχνιδιού τους πλέον είναι εντελώς ανεξάρτητο από την χώρα προέλευσης).

Γιατί, τι σχέση είχε η μεγάλη Γαλλία του Ζιντάν με το παραδοσιακό φινετσάτο-ντελικάτο γαλλικό ποδόσφαιρο, σας μοιάζει ο Βιειρά, ο Μακελελέ και ο Ζιντάν να ανήκαν σε αυτό; Τι σχέση έχουν οι σύγχρονοι Γιουγκοσλάβοι που παίζουν στις μεγάλες ευρωπαικές ομάδες με το "παίρνω την μπάλα, τριπλάρω 5 παίχτες, καταλήγω στο σημείο που ξεκίνησα και δίνω πάσα σ' αυτόν που τα πάω καλύτερα στα αποδυτήρια"; Τι σχέση έχει ο Ζέντεν με το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο;

Πέρα απ' την πλάκα το μουντιάλ (κυρίως, αλλά και το Euro) έχει χάσει ένα μεγάλο μέρος του ενδιαφέροντος του εξαιτίας του γενικότερου μπασταρδέματος όλων των στυλ από όλους. Γιατί αυτό το μπαστάρδεμα ούτε καν σταθερό δεν είναι. Η κάθε χώρα ξέρει να χρησιμοποιεί όλα τα όπλα όλων των χωρών και επιλέγει (ούτε καν ανά τουρνουά) ανά αγώνα ποια θα χρησιμοποιήσει. Δεν ξέρω αν είμαι απλά γραφικός νοσταλγός εποχών που δεν φαίνεται να ξανάρθουν, αλλά προσωπικά θα ήθελα να ξαναδώ τις ποδοσφαιρικές δυνάμεις να αποκτάνε διακριτές προτάσεις για το πως πρέπει να κλωτσιέται το τόπι.

3. Πρόσεξα μια εικονολατρεία της Βραζιλίας του 1982. Ως γνήσιος αντιδραστικός, να ενθυμίσω στους αγαπητούς συγχρήστες την σφαγή της Βραζιλίας στην ΕΣΣΔ στον πρώτο αγώνα του ομίλου, σε έναν αγώνα όπου η εκπληκτική ΕΣΣΔ άξιζε το λιγότερο την ισοπαλία.

4. Από σήμερα επιστρέφω στο ανέβασμα αγώνων. Ο πρώτος αγώνας θα είναι ένας αγώνας που αναφέρθηκε, η 6ρα των Ούγγρων στο Γουέμπλει το 1953 με χατ-τρικ του Χιντεγκούτι. Για όποιον ενδιαφέρεται, περισσότερες πληροφορίες σήμερα αργά το βράδυ.