Ad blocker detected: Our website is made possible by displaying online advertisements to our visitors. Please consider supporting us by disabling your ad blocker on our website.
Από ένα εκπληκτικό live στην Αθήνα το 85’ καλά περνούσαν τότε!!!!
The Stranglers -Midnight summer dream
αδελφέ...θύμησες
το κομματάκιον μέσα στα τοπ 20 όλων των εποχών
ενθυμού...ότι αν και είχα εισητήριο και για τις 2 μέρες
γυρνοβολούσα με την παρέα μου απόξω μπας και βρούμε από κάπου να πηδήξουμε
τελικώς...μπήκα ινσάιντ...και έξω έγινε χαμός
μολότωφ
αυτοκίνητα στις φλόγες
και μέσα βαράγανε nice 'N' sleazy
πάντως σε εκείνη την συναυλία (από τις εμπειρίες ζωής λέμε)...που την παράσταση έκλεψε ο μπασίστας (και εγώ μπασίστας used to be) o Γαλλος JJ Burnel (εκπληκτική κίνηση όλο το live),
ο Cornwell στο Golden Brown έκανε ένα απίστευτο φάλτσο...στο σόλο το οποίο
κατεχωρήθη...στην ιστορία ως άτυχη στιγμή
μαζί με τους απογοητευτικότατους clash...που ούρλιαζαν 100.000 κόσμος να παίξουν το should i stay...και αυτοί τους γράψανε στους όρχεις τους
την επόμενη μέρα βέβαια dedicated στον τροβαδούρο της χαμένης εφηβείας μας...αναμονή αιώνων (ήταν πρεζομένος ο τραγουδιστής των talk-talk...που άργησαν να βγούνε)
...και ξαφνικά μιά εισαγωγή γαμάτη και μετά για πρώτη φορά live in the world (λίγο πριν κυκλοφορήσει το head on the door)...ακουστήκανε οι ήχοι του baby screams...ενμέσω έκστασης από τουλάχιστον 3.000 Ελληνες γότθους...(μιλάμε για το peak του κινήματος τότενες) και καμιά 80.000 νορμάλ στις κερκίδες σχετικούς ή άσχετους
Δεν πήγα στο Rock in Athens.
Θα μπορούσα, αλλά δεν πήγα.
Και τόσα χρόνια μετά,
βαράω το κεφάλι μου
και νοσταλγώ
μια εποχή τόσο κοντινή
και τόσο μακρινή
σαν το πρωταθλημα που πηρε τότε ο ΠΑΟΚ.
Ηταν κάτι πρωτόγνωρο εκείνο το διήμερο.
Ποτέ άλλοτε δεν είχαν μαζευτεί τόσα πρώτα ονόματα
στη χώρα μας.
Και τηρουμένων των σημερινών αναλογιών
δεν ξαναμαζεύτηκαν.
Ειδικά για τους Stranglers,
τους αγαπημένους μου "men in black"
της πρακτορίνιας νιότης μου
θεωρούμαι αρμόδιος
αλλά μη ενδεδειγμένος να μιλήσω.
Εκτός και αν θέλετε να σας τα πρήξει ένας οπαδός.
Τους παρακολουθούσα όλα εκείνα τα χρόνια
και μέχρι πριν από λίγα
όταν και η πίστωση που τους έδινα
τερματίστηκε.
Μετά το 1990 και την αποχώρηση
τού μεγάλου Hugh Cornwell
τίποτα δεν έμεινε ίδιο.
Δυστυχώς, και αυτός είναι ο καημός μου
για το Rock in Athens
δεν τους παρακολούθησα ποτέ live
με αυτό το αρχικό τους line-up.
Οι Stranglers είναι ένα τόσο σημαντικό κομμάτι στη ζωή μου.
Το ξαναλέω, το μουσικό μου οπαδιλίκι.
Διετέλεσα συνδρομητής τού SIS (Stranglers Information Service)
και έχω όλη τους τη δισκογραφία, singles, rarities, lives, bootlegs,
t-shirts, κούπες, μούπες, σούπες, τα πάντα.
Οσον αφορά το Γάλλο μπασίστα τους
τον Jean-Jacques Burnel
είναι μια τρελαμένη προσωπικότητα
θιασώτης των πολεμικών τεχνών
που συχνά-πυκνά προπονείτο
στον αγαπημένο του στόχο
που δεν ήταν άλλος
από τους... δημοσιογραφους μουσικών εντύπων.
Περισσότερα, προσεχώς
και εάν υπάρξει λόγος από μέρους σας.
όπως τα λες...πολύ μεγάλα ονόματα...κυρίως από τον χώρο της Πραγματικής Μουσικής (δηλαδή μέσα σε μιά Ελλάδα...που μαζικά άκουγε heavy-metal ή φρικοροκιές...φρίκη δηλαδίς, ήταν όντως κάτι το μαγικό)
άλλοι στην αρχή της καριέρας (π.χ Depeche Mode)
άλλοι στο ζενίθ (π.χ Cure...μετά άρχισε η πτώσις)
και άλλοι ενδιάμεσα
τι να πρωτοθυμηθώ
ότι μας έφυγε...το make up...από το νερό που πετάγανε οι skins security ?
ότι μου λιποθύμησε η γκόμενα...μόλις βγήκε ο Smith
ότι μας πετάξανε πίσω από το front line ξύλο...και είδαμε τους Cure...από τα 3 μέτρα (η κοπέλα στο video που κουνάει τα χέρια σε απόσταση αναπνοής...είναι η τότε φίλη μου)
μεγάλη φάση...να βλέπεις 4 η ώρα με ντάλα ήλιο...τις μαύρες χήρες και χήρους...να περιμένουν με ανυπομονησία
we want cure...we want cure...
μεγάλη φάση...το ria...το ria 2 ήταν απογοητευτικό...αλλά εκείνη την εποχή πηδήξαμε τους γάβρους στο ΟΑΚΑ
μιλάμε...τους είδα τους στραγγαλιστές...χωρίς τον έτσι στο Ρόδον...πριν από 3-4 χρόνια νομίζω
και ήταν ψιλοαπογοήτευση
όπως και οι Anti-Tropau Council...του φίλου μου του Ντρενογιάννη
γενικά εκείνη η εποχή...πρωτοpunk και post punk της Σοφίτας, του Mad, του Bright shoe, του Iron, του Rebound του Πήγασου live
του Berlin...και της πρωτοΚορομηλά..και του Ντο-Ρε στην Σαλόνικα αντίστοιχα
η εποχή...των Bauhaus...στο Σπόρτινγκ (η συναυλία που άλλαξε την ζωή μου...και από χεβυμεταλά με μετάλλαξε)
η εποχή...που μαυροφορεμένοι...με την τσάντα...την χακί να γράφει ΠΑΟΚ...σιγοτραγουδάγαμε...Bela Lugosi is dead μέσα στην τάξη
ήταν τα δικά μας 80ties...μαζί με τον ΠΑΟΚ μας
οι Stranglers...αγαπημένοι της εποχής μαζί με Virgin Prunes, Cure, Siouxsie, Tuxedo Moon, Mecano, Damned, όλα τα γκρουπ της 4AD, Cocteau Twins και λοιπές sisters
έχουν στα τοπ ολων των εποχών κομμάτια
όπως το la folie
το midnight summer dream
το golden brown
μαζί βέβαια με το hanging around και no more heroes
το εκπληκτικής μουσικής συλλήψεως κουφόν Nice 'n' Sleazy...κυρίως για τις στριπτηζούδες στην Νίκαια
το εκπληκτικό Strange Little Girl (εκπληκτικό το video...με τις γκόμενες τις μοϊκάνες)
το ιδιοφυές European Female
το εμπορικό No Mercy
τι να πρωτοπούμε...
ps-...ώρες, ώρες bro...τα σκέφτομαι αυτά τα χρόνια...και συλλαμβάνω ένα χαμόγελο περίεργο...στα χείλη μου
αυτό που μου κάνει όμως μεγαλύτερη εντύπωση...είναι ότι μου έρχονται απίστευτες λεπτομέρειες
...εν αντιθέση π.χ. με τα 90ties...που κυριολεκτικά δεν θυμάμαι τι έκανα και πότε
λεώ π.χ. πήγα στρατό, πήρα πτυχίο κ.λ.π.
ενώ στα 80ties...μπορεί να μου ΄ρθει τι χρώμα κάλτσες...φόραγα στις 4 Απριλίου του 1985
Συγκινουμαι και εγω με την σειρα μου και φυσαω την μυτη μου με ευλαβεια.
Στις γκουπαρες που ανεφερε ο Pepermint να προσθεσω σκορπια μερικα ονοματα :
Sad Lovers and Giants, Sound, Chameleons, X-Mal Deutschland, Clan of Xymox, New Model Army, Minimal Compact και αλλα πολλα.
Τυχεροι ησασταν εσεις που προλαβατε τα γκρουπ αυτα στα ντουζενια τους.
Μια συναυλια των Bauhaus το '98 στο Λονδινο ειναι η κορυφαια μουσικη εκσταση που εχω νιωσει. Θα τα πουμε και εκτενεστερα στο topic MusicMania.
Aυτα τα νεα παιδια τι ακουνε τωρα θεουλη μου. Συγχωρεστε με νεα παιδια.
Πες τα Πάμπλο ( δεν ξέρω κανέναν Όργουελ ), αμάν πια με τα ραμολιμέντα
Ένα από τα λιγότερο γνωστά, αν και τελευταία τραγούδια του Άρχοντα.
Αφιερωμένο ( εδώ είναι η έκπληξη ) στον Νικόλα τον Άσιμο.
Χαίρομαι που ξύπνησε αναμνήσεις αυτό το τραγούδι (παρεμπίπτοντος όταν το άκουσα πρώτη φορά ήμουν στην δουλειά ,το έβαλε το ραδιόφωνο,με "μάγκωσε" από την πρώτη νότα.... ήθελα να τα παρατήσω όλα και να τη κάνω!!! ).
Ελπίζω να συνεχιστή η αναδρομή σας στην μυθική εκείνη δεκαετία, για μας τους άτυχους, που η συνείδηση δεν είχε εισβάλει ακόμα στα κεφάλια μας λόγο του τότε νεαρού της ηλικίας, μπας και την νιώσουμε λίγο καλύτερα.
Απο Stranglers επίσης θα πρόσθετα δυο κομματάκια ακόμα Permission,Vladimir and Olga
Ηδη έχω μετανοιώσει για καμιά 10αριά που δεν έβαλα....
Στα δύο πρώτα κορυφαίο το μαλλί αλά Beatles του Γιώργου Νταλάρα....Σαν να βλέπεις τον McCartney να τραγουδάει παρέα με τον Στέλιο.
Τι να μας πούνε και οι Stranglers....άμα είχαν ακούσει Στελλάρα ποτέ τους μέχρι που θα παρατούσαν τη μουσική
Τελευταία επεξεργασία από το μέλος PABLO GARCIA1 την Τετ 16 Σεπ 2009, 08:29, έχει επεξεργασθεί 2 φορές συνολικά.
Όταν ένας από τους καλύτερους ντράμερ της ιστορίας του ροκ, ο τότε 31 ετών Ginger Baker βαρέθηκε τα δυτικά εγκόσμια, μετά τους Graham Bond Organization, τους Cream, τους Blind Faith, και ακριβώς μετά την βραχύβια απόπειρα για δημιουργία σούπερ μπάντας (με Steve Winwood, Jack Bruce και λοιπούς) ονόματι Ginger Baker's Airforce που άντεξε όλα κι όλα 2 Live, πήρε την απόφαση να αποχωρήσει για την Αφρική για να μελετήσει τα κρουστά της ηπείρου.
Στην Νιγηρία συναντάται με τον Μέγα Fela Kuti και τον πείθει να τον ακολουθήσει στην γύρα ανά την αραπιά. Καρπός αυτής της παρέας ο δίσκος "Live!" που κυκλοφόρησε το 1971 ως ο πρώτος δίσκος που περιείχε το όνομα Fela Kuti, βγάζοντας τον από την μέχρι τότε αφάνεια.
(Σημείωση: Ο Ginger Baker δεν επέστρεψε ποτέ απ' το ταξίδι του. Σήμερα, 70 χρονών πλέον, ζει σε μία κομμούνα στην Νότια Αφρική)
Fela Kuti & Ginger Baker - Let' Start (funky, όχι disco-funky, ή ότι άλλο-funky, funko-funky)
Κάθεται τα βράδια μέχρι πολύ αργά
πίνοντας μονάχος κάτι βαριά τσιγάρα,
δεν καταλαβαίνει την καινούρια μουσική,
θυμάται το Βαν Μόρρισσον και μελαγχολεί.
Από νωρίς αγάπησε τους στίχους του Σεφέρη,
μα τώρα πια δεν ξέρει, μα τώρα πια δεν ξέρει. Βαρέθηκε να δραπετεύει στα όμορφα τραγούδια,
βαρέθηκε να ταξιδεύει στις μέρες που θα 'ρθούν, -στις μέρες.
Κάπως τα βολεύει κουτσά-στραβά.
Ψήφισε τρεις τέσσερις φορές αριστερά
κι ας του φαινόταν να 'ναι κωμωδία όλα αυτά.
Στων φεστιβάλ τη θλίψη ξανά θα περιπλανηθεί,
τρέμει μήπως ξαφνικά μ' αυτήν συναντηθεί. Λάθος ραντεβού σε λάθος καφενεία,
και μια ζωή δυό πόντους έξω απ τη ζωή.
Ακόμη κι αν αυτοί που θέλαμε δεν γίναμε
ακόμη κι αν αυτοί που ήμασταν δεν μείναμε.
Είμαστε ακόμα εδώ, είμαστε ακόμα εδώ,
ψάχνοντας στα τυφλά καινούριους τρόπους.
Αχ! είναι δύσκολο πολύ για μιαν αγάπη να χαθείς , να σβήσεις
μα δυο φορές πιο δύσκολο είναι γι' αυτή να ζήσεις -να ζήσεις.
X-Mal...Deutschland....τι μου θύμησες τώρα
...την εποχή του matador (παραγωγός παρακαλώ....ο Hugh Cornwell)
κάπου εκεί...που επισκεπτόμουνα την γηραιά Αλβιόνη...(σε κάτι πανκ κοινόβια Λονδίνου και Μάντσεστερ...έχω και πικ τα πανκιά, οι γότθοι και οι skins του Μάντσεστερ έξω από την Χασιέντα, μαζί με την κορμάρα μου και τον κολλητό μου με σκουφάκια ΠΑΟΚ) είχα πετύχει Gene Loves Jezebel, Jesus & Mary chain (45 λεπτά συναυλία με τις πλάτες γυρισμένες...νομίζω στο Brixton academy...όπου με δυσκολία πλησίαζες ελέω μαύρου south london), Pil...την εποχή του happy, Sisters στο RAH, New Model Army...μόλις βγάλανε το 51st state τρελλό πόνγκο...και πολλά άλλα
να προσθέσω στην λίστα...έτσι όπως μου 'ρχονται στην μνήμη
τους GANG OF 4...εννοείται
τους 3 Johns, Fall, Nine Inch Nails, zounds, Joy Division, New Order, Νίκο Σπηλιά, Bauhaus, Magazine (i want to drug you and fuck you), Talking heads, stiff littler fingers, buzzcocks, Pere ubu, Husker Du, Clock dva, duran duran (μόνο το this is planet earth), Talking Heads, Fuzztones, Δαβίδ Μπαουίδης (τον συγχωρούμε για όλα τα λάθη του), Smiths, Human League, Madness, Runcid (μην βαράτε, B-52's (για τον αστακό ροκά, Anne Clark, Ian Dury, Enya, Dead can dance, All about eve (για το εκπληκτικό WILD HEARTED WOMAN), Cult (τι να λέμε τώρα), Echo & the Bunnymen, Flesh For Lulu, Lemonheads, Fun Boy Three (και γαμώ), Furniture, Dubrovniks (εκπληκτικό τα μάτια σου καίνε σαν φωτιά, Pogues, Pixies, Jam, Nik Kershaw (άσχετο αλλά το Riddle γαμεί), U2 (μόνο το Pride), UB40, Killing Joke (απίστευτο i love like blood), Kraftwerk (she is a model), Klaus Nomi, Gary Numan, Simple Minds, Specials, Waterboys, XTC, Psychic TV (η πιο cult συναυλία που έχω δει ever...στο Ρόδον παρακαλώ), Depeche Mode, Bronski Beat, Cabaret Voltaire, A Certain Ratio, 23 skidoo, Christian Death, Clock DVA, Coil, Einstürzende Neubauten, SPK, Eurythmics (rain...again), Killing Joke, Psychedelic Furs, Sex Gang Children, Soft Cell και σόλο βέβαια ο Μάρκος, Sonic Youth, Theatre of Hate, Violent Femmes, Wire, Wolfgang Press, Yello, Julian cope, Howard Jones (μην βαράτε), Erasure, A Flock of Seagulls (μόνο το wishing), The Cramps, Fields of the Nephilim, Play Dead, Mission, March Violets, Alien Sex Fiend (μην βαράτε το dead and buried ήταν πολύ καλό), The Lords of the New Church, Big Sleep (για το απίστευτο Looking For A Girl With A Washing Machine...τα χρόνια των 90ties που πηγαίναμε στο Booze), Throwing Muses...
και πόσους άλλους και άλλες ξεχνώ...λέμε
καλά...πάω στο music mania...να κατεβάσουμε κανά top 30 singles όλων των εποχών
teratios έγραψε:
Στην Νιγηρία συναντάται με τον Μέγα Fela Kuti
Mπαίνω κι εγώ στο κίνημα «καλά τι ακούνε τα νέα παιδιά σήμερα-συγνώμη νέα παιδιά» που ίδρυσε ο Χίντε.
Τεράτιε τι με θύμησες! Αρχές 80 κι ένα φιλαράκι μου φέρνει από την Γερμανία και ακούω για πρώτη φορά Φέλα Aνικουλάπο Κούτι και το Μπλακ Πρέζιντεντ.
Μετά έμαθα για τα υπόλοιπα, την πολιτική του δράση, τις διώξεις και τα βασανιστήρια του από την Νιγηριανή χούντα.
Ακολούθησαν οι «σπουδές» μου στο άτομο και στη μουσική του. Το καλοκαίρι εμφανίστηκε κι ο γιος του στην Αθήνα.
υ.γ. Πάμπλο, αν αρχίσω να γράφω για τον δικό μας θα μου πάρει καμμιά 800 σελίδες.
Pepermint έγραψε:
να προσθέσω στην λίστα...έτσι όπως μου 'ρχονται στην μνήμη...
Δαβίδ Μπαουίδης (τον συγχωρούμε για όλα τα λάθη του)
χαχαχαχαχαχα. Σωστοοος! Και εκανε πολλα λαθη ο Ποντιος Δαυίδ, ειναι γεγονος. Αλλα βαζουμε να ακουσουμε το "Moonage Daydream" ή το "Sound and Vision" και του τα συγχωρουμε ολα
kass4 έγραψε:Mπαίνω κι εγώ στο κίνημα «καλά τι ακούνε τα νέα παιδιά σήμερα-συγνώμη νέα παιδιά» που ίδρυσε ο Χίντε.
Σε ση-μει-ω-νω. Εγινε ηδη η εγγραφη σου.
Δεν γνωριζα οτι ο τεραστιος Ginger Baker, o Mπαρμπαροσα θεος των ντραμς κατεληξε κομμουνάρος. Αρχιζω το ψαξιμο για Φελα Κουτι.
Εχει παρει φωτια το Κορδελιο στο τοπικ. Ειστε ωραιοι. Ολοι εσεις που δεν ειστε νεα παιδια μεν, αλλα διατηρειτε τα νεανικα σας μυαλα αναλλοιωτα.
