πω με γάμησες πρωί πρωίAsimos έγραψε:Μπαρκαρούτσε, ελπίζουμε σε 2-3-5 χρόνια να εκλείψει αυτό το τμήμα πραγματική πληγή - τα τελευταία 22 χρόνια - από την οικογένεια ή να γίνει ερασιτεχνικό και να μην τραβιέται κανείς:
ούτε οι οπαδοί, ούτε η διοίκηση, ούτε, η εφορία που μας βάζει συνέχεια σε δόσεις, ούτε οι παίκτες, ούτε οι προπονητές ούτε κανείς θα ταλαιπωρούνται με κάτι που δεν μπορεί να στεριώσει:
1992-1993
Νίκος Βεζυρτζής
1993-1995
Απόστολος Οικονομίδης
1995-1996
Η περίοδος της τετρανδρίας
Το πραξικόπημα ήταν πρωτοβουλία των Αλεξόπουλου, Πανελούδη, Κατσαρή και Βασίλη Οικονομίδη.
1996-1999
Απόστολος Αλεξόπουλος
(Αριστείδης Καννάβης)
1999-2001
Γιώργος Μπατατούδης
(Θανάσης Ακριβόπουλος)
2001-2002
Βασίλης Οικονομίδης
2002-2008
Τάκης Πανελούδης
2007-2008
Βαγγέλης Γαλατσόπουλος
Μετά Δρόσος, Μπάνε κλπ κλπ κλπ...
Από τη στιγμή που ο ΠΑΟΚ έμεινε εκτός euroleague τελείωσε και η σεμνή τελετή. Ίσως είσαι λίγο μικρός για να θυμάσαι τα 80's και τα 90's και ίσως οι παλιοί γιαυτό να έχουν άρνηση συμμετοχής. Μαζί με τον Άρη και το 1987 καθήλωσε τον κόσμο στις οθόνες να βλέπουν μπάσκετ. Κυριολεκτικά όμως με ιστορικές και δυνατές ομάδες σε Ελλάδα και Ευρώπη. Μετά ήρθαν οι Γιαννακόπουλοι και ο Κόκκαλης αρχικά και το κάνανε Μπουρδέλο με την απληστία τους.
Μαλάκα μιλάμε για ματσάρες... Τη μία να ρίχνει ο ένας 30αρες και την άλλη ο άλλος. Αδιανόητη κατάσταση με ποιοτικότατο μπασκετ.
Πριν κανένα χρόνο πέτυχα τον Γιαννάκη, τον Παναγιώτη ντε, στον Φάρο του Ψυχικού. Είχαμε παρκάρει ο ένας μπροστά από τον άλλον και οταν κατέβηκα τον αναγνώρισα. Όταν πέρασα από δίπλα του του είπα "Κόουτς, καλή η Σαϊτάμα, αλλά σαν τα ματς στο Αλεξάνδρειο δεν έχει", και μου έσκασε ένα γέλιο ρε φίλε... Μέσα από την ψυχή του γιατί μετά από 30+ χρόνια δεν έχει σημασία ποιος κέρδισε και τι. Δεν είναι αυτό το βαθύτερο νόημα του αθλητισμού. Οι τίτλοι και οι κούπες. Καλές κι αυτές αλλά αν με ρωτήσεις σήμερα πόσα κύπελλα έχουμε στην μπάλα πρέπει να σκεφτώ για να σου απαντήσω.
Περασμένα μεγαλεία και κατανοώ την προσπάθεια που γίνεται. Αλλά δεν το δέχομαι ρε φίλε. Δεν ήταν αυτός ο ΠΑΟΚ που έκανα κοπάνα από το φροντιστήριο για να βλέπω Σαβιτς και Μπέρι. Προσωπικά, όποτε τον βλέπω με πιάνει μελαγχολία, και λίγο νοσταλγία.
Ίσως κάποιος πρέπει να τραβήξει τα καλώδια, γιατί δεν γίνεται άλλο με μηχανική υποστήριξη ρε φίλε. Απλώς, δεν γίνεται.
