Πω πω τα χάλια μας  

. Παναγιά μου τι πάθαμε. 
Βρε παιδιά όχι και σεις. Πολλοί υπό φαίνεστε ότι είστε παλιοί και έμπειροι ΠΑΟΚΣΗΔΕΣ. Τι πάθαμε μωρέ, τι χάλι είναι αυτό. 
Από τα πρώτα χρόνια μου - τα καλύτερα της ζωής μου - στον Π.Α.Ο.Κ., πριν το 1964, κατηφόριζα στην αλάνα της Αγιάς Βαρβάρας, Κυριακή πριν τον αγώνα. 50 - 60 πιτσιρικάδες 12 έως 14 χρονών με αγωνία και λαχτάρα να μας διαλέξει ο Αείμνηστος Κυρ-Λευτέρης Παπαδάκης να παίξουμε διπλό εκεί στην αλάνα. Τα περίφημα Φοράκια του Λευτέρη. Έπρεπε να είσαι κάτω από 15 χρονών. Πάνω από 15 στην τρίτη Ομάδα.
Σκοτωμός !!! να διακριθούμε, γιατί ύστερα ακολουθούσε ή ύψιστη τιμή να μας διαλέξει πρώτα ο Γίγας Τσαρπανάς και αργότερα ο Αγαπητός Γιάγκος, να γίνουμε Ούζα. Αυτά ήταν πάντα 12. Τα βάζανε γύρω γύρω από το γήπεδο. Στην Τούμπα να μην πέφτει καρφίτσα.
Μέσα ; Πάθος. Αντίσταση. Όραμα. Κατάκτηση. Μέσα Ο ΜΕΓΑΣ Π.Α.Ο.Κ.
Θα μου συγχωρήσετε μια χυδαιότητα, μια ύβρι. Λοιπόν τόσα χρόνια τόσο χεσμένους ΠΑΟΚΣΗΔΕΣ - όπως τώρα - δεν ξαναματαείδα. ΣΥΓΝΩΜΗ ΑΔΕΛΦΙΑ ΜΟΥ.  
Ναι ρε πουσταράδες στο Europa και ούτε στους ομίλους. Θέλω να κρυφτώ Αδελφέ DoomLord αλλά η χαρά δεν μ' αφήνει.