Ad blocker detected: Our website is made possible by displaying online advertisements to our visitors. Please consider supporting us by disabling your ad blocker on our website.
Να πω κι εγώ το πως νοιώθω για σήμερα...ειναι μάλλον για όλους μέρες περισυλλογής και σκέψεων για το τι έχουμε ζήσει με αυτή τη ιδέα που λέγεται ΠΑΟΚ
Θυμαμ αι την πρωτη μεγάλη χαρά που μου έδωσε αυτή η ομάδα....η πρόκριση επί της Μαλιν...ποσο περήφανος πήγα στο σχολείο την επόμενη, ο μόνος πιθανότατα ΠΑΟΚΤΣΗΣ σε σχολείο Αθηναϊκό...και από τότε πόσες χαρές και πόσες λύπες....η πρώτη φορά στην Τούμπα, η Νάπολι, η Άρσεναλ, ο Βουλινος...ο Μπατατουδης...η αναγέννηση επί Ζαγορακη και τα ονειρικά από άποψη συνθηκών χρόνια του Ιβάν...σπουδασα, παντρευτηκα, δουλεψα....ολα παρεα με την ΠΑΟΚΑΡΑ. Θυμσμαι να ακουω ερα , μικροφωνο στα γηπεδα....ανοιχτα τα μικροφωνα και μολις ακουγα ιαχες απο Τουμπα αμεσως τις ξεχωριζα. Φωναζα ΓΚΟΛ πριν το Γιαννη Βοιτσιδη
Τελικός του Βόλου, με θυμαμαι στο νοσοκομειο, διπλα στη γυναικα μου που ακομα παλευει το χτικιο, να μην εχω τηλεοραση και να μαθαινω απο εδω την εξελιξη και να μοιραζομαι τη χαρα με τα παιδια εδω...τοσες στιγμες...
Το πρωταθλημα του 85 το θυμαμαι οριακα. Σημερα θα το ζησω...
Απίστευτη η σημερινή μερα, με πλημυριζουν συναισθηματα πρωτόγνωρα. Στα 40 μου πιστευα τα εχω νοιωσει ολα, αλλα εεκανα λαθος!!
ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ ΠΑΟΚΑΡΑ
ΚΑΙ ΣΈΝΑ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ ΡΕ ΜΆΓΚΑ ΠΟΝΤΙΕ....δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι είσαι η αιτία για ολα αυτά.
@ gpaok + 1926 (το χτικιό, νικιέται, το έχω δει πολύ κοντά μου αυτό, το εύχομαι και σε εσάς)
Για όσους προλάβαμε το ψαράκι εκείνο του Πάπριτσα (άλλοι ακόμα παλαιότεροι), είναι εύκολο καταλάβουμε τις ιστορίες που λένε τα παιδιά παραπάνω.
Θα αναφέρω μία στιγμή κι εγώ, που μου έρχεται έντονα στη μνήμη....1998 Οκτώβριος, φοιτητής εράσμους, Βερολίνο, σε ένα καφενείο με παράνομη μετάδοση, στο οποίο δε θυμάμαι πώς καταλήξαμε. Μέσα δεκάδες ΠΑΟΚΤΣΗΔΕΣ, διαιτητής Παπαπέτρου, ονόματα όπως γεωργάτος, γκόκιτς Φραντζέσκος, Τάκολα πρωταγωνιστές. Εμετική διαιτησία, απίστευτα πράματα, απίστευτα, ο αδερφός μέσα στο γήπεδο , μιλήσαμε τηλεφωνικά, τι αδικία απίστευτη, μπροστά στα μάτια μας, σε βίαζαν προκλητικά χωρίς ίχνος τσίπας. Το ιδιότυπο εκείνο μαγαζί, έγινε θερινό θυμάμαι, έφυγαν τραπέζια , καρέκλες, ότι κινούνταν, η αγανάκτηση τεράστια, τόσο μακριά αλλά τρελαινόσουν περισσότερο. Πόσες στιγμές πίκρας ρε κουφάλες..
Και τώρα; Από το μαύρο στο άσπρο, δεν το πιστεύουμε.
Ζηλεύω όσους μπορούνε να τα ζούνε από κοντά. Άαααιντε ΠΑΟΚΑΡΑΑΑΑΑΑΑ μου...
Τελευταία επεξεργασία από το μέλος trouman την Κυρ 14 Απρ 2019, 16:19, έχει επεξεργασθεί 1 φορά συνολικά.