Χαρά, συγκίνηση, ρίγος, τρέλα...αν μπορούσε όλα αυτα αλλά και άλλα πολλά που δεν μπορώ να περιγράψω, να είναι ένα συναίσθημα, αυτό ήταν που ένοιωσα σήμερα σε ένα κατάστημα τράπεζας, και για άλλη μια φορά κατάλαβα το μεγαλείο του να είσαι ΠΑΟΚ.
Στην μικρή επαρχιακή μου πόλη, ένας ενθουσιασμένος μεσήλικας μπροστά μου γκρίνιαζε γιατί δεν μπορούσε να πιστέψει ότι μόνο τόσοι λίγοι οι μέτοχοι(60.000 μετοχές) στην πόλη μας...πίσω μου ένας ηλικιωμένος που κατεβηκε από το χωριό χωρίς να είναι μέρα παζαριού για να αγοράσει λίγο από την ΠΑΟΚΑΡΑ του...ανάμεσα τους έγω, σαν άλλος μουσουλμάνος που ακουμπούσε την ιερή πέτρα στην πλατεία της Μέκα εξτασιασμένος που εκπληρώνει την υποχρέωση του.
Γιατί τελικά αυτό είναι...για κανέναν πρόεδρο, για κανέναν λαό, για καμία θύρα, για κανένα πρωτάθλημα...μ'ονο για τον ΠΑΟΚ..έτσι για την τρέλα και για το χρέος μας προς τους γονιούς μας και τα παιδιά μας.
Εγώ το έκανα αυτό το χρέος μου....προς το παρόν...
Σκεφτήτε όλοι σας τα πράγματα που σας κάνουν να κλάψετε από χαρά και από λύπη στη ζωή σας...είναι ελάχιστα και ένα από αυτά είναι ο ΠΑΟΚ...
