Μανι, ατυχες το παραδειγμα..
Οταν σκοράρει, κανει απλά τη δουλεια του, οπως κ καθε αλλος παικτης..
Και οταν το κανει αυτο, μονο κατω απο συγκεκριμενες προϋποθέσεις (στο πιατο μες στο κουτι,χωρις προσωπική ενεργεια/δημιουργια/μπασιμο/τριπλα/σουτ εξω απτην περιοχή ), χωρις ιδιαιτερη συμμετοχή σε κρισιμες πτυχες του παιχνιδιού αναδεικνύοντας τους συμπαικτες του (με συχνοτητα), θα ελεγε κανεις οτι την κανει εξαιρετικα περιορισμενα..
Το αρχηγηλικι ομως προυποθετει πολλα περισσοτερα αδερφε, μην κρυβόμαστε πισω απτο δάχτυλο μας..
Να ηγεισαι, να καθοδηγείς, να εμψυχωνεις, να μη λυγιζεις ευκολα, να εισαι παρών στα δυσκολα, να μη νιωθεις την αναγκη να βγάλεις εγωισμο σε ενα ιστορικο παιχνιδι χωρις καν να εχεις ολοκληρώσει τη δουλεια (αληθεια, η υποχρεωση του επιθετικου τελειωνει στο 1 γκολ?), να εμπνεεις σεβασμο και εφόσον εχεις αναχθει σε προτυπο, να προσεχεις την εικονα σου, να μην προκαλεις και να δινεις το σωστο παραδειγμα στους νεους με τη συμπεριφορα σου..
Κ αυτα δεν ειναι ξεσκισμα λογω ηττας, ουτε καποια ξαφνικη αφυπνιση, απλα μια λυπηρη διαπιστωση που δεν αφηνει και πολλα περιθωρια για ανακυκλωση των ιδιων επιχειρηματων περι αρχηγου πετσιου καθε φορα..
Είπαμε, να παψουν οι ύβρεις και οι αφορισμοι ΑΛΛΑ
φτανουν οι δικαιολογιες κ τα χαιδεματα..Αυτα προωθουν τον εφησυχασμό, γινονται τροχοπέδη στην εξελιξη και καθηλωνουν στη μετριοτητα..
Αγκαλιαζοντας ή αποθεωνοντας το "μέτριο", ρίχνοντας τις απαιτησεις μας, ξεχνώντας οτι μοναδικος στοχος ειναι η βελτιωση ή η αναζητηση του καλυτερου, μονο μπροστα δεν παμε..
Μονο
