Ανέκδοτα

Ο Γιωρίκας και ο Κωστίκας δουλεύουν στη ΝΑΣΑ καθαρίζοντας πυραύλους.
Από τη πολύ κούρασή έχουν τρελαθεί στη δίψα και θέλουν κάτι να πιούν.
Βλέπουν ένα κουβά με ένα υγρό και κατεβάζουν ο καθένας από μισό.
Το βράδυ παίρνει τηλέφωνο ο Γιωρίκας τον Κωστίκα.
- "Βρε Κωστίκα, ξέρεις τι ήταν αυτό που ήπιαμε το μεσημέρι;"
- "Νερό, δεν ήταν βρε Γιωρίκα;"
- "Όχι Κωστίκα δεν ήταν νερό αλλά προωθητικό πυραύλων."
- "Ε! και τι έγινε δεν πάθαμε τίποτα."
- "Δεν πάθαμε τίποτα αλλά μην κλάσεις, γιατί εγώ τηλεφωνώ από Τόκιο!"

Ένας παπάς αποφασίζει, οτι μια επίδειξη θα έδινε άλλη βαρύτητα στο κυριακάτικο κήρυγμα, γι αυτό έβαλε 4 σκουλήκια σε 4 μπουκάλια.

-Το πρώτο σκουλήκι σε μπουκάλι που περιείχε οινόπνευμα
-Το δεύτερο σκουλήκι σε μπουκάλι που περιείχε καπνό
-Το τρίτο σκουλήκι σε μπουκάλι που περιείχε σπέρμα
-και το τέταρτο σκουλήκι σε μπουκάλι που περιείχε καθαρό νερό.

Στο τέλος του κηρύγματός του ο παπάς δίνει τα αποτελέσμα της διαδικασίας αυτής:

- το σκουλήκι που τοποθετήθηκε στο μπουκάλι του αλκοόλ, πέθανε
- το σκουλήκι που τοποθετήθηκε στο μπουκάλι του καπνού, πέθανε
- το σκουλήκι που τοποθετήθηκε στο μπουκάλι με το σπέρμα, πέθανε
- αυτό μόνο που τοποθετήθηκε μέσα στο καθαρό νερό έζησε.

Ο παπάς απευθυνόμενος στο εκκλησίασμα ρώτησε: "Ποιό είναι λοιπόν το ηθικό δίδαγμα, από αυτήν την παραβολή;"

Και μια γριούλα από το βάθος της εκκλησίας αναφωνεί:

"ΌΣΟ ΠΙΝΟΥΜΕ, ΚΑΠΝΙΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΠΗΔΙΟΜΑΣΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΠΙΑΣΟΥΜΕ ΣΚΟΥΛΗΚΙΑ"

Ένας μπαμπάς κι ο γιος του περνάνε με το αυτοκίνητο μέσα από μια
γειτονιά με εκδιδόμενες. Ο γιος με έκπληξη ρωτάει:
- "Τι κάνουν μπαμπά αυτές οι κυρίες στην άκρη του δρόμου;"
Ο μπαμπάς, κάπως ταραγμένος, απαντά:
- "Πουλούν λίγη ευτυχία, παιδί μου..."
Όταν επιστρέφουν σπίτι, ο μικρός σπάει τον κουμπαρά του, βγάζει 20
ευρώ και γυρνάει στη γειτονιά. Πλησιάζει μια που κάνει πεζοδρόμιο,
της δίνει τα λεφτά και της λέει:
- "Θέλω να αγοράσω λίγη ευτυχία!"
Έκπληκτη η γυναίκα παίρνει τον μπόμπιρα μαζί της, τον ανεβάζει στο
δωμάτιο και του ετοιμάζει τρεις φέτες ψωμί με μερέντα!
Γυρνάει ενθουσιασμένος ο μικρός στο σπίτι:
- "Μπαμπά, πήγα κι αγόρασα λίγη ευτυχία..."
Ταραγμένος ο πατέρας τον ρωτάει τι έγινε ακριβώς...
Κι ο μικρός:
- "Τις πρώτες 2 τις κατάφερα μια χαρά, αλλά στην 3η ήμουν τόσο
χορτασμένος, που μόνο την έγλειψα!"

πατέρας ακούει κρυφά το μικρό γιο να προσεύχεται:
- Θεέ μου φύλαγε τον μπαμπά μου, την μαμά μου, τη γιαγιά μου και δώσε χαιρετίσματα στον παππού μου.
Παραξενεύτηκε λίγο, αλλά δεν έδωσε σημασία. Την άλλη μέρα ο παππούς πέθανε. Μετά από λίγο καιρό πάλι τα ίδια ο μικρός:
- Θεέ μου φύλαγε τον μπαμπά μου, την μαμά μου, και δώσε χαιρετίσματα στην γιαγιά μου.
Την άλλη μέρα η γιαγιά πέθανε. Ο πατέρας παραξενεύτηκε για τα καλά. Μετά από λίγο καιρό πάλι τα ίδια ο μικρός:
- Θεέ μου φύλαγε την μαμά μου και δώσε χαιρετίσματα τον μπαμπά μου.
Τρελάθηκε ο πατέρας, ξύπνησε νωρίς, για να μην πέσει σε κυκλοφορία μεγάλη, πήγε δουλειά και γύρισε στο σπίτι μετά τα μεσάνυκτα. Ήταν ακόμα ζωντανός.
- Συγνώμη αγάπη μου, είπε, αλλά ήταν μια δύσκολη μέρα στο γραφείο σήμερα.
- Εσύ είχες δύσκολη μέρα; ρωτάει η σύζυγος. Εγώ τι να πω, που πέθανε ο ταχυδρόμος μπροστά στην πόρτα του σπιτιού μας, το πρωί;

Κάποιος υπέφερε από φοβερούς πονοκεφάλους... Σε όσους γιατρούς κι αν πήγε, κανείς δεν μπόρεσε να βρει την αιτία ή να τους σταματήσει. Αυτό συνέβαινε για χρόνια, η κατάσταση με τους πονοκεφάλους είχε καταντήσει αφόρητη... Κάποια μέρα βρέθηκε ένας γιατρός που ίσως μπορούσε να βοηθήσει...
- Υπάρχουν καλά και κακά νέα, λέει ο γιατρός...
Τα καλά νέα είναι ότι σίγουρα μπορώ να σταματήσω τους πονοκεφάλους... Τα κακά νέα είναι ότι για να γίνει αυτό, πρέπει να σου κόψω τα γεννητικά όργανα...
Μεσ' την θλίψη φεύγει ο καημένος, αλλά μην έχοντας άλλη επιλογή, μια και η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο, πάει κατ' ευθείαν στο νοσοκομείο για την εγχείρηση... Μετά από μερικές μέρες, βγαίνοντας από το νοσοκομείο, ένοιωθε ότι 'κάτι' του έλειπε, άλλα οπωσδήποτε οι πονοκέφαλοι είχαν υποχωρήσει τελείως... Ένοιωθε άλλος άνθρωπος που έπρεπε να κάνει μία καινούργια αρχή και μία καινούργια ζωή... Περπατώντας, περνά μπροστά από ένα κατάστημα ρούχων και σκέφτηκε ότι θα ήταν καλή ιδέα να αγοράσει ένα καινούργιο κουστούμι... Πάει στον υπεύθυνο και του λέει:
- Θα ήθελα ένα καινούργιο κουστούμι...
- Ωραία, λέει ο υπεύθυνος 'κόβοντας τον' με τα μάτια. Ας δοκιμάσουμε το 46 νούμερο.
- Που το ξέρετε απαντά ο ανθρωπάκος;
- Αυτή είναι η δουλειά μου κύριε απαντά ο καταστηματάρχης...
Το κουστούμι ταίριαζε απόλυτα...
- Τι θα λέγατε και γι; ένα πουκάμισο;
- Καμιά αντίρρηση απαντά ο ανθρωπάκος
- Πρέπει να φοράτε νούμερο Lαrge, κολάρο 30 πόντοι...
- Που το ξέρετε απαντά ο ανθρωπάκος;
- Αυτή είναι η δουλειά μου κύριε απαντά ο καταστηματάρχης...
Το πουκάμισο ταίριαζε απόλυτα...
- Τι θα λέγατε και για ένα ζευγάρι παπούτσια ?
- Καμιά αντίρρηση απαντά ο ανθρωπάκος
- Πρέπει να φοράτε νούμερο 41,5..
- Που το ξέρετε απαντά ο ανθρωπάκος;
- Αυτή είναι η δουλειά μου κύριε απαντά ο καταστηματάρχης...
Τα παπούτσια ταίριαζαν απόλυτα...
- Τι θα λέγατε και για εσώρουχα;
- Καμιά αντίρρηση απαντά ο ανθρωπάκος
- Πρέπει να φοράτε νούμερο 32...
- Όχί, λέει αυτός φορώ 30 από τότε που ήμουν 12 χρόνων...
- Ο καταστηματάρχης τον κοιτά σκεφτικός και του λέει:
- Αποκλείεται να φοράτε 30 νούμερο... Αυτό θα σας έσφιγγε τα γεννητικά όργανα με αποτέλεσμα να υποφέρατε από χρόνιους πονοκεφάλους...!

Η μικρή στην θάλασσα βλέπει ένα αγοράκι γυμνό και ρωτάει.
- Τι είναι αυτό μαμά;
- Πουλάκι.
- Γιατί δεν έχω και εγώ;
- Γιατί είσαι κοριτσάκι.
- Όταν μεγαλώσω θα έχω και εγώ ένα τέτοιο;
- Αν είσαι καλό κορίτσι, όταν μεγαλώσεις θα έχεις ένα.
- Και αν δεν είμαι καλό κορίτσι;.
- Ε τότε θα έχεις πολλά!

Tί λέει μια γυναίκα και τί ακούει ο άντρας...

Τί λέει μια γυναίκα:
"Το σπίτι είναι χάλια Γιώργο.
Πρέπει να το καθαρίσουμε μαζί.
Έλεος, όλα τα πράγματά σου είναι στο πάτωμα.
Μην παραπονιέσαι αύριο αν μείνεις χωρίς ρούχα.
Θα πρέπει να βάλω πλυντήριο τώρα!"

Τί ακούει ο άντρας:
Μπλα, μπλα, μπλά, μπλα ΓΙΩΡΓΟ
Μπλα, μπλα, μπλα, μπλα ΜΑΖΙ
Μπλα, μπλα, μπλά, μπλα ΣΤΟ ΠΑΤΩΜΑ
Μπλα, μπλα, μπλά, μπλα ΧΩΡΙΣ ΡΟΥΧΑ
Μπλα, μπλα, μπλά, μπλα ΤΩΡΑ

http://www.metrosport.gr/?p=8868

Περιμένοντας να πάρω τον καφέ μου, έξω από την αίθουσα “Τζον Κασσαβέτης” στην Αποθήκη 1 του Λιμανιού ξεφύλλιζα το “Μ”. “The guy is as cool as fuck!”, άκουσα την φωνή πίσω μου και ο δείκτης του δεξιού χεριού στον οποίο αυτή ανήκε έδειξε την φωτογραφία του Πάμπλο Γκαρσία.
Ο τύπος ήταν συνεργάτης του Αμερικανού Darren Aronofsky, σκηνοθέτη του “Ο παλαιστής” με τον Mikckey Rourke (μη τυχόν και δεν το δείτε όταν προβληθεί στις αίθουσες!). Ο Dave (το όνομά του) μου είπε ότι είδε την “wild scene” (έτσι την χαρακτήρισε, άγρια σκηνή), του Ουρουγουανού με τον Ντιόγκο, κάνοντας ζάπινγκ στην τηλεόραση του ξενοδοχείο του. “Θα ήταν ο ιδανικός τύπος, για τη νέα ταινία που ετοιμάζει ο Darren. Μία ιστορία με Λάτιν κατάδικους στις φυλακές της Αλαμπάμα”.
Να με πάρει ο διάολος, την προηγούμενη μέρα είχα σκεφτεί (φέρνοντας την εικόνα του Πάμπλο στην παντομίμα με τις χειροπέδες), ότι θα ήταν “κάτσε καλά” ως σύντροφος του Μάικλ Σκόφιλντ (Γουέντγουορθ Μίλερ, αδυναμία αρκετών κοριτσιών του Κ.Ο.Η.Β.), στον τέταρτο κύκλο του PRISON BREAK. Η σημερινή φωτογραφία της στήλης, σας δίνει μία ιδέα για του λόγου το αληθές.
Υ.Γ.: Μου είπε ακόμη ο Dave, ότι πάνω στο ζάπινγκ τα ξημερώματα της Κυριακής, είδε ένα πρόγραμμα με κάτι “παράξενους τύπους”, ο παρουσιαστής του οποίου ήταν ίδιος ο θείος Φέστερ από το “Οικογένεια Άνταμς”! Αν και δεν γνωρίζω τον τύπο, εξήγησα στον Αμερικάνο φίλο μου, ότι τέτοιες ώρες στην τηλεόραση μας, ευδοκιμούν διάφορα περίεργα φρούτα.

το γράμμα ενός χωρισμένου

Αγαπημένη μου Ελένη,

Ξέρω πως ο σύμβουλος γάμου είπε να μην επικοινωνήσουμε μέχρι να ηρεμήσουν τα πράγματα ανάμεσά μας, αλλά δυστυχώς δεν μπορούσα να περιμένω άλλο. Τη μέρα που έφυγες, ορκίστηκα να μην σου ξαναμιλήσω ποτέ, μα αυτά ήταν απλώς τα λόγια του μικρού, πληγωμένου παιδιού μέσα μου. Ωστόσο, σίγουρα δεν ήθελα να έρθω πρώτος σε επαφή μαζί σου. Στις φαντασιώσεις μου, εσύ ήσουν αυτή που σερνόταν πίσω σε μένα. Μάλλον αυτό χρειαζόταν η περηφάνια μου. Τώρα, όμως, βλέπω πως αυτή η περηφάνια μου κόστισε πολλά. Βαρέθηκα να προσποιούμαι πως δεν μου λείπεις. Δεν με πειράζει να ρίξω τα μούτρα μου, δεν με νοιάζει ποιος θα κάνει το πρώτο βήμα, αρκεί να συμβεί. Ίσως ήρθε η ώρα να αφήσουμε τις καρδιές μας να μιλήσουν όσο και ο πόνος μας. Και να τι μου λέει η καρδιά μου: «Δεν υπάρχει καμιά σαν εσένα, Ελένη. Σε γυρεύω στα μάτια και τα στήθη κάθε γυναίκας που βλέπω, αλλά καμιά δεν είναι εσύ. Ούτε κατά διάνοια.» Πριν δυο βδομάδες, γνώρισα μια κοπέλα στο κέντρο και την έφερα σπίτι. Δεν το λέω για να σε πληγώσω, απλώς για να δείξω το απύθμενο βάθος της απελπισίας μου. Ήταν νέα, ίσως 19 χρονών, με ένα από εκείνα τα τέλεια κορμιά που μόνο η νιότη, και ίσως χρόνια προπόνησης στο πατινάζ, μπορούν να χαρίσουν. Μιλάω για το τέλειο κορμί. Βυζιά απίστευτα και ένας κώλος που δεν το έβαζε κάτω με τίποτα. Το όνειρο του κάθε άντρα, ε? Ενώ καθόμουν στον καναπέ και μου 'παιρνε πίπα αυτή η μουνάρα, σκέφτηκα: «Κοίτα τι πράγματα θεωρούμε σημαντικά στη ζωή. Είναι όλα τόσο επιφανειακά. Τι σημαίνει αλήθεια ένα τέλειο σώμα? Την κάνει, μήπως, καλύτερη στο κρεβάτι?» Σ' αυτήν την περίπτωση ναι, βέβαια, αλλά καταλαβαίνεις τι εννοώ. «Την κάνει καλύτερο άνθρωπο? Έχει καλύτερη καρδιά από την μετρίως ελκυστική Ελένη μου? Πολύ αμφιβάλλω.» Και δεν το είχα σκεφτεί ποτέ αυτό. Δεν ξέρω τι να πω, ίσως είναι που μεγαλώνω λίγο. Αργότερα, αφού την είχα φιλοδωρήσει με μισό λίτρο σπέρμα, έπιασα πάλι τον εαυτό μου να σκέφτεται: «Γιατί νιώθω τόσο στραγγισμένος και άδειος?» Δεν ήταν η τέλεια τεχνική της, ούτε η πρόστυχη, ξεδιάντροπη πείνα της, μα κάτι άλλο. Ήταν ένα επίμονο αίσθημα απώλειας. Γιατί ένιωθα τόσο ατελής? Και τότε μου ήρθε: Δεν ήταν το ίδιο γιατί δεν ήσουν εκεί για να βλέπεις. Καταλαβαίνεις? Τίποτα δεν είναι ίδιο χωρίς εσένα. Θεέ μου, Ελένη, τρελαίνομαι χωρίς εσένα. Και, ό,τι και αν κάνω, απλώς μου θυμίζει εσένα. Θυμάσαι την Γιώτα, την ανύπαντρη μητέρα που γνωρίσαμε στο μπαρ του Χόλιντεϊ Ινν πέρυσι? Ε, πέρασε την περασμένη βδομάδα από δω με ένα ταψί λαζάνια. Φαντάστηκε, λέει, πως δεν τρώω καλά χωρίς γυναίκα στο σπίτι. Δεν κατάλαβα τι εννοούσε εκείνη τη στιγμή, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Τέλος πάντων, πίνουμε λίγο κρασί και, λίγο αργότερα, την πηδάω στην παλιά μας κρεβατοκάμαρα. Και η καριόλα είναι αχόρταγη στο κρεβάτι. Μου τα δίνει όλα, σαν μια αληθινή γυναίκα που δεν έχει ζήτημα με το βάρος της ή την καριέρα της, ή με το αν μας ακούνε τα παιδιά. Και τότε εκείνη βλέπει τον καθρέφτη πάνω στην παλιά τουαλέτα της μητέρας σου. Τον ακουμπάει στο πάτωμα, και πηδιόμαστε από πάνω του, για να κοιταζόμαστε. Κι αυτό με γεμίζει καύλα, αλλά και θλίψη, γιατί λέω: «Γιατί δεν έβαλε ποτέ η Ελένη τον καθρέφτη στο πάτωμα? Τόσα χρόνια, ποτέ δεν τον χρησιμοποιήσαμε στο ερωτικό μας παιχνίδι.» Το Σάββατο, πέρασε και η αδερφή σου για να μου φέρει την δικαστική εντολή περιοριστικών μέτρων. Βέβαια, η Βίκι είναι ακόμη παιδί, μα σκέφτεται πολύ ώριμα, και με βοήθησε πολύ σ' αυτή τη δύσκολη στιγμή. Με συμβούλεψε πολύ για σένα, και για τις γυναίκες γενικά. Προσπαθεί να μας τα ξαναφτιάξει. Ελένη, αλήθεια προσπαθεί. Πίνουμε λοιπόν σφηνάκια κάνοντας ένα ζεστό αφρόλουτρο, και μιλάμε για καλύτερες μέρες. Κοιτάζω αυτή την κοπέλα με το ίδιο DNA με σένα και το μόνο που σκέφτομαι είναι πόσο μοιάζει με σένα όταν και εσύ ήσουν 19. Και αυτό με κάνει να κλάψω, σχεδόν. Και τότε μας προκύπτει η Βίκι να γουστάρει το γαμήσι από τον κώλο, και αυτό με κάνει να σκεφτώ πόσες φορές σε πίεσα να το δοκιμάσεις, και πόσο αυτό ενίσχυσε την αποξένωσή μας. Βλέπεις όμως ότι ακόμη και τότε, τη στιγμή που σπρώχνω μέσα στο σφιχτό ροδελάκι της αδερφούλας σου, το μόνο που κάνω είναι να σε σκέφτομαι? Είναι αλήθεια, Κόνι.Και αν ψάξεις στην καρδιά σου, θα δεις πως και εσύ το ξέρεις. Δεν νομίζεις πως μπορούμε να τα ξαναβρούμε? Να σβήσουμε όλες μας τις διαφορές και να αρχίσουμε από την αρχή? Εγώ νομίζω πως ναι. Αν νιώθεις το ίδιο, σε παρακαλώ, σε θερμοπαρακαλώ, να μου το πεις. Ειδάλλως, μπορείς να μου πεις πού είναι το γαμημένο τηλεχειριστήριο της τηλεόρασης?

Με αγάπη,

Γρηγόρης

mi8rio έγραψε:το γράμμα ενός χωρισμένου

Αγαπημένη μου Ελένη,

Ξέρω πως ο σύμβουλος γάμου είπε να μην επικοινωνήσουμε μέχρι να ηρεμήσουν τα πράγματα ανάμεσά μας, αλλά δυστυχώς δεν μπορούσα να περιμένω άλλο. Τη μέρα που έφυγες, ορκίστηκα να μην σου ξαναμιλήσω ποτέ, μα αυτά ήταν απλώς τα λόγια του μικρού, πληγωμένου παιδιού μέσα μου. Ωστόσο, σίγουρα δεν ήθελα να έρθω πρώτος σε επαφή μαζί σου. Στις φαντασιώσεις μου, εσύ ήσουν αυτή που σερνόταν πίσω σε μένα. Μάλλον αυτό χρειαζόταν η περηφάνια μου. Τώρα, όμως, βλέπω πως αυτή η περηφάνια μου κόστισε πολλά. Βαρέθηκα να προσποιούμαι πως δεν μου λείπεις. Δεν με πειράζει να ρίξω τα μούτρα μου, δεν με νοιάζει ποιος θα κάνει το πρώτο βήμα, αρκεί να συμβεί. Ίσως ήρθε η ώρα να αφήσουμε τις καρδιές μας να μιλήσουν όσο και ο πόνος μας. Και να τι μου λέει η καρδιά μου: «Δεν υπάρχει καμιά σαν εσένα, Ελένη. Σε γυρεύω στα μάτια και τα στήθη κάθε γυναίκας που βλέπω, αλλά καμιά δεν είναι εσύ. Ούτε κατά διάνοια.» Πριν δυο βδομάδες, γνώρισα μια κοπέλα στο κέντρο και την έφερα σπίτι. Δεν το λέω για να σε πληγώσω, απλώς για να δείξω το απύθμενο βάθος της απελπισίας μου. Ήταν νέα, ίσως 19 χρονών, με ένα από εκείνα τα τέλεια κορμιά που μόνο η νιότη, και ίσως χρόνια προπόνησης στο πατινάζ, μπορούν να χαρίσουν. Μιλάω για το τέλειο κορμί. Βυζιά απίστευτα και ένας κώλος που δεν το έβαζε κάτω με τίποτα. Το όνειρο του κάθε άντρα, ε? Ενώ καθόμουν στον καναπέ και μου 'παιρνε πίπα αυτή η μουνάρα, σκέφτηκα: «Κοίτα τι πράγματα θεωρούμε σημαντικά στη ζωή. Είναι όλα τόσο επιφανειακά. Τι σημαίνει αλήθεια ένα τέλειο σώμα? Την κάνει, μήπως, καλύτερη στο κρεβάτι?» Σ' αυτήν την περίπτωση ναι, βέβαια, αλλά καταλαβαίνεις τι εννοώ. «Την κάνει καλύτερο άνθρωπο? Έχει καλύτερη καρδιά από την μετρίως ελκυστική Ελένη μου? Πολύ αμφιβάλλω.» Και δεν το είχα σκεφτεί ποτέ αυτό. Δεν ξέρω τι να πω, ίσως είναι που μεγαλώνω λίγο. Αργότερα, αφού την είχα φιλοδωρήσει με μισό λίτρο σπέρμα, έπιασα πάλι τον εαυτό μου να σκέφτεται: «Γιατί νιώθω τόσο στραγγισμένος και άδειος?» Δεν ήταν η τέλεια τεχνική της, ούτε η πρόστυχη, ξεδιάντροπη πείνα της, μα κάτι άλλο. Ήταν ένα επίμονο αίσθημα απώλειας. Γιατί ένιωθα τόσο ατελής? Και τότε μου ήρθε: Δεν ήταν το ίδιο γιατί δεν ήσουν εκεί για να βλέπεις. Καταλαβαίνεις? Τίποτα δεν είναι ίδιο χωρίς εσένα. Θεέ μου, Ελένη, τρελαίνομαι χωρίς εσένα. Και, ό,τι και αν κάνω, απλώς μου θυμίζει εσένα. Θυμάσαι την Γιώτα, την ανύπαντρη μητέρα που γνωρίσαμε στο μπαρ του Χόλιντεϊ Ινν πέρυσι? Ε, πέρασε την περασμένη βδομάδα από δω με ένα ταψί λαζάνια. Φαντάστηκε, λέει, πως δεν τρώω καλά χωρίς γυναίκα στο σπίτι. Δεν κατάλαβα τι εννοούσε εκείνη τη στιγμή, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Τέλος πάντων, πίνουμε λίγο κρασί και, λίγο αργότερα, την πηδάω στην παλιά μας κρεβατοκάμαρα. Και η καριόλα είναι αχόρταγη στο κρεβάτι. Μου τα δίνει όλα, σαν μια αληθινή γυναίκα που δεν έχει ζήτημα με το βάρος της ή την καριέρα της, ή με το αν μας ακούνε τα παιδιά. Και τότε εκείνη βλέπει τον καθρέφτη πάνω στην παλιά τουαλέτα της μητέρας σου. Τον ακουμπάει στο πάτωμα, και πηδιόμαστε από πάνω του, για να κοιταζόμαστε. Κι αυτό με γεμίζει καύλα, αλλά και θλίψη, γιατί λέω: «Γιατί δεν έβαλε ποτέ η Ελένη τον καθρέφτη στο πάτωμα? Τόσα χρόνια, ποτέ δεν τον χρησιμοποιήσαμε στο ερωτικό μας παιχνίδι.» Το Σάββατο, πέρασε και η αδερφή σου για να μου φέρει την δικαστική εντολή περιοριστικών μέτρων. Βέβαια, η Βίκι είναι ακόμη παιδί, μα σκέφτεται πολύ ώριμα, και με βοήθησε πολύ σ' αυτή τη δύσκολη στιγμή. Με συμβούλεψε πολύ για σένα, και για τις γυναίκες γενικά. Προσπαθεί να μας τα ξαναφτιάξει. Ελένη, αλήθεια προσπαθεί. Πίνουμε λοιπόν σφηνάκια κάνοντας ένα ζεστό αφρόλουτρο, και μιλάμε για καλύτερες μέρες. Κοιτάζω αυτή την κοπέλα με το ίδιο DNA με σένα και το μόνο που σκέφτομαι είναι πόσο μοιάζει με σένα όταν και εσύ ήσουν 19. Και αυτό με κάνει να κλάψω, σχεδόν. Και τότε μας προκύπτει η Βίκι να γουστάρει το γαμήσι από τον κώλο, και αυτό με κάνει να σκεφτώ πόσες φορές σε πίεσα να το δοκιμάσεις, και πόσο αυτό ενίσχυσε την αποξένωσή μας. Βλέπεις όμως ότι ακόμη και τότε, τη στιγμή που σπρώχνω μέσα στο σφιχτό ροδελάκι της αδερφούλας σου, το μόνο που κάνω είναι να σε σκέφτομαι? Είναι αλήθεια, Κόνι.Και αν ψάξεις στην καρδιά σου, θα δεις πως και εσύ το ξέρεις. Δεν νομίζεις πως μπορούμε να τα ξαναβρούμε? Να σβήσουμε όλες μας τις διαφορές και να αρχίσουμε από την αρχή? Εγώ νομίζω πως ναι. Αν νιώθεις το ίδιο, σε παρακαλώ, σε θερμοπαρακαλώ, να μου το πεις. Ειδάλλως, μπορείς να μου πεις πού είναι το γαμημένο τηλεχειριστήριο της τηλεόρασης?

Με αγάπη,

Γρηγόρης

Κουραστηκα λιγο αλλα ειναι ωραιο...

Ανέκδοτο με Αρειανούς

Ένας παπάς αποφασίζει, οτι μια επίδειξη θα έδινε άλλη βαρύτητα στο
κυριακάτικο κήρυγμα, γι αυτό έβαλε 4 σκουλήκια σε 4 μπουκάλια.

-Το πρώτο σκουλήκι σε μπουκάλι που περιείχε οινόπνευμα
-Το δεύτερο σκουλήκι σε μπουκάλι που περιείχε καπνό
-Το τρίτο σκουλήκι σε μπουκάλι που περιείχε σπέρμα
-και το τέταρτο σκουλήκι σε μπουκάλι που περιείχε καθαρό νερό.

Στο τέλος του κηρύγματός του ο παπάς δίνει τα αποτελέσμα της διαδικασίας
αυτής:

- το σκουλήκι που τοποθετήθηκε στο μπουκάλι του αλκοόλ, πέθανε
- το σκουλήκι που τοποθετήθηκε στο μπουκάλι του καπνού, πέθανε
- το σκουλήκι που τοποθετήθηκε στο μπουκάλι με το σπέρμα, πέθανε
- αυτό μόνο που τοποθετήθηκε μέσα στο καθαρό νερό έζησε.

Ο παπάς απευθυνόμενος στο εκκλησίασμα ρώτησε: "Ποιό είναι λοιπόν το ηθικό
δίδαγμα, από αυτήν την παραβολή;"

Και μια γριούλα από το βάθος της εκκλησίας αναφωνεί:

"ΌΣΟ ΠΙΝΟΥΜΕ, ΚΑΠΝΙΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΠΗΔΙΟΜΑΣΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΠΙΑΣΟΥΜΕ ΣΚΟΥΛΗΚΙΑ!!!!"

Μάνα και πατέρα, Είναι τώρα ένα εξάμηνο που έφυγα στη Σάμο για να σπουδάσω και σας ζητώ συγγνώμη που καθυστέρησα τόσο να επικοινωνήσω μαζί σας. Θα σας ενημερώσω τώρα, μόνο που πριν σας παρακαλώ καθίστε κάπου. Λοιπόν, είμαι αρκετά καλύτερα τώρα. Το βαρύ κρανιακό κάταγμα και η αμνησία που έπαθα όταν έπεσα από την ταράτσα του σπιτιού μου όταν έπιασε φωτιά το κτίριο, αμέσως με το που έφτασα, έχουν σχεδόν περάσει. Πέρασα ένα μήνα στο νοσοκομείο, μπορώ να δω σχεδόν καλά και κάνω μόλις δύο μικροεπεμβάσεις την ημέρα. Ευτυχώς, την ώρα του ατυχήματος με είδε ένας από το γειτονικό κτίριο που ειδοποίησε την πυροσβεστική και το νοσοκομείο. Με επισκέφτηκε και στο νοσοκομείο και εφόσον δεν είχα που να μείνω μετά τη φωτιά, προσφέρθηκε να με φιλοξενήσει σπίτι του. Είναι ένα ισόγειο μικρό αλλά χαριτωμένο μέρος. Είναι πολύ καλό αγόρι και ερωτευτήκαμε αμέσως κεραυνοβόλα. Έκανα αλλαγή γεννητικών οργάνων και σχεδιάζουμε να παντρευτούμε πριν αρχίσει να φαίνεται η εγκυμοσύνη μου. Ναι, αγαπητοί μου γονείς, είμαι έγκυος. Ξέρω πόσο ανυπομονείτε να αποκτήσετε ένα εγγονάκι και ξέρω πως θα καλοδεχτείτε το παιδί και θα του δώσετε την ίδια αγάπη όπως με μένα όταν ήμουν παιδί. Ο λόγος που καθυστερούμε το γάμο είναι που το αγόρι μου έχει μια μικρή μόλυνση στο αίμα και καθυστερούν τα αποτελέσματα από το τεστ για AIDS που έχει κάνει. Προσπαθώ κι εγώ να καταπολεμήσω τη σύφιλη που έχω με καθημερινές ενέσεις. Ξέρω ότι θα τον καλοδεχτείτε στην οικογένεια μας με ανοιχτές αγκάλες. Είναι ευγενικός και αν και δεν είναι πολύ μορφωμένος και φιλόδοξος. Παρόλο που δεν έχει το ίδιο χρώμα με μας, ούτε την ίδια θρησκεία, είμαι σίγουρος ότι η ανωτερότητά σας και η ηθική σας καλλιέργεια δε θα σας κάνει να μη δεχτείτε που το χρώμα του δέρματός του είναι λιγάκι πιο σκούρο. Είμαι σίγουρος ότι θα τον αγαπήσετε όσο εγώ. Η οικογένεια του είναι πολύ πλούσια. 'Όπως έμαθα ο πατέρας του είναι ένας πολύ σημαντικός λαθρέμπορος όπλων στο χωριό της Αφρικής απ' όπου προέρχεται. Τώρα που σας είπα τα νέα, πρέπει να σας ομολογήσω ότι δεν έπιασε ποτέ φωτιά το σπίτι μου, δεν έπεσα από καμία ταράτσα, δεν έπαθα ποτέ κρανιακό κάταγμα και αμνησία, δεν έκανα αλλαγή γεννητικών οργάνων, δεν είμαι τραβεστί, δεν τα έχω με κανένα μαύρο, δεν πρόκειται να παντρευτώ, δεν είμαι έγκυος και δεν έχω σύφιλη. Παρ' όλα αυτά, πέρασα μόνο ένα μάθημα στην εξεταστική και θα ήθελα να το δείτε αυτό από τη σωστή οπτική γωνία και να του δώσετε την δέουσα σημασία. Ο γιος σας.

ΧΑΑΑΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ

'Ελιωσααααααααααααααα

ΠΑΙΔΙΑ ΕΝΑ ΑΝΕΚΔΟΤΟ

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΣ

XAXAXAXAXAXAXAXAXA

Το παντρεμένο ζευγάρι ταξιδεύει στην εθνική οδό με 80 χμ./ώρα. Καθώς οδηγεί ο σύζυγος, γυρίζει η σύζυγος και του λέει:
- "Γλυκέ μου είμαστε παντρεμένοι 10 χρόνια και θέλω διαζύγιο."
Ο σύζυγος δε λέει τίποτα και αυξάνει την ταχύτητα του αυτοκινήτου σε 100 χμ./ώρα. Αυτή συνεχίζει λέγοντας:
- "Δε θέλω να αρνηθείς, γιατί τα έχω με τον καλύτερο σου φίλο, και είναι πολύ καλύτερος εραστής από εσένα."
Ο σύζυγος παραμένει αμίλητος αλλά αυξάνει την ταχύτητα σε 120 χμ./ώρα.
- "Θέλω το σπίτι", συνεχίζει αυτή. Και η ταχύτητα αυξάνει στα 140 χμ./ώρα.
- "Θέλω τα παιδιά, όλες τις πιστωτικές κάρτες και τους κοινούς τραπεζικούς λογαρισμούς μας." Η ταχύτητα του αυτοκινήτου έχει φτάσει στα 200 χμ./ώρα...
- "Εσύ τι θα κρατήσεις;" και ο σύζυγος κατευθυνόμενος πλέον με ταχύτητα 220 χμ./ώρα, στα ακρόμπαρα του δρόμου, της απαντά:
- "Έχω ό,τι ακριβώς χρειάζομαι. Τον αερόσακο!!!"

Ανέκδοτα

Τελευταία Νέα