Μαγικό στο Καραϊσκάκης έγινε.
Μαγικό στη Φιλαδέλφεια έγινε.
Μένει ένα στη Λεωφόρο για να ολοκληρωθεί η τριλογία του μεγαλύτερου αρτίστα που γέννησε το ελληνικό ποδόσφαιρο στη σύγχρονη εποχή του.
Υγ. Βρε μπαγάσα, μια σταγόνα νοοτροπίας killer αν είχες, θα σουταρες κατευθείαν μετά το στρώσιμο του Γιακουμακη και θα χαρίζες ένα από τα πιο αχορταγα γκολ στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Όμως η αγάπη σου για το παιχνίδι (και όχι άθλημα) που λέγεται ποδόσφαιρο και η αγάπη σου για τη μαγεία της στιγμής, σου έβγαλε την επιθυμία να τον ξεφτιλισεις για δεύτερη φορά. Ένα χιλιοστό ήσουν μακριά από το να το καταφέρεις. Γιατί όντως θα τον ξεφτιλιζες.
Υγ2. Δεν ξέρω αν και πότε θα πάρει μεταγραφή. Δεν ξέρω πόσα ακομα θα προσφέρει στην ομάδα. Δεν ξέρω αν εκτός από πάμπολλες μαγικές στιγμές μετατροπεί σε απαύγασμα ουσίας και κυνικοτητας.
Δε με νοιάζει τίποτα από αυτά.
Παρότι ήμουν ο πρώτος στο φόρουμ που του άσκησα κριτική για τις επιλογές στον τρόπο παιχνιδιού τη χρονιάτου πρωταθλήματος και πιο συγκεκριμένα την περίοδο μετά το 2-1 στο Χαριλάου, εδώ και αρκετούς μήνες δε σχολιάζω τίποτε από όσα κάνει πέρα από το θαυμασμό μου.
Ο λόγος που συμβαίνει αυτό οφείλεται σε 2 γεγονότα που συνέβησαν μπροστά στα μάτια μου εδώ στην Αθήνα.
Το πρώτο, βγαίνοντας από μεγάλο και πολυσύχναστο σουπερμάρκετ βλέπω να μπαίνει ένας πιτσιρικάς με ΠΑΟΚτσηδικη φανέλα Κωνσταντέλια.
Σοκαριστικα. Όσοι ξέρουν από Αθήνα με νιώθουν.
Το σοκ ομως του πρώτου γεγονοτος ξεπεράστηκε γρήγορα και μετατράπηκε σε καθηλωση μετά το δεύτερο γεγονός.
Έχω πάει στην πλατεία της γειτονιάς το γιο μου για να παίξει μπαλίτσα με τα φιλαράκια του. Κάποια στιγμή ένας πιτσιρίκος κάνει μια τρίπλα που φάνηκε μαγική στα μάτια των παιδιών. Πετιούνται τρεις τέσσερις από την παρέα και συγχρονισμενα φωνάζουν,
'Τι κάνει ο Κωνσταντέλιας ρε!!!'
Σε μια εποχή που όλα τα παιδιά έχουν μεγαλώσει και κατακλυζονται από βιντεακια Μεσσι, Ροναλντο και Νειμαρ, το να γράφεται στην αγνή ψυχή τους το όνομα Κωνσταντέλιας ως συνώνυμο μιας μαγικής στιγμής στο παιχνίδι τους, αυτό είναι κάτι που ξεπερνά στο δικό μου το μυαλό νίκες και αποτελέσματα.
Από μένα είναι ελεύθερος (όχι ότι θα με ρωτούσε κιόλας

) να κάνει ότι γουστάρει με τον τρόπο πουγουστάρει. Το να μην ακούσω το συνηθισμένο 'Ποιος είσαι ρε, ο Μεσι;' αλλά να ακούσω το όνομα Κωνσταντέλιας στα χείλη παιδιών στις πλατείες της Αθήνας, μου προκάλεσε ενα συναίσθημα που μόνο ηλεκτροεγκεφαλογραφημα μπορεί να το εντοπίσει.
Να 'ναι πάντα γερός..