Μπάλα στα χώματα ή σε χαλίκια (το Πανεπιστήμιο που παίζαμε στο χόρτο ήταν μόνο την Κυριακή που δεν δούλευε ο αγροφύλακας για), τζαμί, μπίλιες (μπας η πρώτη μπίλια, παράμπας η δεύτερη, κωλόμπας η τελευταία της σειράς κ.τ.λ.), "πεντάρες", "δεκάρες" γυάλινες και "κουρσούμια" μεταλικά, τα περιβόητα "τζιτζιλόνια" σε διάφορα χρώματα που είχαμε από μία σακκούλα με καμιά εκατοστή ο καθένας κι ανταλλάζαμε μεταξύ μας, αλλά και καρφωτό (με τα μαχαιράκια της ξυλογλυπτικής που τα καρφώναμε στο βρεγμένο χώμα, σε έναν κύκλο, κερδίζοντας κομμάτια του

), φυσοκάλαμα με χωνάκια με καρφίτσα στη μύτη τους για πιο extreme καταστάσεις (σε πόλεμο με διπλανές γειτονιές), πετροπόλεμο φυσικά κι όταν γίναμε καμιά δεκαπέντε χρόνων, το περίφημο "τζιμ", αυτό που κυνηγούσαμε (χωρισμένοι σε ζευγάρια) κάνοντας κουτσό στο ένα πόδι να ακουμπήσουμε κάποιον αντίπαλο κι αν το πετυχαίναμε έπεφτε η κλωτσιά της αρκούδας

μέχρι να τρέξει να "κρυφτεί" μέσα στην "περιοχή"...Το ίδιο γινόταν

κι αν ο "κυνηγός" πατούσε κάτω το δεύτερο πόδι του...
Απίστευτα χρόνια, απίστευτες καταστάσεις, τρομερή σκληραγώγηση και που; Στο κέντρο της Θεσσαλονίκης ρε φίλε, όχι σε κανένα χωριό που οι εξοχές ήταν πολυπληθείς...Που να πάθεις μετά θλάση σε αγώνα, ό,τι κλωτσιά κι όπου κι αν την έτρωγες...Σιδερένιοι γίναμε από παιδάκια, πριν καν ακουμπήσουμε βάρη στο γυμναστήριο!!!
Τα σημερινά "αποστειρωμένα" παιδιά που "νομίζουν" ότι ζουν, "καρφωμένα" συνέχεια πίσω από μία οθόνη (ακριβώς virtual reality δηλαδή) και δεν ξέρουν τι θα πει "δρόμος" και "γειτονιά" απλά τα λυπάμαι...Πόσο κρίμα είναι που άλλαξαν τόσο πολύ εκείνες οι παλιές, καλές εποχές

...