Διάφορα άρθρα για τον Π.Α.Ο.Κ.
Re: Διάφορα άρθρα για τον Π.Α.Ο.Κ.
Και για να πούμε και κάτι άλλο, να δώσω τα χαιρετίσμάτά μου στον Τζο τον Ισοβίτη, ο οποίος με τα κείμενά του με θυμίζει καθημερινά για ποιόν λόγο είμαι ΠΑΟΚ.
Αδερφέ, όταν έβγαζα το λαρύγγι μου στην 4 με την Μπρόντμπι (είχα να δω τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα πάνω από δύο χρόνια), κοιτούσα πού και πού και κατά την 7.
Έτσι για να σε πω και να χαρείς πως οι κάγκουρες των 90'ς κρατάμε ακόμα. Και αν είχε ακόμη πόρτα ανάμεσα στην 4α και την 4, ακόμη εκεί θα κρεμιόμουν και κουνιόμουν, όπως τότε με την Ατλέτικο: "ΠΑΟΚάρα βάλε έξι γκολ, έξι γκολ, έξι γκοοολ!!!".
Και ας μην έχουμε βρεθεί ποτέ, αδερφέ ούγκανε, είναι σαν να γνωριζόμαστε από πάντα.
Αδερφέ, όταν έβγαζα το λαρύγγι μου στην 4 με την Μπρόντμπι (είχα να δω τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα πάνω από δύο χρόνια), κοιτούσα πού και πού και κατά την 7.
Έτσι για να σε πω και να χαρείς πως οι κάγκουρες των 90'ς κρατάμε ακόμα. Και αν είχε ακόμη πόρτα ανάμεσα στην 4α και την 4, ακόμη εκεί θα κρεμιόμουν και κουνιόμουν, όπως τότε με την Ατλέτικο: "ΠΑΟΚάρα βάλε έξι γκολ, έξι γκολ, έξι γκοοολ!!!".
Και ας μην έχουμε βρεθεί ποτέ, αδερφέ ούγκανε, είναι σαν να γνωριζόμαστε από πάντα.
-
black death
- Δημοσιεύσεις: 5500
- Εγγραφή: Παρ 17 Σεπ 2010, 08:43
Re: Διάφορα άρθρα για τον Π.Α.Ο.Κ.
Για το Ρούντεφς που λέτε, διάβαζα σήμερα ότι η γυναίκα του είναι σε ...περίεργη ψυχολογική φάση γιατί πρόσφατα έχασαν παιδί που περίμεναν. Γμσέ τα κατάσταση. 
Re: Διάφορα άρθρα για τον Π.Α.Ο.Κ.
"Χτίζω”, θα πει:
Τελευταία ενημέρωση: 18/9/2015
Ο ΠΑΟΚ “χτίζει ομάδα”. Και αυτό είναι μια διαδικασία πολύ ιδιαίτερη, με μεγάλες απαιτήσεις και αργή δικαίωση. “Χτίζω ομάδα”, θα πει εμπεδώνω αγωνιστική φιλοσοφία, ομαδική και ατομική νοοτροπία, εξελίσσω τον κάθε (νεαρό) ποδοσφαιριστή ατομικά και την ομάδα ως επακόλουθο όλων.
“Χτίζω ομάδα”, θα πει επιμένω να εφαρμόσω αυτό που θέλω (πχ, το 3-5-2, τις πολλές πάσες στον άξονα αλλά και τις μακρινές διαγώνιες πάσες αλλαγής πλευράς) ΑΛΛΑ και ταυτοχρόνως δοκιμάζω και κάποιο εναλλακτικό πλάνο. Αυτό, το δεύτερο, δεν έχει παρουσιαστεί ακόμη ικανοποιητικά.
“Χτίζω ομάδα”, θα πει ΔΕΝ φορτώνω τις πλάτες του Πέλκα με παραπάνω βάρη από όσα αντέχουν, ακόμη. “Πρέπει να μάθω να παίζω Πέμπτη – Κυριακή”, παραδέχτηκε δημοσίως, σε απρόσμενα ώριμες και ποδοσφαιρικές δηλώσεις, κάνοντας ειλικρινή αυτοκριτική αλλά και διάγνωση, ο ίδιος.
“Χτίζω ομάδα”, θα πει ΔΕΝ πέφτω να κατασπαράξω τον Όλσεν που στα 25 του άφησε για πρώτη φορά πατρίδα, οικογένεια, φίλους κι άλλαξε κλίμα, γεωγραφικό παράλληλο – ζωή, επειδή χρειάζεται λίγες βδομάδες προσαρμογής παραπάνω.
“Χτίζω ομάδα”, θα πει ΔΕΝ απαιτώ από τον επίσης ευρισκόμενο σε... πολιτισμικό σοκ Σάμπο, που δεν μιλά καμιά άλλη γλώσα πλην της μητρικής του, που ήρθε ψαρωμένος και τραυματίας από την Σλοβακία, να θυμίζει τον... Κούδα.
“Χτίζω ομάδα”, θα πει δίνω χρόνο. Απλόχερα. Αδιαμαρτύρητα. Γίνομαι αρωγός. Περιβάλλω με θετική ενέργεια. Απολαμβάνω κάθε επιτυχία και δεν προσδοκώ καμία. Δοκιμάζω, κρατώ ότι μου κάνει, αλλάζω εκείνους στους οποίους ατύχησα και προχωράω. Μέχρι την δημιουργία μιας καλής ομάδας, την επιτυχία και τους τίτλους.
Φυσικά στην διαδρομή και οι... χτίζοντες επιτηρούνται. Δεν είμαστε... αόμματοι, ούτε άλαλοι. Αλλά να μην ξεχνάμε πως... αυτό θα πει “χτίζω ομάδα”.
Ο άλλος τρόπος είναι να αλώσεις την ΕΠΟ. Ποιον προτιμάτε;
Ν. Τζαντζαράς
Τελευταία ενημέρωση: 18/9/2015
Ο ΠΑΟΚ “χτίζει ομάδα”. Και αυτό είναι μια διαδικασία πολύ ιδιαίτερη, με μεγάλες απαιτήσεις και αργή δικαίωση. “Χτίζω ομάδα”, θα πει εμπεδώνω αγωνιστική φιλοσοφία, ομαδική και ατομική νοοτροπία, εξελίσσω τον κάθε (νεαρό) ποδοσφαιριστή ατομικά και την ομάδα ως επακόλουθο όλων.
“Χτίζω ομάδα”, θα πει επιμένω να εφαρμόσω αυτό που θέλω (πχ, το 3-5-2, τις πολλές πάσες στον άξονα αλλά και τις μακρινές διαγώνιες πάσες αλλαγής πλευράς) ΑΛΛΑ και ταυτοχρόνως δοκιμάζω και κάποιο εναλλακτικό πλάνο. Αυτό, το δεύτερο, δεν έχει παρουσιαστεί ακόμη ικανοποιητικά.
“Χτίζω ομάδα”, θα πει ΔΕΝ φορτώνω τις πλάτες του Πέλκα με παραπάνω βάρη από όσα αντέχουν, ακόμη. “Πρέπει να μάθω να παίζω Πέμπτη – Κυριακή”, παραδέχτηκε δημοσίως, σε απρόσμενα ώριμες και ποδοσφαιρικές δηλώσεις, κάνοντας ειλικρινή αυτοκριτική αλλά και διάγνωση, ο ίδιος.
“Χτίζω ομάδα”, θα πει ΔΕΝ πέφτω να κατασπαράξω τον Όλσεν που στα 25 του άφησε για πρώτη φορά πατρίδα, οικογένεια, φίλους κι άλλαξε κλίμα, γεωγραφικό παράλληλο – ζωή, επειδή χρειάζεται λίγες βδομάδες προσαρμογής παραπάνω.
“Χτίζω ομάδα”, θα πει ΔΕΝ απαιτώ από τον επίσης ευρισκόμενο σε... πολιτισμικό σοκ Σάμπο, που δεν μιλά καμιά άλλη γλώσα πλην της μητρικής του, που ήρθε ψαρωμένος και τραυματίας από την Σλοβακία, να θυμίζει τον... Κούδα.
“Χτίζω ομάδα”, θα πει δίνω χρόνο. Απλόχερα. Αδιαμαρτύρητα. Γίνομαι αρωγός. Περιβάλλω με θετική ενέργεια. Απολαμβάνω κάθε επιτυχία και δεν προσδοκώ καμία. Δοκιμάζω, κρατώ ότι μου κάνει, αλλάζω εκείνους στους οποίους ατύχησα και προχωράω. Μέχρι την δημιουργία μιας καλής ομάδας, την επιτυχία και τους τίτλους.
Φυσικά στην διαδρομή και οι... χτίζοντες επιτηρούνται. Δεν είμαστε... αόμματοι, ούτε άλαλοι. Αλλά να μην ξεχνάμε πως... αυτό θα πει “χτίζω ομάδα”.
Ο άλλος τρόπος είναι να αλώσεις την ΕΠΟ. Ποιον προτιμάτε;
Ν. Τζαντζαράς
Re: Διάφορα άρθρα για τον Π.Α.Ο.Κ.
This is Toumba!
Σωτήρης Μήλιος
Το κοιτούσαν με απορία. Με έκπληξη. Πιθανώς και με μία δόση υπεροψίας. Ο φωτογραφικός τα έπιασε να χασκοεγελάνε ανεβαίνοντας τα σκαλιά για να βγουν στον αγωνιστικό χώρο λίγο πριν την καθιερωμένη προπόνηση, μόλις είδαν αυτό το… This is Toumba, γραμμένο στον τοίχο. Τα παλικαράκια της Ντόρτμουντ πιθανώς και να ήταν αγέννητα όταν σε αυτό το ηφαιστειακό τοπίο… αποτεφρώθηκαν θεριά ανήμερα. Τα γελάκια θα πρέπει να κόπηκαν μαχαίρι πια. Αν η Ντόρτμουντ έχει το περίφημο και ψαρωτικό Yellow Wall (Κίτρινο τείχος) στο γήπεδο της, ο ΠΑΟΚ συσσωρεύει μέσα σε αυτόν περίεργο ενεργειακά ναό, το Πινατούμπο, το Κρακατόα και την Αίτνα μαζί. Η λάβα της «Τούμπας», μπορεί να λιώσει ακόμα και μέταλλα με το πιο υψηλό σημείο τήξης. Τώρα πια (κι αυτοί) ξέρουν.
Στα 70’s και τα 80’s δεν υπήρχαν δορυφορικές, Internet. Ταξίδευες στο άγνωστο. Είναι το γήπεδο στο οποίο ο Ντιέγκο Μαραντόνα δευτερόλεπτα μετά το τελευταίο σφύριγμα στο ματς με την Νάπολι διηγείται λαχανιασμένος στην ιταλική τηλεόραση πως δεν έχει ξαναζήσει στην ζωή του κάτι τέτοιο. Είναι το γήπεδο όπου στα 70’s προσκύνησε η Μπαρτσελόνα, η Μίλαν και η Μπάγερν. Ούτε κι αυτοί ήξεραν. Έμαθαν. Κι από τότε θυμούνται…
Ο ΠΑΟΚ το κυνηγούσε χρόνια. Μαζί του κι εσύ. Το ονειρεύεσαι. Το λιγουρεύεσαι. Το λιμπίζεσαι. Το λαχταράς. Το άξιζες. Άλλες φορές στο στέρησαν άδικα κι άλλες φορές στο έκλεψαν. Άλλες φορές το ήθελες τόσο πολύ που ενώ το είχες στα χέρια σου διπλωμένο, σιδερωμένο, έτοιμο, του έδινες μία με μία άγαρμπη κίνηση και σου έπεφτε από τα χέρια. Αυτό το βράδυ ήταν για το σεντόνι που ο ΠΑΟΚ δεν κούνησε ποτέ σε αυτό το γήπεδο. Συσσώρευε μέσα του καύλα, προσμονή, λαχτάρα και καημό ετών. Ήταν σκηνή από τα… προσεχώς. Ναι, αυτός ο ΠΑΟΚ που εμφανίστηκε στο γήπεδο ήταν ισάξιο μέγεθος του μύθου, που έχει χτίσει εδώ και δεκαετίες ο κόσμος του.
Του πήρε λίγη ώρα να αποβάλλει την σαστιμάρα και πιθανώς το δέος απέναντι σε μία ομάδα πριν πριν από δύο χρόνια έπαιξε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ. Οι Γερμανοί… νταγλαράδες του έμοιαζαν ταχύτεροι, ψηλότεροι, δυνατότεροι, περισσότεροι στο γήπεδο. Όταν οι παίκτες του ΠΑΟΚ κατάλαβαν ότι απέναντι τους έχουν ανθρώπους με σάρκα, αίμα και ανθρώπινες αδυναμίες, τους κοίταξαν στα μάτια και έφτασαν στο τέλος να τους βλέπουν αφ’ υψηλού. Μέσα σε ένα βράδυ ο οργανισμός ΠΑΟΚ ψήλωσε σαράντα πήχες. Είναι από αυτά τα βράδια που… όλους τρέλα σας πουλάμε και θα σας… απαυτώσουμε και στο τέλος.
Όταν ο Δικέφαλος σταμάτησε να σκέφτεται πως πάει να κλέψει το γλυκό από το βάζο κι έβγαλε την φοβία από το μυαλό του κατάλαβε πως οι Γερμανοί είναι τρωτοί. Με τρεις «προπονητές» στον άξονα του (Ρικάρντο Κόστα, Τζιόλης, Μπερμπάτοφ) και καθαρόαιμα στις πτέρυγες (Ροντρίγκες, Μακ), ο ΠΑΟΚ έκανε το τέλειο τακτικό ματς καμικάζι. Μικρές αποστάσεις ανασταλτικά, υπομονή, σπάσιμο των νεύρων του αντιπάλου και άμεσο ντου στις κόντρες. Σε μία από αυτές ο Ρόμπερτ Μακ που έβλεπε σαν κουμπότρυπα την εστία σε ματς με… χωριά, σούταρε σαν να ρίχνει βότσαλο στην θάλασσα. Αδυνατώ να βρω παίκτη που να ίδρωσε την ασπρόμαυρη φανέλα και να μην μεταμορφώθηκε σε θεριό ανήμερο. Ο Σάμπο με τον τρομερό διασκελισμό και τις αστείρευτες δυνάμεις έκανε το καλύτερο του ματς με την ασπρόμαυρη φανέλα. Ο Ζάιρο έπιασε κορόιδο τον Σούμποτιτς και με την ταχύτητα σπρίντερ πήγε να κάνει τον Τούντορ πρώτο μάγκα με την έμπνευση του να τον πετάξει μέσα σαν λυσσασμένο σκυλί στην μάχη. Ακόμα και ο Όλσεν που… φταίει και δεν φταίει στην φάση του γκολ, κάνει μία υπέροχη απόκρουση και κρατά τον βαθμό.
Μετά από περίπου 1000 λέξεις σε αυτό το κείμενα δεν αναφέρθηκε πουθενά το σκορ. Δεν είναι τυχαίο. Το σκορ δεν έχει καμία σημασία. Ο ΠΑΟΚ θα μπορούσε να κερδίσει απόψε, μα θα μπορούσε να φύγει και με τα χέρια αδειανά. Αυτό που μετράει είναι πως σύσσωμος ο κόσμος του, από τον πρώτο ως τον τελευταίο κατάλαβε, πείστηκε, έβαλε για τα καλά στο πετσί του πως αυτός ο ΠΑΟΚ ανήκει πια σε αυτό το κλειστό κλαμπ των ισχυρών της Ευρώπης. Όχι σαν ρακένδυτος, κουρελής, ζητιάνος που έχει ως σήμα κατατεθέν του μόνο την αγιάτρευτη και ακατανόητη στους ξένους τρέλα του κόσμου του (και λίγο από ομάδα), αλλά ως λαμπερός, αστραφτερός σύλλογος που δεν του λείπει πια τίποτα για να ανέβει στο επόμενο level. Το αυθόρμητο, μακρόσυρτο, ειλικρινές, ανατριχιαστικό χειροκρότημα από τον «χορτάτο» από μπάλα κόσμο που αρνούνταν να φύγει από το γήπεδο του ήταν πολύ σημαντικότερο από τον ένα βαθμουλάκο που άφησε ως κέρδος το ματς με τους Βεστφαλούς.
Η ξένη γραμματοσειρά στα σκαλοπατάκια που οδηγούν στο γήπεδο δεν μπήκε τυχαία. This is Toumba. Η Ευρώπη καλά θα κάνει να μάθει καλά αυτά τα τέσσερα γράμματα που θα την απασχολήσουν ακόμα περισσότερο και για πολύ σημαντικότερα πράγματα στο μέλλον.
Σωτήρης Μήλιος
Το κοιτούσαν με απορία. Με έκπληξη. Πιθανώς και με μία δόση υπεροψίας. Ο φωτογραφικός τα έπιασε να χασκοεγελάνε ανεβαίνοντας τα σκαλιά για να βγουν στον αγωνιστικό χώρο λίγο πριν την καθιερωμένη προπόνηση, μόλις είδαν αυτό το… This is Toumba, γραμμένο στον τοίχο. Τα παλικαράκια της Ντόρτμουντ πιθανώς και να ήταν αγέννητα όταν σε αυτό το ηφαιστειακό τοπίο… αποτεφρώθηκαν θεριά ανήμερα. Τα γελάκια θα πρέπει να κόπηκαν μαχαίρι πια. Αν η Ντόρτμουντ έχει το περίφημο και ψαρωτικό Yellow Wall (Κίτρινο τείχος) στο γήπεδο της, ο ΠΑΟΚ συσσωρεύει μέσα σε αυτόν περίεργο ενεργειακά ναό, το Πινατούμπο, το Κρακατόα και την Αίτνα μαζί. Η λάβα της «Τούμπας», μπορεί να λιώσει ακόμα και μέταλλα με το πιο υψηλό σημείο τήξης. Τώρα πια (κι αυτοί) ξέρουν.
Στα 70’s και τα 80’s δεν υπήρχαν δορυφορικές, Internet. Ταξίδευες στο άγνωστο. Είναι το γήπεδο στο οποίο ο Ντιέγκο Μαραντόνα δευτερόλεπτα μετά το τελευταίο σφύριγμα στο ματς με την Νάπολι διηγείται λαχανιασμένος στην ιταλική τηλεόραση πως δεν έχει ξαναζήσει στην ζωή του κάτι τέτοιο. Είναι το γήπεδο όπου στα 70’s προσκύνησε η Μπαρτσελόνα, η Μίλαν και η Μπάγερν. Ούτε κι αυτοί ήξεραν. Έμαθαν. Κι από τότε θυμούνται…
Ο ΠΑΟΚ το κυνηγούσε χρόνια. Μαζί του κι εσύ. Το ονειρεύεσαι. Το λιγουρεύεσαι. Το λιμπίζεσαι. Το λαχταράς. Το άξιζες. Άλλες φορές στο στέρησαν άδικα κι άλλες φορές στο έκλεψαν. Άλλες φορές το ήθελες τόσο πολύ που ενώ το είχες στα χέρια σου διπλωμένο, σιδερωμένο, έτοιμο, του έδινες μία με μία άγαρμπη κίνηση και σου έπεφτε από τα χέρια. Αυτό το βράδυ ήταν για το σεντόνι που ο ΠΑΟΚ δεν κούνησε ποτέ σε αυτό το γήπεδο. Συσσώρευε μέσα του καύλα, προσμονή, λαχτάρα και καημό ετών. Ήταν σκηνή από τα… προσεχώς. Ναι, αυτός ο ΠΑΟΚ που εμφανίστηκε στο γήπεδο ήταν ισάξιο μέγεθος του μύθου, που έχει χτίσει εδώ και δεκαετίες ο κόσμος του.
Του πήρε λίγη ώρα να αποβάλλει την σαστιμάρα και πιθανώς το δέος απέναντι σε μία ομάδα πριν πριν από δύο χρόνια έπαιξε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ. Οι Γερμανοί… νταγλαράδες του έμοιαζαν ταχύτεροι, ψηλότεροι, δυνατότεροι, περισσότεροι στο γήπεδο. Όταν οι παίκτες του ΠΑΟΚ κατάλαβαν ότι απέναντι τους έχουν ανθρώπους με σάρκα, αίμα και ανθρώπινες αδυναμίες, τους κοίταξαν στα μάτια και έφτασαν στο τέλος να τους βλέπουν αφ’ υψηλού. Μέσα σε ένα βράδυ ο οργανισμός ΠΑΟΚ ψήλωσε σαράντα πήχες. Είναι από αυτά τα βράδια που… όλους τρέλα σας πουλάμε και θα σας… απαυτώσουμε και στο τέλος.
Όταν ο Δικέφαλος σταμάτησε να σκέφτεται πως πάει να κλέψει το γλυκό από το βάζο κι έβγαλε την φοβία από το μυαλό του κατάλαβε πως οι Γερμανοί είναι τρωτοί. Με τρεις «προπονητές» στον άξονα του (Ρικάρντο Κόστα, Τζιόλης, Μπερμπάτοφ) και καθαρόαιμα στις πτέρυγες (Ροντρίγκες, Μακ), ο ΠΑΟΚ έκανε το τέλειο τακτικό ματς καμικάζι. Μικρές αποστάσεις ανασταλτικά, υπομονή, σπάσιμο των νεύρων του αντιπάλου και άμεσο ντου στις κόντρες. Σε μία από αυτές ο Ρόμπερτ Μακ που έβλεπε σαν κουμπότρυπα την εστία σε ματς με… χωριά, σούταρε σαν να ρίχνει βότσαλο στην θάλασσα. Αδυνατώ να βρω παίκτη που να ίδρωσε την ασπρόμαυρη φανέλα και να μην μεταμορφώθηκε σε θεριό ανήμερο. Ο Σάμπο με τον τρομερό διασκελισμό και τις αστείρευτες δυνάμεις έκανε το καλύτερο του ματς με την ασπρόμαυρη φανέλα. Ο Ζάιρο έπιασε κορόιδο τον Σούμποτιτς και με την ταχύτητα σπρίντερ πήγε να κάνει τον Τούντορ πρώτο μάγκα με την έμπνευση του να τον πετάξει μέσα σαν λυσσασμένο σκυλί στην μάχη. Ακόμα και ο Όλσεν που… φταίει και δεν φταίει στην φάση του γκολ, κάνει μία υπέροχη απόκρουση και κρατά τον βαθμό.
Μετά από περίπου 1000 λέξεις σε αυτό το κείμενα δεν αναφέρθηκε πουθενά το σκορ. Δεν είναι τυχαίο. Το σκορ δεν έχει καμία σημασία. Ο ΠΑΟΚ θα μπορούσε να κερδίσει απόψε, μα θα μπορούσε να φύγει και με τα χέρια αδειανά. Αυτό που μετράει είναι πως σύσσωμος ο κόσμος του, από τον πρώτο ως τον τελευταίο κατάλαβε, πείστηκε, έβαλε για τα καλά στο πετσί του πως αυτός ο ΠΑΟΚ ανήκει πια σε αυτό το κλειστό κλαμπ των ισχυρών της Ευρώπης. Όχι σαν ρακένδυτος, κουρελής, ζητιάνος που έχει ως σήμα κατατεθέν του μόνο την αγιάτρευτη και ακατανόητη στους ξένους τρέλα του κόσμου του (και λίγο από ομάδα), αλλά ως λαμπερός, αστραφτερός σύλλογος που δεν του λείπει πια τίποτα για να ανέβει στο επόμενο level. Το αυθόρμητο, μακρόσυρτο, ειλικρινές, ανατριχιαστικό χειροκρότημα από τον «χορτάτο» από μπάλα κόσμο που αρνούνταν να φύγει από το γήπεδο του ήταν πολύ σημαντικότερο από τον ένα βαθμουλάκο που άφησε ως κέρδος το ματς με τους Βεστφαλούς.
Η ξένη γραμματοσειρά στα σκαλοπατάκια που οδηγούν στο γήπεδο δεν μπήκε τυχαία. This is Toumba. Η Ευρώπη καλά θα κάνει να μάθει καλά αυτά τα τέσσερα γράμματα που θα την απασχολήσουν ακόμα περισσότερο και για πολύ σημαντικότερα πράγματα στο μέλλον.
Κώδικας: Επιλογή όλων
http://inpaok.com/263085/this-is-toumba/Re: Διάφορα άρθρα για τον Π.Α.Ο.Κ.
ΠΑΟΚ (δεν) είσαι!
Στο μάθημα παοκτσήδικης οπαδικής ιστορίας κάποιοι έχουν μείνει… μετεξεταστέοι και προσπαθούν να τραβήξουν τον ΠΑΟΚ πίσω. Για πρώτη φορά ο Ιβάν Σαββίδης έχει πίσω του όλο τον αληθινό κόσμο του ΠΑΟΚ, ώστε να τους τελειώσει ΤΩΡΑ και να απογειώσει τον σύλλογο. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος
Για χρόνια, δεκαετίες ολόκληρες ο ποδοσφαιρικός ΠΑΟΚ είχε πάντα την ίδια ανίατη ασθένεια. Η ομάδα που εμφανιζόταν στο χορτάρι (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) ήταν μόνιμα μικρότερη ως μέγεθος από τον κόσμο της. Αυτό το κόμπλεξ κατωτερότητας εμποτίστηκε με τα χρόνια σε κάθε κύτταρο του συλλόγου, κληρονομήθηκε από γενιά σε γενιά, έγινε μέρος του DNA της. Η ζυγαριά πάντα έγερνε μονόπαντα. Ο «υπέροχος» λαός του ΠΑΟΚ και η ομάδα που δεν του το ανταποδίδει με χαρές, νίκες, τίτλους.
Δεν ήταν αδικία, ούτε υπερβολή. Η… παλαβομάρα που δέρνει όποιον επιλέγει να υποστηρίζει τον ΠΑΟΚ είναι ιατρικώς ανεξήγητη. Μεταφυσική. Παράλογη. Δεν εξηγείται, ούτε ερμηνεύεται. Μεταλαμπαδεύεται, εξαπλώνεται, διαδίδεται χωρίς πολλά λόγια. Για την ακρίβεια χρειάζονται μόνο δύο λέξεις για να καταλάβεις την ψυχοσύνθεση ενός ολόκληρου λαού: ΠΑΟΚ είσαι! Αυτό αρκεί. Η υπερβατικότητα σε όλο της το μεγαλείο. Η αίσθηση ότι με την δύναμη της πίστης σε αυτά τα τέσσερα γράμματα μπορείς να τα βάλεις με θηρία ανήμερα, να κάνεις το αδύνατο να μοιάζει όχι απλώς δυνατό, αλλά φυσιολογικό!
Με τα χρόνια, το «παοκίζειν» έγινε κουλτούρα. Κάποια στιγμή έγινε και μόδα με ότι επιπλέον πρεσβεύει το… παοκτσηδιλίκι. Ο χρόνος -όπως συμβαίνει σε όλες τις ιστορίες ανδραγαθημάτων που διαδίδονται από στόμα σε στόμα- παραμόρφωσε την αλήθεια. Της προσέδωσε υπερβολές. Της αλλοίωσε το αληθινό νόημα. Κάποιοι από την νέα γενιά, ακούγοντας ιστορίες για μαζικές εκδρομές, φοβερές μάχες σώμα με σώμα, ξύλο παντού, τα έμαθαν λίγο λάθος τα γράμματα.
Με τα χρόνια το οπαδικό κίνημα του ΠΑΟΚ γέμισε άγχος, νιώθοντας την ανάγκη να διαδεχθεί επάξια τους… γενναίους του παρελθόντος. Άρχισε να νιώθει «μικρό» σε σύγκριση με το «ένδοξο» παρελθόν των προγόνων. Μπήκε άτυπα / αναίτια σε μία διαδικασία σύγκρισης με το παρελθόν και ένιωσε την ανάγκη να αποδείξει ότι «είμαστε κι εμείς, όπως οι παλιοί». Μόνο, που το έκανε τον λάθος τρόπο.
Ο λαός του ΠΑΟΚ άρχισε να αγαπάει τον… λαό του ΠΑΟΚ, περισσότερο κι από την ομάδα του. Άρχισε να κομπορρημονεί μέσα από τα «νέα» συνθήματα και να εκθειάζει τα σχετιζόμενα με την παρανομία «κατορθώματα». Άρχισε να τραγουδάει για την πάρτη του κι όχι για να σπρώξει την ομάδα του, όπως παλιά. Δεν είναι τυχαίο που σταδιακά η «Τούμπα» σταμάτησε να τραγουδάει όπως παλιά, όλη μαζί με μία φωνή. Μόνο ένα συγκεκριμένο κομμάτι ήξερε ή ήθελε να φωνάζει πια. Κι αυτό, γιατί το κεντρικό νόημα είχε πια αλλάξει. Όταν το μήνυμα είναι αγνό, ανόθευτο, καθαρό, ο λαός του ΠΑΟΚ, νέοι, γέροι, παιδιά, γυναίκες, παπάδες, στρατιωτικοί, γραβατάκηδες, κυριλέδες, μπορεί να μετατρέπει σε καμίνι ακόμα και το… Βελίδειο.
[youtube]vqo_rqMc8NA[/youtube]
Υπάρχει κόσμος δεν θέλει να συνδέσει τον ΠΑΟΚ με εκδρομές και… ναρκωτικά, όπως λέει το σύνθημα. Υπάρχει κόσμος δεν «σκότωσε για ένα εισιτήριο», ούτε για τον ΠΑΟΚ «έχει κάνει κρατητήριο». Υπάρχει κόσμος που δεν «φτιάχνεται» από το σύνθημα «θα ξαναφέρουμε στα γήπεδα την βία», ούτε από το «σ’ όποιο γήπεδο κι αν πάμε τα σπάμε», ούτε ενδιαφέρεται στο να βρίζει την αστυνομία μέσω του ΠΑΟΚ. Υπάρχει κόσμος που -αντί να καμαρώνει για την κάθοδο των μυρίων στον τελικό του «ΟΑΚΑ» απέναντι στον Παναθηναϊκό- προσπαθούσε να καταλάβει γιατί αυτό το σκηνικό του το χαλούσε το γιγάντιο πανί για την «μεγαλύτερη μετακίνηση ναρκωτικών στην Ελλάδα». Αυτός ο κόσμος που δεν ξέρει (ή δεν θέλει) να φωνάζει τα συνθήματα δεν σημαίνει ότι αγαπά. Το ίδιο νιώθει, όμως δεν καταλαβαίνει πια!
Η μόδα του ΠΑΟΚ, της «4», του παλαιστινιακού κασκόλ και του… αφεντικού της πόλης, που δεν δίνει λογαριασμό πουθενά και το άβατο της «Τούμπας» τράβηξε σαν μαγνήτης κάθε καρυδιάς καρύδι, που με password το «παοκολέ» μπήκε σε ένα χώρο που του εξασφάλιζε ασυλία. Στους αγνούς άρρωστους οπαδούς του ΠΑΟΚ προσκόλλησαν δίπλα, αυτός που μπαίνει… κούτρα στο γήπεδο, ο θολωμένος ρετσινάκιας, ο… μπερδεμένος από διάφορα στο κεφάλι, αυτός που πιστεύει ότι είναι μαγκιά να αδειάσεις τις τσέπες σου (και όχι μόνο) στο γήπεδο, αυτός που πιστεύει ότι οι διαφορές λύνονται μόνο με «ντου», αυτός που ονειρεύεται να κάνει μία νέα Παρί Σεν Ζερμέν, «για να μην μας λένε φλώρους οι παλιοί». Η απουσία σημαντικών ηγετικών προσωπικοτήτων στο συνδεσμιακό κίνημα (οι πιο παλιοί θα ξέρουν) δημιούργησε μία κατακερματισμένη εικόνα, ένα μωσαϊκό όπου ο καθένας έκανε το δικό του, χωρίς να δίνει λογαριασμό πουθενά.
Πέρασα κι εγώ από την ηλικία που το αίμα έβραζε, το μάτι θόλωνε, η αδρεναλίνη έκανε το σώμα να τρέμει. Είναι άλλο πράγμα όμως η εφηβική / νεανική τρέλα κι άλλο η παραβατική συμπεριφορά. Κάποια στιγμή φτάνεις σε μία ηλικία που καταλαβαίνεις ότι δεν μπορεί να είναι στα… «τέτοια σου οι μπάτσοι και οι κάμερες» (όπως λέει το γνωστό σύνθημα) διότι ίσως θέλεις να πας στο γήπεδο μαζί με το παιδί σου, ώστε να μπολιαστεί με τις εικόνες που κουβαλάς μαζί σου από μικρός και δεν ξεθωριάζουν ποτέ. Η ζωή, ο αθλητισμός, η μπάλα, οι ομάδες, ο ΠΑΟΚ πάει μπροστά και ο κόσμος του μένει πίσω, γιατί κάποιοι «αναρχοαυτόνομοι» φροντίζουν να τον λεκιάζουν συλλήβδην με ακατανόητες συμπεριφορές.
Ναι, είναι μικρή η μερίδα που μπήκε μέσα μετά το τέλος του ματς με την Ντόρτμουντ, αλλά το νόημα δεν αλλάζει. Βρήκε την πόρτα ανοιχτή και μπούκαρε. Το φιλμ από το ομορφότερο ευρωπαϊκό βράδυ του ΠΑΟΚ των τελευταίων ετών, είχε σαν τελευταίο καρέ του μία τριτοκοσμική εικόνα. Δεν έχει σημασία αν στο απέναντι πέταλο είχαν διεισδύσει με κάθε τρόπο σκληροί χούλιγκαν της Κολωνίας, του Άρη ή του Αχέροντα Καναλακίου. Δεν έχει σημασία αν υπήρχαν εκεί μπαχαλάκηδες, βαλτοί ή προβοκάτορες. Είναι δουλειά άλλων να επιβάλλουν την τάξη εκεί. Όχι πάντως αυτών που μπήκαν μέσα. Ο αληθινός κόσμος του ΠΑΟΚ, η συντριπτική πλειοψηφία προς τιμή της, δεν αντέδρασε στις προκλήσεις, δεν ασχολήθηκε, δεν τσίμπησε. Τα μάτια τους έχουν δει πολλά. Αυτοί ωρίμασαν, όπως ωριμάζει σιγά-σιγά και η ομάδα που έβλεπαν στο γήπεδο.
Είναι λάθος του ΠΑΟΚ που δεν μπόρεσε να ελέγξει μία προς μία την ταυτότητα, όσων ήρθαν από την Γερμανία (ή πιο κοντινές περιοχές) και κάθισαν στην θύρα των φιλοξενουμένων. Είναι λάθος που δεν τους έψαξε μέχρι και στα… αχαμνά τους. Σε ένα ματς που βρομούσε «ομορφιές» από χιλιόμετρα, ο ΠΑΟΚ και η αστυνομία απέτυχαν να αφοπλίσουν τα χέρια όσων πέρασαν με τους πυρσούς και τα «πιστόλια» για ρίψεις, που ξεκίνησαν τα πάντα στα πιο στημένα «επεισόδια» που έχει δει ανθρώπινο μάτι με το ξεκίνημα της επανάληψης, χωρίς λόγο, αιτία κι αφορμή. Είναι δουλειά του ΠΑΟΚ να μάθει πως θα προστατεύσει καλύτερα τον οργανισμό του. Πως θα δημιουργήσει περιβάλλον απόλυτου πολιτισμού στην Τούμπα.
Με τα πρόστιμα που πληρώνει κάθε χρόνο ο Ιβάν Σαββίδης θα μπορούσε να φέρνει ακόμα ένα Μπερμπάτοφ κάθε καλοκαίρι. Εκείνο το ντου στο ματς με την Ραπίντ Βιέννης, ο ΠΑΟΚ τα πλήρωσε (στο ματς με την Σάλκε) όσο πιο ακριβά γινόταν, πιθανώς με την πρώτη του συμμετοχή σε ομίλους Champions League. Δις εξαμαρτείν δεν υπάρχει. Δεν πρέπει να υπάρχει. Ο μόνος δρόμος είναι αυτός της αυτοκάθαρσης με σιωπηρές εσωτερικές διαδικασίες. Αν ο Ιβάν θέλει να καθαρίσει τον κόπρο του Αυγεία, μπορεί να το κάνει. Τρόποι υπάρχουν. Έχει μαζί του το 99% του κόσμου του ΠΑΟΚ. Κάποιοι εξ’ αυτών (οι stewards δηλαδή με τα πορτοκαλί τζάκετ) ήταν αυτοί που πρόταξαν τα στήθη τους μπροστά και προστάτευσαν την ομάδα από χειρότερα. Αυτοί έφαγαν κάθε λογής αντικείμενο, αυτοί έφαγαν την μανία των «συνοπαδών» τους, αυτοί με τον τρόπο τους, με κόστος της σωματικής τους υγείας τους έπεισαν να γυρίσουν πίσω. Γιατί.. νιώθουν. Καταλαβαίνουν.
Λίγο μετά και την τελευταία εικόνα του ματς με την Ντόρτμουντ για πρώτη φορά ένιωσα ότι η ποδοσφαιρική ομάδα που κατέθεσε τα σωθικά της για 90 λεπτά απέναντι στους Βεστφαλούς και τους έπαιξε στα ίσια και… παλικαρίσια, ξεπέρασε σε μέγεθος τον κόσμο της. Όταν αυτά τα δύο μεγέθη (ομάδα και κόσμος) καταφέρουν επιτέλους να συγχρονιστούν σε ποιότητα και υγεία, μόνο τότε ο Ιβάν Σαββίδης θα μπορεί να αράζει στην σουίτα του και να καμαρώνει για τον ΠΑΟΚ που ονειρεύεται.
Στο μάθημα παοκτσήδικης οπαδικής ιστορίας κάποιοι έχουν μείνει… μετεξεταστέοι και προσπαθούν να τραβήξουν τον ΠΑΟΚ πίσω. Για πρώτη φορά ο Ιβάν Σαββίδης έχει πίσω του όλο τον αληθινό κόσμο του ΠΑΟΚ, ώστε να τους τελειώσει ΤΩΡΑ και να απογειώσει τον σύλλογο. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος
Για χρόνια, δεκαετίες ολόκληρες ο ποδοσφαιρικός ΠΑΟΚ είχε πάντα την ίδια ανίατη ασθένεια. Η ομάδα που εμφανιζόταν στο χορτάρι (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) ήταν μόνιμα μικρότερη ως μέγεθος από τον κόσμο της. Αυτό το κόμπλεξ κατωτερότητας εμποτίστηκε με τα χρόνια σε κάθε κύτταρο του συλλόγου, κληρονομήθηκε από γενιά σε γενιά, έγινε μέρος του DNA της. Η ζυγαριά πάντα έγερνε μονόπαντα. Ο «υπέροχος» λαός του ΠΑΟΚ και η ομάδα που δεν του το ανταποδίδει με χαρές, νίκες, τίτλους.
Δεν ήταν αδικία, ούτε υπερβολή. Η… παλαβομάρα που δέρνει όποιον επιλέγει να υποστηρίζει τον ΠΑΟΚ είναι ιατρικώς ανεξήγητη. Μεταφυσική. Παράλογη. Δεν εξηγείται, ούτε ερμηνεύεται. Μεταλαμπαδεύεται, εξαπλώνεται, διαδίδεται χωρίς πολλά λόγια. Για την ακρίβεια χρειάζονται μόνο δύο λέξεις για να καταλάβεις την ψυχοσύνθεση ενός ολόκληρου λαού: ΠΑΟΚ είσαι! Αυτό αρκεί. Η υπερβατικότητα σε όλο της το μεγαλείο. Η αίσθηση ότι με την δύναμη της πίστης σε αυτά τα τέσσερα γράμματα μπορείς να τα βάλεις με θηρία ανήμερα, να κάνεις το αδύνατο να μοιάζει όχι απλώς δυνατό, αλλά φυσιολογικό!
Με τα χρόνια, το «παοκίζειν» έγινε κουλτούρα. Κάποια στιγμή έγινε και μόδα με ότι επιπλέον πρεσβεύει το… παοκτσηδιλίκι. Ο χρόνος -όπως συμβαίνει σε όλες τις ιστορίες ανδραγαθημάτων που διαδίδονται από στόμα σε στόμα- παραμόρφωσε την αλήθεια. Της προσέδωσε υπερβολές. Της αλλοίωσε το αληθινό νόημα. Κάποιοι από την νέα γενιά, ακούγοντας ιστορίες για μαζικές εκδρομές, φοβερές μάχες σώμα με σώμα, ξύλο παντού, τα έμαθαν λίγο λάθος τα γράμματα.
Με τα χρόνια το οπαδικό κίνημα του ΠΑΟΚ γέμισε άγχος, νιώθοντας την ανάγκη να διαδεχθεί επάξια τους… γενναίους του παρελθόντος. Άρχισε να νιώθει «μικρό» σε σύγκριση με το «ένδοξο» παρελθόν των προγόνων. Μπήκε άτυπα / αναίτια σε μία διαδικασία σύγκρισης με το παρελθόν και ένιωσε την ανάγκη να αποδείξει ότι «είμαστε κι εμείς, όπως οι παλιοί». Μόνο, που το έκανε τον λάθος τρόπο.
Ο λαός του ΠΑΟΚ άρχισε να αγαπάει τον… λαό του ΠΑΟΚ, περισσότερο κι από την ομάδα του. Άρχισε να κομπορρημονεί μέσα από τα «νέα» συνθήματα και να εκθειάζει τα σχετιζόμενα με την παρανομία «κατορθώματα». Άρχισε να τραγουδάει για την πάρτη του κι όχι για να σπρώξει την ομάδα του, όπως παλιά. Δεν είναι τυχαίο που σταδιακά η «Τούμπα» σταμάτησε να τραγουδάει όπως παλιά, όλη μαζί με μία φωνή. Μόνο ένα συγκεκριμένο κομμάτι ήξερε ή ήθελε να φωνάζει πια. Κι αυτό, γιατί το κεντρικό νόημα είχε πια αλλάξει. Όταν το μήνυμα είναι αγνό, ανόθευτο, καθαρό, ο λαός του ΠΑΟΚ, νέοι, γέροι, παιδιά, γυναίκες, παπάδες, στρατιωτικοί, γραβατάκηδες, κυριλέδες, μπορεί να μετατρέπει σε καμίνι ακόμα και το… Βελίδειο.
[youtube]vqo_rqMc8NA[/youtube]
Υπάρχει κόσμος δεν θέλει να συνδέσει τον ΠΑΟΚ με εκδρομές και… ναρκωτικά, όπως λέει το σύνθημα. Υπάρχει κόσμος δεν «σκότωσε για ένα εισιτήριο», ούτε για τον ΠΑΟΚ «έχει κάνει κρατητήριο». Υπάρχει κόσμος που δεν «φτιάχνεται» από το σύνθημα «θα ξαναφέρουμε στα γήπεδα την βία», ούτε από το «σ’ όποιο γήπεδο κι αν πάμε τα σπάμε», ούτε ενδιαφέρεται στο να βρίζει την αστυνομία μέσω του ΠΑΟΚ. Υπάρχει κόσμος που -αντί να καμαρώνει για την κάθοδο των μυρίων στον τελικό του «ΟΑΚΑ» απέναντι στον Παναθηναϊκό- προσπαθούσε να καταλάβει γιατί αυτό το σκηνικό του το χαλούσε το γιγάντιο πανί για την «μεγαλύτερη μετακίνηση ναρκωτικών στην Ελλάδα». Αυτός ο κόσμος που δεν ξέρει (ή δεν θέλει) να φωνάζει τα συνθήματα δεν σημαίνει ότι αγαπά. Το ίδιο νιώθει, όμως δεν καταλαβαίνει πια!
Η μόδα του ΠΑΟΚ, της «4», του παλαιστινιακού κασκόλ και του… αφεντικού της πόλης, που δεν δίνει λογαριασμό πουθενά και το άβατο της «Τούμπας» τράβηξε σαν μαγνήτης κάθε καρυδιάς καρύδι, που με password το «παοκολέ» μπήκε σε ένα χώρο που του εξασφάλιζε ασυλία. Στους αγνούς άρρωστους οπαδούς του ΠΑΟΚ προσκόλλησαν δίπλα, αυτός που μπαίνει… κούτρα στο γήπεδο, ο θολωμένος ρετσινάκιας, ο… μπερδεμένος από διάφορα στο κεφάλι, αυτός που πιστεύει ότι είναι μαγκιά να αδειάσεις τις τσέπες σου (και όχι μόνο) στο γήπεδο, αυτός που πιστεύει ότι οι διαφορές λύνονται μόνο με «ντου», αυτός που ονειρεύεται να κάνει μία νέα Παρί Σεν Ζερμέν, «για να μην μας λένε φλώρους οι παλιοί». Η απουσία σημαντικών ηγετικών προσωπικοτήτων στο συνδεσμιακό κίνημα (οι πιο παλιοί θα ξέρουν) δημιούργησε μία κατακερματισμένη εικόνα, ένα μωσαϊκό όπου ο καθένας έκανε το δικό του, χωρίς να δίνει λογαριασμό πουθενά.
Πέρασα κι εγώ από την ηλικία που το αίμα έβραζε, το μάτι θόλωνε, η αδρεναλίνη έκανε το σώμα να τρέμει. Είναι άλλο πράγμα όμως η εφηβική / νεανική τρέλα κι άλλο η παραβατική συμπεριφορά. Κάποια στιγμή φτάνεις σε μία ηλικία που καταλαβαίνεις ότι δεν μπορεί να είναι στα… «τέτοια σου οι μπάτσοι και οι κάμερες» (όπως λέει το γνωστό σύνθημα) διότι ίσως θέλεις να πας στο γήπεδο μαζί με το παιδί σου, ώστε να μπολιαστεί με τις εικόνες που κουβαλάς μαζί σου από μικρός και δεν ξεθωριάζουν ποτέ. Η ζωή, ο αθλητισμός, η μπάλα, οι ομάδες, ο ΠΑΟΚ πάει μπροστά και ο κόσμος του μένει πίσω, γιατί κάποιοι «αναρχοαυτόνομοι» φροντίζουν να τον λεκιάζουν συλλήβδην με ακατανόητες συμπεριφορές.
Ναι, είναι μικρή η μερίδα που μπήκε μέσα μετά το τέλος του ματς με την Ντόρτμουντ, αλλά το νόημα δεν αλλάζει. Βρήκε την πόρτα ανοιχτή και μπούκαρε. Το φιλμ από το ομορφότερο ευρωπαϊκό βράδυ του ΠΑΟΚ των τελευταίων ετών, είχε σαν τελευταίο καρέ του μία τριτοκοσμική εικόνα. Δεν έχει σημασία αν στο απέναντι πέταλο είχαν διεισδύσει με κάθε τρόπο σκληροί χούλιγκαν της Κολωνίας, του Άρη ή του Αχέροντα Καναλακίου. Δεν έχει σημασία αν υπήρχαν εκεί μπαχαλάκηδες, βαλτοί ή προβοκάτορες. Είναι δουλειά άλλων να επιβάλλουν την τάξη εκεί. Όχι πάντως αυτών που μπήκαν μέσα. Ο αληθινός κόσμος του ΠΑΟΚ, η συντριπτική πλειοψηφία προς τιμή της, δεν αντέδρασε στις προκλήσεις, δεν ασχολήθηκε, δεν τσίμπησε. Τα μάτια τους έχουν δει πολλά. Αυτοί ωρίμασαν, όπως ωριμάζει σιγά-σιγά και η ομάδα που έβλεπαν στο γήπεδο.
Είναι λάθος του ΠΑΟΚ που δεν μπόρεσε να ελέγξει μία προς μία την ταυτότητα, όσων ήρθαν από την Γερμανία (ή πιο κοντινές περιοχές) και κάθισαν στην θύρα των φιλοξενουμένων. Είναι λάθος που δεν τους έψαξε μέχρι και στα… αχαμνά τους. Σε ένα ματς που βρομούσε «ομορφιές» από χιλιόμετρα, ο ΠΑΟΚ και η αστυνομία απέτυχαν να αφοπλίσουν τα χέρια όσων πέρασαν με τους πυρσούς και τα «πιστόλια» για ρίψεις, που ξεκίνησαν τα πάντα στα πιο στημένα «επεισόδια» που έχει δει ανθρώπινο μάτι με το ξεκίνημα της επανάληψης, χωρίς λόγο, αιτία κι αφορμή. Είναι δουλειά του ΠΑΟΚ να μάθει πως θα προστατεύσει καλύτερα τον οργανισμό του. Πως θα δημιουργήσει περιβάλλον απόλυτου πολιτισμού στην Τούμπα.
Με τα πρόστιμα που πληρώνει κάθε χρόνο ο Ιβάν Σαββίδης θα μπορούσε να φέρνει ακόμα ένα Μπερμπάτοφ κάθε καλοκαίρι. Εκείνο το ντου στο ματς με την Ραπίντ Βιέννης, ο ΠΑΟΚ τα πλήρωσε (στο ματς με την Σάλκε) όσο πιο ακριβά γινόταν, πιθανώς με την πρώτη του συμμετοχή σε ομίλους Champions League. Δις εξαμαρτείν δεν υπάρχει. Δεν πρέπει να υπάρχει. Ο μόνος δρόμος είναι αυτός της αυτοκάθαρσης με σιωπηρές εσωτερικές διαδικασίες. Αν ο Ιβάν θέλει να καθαρίσει τον κόπρο του Αυγεία, μπορεί να το κάνει. Τρόποι υπάρχουν. Έχει μαζί του το 99% του κόσμου του ΠΑΟΚ. Κάποιοι εξ’ αυτών (οι stewards δηλαδή με τα πορτοκαλί τζάκετ) ήταν αυτοί που πρόταξαν τα στήθη τους μπροστά και προστάτευσαν την ομάδα από χειρότερα. Αυτοί έφαγαν κάθε λογής αντικείμενο, αυτοί έφαγαν την μανία των «συνοπαδών» τους, αυτοί με τον τρόπο τους, με κόστος της σωματικής τους υγείας τους έπεισαν να γυρίσουν πίσω. Γιατί.. νιώθουν. Καταλαβαίνουν.
Λίγο μετά και την τελευταία εικόνα του ματς με την Ντόρτμουντ για πρώτη φορά ένιωσα ότι η ποδοσφαιρική ομάδα που κατέθεσε τα σωθικά της για 90 λεπτά απέναντι στους Βεστφαλούς και τους έπαιξε στα ίσια και… παλικαρίσια, ξεπέρασε σε μέγεθος τον κόσμο της. Όταν αυτά τα δύο μεγέθη (ομάδα και κόσμος) καταφέρουν επιτέλους να συγχρονιστούν σε ποιότητα και υγεία, μόνο τότε ο Ιβάν Σαββίδης θα μπορεί να αράζει στην σουίτα του και να καμαρώνει για τον ΠΑΟΚ που ονειρεύεται.
Κώδικας: Επιλογή όλων
http://www.sdna.gr/podosfairo/superleague/article/120611/paok-den-eisai
Re: Διάφορα άρθρα για τον Π.Α.Ο.Κ.
Αυτό.slidar έγραψε:
Ο λαός του ΠΑΟΚ άρχισε να αγαπάει τον… λαό του ΠΑΟΚ, περισσότερο κι από την ομάδα του. Άρχισε να κομπορρημονεί μέσα από τα «νέα» συνθήματα και να εκθειάζει τα σχετιζόμενα με την παρανομία «κατορθώματα». Άρχισε να τραγουδάει για την πάρτη του κι όχι για να σπρώξει την ομάδα του, όπως παλιά. Δεν είναι τυχαίο που σταδιακά η «Τούμπα» σταμάτησε να τραγουδάει όπως παλιά, όλη μαζί με μία φωνή. Μόνο ένα συγκεκριμένο κομμάτι ήξερε ή ήθελε να φωνάζει πια. Κι αυτό, γιατί το κεντρικό νόημα είχε πια αλλάξει. Όταν το μήνυμα είναι αγνό, ανόθευτο, καθαρό, ο λαός του ΠΑΟΚ, νέοι, γέροι, παιδιά, γυναίκες, παπάδες, στρατιωτικοί, γραβατάκηδες, κυριλέδες, μπορεί να μετατρέπει σε καμίνι ακόμα και το… Βελίδειο.
Όλα τ άλλα που ακούγονται δεξιά κι αριστερά είναι σαλιαρίσματα.
Βήμα 1ο. Ότι πρόστιμα/διαφεύγονται κέρδη τρώει η ΠΑΕ, μέσω συμβολαίου, με ρήτρα, τα πληρώνει η εταιρεία security, αφού η ευθύνη της πόρτας (που πάντα κάπως ανοίγει μαγικά). Αν δεν μπορεί χάνει το συμβόλαιο.
Αν καμία ελληνική εταιρεία δεν μπορεί να καλύψει το κόστος μιας πιθανής αποτυχίας, δεν πειράζει υπάρχουν και στο εξωτερικό εταιρείες, κανονικές, με επαγγελματίες κι όχι πρώνη ντοπαρισμένους πυγμάχους που απλά δέρνουν κόσμο πχ Μυυυυυκονος.
Βήμα 2ο. Κανένας τζαμπατζής πουθενά και με τίποτα. Δύσκολο δεν είναι, υπάρχουν τρόποι, δεν μπορεί σε σχεδόν όλα τα γήπεδα της Ευρώπης να μην μπορείς να μπεις τζάμπα με τίποτα και εδώ να είναι ξέφραγκο αμπέλι.
Βήμα 3ο.Οι σύνδεσμοι. Δουλειά τους δεν είναι να μπαγλαρώνουν τον οποιονδήποτε, δεν είναι θέμα δικό τους να κοπανάνε κάποιον μαλάκα που την είδε μάγκας μέσω του όχλου. Μπορούν όμως να επαναπροσδιορίσουν τη σχέση τους με την ομάδα ως εξής. Η συζήτηση για το ποιά συνθήματα ακούγονται, πότε κι από ποιούς έχει ανοίξει εδώ και καιρό στην οικογένειά μας. Είναι καιρός να χαρακτεί μια στρατηγική, να μην ακούμε βυζαντινές ψαλμωδίες όπως εύστοχα είπε κάποιος, να μην παίζουμε ημιτελικό κυπέλου και βλέπουμε πανιά για το ποιοί τρέχανε σε ένα κωλοχώρι, αντί να βλέπουμε παντού ΠΑΟΚ, στα παπάρια μας, να μην ακούμε συνηθήματα για την πρέζα που πήρε κόσμο και κοσμάκη, γνωστούς μας, φίλους μας απ την κερκίδα, που λιώσαν στην ηλικιά που έπρεπε να πετάνε.
Τα ξέρετε, τα ξέρουμε όλοι, στο χέρι των συνδέσμων είναι να το κάνουν, είναι εύκολο ως πανεύκολο.
Ναι, Μανάβης δεν υπάρχει πια, αλλά αν δεν μπορεί να γίνει αυτό το απλό σχετικά βήμα, τότε τι σκατά κερκίδα κάνουμε. Και κάτι άλλο απλό. Μετρήσατε πόσες φορές, είτε είχαμε βάλει γκολ, είτε είχαμε στριμώξει τον αντίπαλο στα σκοινιά, κόρνερ στην 4 ο αντίπαλος, αντικείμενο, διακοπή, πάει ο ρυθμός, πάνε όλα.
Βήμα 4ο. Ο απλός κόσμος. Έδωσε την απάντησή του, στους μαλακάρες που μπήκαν μέσα. Όχι πολύ παλιά, στη Τούμπα χεζόσουν σαν αντίπαλος απ τη φωνή, όχι απ τους πυρσούς και τις μαλακίες. Καλά είναι αυτά (οι πυρσοί όχι οι μαλακίες) αλλά πρώτα πρέπει να μάθεις τι φωνάζεις και πότε.
Re: Διάφορα άρθρα για τον Π.Α.Ο.Κ.
uefa.com
http://www.uefa.com/uefaeuropaleague/ne ... 88416.html
With a little help from PAOK's friends
What else can be said about PAOK's supporters? The Stadio Toumba is an intimidating place to come at the best of times, but on a big European night like the match against Borussia Dortmund there are few places that can compare.
An impressive display of giant flags covering two of the famous ground's stands, as well as deafening noise that greeted the players was followed by a constant rumble throughout. There can be little doubt it made the home players feel that little bit taller, faster and stronger. It certainly showed, PAOK unfortunate not to end their 34-year wait for victory against German opposition.
Graham Wood
http://www.uefa.com/uefaeuropaleague/ne ... 88416.html
With a little help from PAOK's friends
What else can be said about PAOK's supporters? The Stadio Toumba is an intimidating place to come at the best of times, but on a big European night like the match against Borussia Dortmund there are few places that can compare.
An impressive display of giant flags covering two of the famous ground's stands, as well as deafening noise that greeted the players was followed by a constant rumble throughout. There can be little doubt it made the home players feel that little bit taller, faster and stronger. It certainly showed, PAOK unfortunate not to end their 34-year wait for victory against German opposition.
Graham Wood
Re: Διάφορα άρθρα για τον Π.Α.Ο.Κ.
Respect σε όλο το άρθρο του Σωτήρη, για μένα άξιος διάδοχος σε επίπεδο αρθογραφίας του Αλέξη Σπυρόπουλου. Στο μικρό απόσπασμα από πάνω δείχνει να αντιλαμβάνεται τί συμβαίνει, αλλά και τί έχει μεγαλύτερη αξία.Μήλιος έγραψε:Το αυθόρμητο, μακρόσυρτο, ειλικρινές, ανατριχιαστικό χειροκρότημα από τον «χορτάτο» από μπάλα κόσμο που αρνούνταν να φύγει από το γήπεδο του ήταν πολύ σημαντικότερο από τον ένα βαθμουλάκο που άφησε ως κέρδος το ματς με τους Βεστφαλούς.
+1.Φοίνικας έγραψε: Βήμα 3ο.Οι σύνδεσμοι. Δουλειά τους δεν είναι να μπαγλαρώνουν τον οποιονδήποτε, δεν είναι θέμα δικό τους να κοπανάνε κάποιον μαλάκα που την είδε μάγκας μέσω του όχλου. Μπορούν όμως να επαναπροσδιορίσουν τη σχέση τους με την ομάδα ως εξής. Η συζήτηση για το ποιά συνθήματα ακούγονται, πότε κι από ποιούς έχει ανοίξει εδώ και καιρό στην οικογένειά μας. Είναι καιρός να χαρακτεί μια στρατηγική, να μην ακούμε βυζαντινές ψαλμωδίες όπως εύστοχα είπε κάποιος, να μην παίζουμε ημιτελικό κυπέλου και βλέπουμε πανιά για το ποιοί τρέχανε σε ένα κωλοχώρι, αντί να βλέπουμε παντού ΠΑΟΚ, στα παπάρια μας, να μην ακούμε συνηθήματα για την πρέζα που πήρε κόσμο και κοσμάκη, γνωστούς μας, φίλους μας απ την κερκίδα, που λιώσαν στην ηλικιά που έπρεπε να πετάνε.
Τα ξέρετε, τα ξέρουμε όλοι, στο χέρι των συνδέσμων είναι να το κάνουν, είναι εύκολο ως πανεύκολο.
Ναι, Μανάβης δεν υπάρχει πια, αλλά αν δεν μπορεί να γίνει αυτό το απλό σχετικά βήμα, τότε τι σκατά κερκίδα κάνουμε. Και κάτι άλλο απλό. Μετρήσατε πόσες φορές, είτε είχαμε βάλει γκολ, είτε είχαμε στριμώξει τον αντίπαλο στα σκοινιά, κόρνερ στην 4 ο αντίπαλος, αντικείμενο, διακοπή, πάει ο ρυθμός, πάνε όλα.
Προχθές πάντως ήταν καλή η κερκίδα και με σωστή αντίδραση στο γκολ που φάγαμε.
-
paokovios1974
- Δημοσιεύσεις: 7167
- Εγγραφή: Κυρ 29 Δεκ 2013, 20:40
- Τοποθεσία: Οπου τολμουν οι Αετοι
Re: Διάφορα άρθρα για τον Π.Α.Ο.Κ.
Τα λινκ ειναι με τις π@π@ριες που λεγανε για την εισοδο των οπαδων.