Karl, δεν ήταν μόνο στη Τούμπα αυτή η μοναδικότητα, ήταν και στο Παλέ.
Ποιός, που ήταν μέσα, μπορεί να ξεχάσει τον αγώνα με τη Σκαβολίνι και την 38αρα; Που τότε ήμασταν μικροί και λέγαμε αμάν πως θα γυρίσουμε τη διαφορά των 16 πόντων και μπαίνεις μέσα βλέπεις τον λαό, ιδρωμένο, μέσα στον καπνό κι έρχονται τα Ιταλιάκια για προθέρμανση, πρώτο σουτάκι ερμπολ, δεύτερο σουτάκι ερμπολ, τέλος το ματς, ποιά διαφορά και ποιοί Ιταλοί.
Βασικά το ζήτημα με την Τούμπα δεν είναι ότι τραγουδάει/χορεύει/δεν ξέρω τι άλλο η κερκίδα των φανατικών.
Αυτό γίνεται παντού.
Στις καλές/καλύτερες εποχές όλο το γήπεδο σείονταν, αντηχούσε στα τσιμέντα η φωνή απ την 1 με την ίδια ένταση με την φωνή απ την 4.
Και δεν ήταν αυτό το κλειδί, ήταν ότι ο λαός ήξερε τι να πει και πότε. Θυμάστε κάτι ΠΑΟΚΟΛΕ που πήγαιναν συνεχόμενα κανα 20λεπτο; Σε γονατίζει αυτό, αν είσαι αντίπαλος, σκέφτεσαι αυτοί δεν καταλαβαίνουν τίποτα, δεν θα σταματήσουν ποτέ.
Δεν είμαι πολύ του παρελθόντος, ξέρω ότι αυτές οι εποχές πέρασαν και πάμε γι άλλα.
Κάθε εποχή έχει τα δικά της, αλλά πρέπει να βρούμε κάτι άλλο, το ίδιο δυνατό με τότε. Δυνατό στην ουσία του κι όχι τόσο στην εικόνα του. Αν για κάτι φημιζόμαστε ως οπαδοί είναι η εφευρετικότητά μας.
