Μία συνέντευξη, ένα μάθημα ζωής. Ο Τάρικ Τισουντάλι είναι αυτό που δεν φαντάζεσαι. Αυτά που ξέρεις για εκείνον είναι τα απλά, τα επιφανειακά. «Μιλάει» στην μπάλα, βρίσκει εστία, καλύπτει παραπάνω από μία θέση και ο ΠΑΟΚ κάνει ό,τι περνά από το χέρι του για να τον ντύσει στα ασπρόμαυρα. Μόνο που εκτός γηπέδων, είναι ένας τύπος εντελώς... out of the box!
Τα βιώματα τον έχουν κάνει να δει τη ζωή αλλιώς. Μεγάλωσε στο Άμστερνταμ ως ο... Mocro που έβγαζε γούστα με το ποδόσφαιρο στις πλατείες, με τα ναρκωτικά στο κατώφλι του σπιτιού του και την αστυνομία να τον «τσιμπά» σε κάθε ευκαιρία για εξακρίβωση στοιχείων.
Έγινε επαγγελματίας στα 21 και καθημερινά νιώθει ευγνώμων γι΄ αυτά που η ζωή απλόχερα έφερε στο δρόμο του. Με μία υποσημείωση: Πως πότε δεν ξέχασε από που ξεκίνησε.
«Αντιμετωπίζω πολύ θετικά τη ζωή. Προσπαθώ να μην επιτρέπω την αρνητικότητα γύρω μου. Γιατί να το κάνω; Συνειδητοποιώ τι έχω. Μπορώ να βοηθάω τους γονείς μου και την οικογένειά μου. Και όταν θέλω να ταξιδέψω, μπορώ να δω τα πιο όμορφα μέρη στον κόσμο. Είμαι εξαιρετικά ευγνώμων γι' αυτό. Κάθε πρωί, όταν οδηγώ για την προπόνηση, έχω πλήρη επίγνωση της ευτυχίας μου».
Αλήθεια, πώς είναι να μεγαλώνεις στην πρωτεύουσα της Ολλανδίας; «Σκληρό. Το Άμστερνταμ είναι μια σκληρή πόλη. Μετά το σχολείο, συνήθως παίζαμε ποδόσφαιρο στις πλατείες μέχρι να βραδιάσει. Το επίπεδο ήταν υψηλό. Αλλά πολλές οικογένειες στην γειτονιά δεν ήταν καλά. Υπάρχει μεγάλη εγκληματικότητα. Κυκλοφορούν πολλά ναρκωτικά. Βελόνες στο κατώφλι του σπιτιού. Πρέπει να προσέχεις πολύ. Ακόμα και τώρα, κάθε φορά που πάω στους γονείς μου, ακούω ιστορίες για γνώριμα άτομα που είναι στη φυλακή».
Μπορείς εύκολα να παρασυρθείς... «Ή είσαι αρκετά δυνατός να το αντέξεις. Εγώ ήμουν αρκετά δυνατός. Προέρχομαι από μεγάλη οικογένεια: ήμασταν έξι αδέρφια, τα 4 κορίτσια. Μια ζεστή οικογένεια. Συναντιόμαστε ακόμη όλοι μαζί κάθε Κυριακή. Ο πατέρας μου ήταν 18 ετών όταν ήρθε στην Ολλανδία. Ξεκίνησε ως καθαριστής σε ξενοδοχείο, ήταν βοηθός κουζίνας και τώρα είναι σεφ. Η μητέρα μου έκανε τις δουλειές του σπιτιού. Τα πάντα για τους γονείς μου περιστρέφονταν γύρω από την ανατροφή μας. Δεν πήρα ποτέ καινούργια παπούτσια όταν ήθελα. Έπρεπε να δουλέψω για αυτά που χρειαζόμουν, αυτό ήταν το μάθημα που πήρα. Από τα 12 μου μοίραζα διαφημιστικά φυλλάδια, έκανα ντελίβερι πίτσες, ήμουν βοηθός σε εστιατόρια. Πράγματα που μπορούσαν εύκολα να συνδυαστούν με το να παίζω ποδόσφαιρο σε ερασιτεχνικό επίπεδο. Και η επιρροή των φίλων όμως παίζει σημαντικό ρόλο. Οι φίλοι μου αγαπούσαν το ποδόσφαιρο. Μπορούσα πιο εύκολα να παραμείνω στο δρόμο μου. Σήμερα βλέπεις αγόρια 13 - 14 ετών να πουλάνε ναρκωτικά στο δρόμο.
Όλη μου η ζωή άλλαξε όταν πήγα σε έναν επαγγελματικό σύλλογο. Ήμουν 21 και δεν περίμενα ότι θα συμβεί. Όταν υπέγραψα το πρώτο μου συμβόλαιο, άρχισα να ζω όσο πιο επαγγελματικά γινόταν. Είχα πολλούς φίλους που δεν τα κατάφεραν. Δεν το ήθελα αυτό, ήθελα να πετύχω ως ποδοσφαιριστής.
Ξέρω πώς είναι να παλεύεις. Αποφάσισα να κερδίσω όσο το δυνατόν περισσότερα, ώστε να μην χρειαστεί να ξανακάνω την παλιά μου δουλειά. Είναι σημαντικό να χρησιμοποιείς τα χρήματα με σύνεση. Πιστέψτε με, δεν είναι εύκολο. Τώρα παίζω στην Ευρώπη με την Γάνδη, είμαι διεθνής με το Μαρόκο. Όνειρα που ποτέ δεν πίστευα ότι θα γίνουν πραγματικότητα. Το απολαμβάνω αυτό, αν και εξακολουθώ να θέλω να πετύχω όσο το δυνατόν πιο πολλά. Συχνά λέω πως στο ποδόσφαιρο, sky is the limit...».
Επαγγελματίας ετών 21, κάπως αργά δεν νομίζετε; Η αλήθεια δεν τον τρομάζει, καθώς όπως λέει ανοιχτά: «Δεν έκανα πάντα τα καλύτερα βήματα. Έγινα ποδοσφαιριστής στα 21 μου, στην Τέλσταρ (σ.σ. στη 2η κατηγορία Ολλανδίας). Στη δεύτερη σεζόν μου θα μπορούσα να πάω στην Eredivisie, αλλά επέλεξα μία περιπέτεια στην Γαλλία. Αυτή δεν ήταν η καλύτερη απόφασή μου, κυρίως επειδή δεν μιλούσα τη γλώσσα. Δεν λειτούργησε στη Χάβρη. Με έδωσαν τρεις φορές δανεικό σε 1.5 χρόνο.
Όταν ήρθα στην Γάνδη και πήραν το βιογραφικό μου στα χέρια τους, υπήρχαν μέσα όλοι οι σύλλογοι της δεύτερης κατηγορίας. 'Θα σου δώσουμε μια ευκαιρία', είπαν. Έτσι και έγινε. Μου προσέφεραν συμβόλαιο 2.5 ετών. Αν τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά, θα μπορούσα να φύγω. Όμως ένιωθα δυνατός. Έπρεπε να προσαρμοστώ τους πρώτους έξι μήνες, αλλά μετά ήμουν σαν στο σπίτι μου».
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ολλανδία, γιατί να επιλέξει το Μαρόκο;
«Είναι η χώρα των γονιών μου: κάθε καλοκαίρι έκανα διακοπές εκεί. Μιλούσαμε μαροκινά στο σπίτι, μεγαλώσαμε με αυτήν την κουλτούρα. Αλλά, ξέρετε... Στην Ολλανδία με βλέπουν ως Μαροκινό, έχω αυτό το συναίσθημα σε όλη μου τη ζωή. Αν με έβλεπαν ως Ολλανδό, μπορεί να είχα διαφορετικές επιλογές».
«Κουβαλάει» πολλά τραύματα από το Άμστερνταμ, όπως εκείνο το σκηνικό που τον τράβηξαν έξω από το αυτοκίνητο και του έβαλαν χειροπέδες, ενώ η 3χρονη κόρη του ήταν στο πίσω κάθισμα.
«Δεν θα ξεχάσω το πως μου μίλησε τότε ο αξιωματικός, χωρίς τον παραμικρό σεβασμό... Νόμιζαν ότι το δίπλωμα οδήγησης ήταν πλαστό. Με πήραν και με άφησαν όλο το βράδυ στο κελί. Την επόμενη μέρα έπρεπε να παραδεχτούν ότι ήταν όντως αληθινό. Θα μπορούσαν να το μάθουν αμέσως αν έβλεπαν το σύστημά τους. Η κόρη μου ακόμη τους φοβάται. Όταν κάνω κανένα αστείο: «Βάλε τη ζώνη σου αλλιώς θα πρέπει να φωνάξω την αστυνομία», κλαίει. Είναι ακόμη βαθύ το τραύμα.
Διάφορα τέτοια συνέβαιναν όταν ζούσα ακόμα στο Άμστερνταμ και οδηγούσα το σκούτερ μου. Με έβαζαν στην άκρη και μου έκαναν έλεγχο. Τότε αρχίζεις αυτόματα να νιώθεις ξένος. Στο ποδόσφαιρο με έλεγαν Mocro, και στις πλατείες ήταν πάντα το Μαρόκο εναντίον της Ολλανδίας. Μεγάλωσα με αυτό».
Προφανώς και έχει βιώσει τον ρατσισμό... «Δύο φορές, με την Φέγενορντ και με την Βέστερλο, αλλά δεν χάνω και τον ύπνο μου για αυτό».
Τον απασχολούν πολύ πιο ουσιαστικά πράγματα στην ζωή. «Το να βοηθάω τους ανθρώπους είναι μέρος της πίστης μου. Αν έχω γεμάτο στομάχι και οι γείτονές μου άδειο, τότε δεν είμαι καλός γείτονας».
Χαρακτηριστική είναι η ιστορία με τον άστεγο στην γειτονιά του...
«Καθόταν κοντά στην πόρτα μου και άρχισα να του μιλάω. Δεν ήταν μεθυσμένος ούτε μύριζε αλκοόλ. Ήθελα απλώς να τον διευκολύνω. Στην ομάδα υπάρχει ένας σεφ που μας μαγειρεύει. Συχνά περισσεύει πολύ φαγητό. Και μία μέρα του ετοίμαζα ένα πακέτο. Όταν το είδε αυτό ένας συμπαίκτης μου, άρχισε να γελάει: 'Μπορείς να αγοράσεις δικό σου ψωμί για το σπίτι, σωστά;' Δεν ασχολήθηκα πολύ. Την επόμενη ημέρα έβγαλα μια φωτογραφία τον άστεγο και του την έδειξα: 'Κοίτα, αυτό κάνω με το φαγητό που παίρνω. Μην βιάζεστε να κρίνετε»'. Πολλοί άνθρωποι δεν σκέφτονται τι μπορεί να κρύβεται πίσω από τις πράξεις κάποιου.
Θυμάμαι έναν συμπαίκτη μου στην Ολλανδία που πήρε μεταγραφή. Ξαφνικά μιλούσε για αυτοκίνητα 300.000 ευρώ. Σκέφτηκα: πρόσεχε, αγόρι μου, έμαθες να είσαι μόνο επαγγελματίας παίκτης. Δεν έμαθες ποτέ κάτι άλλο γιατί πολύ απλά υπέγραψες ένα επαγγελματικό συμβόλαιο στα 17 σου και από τότε όλα ήταν απλά διασκέδαση, διασκέδαση, διασκέδαση. Όταν σταματήσεις και δεν έχεις κάνει τα κουμάντα σου, θα είναι δύσκολο. Μερικές φορές μιλάω για αυτά με τους νέους παίκτες της ομάδας. Αλλά δεν πρόκειται να τους πω τι να κάνουν».
Ή εκείνος ο οπαδός που έχει σύνδρομο Down και παράλληλα τρέχει το δικό του ίδρυμα.
«Τα επαγγελματικά παπούτσια ποδοσφαίρου αποφέρουν πολλά χρήματα. Με επισκέπτεται μερικές φορές το χρόνο. Προσπαθώ να μαζεύω παπούτσια από συμπαίκτες, γάντια και φανέλες. Τα δωρίζω στο ίδρυμά του. Τα δημοπρατεί διαδικτυακά και χρησιμοποιεί τα έσοδα για να οργανώσει δραστηριότητες για παιδιά με σύνδρομο Down. Ε, είναι απλώς ένα μικρό πράγμα…
Δεν χρειάζεται να μιλάω όμως γι΄αυτά. Μοιράστηκα την ιστορία αυτού του ιδρύματος μέσω των social media. Έτσι απέκτησε δική του ζωή. Προσωπικά, θα προτιμούσα να μην καμαρώνω γι΄αυτά».
Μην τον ρωτήσετε ποτέ αν νιώθει προνομιούχος. Η φιλοσοφία ζωής δεν αγοράζεται με χρήματα, προτιμά ακόμη και σήμερα το κάμπινγκ σε χαμηλές θερμοκρασίες και υπόσχεται κάποια στιγμή να γυρίσει όλο τον κόσμο παρέα με τα παιδιά του για να δουν από κοντά πόσο βαθιά «πλούσιοι» θα πρέπει να αισθάνονται, έχοντας ακόμη και τα βασικά.
«Προσπαθώ να παραμείνω ο εαυτός μου. Στο Άμστερνταμ πηγαίνω ακόμα στο ίδιο εστιατόριο. Σίγουρα, έχω τα χρήματα για περισσότερη πολυτέλεια, όπως ένα καλύτερο ξενοδοχείο για τις διακοπές. Αλλά δεν θέλω να με βλέπουν ως τον ποδοσφαιριστή που μπορεί να κάνει ό,τι γουστάρει. Μου συμβαίνει να θέλω να κάνω κράτηση σε ένα εστιατόριο και να μου λένε στο τηλέφωνο ότι δεν υπάρχει τραπέζι. Αν προσπαθήσω ξανά μέσω του Instagram μου, υπάρχει τραπέζι - γιατί βλέπουν ότι είμαι επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Αυτό δεν είναι δίκαιο. Γιατί εγώ και όχι κάποιος άλλος; Δεν πληρώνει το φαγητό του; Δεν θέλω να πάω σε ένα τέτοιο εστιατόριο αυτής της λογικής. Δεν μου αρέσει η αδικία, ακόμα κι αν είναι προς όφελός μου.
Όταν τελειώσω την καριέρα μου, θέλω να κάνω ένα μεγάλο ταξίδι σε όλο τον κόσμο. Να δείξω στα παιδιά μου τι υπάρχει εκεί έξω. Πραγματική φτώχεια, όπως στην Ινδία ή την Αφρική. Άγρια φύση και λίγη πολυτέλεια. Για να μπορέσουν να εκτιμήσουν αργότερα ό,τι έχουν».
Η σύζυγός του είναι ταϊλανδικής καταγωγής. Η μητέρα της ζει στην Αμερική και ο πατέρας της ήταν kickboxer. Πήρε την αγάπη της για το άθλημα από εκείνον: έπαιζε kickboxing στην παιδική της ηλικία και τώρα κάνει μαθήματα πυγμαχίας σε γυναίκες. Την θεωρεί κομμάτι της επιτυχίας του. Και όχι μόνο εκείνη...
«Η επιτυχία δεν εξαρτάται ποτέ μόνο από εσένα. Χρειάζεσαι έναν προπονητή που σε αφήνει να παίζεις, γονείς που σε πήγαν στην προπόνηση ως παιδί... Δεν πρέπει ποτέ να το ξεχνάς αυτό».
Και ο Τάρικ δεν ξέχασε ποτέ όλα αυτά που τον έκαναν τον Τισουντάλι του σήμερα...
