Τι μεγάλη αλήθεια είπες τώρα Λακεδαιμόνιε!
Όντως έπαιρνες συχνά άλμπουμ (και) για το εξώφυλλο. Κομμάτι της όλης εμπειρίας. Ανεξαρτήτως μουσικού είδους.
Και σχετικά με τη διαφορά digital vs analog εμπειρία, κάποια αρθράκια (έχουν μέσα Φουριέ κλπ)
https://blogs.scientificamerican.com/observations/which-sounds-better-analog-or-digital-music/
https://aestheticsforbirds.com/2019/11/25/spin-me-round-why-vinyl-is-better-than-digital/
Μεγάλη διαφορά στο βάθος του ήχου, στη ¨ζεστασιά¨ που βγάζει, στον πλούτο του ήχυ.
και η κορυφαία διαφορά, που έχει να κάνει με απλή φυσική. Όταν μεγαλωνει η ένταση σε ένα κομμάτι στο βινύλιο το κανάλι ηχογράφησης μεγάλωνε και αυτό με αποτέλεσμα να υπάρχει ¨πρόβλημα¨ χώρου. Βασικα΄δεν ήταν καθόλου πρόβλημα, αλλά από τη στιγμή που ακολουθεούσε τη λειτυργία του αυτιού ήταν ένας φυσικός μηχανισμός άμυνας να πεις, πως δεν είναι δυνατό, αρμονικό ευχάριστο να έχεις συνέχεια υψηλές εντάσεις και συχνότητες. Για αυτό πχ βλέπαμε διπλά άλμπουμ κλπ.
Τώρα είτε έχεις Μότσαρτ έίτε το απόλυτο νταμπαντούμπα, ίδιο χώρο πιάνει.