Διαβάζοντας το παρόν νήμα βλέπει κανείς να τίθενται πολλά ζητήματα ταυτόχρονα. Κάθε ζήτημα είναι και ένα κριτήριο επιλογής παικτών. Ενδεικτικά αναφέρω τα εξής: έλληνες παίκτες, παίκτες των ακαδημιών, ηλικία παικτών, χαρακτηριστικά (π.χ. ταχυδύναμη), ύψος παικτών, αξία αγοράς παικτών κλπ.
Είναι προφανές πως όσα περισσότερα κριτήρια θέλει κανείς να εκπληρώνονται
ταυτόχρονα, τόσο περισσότερο μειώνεται ο αριθμός των επιλογών.
Παρατηρεί κανείς επίσης ότι η συζήτηση πηγαίνει κατευθείαν στον παίκτη δίνοντας όνομα και αξία αγοράς.
Θεωρώ ότι η προσέγγιση αυτή είναι χαοτική.
Από την πλευρά μου, προσεγγίζω το ρόστερ της επόμενης χρονιάς ως εξής.
Πρώτα πρώτα, ποιός είναι ο στόχος της ομάδας; Αλλο ρόστερ θα χτίσεις αν θέλεις να πας τελικό Γιουρόπα κι άλλο αν θέλεις να πάρεις απλώς το κύπελλο Ελλάδος. Κι εδώ αρχίζουν οι υποθέσεις.
Υποθέτουμε ότι στόχος είναι το πρωτάθλημα και/ή το κύπελλο στις εγχώριες διοργανώσεις και μια καλή πορεία στην Ευρώπη. Τι σημαίνει καλή πορεία στην Ευρώπη; Σημαίνει ημιτελικούς/τελικό στο Κόνφερενς ή 8άδα στο Γιουρόπα.
Με δυο λόγια θεωρώ πως ο στόχος της ομάδας μας κάθε χρόνο πρέπει να είναι (με σειρά προτεραιότητας):
1. Η συμμετοχή στις ευρωπαικές διοργανώσεις και το μάζεμα όσο περισσότερων βαθμών γίνεται. Πρώτη προτεραιότητα. Γιατί πρώτη; Διότι τόσο η φήμη και η αγωνιστική εμπειρία όσο και τα χρήματα είναι στις διοργανώσεις της ΟΥΕΦΑ πολύ περισσότερα από αυτά στην Ελλάδα.
2. Η κατάκτηση του πρωταθλήματος και του κυπέλλου και κατ'ελάχιστον η 4η θέση κάθε χρονιά. Δεύτερη προτεραιότητα.
Δεν πειράζει αν κάποια χρονιά δεν πάρεις πρωτάθλημα ή κύπελλο ή κανένα από τα δυό. Πρέπει όμως τουλάχιστον να βγαίνεις Ευρώπη με όσο το δυνατόν καλύτερες συνθήκες (να παίζεις όσο πιο αργά γίνεται π.χ από Σεπτέμβρη). Για να παίζεις σε όλες τις διοργανώσεις κατευθείαν στο λήγκ στέιτζ πρέπει να είσαι ψηλά στην ευρωπαική κατάταξη. Για να είσαι ψηλά στην ευρωπαική κατάταξη πρέπει να συμμετέχεις στις διοργανώσεις ΟΥΕΦΑ. Για να συμμετέχεις στις διοργανώσεις της οΥΕΦΑ και να παίρνεις βαθμούς πρέπει να έχεις παίκτες καλούς έως πολύ καλούς και έμπειρους στα ευρωπαικά παιχνίδια.
Είναι φανερό ότι αν έχεις τις εγχώριες διοργανώσεις ως πρώτο στόχο, λίγα από τα παραπάνω μπορείς να πετύχεις. Το παράδειγμα του γαύρου τα χρόνια της παράγκας του ή της αεχ στα χρόνια της δικής της παράγκας είναι πολύ χαρακτηριστικά. Ο βάζελος έκανε καλύτερες πορείες αλλά ήταν σε μια εποχή που στο ποδόσφαιρο μπορούσαν και οι μικροί να προχωρήσουν μακριά. Αυτό δεν υπάρχει πλέον. Πρέπει να είσαι μεγάλος για να προχωρήσεις και για να γίνεις μεγάλος το καταφέρνεις μόνο μέσα από τις ευρωπαικές διοργανώσεις. Το τοπίο εχει αλλάξει και πρέπει να το κατανοήσουμε καλά και σωστά. Ίσως θα ήταν χρήσιμο να γίνει ένα χωριστό θρεντ για το θέμα αυτό, που το θεωρώ κομβικό και την σχετική συζήτηση απαραίτητη. Σημειώνω απλώς ότι υπάρχουν δυο βασικοί τύποι ομάδων πλέον στην Ευρώπη και πρέπει να διαλέξουμε τι θέλουμε να γίνουμε.
Αφού ξεκαθαρίσουμε προς τα που θέλουμε να πάμε και τι είδους μοντέλο ανάπτυξης θα ακολουθήσουμε, έπειτα πρέπει να επιλέξουμε και τον τρόπο παιχνιδιού μας.
Μόνον όταν κάνουμε αυτά τα δυο και τα συμφωνήσουμε τότε και μόνον τότε θα διαλέξουμε παίκτες και μπορούμε να συζητήσουμε για τα χαρακτηριστικά τους.
Αλλιώς συμφωνούμε και διαφωνούμε χωρίς να ξέρουμε ο καθένας για ποιό πράγμα μιλάει ο άλλος. Δεν γίνεται να μιλάμε και να προτείνουμε παίκτες χωρίς αναφερθούμε στον αγωνιστικό στόχο της ομάδας. Δεν βγάζει νόημα.
Παράδειγμα: Αν ο πρώτος στόχος μας είναι να πάρουμε το πρωτάθλημα και ό,τι κάτσει στην Ευρώπη, κι αν ταυτόχρονα θέλουμε να γίνουμε σέλινγκ κλαμπ τότε είναι προφανές ότι το μοντέλο αυτό δεν λειτουργεί καθώς για να γίνεις σέλινγκ κλαμπ πρέπει να έχεις βιτρίνα και η βιτρίνα είναι οι ευρωπαικές διοργανώσεις. Μπορείς βέβαια να γίνεις β' κατηγορίας σέλινγκ κλαμπ και να έχεις ένα νταβατζή (π.χ. Νυρεμβέργη, Ντόρτμουντ, Λειψία, Ζάλτσμπουργκ, Μπρυζ κλπ.). Εξαρτάται τι θελεις. Κι αυτό είναι μια συζήτηση που προσπαθησα στο παρελθόν να κάνω εδώ μέσα αλλά δεν φάνηκε να ενδιαφέρει πολλούς.
Το βασικό συμπέρασμα από το παραπάνω σχόλιό μου είναι πως η ευρωπαϊκή πορεία πρέπει να είναι η ΠΡΩΤΗ και ΑΠΟΛΥΤΗ προετεραιότητα του ΠΑΟΚ μας. Είτε θέλουμε να γίνουμε σέλινγκ κλαμπ είτε θέλουμε να είμαστε οι 'ίδιοι παραγωγοί και χρήστες των παικτών μας ο μόνος δρόμος είναι η Ευρώπη. Από κάθε άποψη.
Αφού λοιπόν στόχος μας είναι η Ευρώπη πρέπει να κοιτάξουμε ποιοί παίκτες είναι εκείνοι που εξυπηρετούν αυτόν τον στόχο;
Τι είδους παίκτες χρειαζόμαστε; χρειαζόμαστε π,χ, έναν Μιχάι; έχει ο Μιχάι ευρωπαική εμπειρία περισσότερη από αυτούς που έχουμε σήμερα; ή είναι τέτοιας εμβέλειας ταλέντο που μπορεί να κάνει παπάδες; Μήπως όμως μας κάνει για δεύτερος, για μπακ άπ; Δεν θα είναι δυσαρεστημένος με κίνδυνο να χαλάσει τα αποδυτήρια; Μπορεί όχι αλλά τότε μήπως θα πάρει τη θέση κάποιου μικρού που θέλεις σιγά σιγά να ψ'ήσεις;
Από κάθε άποψη λοιπόν ο Μιχάι δεν πρέπει να επιστρέψει. Παράδειγμα ο Μιχάι, μην κολλάμε σε αυτόν.
Πάμε τώρα να δούμε τι έχουμε κάνει όσες φορές φτάσαμε ψηλά σε Ελλάδα και Ευρώπη. Ποιά ήταν τα χαρακτηριστικά των παικτών που είχαμε όταν κάναμε καλές πορείες;
Όταν πήρες Μάτος π.χ. ή Πρίγιο ή Κονσεισάο, Πάμπλο κλπ. παλιότερα ή Αντρίγια πριν από λιγα χρόνια. Τον Αντρέ δεν τον μετράω γιατί ουσιαστικά δεν τον πήραμε εμείς, αυτός μας διάλεξε και μας πήρε

.
Βλέπουμε λοιπόν πως όλοι οι παίκτες που έκαναν τη διαφορά, έπαιξαν καλά και έμειναν στις καρδιές μας ήταν ΟΛΟΙ τους παίκτες με εμπειρία στο υψηλότερο επίπεδο της Ευρώπης. Ολοι τους είχαν συμμετοχές σε Τσ. Λ., έκαναν πρωταθλητισμό και ξεχώριζαν. Βέβαια δεν θα σου βγουν όλοι όσοι θα διαλέξεις (π.χ. ο Μπερμπάτοφ δεν βγήκε σε μας), αυτό όμως δεν σημαίνει ότι προσέγγιση αυτή είναι λάθος. Η προσέγγιση θεωρώ πως είναι σωστή και πως θα πρέπει να δοθεί μεγαλύτερη προσοχή στην επιλογή των παικτών (έτσι μόνον μειώνεις τις αστοχίες).
Σε επόμενο σχόλιο θα αναφερθώ και στο ρόστερ και πώς το βλέπω να χτίζεται.
Η παιδεία αποτελεί στολίδι στην ευτυχία και καταφύγιο στη δυστυχία.
"Τὴν παιδείαν ἐν μὲν ταῖς εὐτυχίαις εἶναι κόσμον, ἐν δὲ ταῖς ἀτυχίαις καταφυγήν", Αριστοτέλης