Ενα παιχνίδι που αλλάζει προς το χειρότερο; (II)
Οι νεότεροι φίλαθλοι δεν θυμούνται τις αντιδράσεις πολλών γερμανών και τις δηλώσεις του Φραντς Μπεκεμπάουερ, δεκαπέντε χρόνια πριν, μετά τις απογοητευτικές εμφανίσεις της εθνικής Γερμανίας, στο ευρωπαικό πρωτάθλημα που έγινε στα γήπεδα του Βελγίου και της Ολλανδίας.
Ο νόμος Μποσμάν, είχε ήδη συμπληρώσει τα πέντε πρώτα χρόνια εφαρμογής του και οι αρνητικές επιπτώσεις του είχαν αρχίσει να γίνονται φανερές στο ευρωπαικό ποδόσφαιρο.
Τον Απρίλιο εκείνης της χρονιάς, το γερμανικό ποδόσφαιρο είχε υποστεί ένα γερό ταρακούνημα όταν μια ομάδα της Μπουντεσλίγκα, η Ενεργκι Γκότμπους παρέταξε σε ένα παιχνίδι μιά εντεκάδα αποκλειστικά από ξένους ποδοσφαιριστές.
Οι σύλλογοι, σε όλη την Ευρώπη, ξόδευαν χωρίς φειδώ τα χρήματα που έμπαιναν στα ταμεία τους από την πώληση τηλεοπτικών δικαιωμάτων, αγοράζοντας ξένους ποδοσφαιριστές, και με αυτό τον τρόπο άρχισαν να χρηματοδοτούν μία νέα αγορά που είχε δημιουργηθεί και μεγάλωνε χωρίς έλεγχο.
Πέρα από τις οκονομικές, υπήρχαν και μία σειρά άλλων αρνητικών επιπτώσεων, η πιο σημαντική από τις οποίες αφορούσε τον περιορισμό της συμμετοχής των γηγενών ποδοσφαιριστών, στις εντεκάδες των ομάδων.
Οι περισσότεροι νέοι ποδοσφαιριστές είτε απογοητεύονταν και εγκατέλειπαν το ποδόσφαιρο –αφού εβλεπαν ότι οι ομάδες προτιμούσαν τους ξένους- είτε συνέχιζαν να αγωνίζονται αλλά χωρίς ευκαιρίες, εμπειρίες και παραστάσεις από ανταγωνιστικό ποδόσφαιρο, η εξέλιξή τους ήταν ανύπαρκτη.
Οι επίπτωση αυτή άρχισε να γίνεται φανερή στην προσπάθεια στελεχωσης των εθνικών ομάδων, καθώς οι ομοσπονδιακοί προπονητές δεν είχαν αρκετούς ποδοσφαιριστές για να επιλέξουν τους καλύτερους και να διαμορφώσουν ένα ανταγωνιστικό σύνολο.
Φυσικά, υπήρχε και ένας ακόμη λόγος που συνέβαλε στην διαμόρφωση του φαινομένου, καθώς η οικονομική ανάπτυξη έστρεψε το μεγαλύτερο μέρος των παιδιών της μεσαίας τάξης σε άλλες δραστηριότητες, περιορίζοντας αισθητά την εισροή νέων ταλεντων. Οι σύλλογοι, παγιδευμένοι στην πιεστική λογική των άμεσων αποτελεσμάτων, δεν έκαναν επενδύσεις σε ακαδημίες που αποδίδουν σε βάθος χρόνου.
Δέκα χρόνια μετά από εκείνη την γερασμένη και χωρίς ταλέντο γερμανική εθνική ομάδα, στο μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής είδαμε τα πρώτα αποτελέσματα ενός restart που έινε στο γερμανικό ποδόσφαιρο. Στο περσινό μουντιάλ είδαμε το «τελικό προιόν».
Η διαδικασία ανανέωσης και επανασχεδιασμού του γερμανικού ποδοσφαίρου δεν έγινε αποκλείοντας τους ξενους ποδοσφαιριστές. Κάθε άλλο.
Απλά περιόρισε την εισροή τους στο πρωτάθλημα στους καλύτερους και καταλληλότερους για την θέση που τους προόριζαν οι προπονητές τους. Παράλληλα, η ανάπτυξη των ακαδημιών τροφοδότησε τα ρόστερ των ομάδων που πέτυχαν μία ισορροπημένη αναλογία ενώ περιόρισαν τα ποσά που ξόδευαν σε μεταγραφές και προμήθειες των μάνατζερς.
Και αυτό είναι ένα ιδιαίτερο και σημαντικό στοιχείο οργάνωσης του σύγχρονου ποδοσφαίρου. Τα πολλά, σε κάποιες περιπτώσεις υπερβολικά, χρήματα της τηλεόρασης που πέφτουν στην μαύρη τρύπα της μεταγραφικής αγοράς που ρυθμίζουν οι μάνατζερς. Μεγάλο μέρος αυτών των χρημάτων θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν πολύ περισσότερο παραγωγικά από τις ομάδες.
Η ομάδα του Πλατανιά στην Πρεμιέρα του πρωταθλήματος, όπως παρατήρησε και ο Αλεξης Σπυρόπουλος, είχε μόλις έναν έλληνα ποδοσφαιριστή στην εντεκάδα. Αυτό είναι ένα πολύ ηχηρό σήμα κινδύνου για τις στρεβλώσεις του ελληνικού ποδοσφαίρου και την φυγη εσόδων των ομάδων στην μεταγραφική αγορά, φαινόμενο που δεν είναι μόνον ελληνικό. Ενα παράδειγμα. Η Πόρτο.
Στον τελικό του κυπέλλου ΟΥΕΦΑ το 2003, όταν η πορτογαλική ομάδα βρέθηκε απέναντι στην Σέλτικ, στο γήπεδο βρέθηκαν 22 ποδοσφαιριστές από 16 διαφορετικές εθνικότητες. Από εκείνο το παιχνίδι είχε αρχίσει να φαίνεται η επίπτωση της αποφασης Μποσμάν και η παγκοσμιοποίηση βασικών χαρακτηριστικών του παιχνιδιού.
Από την περσινή εντεκάδα της Πόρτο, έχουν μείνει τέσσερις ποδοσφαιριστές. Φέτος η πορτογαλική ομάδα εισέπραξε από πωλήσεις ποδοσφαιριστών της κατι πάνω από 100 εκατομμύρια ευρώ, σπάζοντας το ρεκόρ των 98,7 εκατομμυρίων του 2004 μετά την κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ.
Οι περισσότερες επιστημονικές μελέτες για την λειτουργία των ποδοσφαιρικών ομάδων, υπογραμμίζουν πως η σταθερότητα της 11αδας είναι καθοριστικός παράγοντας της επιτυχίας. Φαντάζομαι πως οι μελέτες αυτές θα θεωρούν την περίπτωση της Πόρτο ξεχωριστή καθώς από το 2004 έχει εισπράξει 700 εκατομμυρια ευρώ από τις πωλήσεις ποδοσφαιριστών και παρόλα αυτά, πέρυσι είχε ζημιές 40 εκατομμυρίων ευρώ.
Υπάρχει μία πραγματικότητα που όσο αρνούμαστε να την αντιμετωπίσουμε, τόσο μεγαλύτερη ζημια γίνεται στο παιχνίδι. Ενα μεγάλο μέρος των κεφαλαίων της τηλεόρασης και του μεταγραφικού τζίρου, φεύγουν εκτός ποδοσφαίρου. Που πάνε και τι γίνονται;
http://www.sdna.gr/gr/gnomes/hristos-ha ... rotero-ii/
