Re: ΠΑΟΚ είμαι χάρε μου, την ψυχή μου πάρε μου
Δημοσιεύτηκε: Τρί 04 Μαρ 2014, 22:49
Αγαπητοί συν-οπαδοί,
είμαι τακτικός επισκέπτης του παοκμάνια εδώ και τουλάχιστον πέντε χρόνια, και καθημερινά ανατρέχω σε αυτό για να ενημερωθώ και να ψυχανεμιστώ τις τάαεις του οπαδικού κινήματος, καθώς εδώ και αρκετά χρόνια δεν μετέχω ενεργά σε αυτό. Είμαι σχεδόν συνομίληκος του Κώστα (+2 χρόνια), οπότε, ναι, έχω δει πρωτάθλημα του ΠΑΟΚ, έχω δει και πέναλντυ με Eintracht και πρόκριση με Σοσώ, αλλά στη Θ4 έχω χρόνια να πάω, για πολλούς και διάφορους λόγους, που δεν είναι του παρόντος.
Όταν άρχισα να επισκέπτομαι την ιστοσελίδα ήταν μέρες ανάτασης του οπαδικού αλλά και αθλητικού μας κινήματος, όταν ο ΠΑΟΚ φαίνονταν από τα πιο υγειή κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας, χάρη στην αρμονική οργανική σχέση μεταξύ ομάδας-κόσμου-διοίκησης και την αυτοδιεύθυνσή του, δηλαδή λόγω της έλλειψης μεγαλομετόχου, που έκανε αυτό το οικοδόμημα αρμονικό εφόσον όλα του τα κομμάτια λειτουργούσαν έτσι. Μετά όλα αυτά έπαψαν να ισχύουν, χάθηκε η ενότητα του οπαδικού κινήματος, και η διχόνοια άρχισε να τρώει τις σάρκες μας. Πολλές φορές ειδικά τα τελευταία δύο χρόνια έχω εξοργιστεί με πράγματα που συμβαίνουν στην οικογένειά μας, όμως τελικά βλέπω ότι η πλειοψηφία του κόσμου του ΠΑΟΚ και των συνοπαδών μας λειτουργεί με τρόπο ενστικτωδώς αυτοσυντήρησης. Το τελευταίο δίνει ελπίδα.
Ο olivares ήταν ένας φάρος γνώσης και τέτοιας αντιμετώπισης των πραγμάτων που σου επιτρέπει μια μικρή απόσταση από τα "καθημερινά", τα "τετριμμένα", αυτά που σε διαιρούν, ενώ την ίδια στιγμή μεγένθυνε τα μεγάλα, αυτά που κρατάς στη μνήμη σου και συνεχίζεις να πορεύεσαι με ελπίδα. Η απώλεια του Κώστα, που δεν είχα την τύχη ποτέ να γνωρίσω προσωπικά, αλλά ήταν σαν να τον γνώριζα μέσα από τα γραπτά του, κάνει την κοινότητά μας φτωχότερη. Και όταν χάνονται τέτοιοι άνθρωποι από τις κοινότητές μας, εμείς οι υπόλοιποι που μένουμε, πρέπει να επιδεικνύουμε γνωρίσματα ενότητας και ευστοχίας, προκειμένου να ανταπεξέλθουμε της απώλειας. Είναι σαν να παίζεις με το γάβρο, καληώρα, το κοράκι σου βγάζει το καλύτερο πάικτη σου και θέλει να σε γονατίσει, εσύ μένεις με 10, η κερκίδα είναι έτοιμη να μπει μέσα, και τι κάνεις; Πρέπει οι 10 να παίξουν και για τον ενδέκατο, προκειμένου να ανταπεξέλθουν του αγώνα. Το γεγονός του θανάτου του Κώστα με συντάραξε όσο τίποτε άλλο τα χρόνια που είμαι επισκέπτης του παοκμάνια, είναι το γεγονός που με έκανε από φίλο και επισκέπτη να γίνω μέλος, και να γράψω για πρώτη φορά.
Καλό ταξίδι olivares, φίλε που δεν γνωρίσαμε, η μνήμη σου θα είναι φάρος για μας που μένουμε, και μακάρι να μη φανούμε μικρότεροι της κληρονομιάς που μας αφήνεις.
είμαι τακτικός επισκέπτης του παοκμάνια εδώ και τουλάχιστον πέντε χρόνια, και καθημερινά ανατρέχω σε αυτό για να ενημερωθώ και να ψυχανεμιστώ τις τάαεις του οπαδικού κινήματος, καθώς εδώ και αρκετά χρόνια δεν μετέχω ενεργά σε αυτό. Είμαι σχεδόν συνομίληκος του Κώστα (+2 χρόνια), οπότε, ναι, έχω δει πρωτάθλημα του ΠΑΟΚ, έχω δει και πέναλντυ με Eintracht και πρόκριση με Σοσώ, αλλά στη Θ4 έχω χρόνια να πάω, για πολλούς και διάφορους λόγους, που δεν είναι του παρόντος.
Όταν άρχισα να επισκέπτομαι την ιστοσελίδα ήταν μέρες ανάτασης του οπαδικού αλλά και αθλητικού μας κινήματος, όταν ο ΠΑΟΚ φαίνονταν από τα πιο υγειή κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας, χάρη στην αρμονική οργανική σχέση μεταξύ ομάδας-κόσμου-διοίκησης και την αυτοδιεύθυνσή του, δηλαδή λόγω της έλλειψης μεγαλομετόχου, που έκανε αυτό το οικοδόμημα αρμονικό εφόσον όλα του τα κομμάτια λειτουργούσαν έτσι. Μετά όλα αυτά έπαψαν να ισχύουν, χάθηκε η ενότητα του οπαδικού κινήματος, και η διχόνοια άρχισε να τρώει τις σάρκες μας. Πολλές φορές ειδικά τα τελευταία δύο χρόνια έχω εξοργιστεί με πράγματα που συμβαίνουν στην οικογένειά μας, όμως τελικά βλέπω ότι η πλειοψηφία του κόσμου του ΠΑΟΚ και των συνοπαδών μας λειτουργεί με τρόπο ενστικτωδώς αυτοσυντήρησης. Το τελευταίο δίνει ελπίδα.
Ο olivares ήταν ένας φάρος γνώσης και τέτοιας αντιμετώπισης των πραγμάτων που σου επιτρέπει μια μικρή απόσταση από τα "καθημερινά", τα "τετριμμένα", αυτά που σε διαιρούν, ενώ την ίδια στιγμή μεγένθυνε τα μεγάλα, αυτά που κρατάς στη μνήμη σου και συνεχίζεις να πορεύεσαι με ελπίδα. Η απώλεια του Κώστα, που δεν είχα την τύχη ποτέ να γνωρίσω προσωπικά, αλλά ήταν σαν να τον γνώριζα μέσα από τα γραπτά του, κάνει την κοινότητά μας φτωχότερη. Και όταν χάνονται τέτοιοι άνθρωποι από τις κοινότητές μας, εμείς οι υπόλοιποι που μένουμε, πρέπει να επιδεικνύουμε γνωρίσματα ενότητας και ευστοχίας, προκειμένου να ανταπεξέλθουμε της απώλειας. Είναι σαν να παίζεις με το γάβρο, καληώρα, το κοράκι σου βγάζει το καλύτερο πάικτη σου και θέλει να σε γονατίσει, εσύ μένεις με 10, η κερκίδα είναι έτοιμη να μπει μέσα, και τι κάνεις; Πρέπει οι 10 να παίξουν και για τον ενδέκατο, προκειμένου να ανταπεξέλθουν του αγώνα. Το γεγονός του θανάτου του Κώστα με συντάραξε όσο τίποτε άλλο τα χρόνια που είμαι επισκέπτης του παοκμάνια, είναι το γεγονός που με έκανε από φίλο και επισκέπτη να γίνω μέλος, και να γράψω για πρώτη φορά.
Καλό ταξίδι olivares, φίλε που δεν γνωρίσαμε, η μνήμη σου θα είναι φάρος για μας που μένουμε, και μακάρι να μη φανούμε μικρότεροι της κληρονομιάς που μας αφήνεις.