Καζούρα σε αλλόθρησκους
Re: Καζούρα σε αλλόθρησκους
Παιδια μιλαμε.. εχω κανει κοιλιακους
Θα ναι και επικαιρο απο βδομαδας.
Απαιτω πρωτο πρωτο ποστ στο τοπικ για το ματς με ρουλη.
Θα ναι και επικαιρο απο βδομαδας.
Απαιτω πρωτο πρωτο ποστ στο τοπικ για το ματς με ρουλη.
Re: Καζούρα σε αλλόθρησκους
ΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ ΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ ΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ
ΧΟ ΧΟ ΧΟ
ΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ ΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ ΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ
ΜΠΟΥΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ
ΧΙ ΧΙ ΧΑΧΑ!!!!!!!!!
είσαι θεός, προσκυνάω!!!!!!!!!!
ΧΟ ΧΟ ΧΟ
ΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ ΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ ΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ
ΜΠΟΥΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ
ΧΙ ΧΙ ΧΑΧΑ!!!!!!!!!
είσαι θεός, προσκυνάω!!!!!!!!!!
-
PAOKfanAthens
- Δημοσιεύσεις: 1536
- Εγγραφή: Κυρ 15 Ιουν 2008, 22:57
- Τοποθεσία: Athens
Re: Καζούρα σε αλλόθρησκους
Κατούρα να φύγουμε
Εχείς κι εσύ ακράτεια;
"Μάγκες, πού είναι η τουαλέτα;;;;"
http://www.contra.gr/Columns/Paparazzi/290438.html
Εχείς κι εσύ ακράτεια;
"Μάγκες, πού είναι η τουαλέτα;;;;"
http://www.contra.gr/Columns/Paparazzi/290438.html
Re: Καζούρα σε αλλόθρησκους
Τι έκανες στον πόλεμο παππού?
Κοντά στην επέτειο της 28ης Οκτωβρίου και κάπου στην περιοχή της Χαριλάου, ο γερό Χαράλαμπος και το εγγονάκι του ο Γιαννάκης χαζεύουν στην τηλεόραση το πλήθος αφιερωμάτων και ταινιών για την ένδοξη αυτή ημέρα. Και εκεί στα μισά της ταινίας “υπολοχαγός Νατάσσα” ένα δάκρυ κύλισε στα ζαριασμένα μάγουλα του γερο-Χαράλαμπου, ένα δάκρυ που δεν ξέφυγε όμως από το άγρυπνο βλέμμα του εγγονού.
natasa- Παππού γιατί κλαίς?... ρώτησε διστακτικά ο μικρός
- Τίποτα παιδί μου… απλά έβλεπα την ταινία , θυμήθηκα τα παλιά και συγκινήθηκα.
- Ήξερες την υπολοχαγό Νατάσα παππού?...ξαναρώτησε με ζωηρότερο πλέον ενδιαφέρον ο πιτσιρικάς.
- Όχι …απλά ήξερα αυτόν που την πήγαινε για εκτέλεση παιδί μου.
Τα μάτια του μικρού γούρλωσαν. Το πρόσωπο του άστραψε. Ήξερε ότι αν «τσιγκλίσει» ακόμα λίγο τον παππού του θα του έλεγε άλλη μια ιστορία από τις τόσες πολλές που ήξερε για τα χρόνια εκείνα.
o Fritz kai o Tromos-Και πως τον ήξερες παππού αυτόν τον γερμαναρά?
- Αχ Γιαννάκη, Γιαννάκη… δεν σου έχω ξαναπεί ότι οι ταινίες αυτές ήταν βασισμένες σε πραγματικές ιστορίες? Ο Φρίντζ ,έτσι λεγόταν, και όχι γερμαναράς όπως υποτιμητικά τον είπες μικρέ, ψώνιζε από το μπακάλικο μας στην Μαρτίου με Παπαναστασίου γωνία λουκάνικα για τον σκύλο του τον “Αδολφος Φιρφιρίκος”…Πιο πεινασμένο σκυλί με πιό χαζό όνομα δεν έχω ξαναδεί!!
Τακτικότατος πελάτης. Είχαμε το καλύτερο χοιρομέρι στην πόλη τότε. Ίσως και το μοναδικό. Απ’ ευθείας εισαγωγή από φίλους στην Φρανκφούρτη...Για να μην μιλήσω για το λάδι και το αλεύρι που προσεκτικά φυλάγαμε στο υπόγειο ...
Ήταν να μην πάρει φόρα ο παππούς… η γλώσσα του είχε λυθεί και πήγαινε ροδάνι εξιστορώντας τις ιστορίες που σαν άλλη ταινία περνούσαν μπροστά από τα μάτια του…
- Ο καλύτερος μας πελάτης ήταν. Μας άφηνε και μπουρμπουάρ πάντα. Οχι σαν κάτι έλληνες συμπατριώτες μας, που και καλά παρίσταναν τους πεινασμένους για να πάρουν κανένα παξιμαδάκι δωρεάν. Ωραίος ο Φρίντζ…Μου έδινε και έξτρα φιλοδώρημα αν πήγαινα και μια βόλτα τον σκύλο να κατουρήσει... Πιο κατρούλικο σκυλί , επίσης δεν έχω ξαναδεί…
- Και δεν μου λες παππού, αυτός ο γερμανός ο Φριντζ γιατί πυροβόλησε την υπολοχαγό Νατάσα?
- Παιδί μου δεν έφταιγε αυτός, η άλλη η σκρόφα έφταιγε που δεν καθόταν ήρεμα και ωραία να την εκτελέσει να τελειώνουμε. Αφού την έπιασαν να κάνει αντίσταση!... μαγκιά πουλούσε θέλοντας να κάνει και καλά απόδραση? Αναγκάστηκε λοιπόν ο φουκαράς να τη τιμωρήσε.
Ο μικρός κοίταζε με γουρλωμένα μάτια και ο παππούς θέλησε να του λύσει όλες τις απορίες.
- Ο Φρίντζ παιδί μου ήταν παρεξηγημένος. Εγώ τον ήξερα πρίν ξεκινήσει ο Β’ Παγκόσμιος πόλεμος. Παίζαμε συμπαίκτες σε ποδοσφαιρικούς αγώνες στην ΕΠΣ Μονάχου και αργότερα αντίπαλοι. Σαν σήμερα τον θυμάμαι…. Ψηλός ξανθός με ίσιο γλυμμένο χωριστρέ μαλλί. Λεβέντης λυγερόκορμος. Με φακίδες που έδιναν μια δυτικοευρωπαϊκή γλυκύτητα στα αρρενωπά χαρακτηριστικά του. Αν δεν με πίεζε η μάνα μου τότε να παντρευτώ την γιαγιά σου που ήταν κόρη λαδέμπορα από το Καπάνη, ίσως τώρα να λεγόσουν Βίλχελμ και να ζούσες στο Βερολίνο… Άτιμη κατοχή όμως…
- Παππού ξεφεύγεις πάλι. Για πες μου για τότε που παίζατε ποδόσφαιρο.
- Α, ναι …συγνώμη μικρέ , αλλά καμιά φορά με πιάνει το παράπονο. Έχουμε και λέμε λοιπόν. Εγώ στα εφηβικά μου χρόνια ζούσα στην Γερμανία, και δούλευα λουστράκος στο Ναζιστικό κόμμα. Με είχε στείλει η μάνα μου να δουλέψω δίπλα στον θείο Χρύσανθο. Τα πρωινά γυάλιζα τα άρβιλλα των γερμανών και τα απογεύματα έπαιζα μπάλα σε μια τοπική ομάδα. Την «Ham Βoss» έτσι λεγόταν. Ωραία, ομάδα. Τότε ήταν ,που από όταν έφυγα πιτσιρικάς από την Ελλάδα, τα έφερε έτσι η τύχη να ξαναγυρίσω για πρώτη φορά σε αυτήν με αφορμή ένα ποδοσφαιρικό αγώνα.
- Σοβαρά παππού? Έπαιξες μπάλα σαν αντίπαλος στην Ελλάδα?
- Γιατί αντίπαλος αγόρι μου? Οι Γερμανοί ήταν φίλοι και αδελφοί τότε. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί δεν τους ήθελαν οι υπόλοιποι έλληνες. Πιστεύω ότι τους ζήλευαν. Τελοσπάντων, άλλη ιστορία αυτή . Ναι μας είχε καλέσει ένα τοπικό σωματείο εδώ της περιοχής μας, της Χαριλάου, για ένα αγώνα φιλικό και μεταξύ άλλων για να γιορτάσουν και την αδελφοποίηση της Χαριλάου με την περιοχή της δικής μας ομάδος, το RufianΗauzen. Τότε ήταν η πρώτη φορά που άκουσα για τον Αρη.
Τα μάτια του πιτσιρικά άστραψαν σαν πυροτέχνημα στο άκουσμα του ονόματος της ομάδος της καρδιάς του! Ακόμα περισσότερο τώρα που άκουγε ότι ο πολυαγαπημένος του παππούς είχε ανάμιξη στην ιστορία της ομάδος του.
football - Ο Αρης σας είχε καλέσει παππού? …ρώτησε γεμάτος αγωνία να ακούσει την συνέχεια ο μικρός.
- Ναι παιδί μου ο Αρης. Είχε διοργανώσει ένα τουρνουά τότε με την συμμετοχή του προπαιδικού τμήματος του Μέγα Αλέξανδρου, της βρεφονηπιακής ομάδος του ορφανοτροφείου του Αγ.Στυλιανού, και της δικής μας ομάδος και το είχανε ονομάσει «Πρωτάθλημα 1927-'28». Μας είχαν δώσει και αναμνηστικά μπλουζάκια μετά. ..Ακόμα το έχω «Champion Griechenland 1927-1928» έγραφε
Και συνεχίζει ο λαλίστατος γέρος….
- Να δείς χαρά την μάνα μου τότε που με ξανάβλεπε μετά από καιρό... Είχε φτιάξει μάλιστα και σάντουιτς με ζαμπόν-κασέρι και χότ ντογκ με λουκάνικα Φρανκφούρτης και για τις δυό ομάδες για να τα μοιράσει στο ημίχρονο.
- Γιατί μόνο για τις δύο ομάδες παππού? Τέσσερις ομάδες δεν έπαιζαν? Δεν έφταναν για όλους?
- ‘Έφταναν και παραέφταναν! Του σκασμού είχαμε φάει εκείνη την μέρα. Απλά οι άλλες δύο ελληνικές ομάδες ήταν φτωχές και δεν είχαν να πληρώσουν. Τι? Τσάμπα θα τους το δίναμε? ψυχικά θα κάναμε σε τόσο δύσκολους καιρούς? Όχι βέβαια…
…Στον τελικό που λες είχαμε κερδίσει 12-0 με 5 γκόλ δικά μου, αλλά μετά από παράκληση στα γόνατα των υπευθύνων του Αρη, είπαμε ότι χάσαμε εμέις τελικά με 1-0 στο 98’… Τι να κάνουμε? Ήταν η γιορτή τους και δεν θέλαμε να τους την χαλάσουμε!
Το τι έγινε μετά μικρέ δεν περιγράφεται, πυροτεχνήματα, βεγγαλικά, ο γύρος του θριάμβου με το τρόπαιο στα υψωμένα στον ουρανό χέρια . Δυο ώρες πηγαινοερχόντουσαν πανηγυρίζοντας ανάμεσα στα δέντρα του πάρκου της Ν. Ελβετίας. Και αν δεν ήταν οι φύλακες του πάρκου να τους πάρουν στο κυνήγι γιατί με την φασαρία ενοχλούσαν τους σκίουρους, ακόμα εκεί θα ήταν!!
Στο τέλος πάντως είχε γίνει και η δική μας ομάδα ένα κουβάρι μαζί τους , αφού τους νοιώθαμε σαν αδέρφια μας. Είχαμε ακούσει και τις ιστορία της ομάδος, και τον ξεριζωμό της όταν πρωτοϊδρύθηκε, από τις όχθες του Νείλου , και είχαμε συγκινηθεί.
- Μα παππού εγώ θυμάμαι που μου είχες πει ότι έπαιζες στον Αρη….
- Αχ, Γιαννάκη δεν με προσέχεις. Αυτό έγινε μετά τον αγώνα εκείνο. Τα 5 μου γκόλ εντυπωσίασαν τους διοικούντες του Αρη και μου πρότειναν συμβόλαιο με την ομάδα τους. Και πως τα έφερε η π@@@να η τύχη, συγνώμη μικρέ, για να ξαναβρεθώ τελικά αντίπαλος με τον φίλο μου τον Φρίντζ , στο επόμενο πρωτάθλημα του Αρη .
- Πήραμε και άλλο πρωτάθλημα παππού?...ρώτησε τρισευτυχισμένος για αυτό που άκουγε ο μικρός
funny_world_war2_pics17- Μα φυσικά αγόρι μου. Ήταν κάπου στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Αν θυμάμαι καλά στην Ελλάδα η μόνη ομάδα που έπαιζε μπάλα την εποχή εκείνη ήταν ο Αρης. Όμως το πρωτάθλημα έπρεπε να γίνει κανονικά. Τι να στα λέω γιόκα μου…. με το ζόρι μαζέψαμε τελικά πάλι 4 ομάδες.
- Ποιες ήταν αυτές παππού? Τις θυμάσαι καθόλου?
- Κοίτα τα χρόνια πέρασαν και η μνήμη μου με αφήνει σιγά –σιγά, αλλά ορισμένα πράγματα δεν ξεχνιούνται. Λοιπόν έχουμε και λέμε…. Ήμασταν εμείς (Αρης), μια ομάδα γυναικών του κατηχητικού της ΧΑΝΘ, μια ομάδα που αποτελούνταν από ανάπηρους πολέμου (νοσηλευόντουσαν στον Ερυθρό Σταυρό, και από εκεί τους φέραμε), και μια ομάδα γερμανών αξιωματικών των SS…. Σε αυτήν έπαιζε και ο Φρίντζ που πλέον είχε γίνει γερμανός συνταγματάρχης.
- Και τι έγινε μετά παππού? Πες μου… πες μου…
- Τι να στα λέω και τι να τα βλέπεις. Κληρωθήκαμε σε 2 ζευγάρια. Πρώτοι έπαιξαν οι Ναζιστές με τους ανάπηρους πολέμου, αλλά το ματς το πήραν στα χαρτιά τελικά οι γερμανοί γιατί οι άλλοι προφασίστηκαν, και καλά, πρόβλημα υγείας και δεν κατέβηκαν. Τους έλειπαν κάτι χέρια, κάτι πόδια και δεν μπορούσαν να αγωνιστούν.. λέει… Λεβέντη μου εγώ πιστεύω ότι κότεψαν. Κλασικοί γκρινιάρηδες Έλληνες. Μια ζωή στην μίρλα! Και εμείς δεν είχαμε κορν-φλεικς να βάλουμε στο γάλα μας εκείνο το πρωί γιατί ήταν κατοχή και δεν βρίσκαμε εύκολα, αλλά δεν κλαιγόμασταν έτσι!
- Καλά παππού, άσε το άλλο ματς και πες μου για το δικό σας. Μην με κρατάς σε αγωνία…
xan8 - Έχεις δίκιο Γιαννάκη μου. Το άλλο ματς… το δικό μας ματς ήταν από τα πλέον συναρπαστικά. Όπως σου είπα, είχαμε απέναντι μας την ομάδα των γυναικών κατηχητριών της ΧΑΝΘ, η οποία κατέβηκε τελικά μόνο με 7 κορίτσια 14-17 ετών, γιατί οι υπόλοιπες δουλεύανε, λέει ,σαν νοσοκόμες στον Ερυθρό Σταυρό. Έτσι εμείς αποφασίσαμε από την άλλη να κατεβούμε με 15 παίκτες.
- Μα καλά παππού… Ήσασταν εσείς 15 και οι άλλες μόνο 7?
- Και τι ήθελες να κάνουμε αγόρι μου? Έπρεπε να συμπληρώσουμε 22 παίκτες στον αγωνιστικό χώρο. Ο κανονισμός το έλεγε καθαρά ότι έπρεπε να αγωνίζονται συνολικά 22 παίκτες. Και έτσι έγινε, γιατί εμείς σαν Αρης σεβόμασταν το άθλημα. Οπότε 15 εμείς και 7 αυτοί, σύνολο 22! Όλα και όλα, ο Αρης πάντα σεβόταν τους κανονισμούς.
Τελοσπάντων γιόκα μου, αυτά είναι λεπτομέρειες. Το ματς ήταν όλα τα λεφτά. Στο ημίχρονο ήδη ήμασταν πίσω στο σκόρ 3-4. Μια χοντρή αξύριστη καλόγρια μας είχε βάλει 4 γκόλ. Για να λέμε όμως την αλήθεια ,αν και ήταν κουφή και μας εκνεύριζε γιατί δεν άκουγε να σταματήσει στα σφυρίγματα, παρόλο αυτά ήταν πολύ καλή παίκτρια… Κουδούνια μας είχε κάνει παιδί μου.
Αλλά στο 2ο ημίχρονο δεν κατέβηκε να παίξει και έτσι όλα άλλαξαν προς το καλύτερο.
- Γιατί παππού δεν κατέβηκε?
- Δεν ξέρω παιδί μου. Κάποιες φήμες που ακούστηκαν στα αποδυτήρια έλεγαν ότι κάποιος από την διοίκηση της ομάδος είπε στους Γερμανούς ότι είχε ραδιόφωνο στο σπίτι της, ενώ απαγορευόταν, και άκουγε τον «ελεύθερο ραδιοφωνικό σταθμό του Καΐρου»
- Μα καλά παππού δεν είπες μόλις τώρα ότι ήταν κουφή? Πως άκουγε ραδιόφωνο?
- Αυτά είναι ασήμαντες λεπτομέρειες αγόρι μου. Άλλωστε Για να το πεί η διοίκηση κάτι παραπάνω θα ήξερε. Και η ουσία ήταν ότι παρανομούσε. Και ο νόμος γιέ μου είναι πάνω από όλα. Πάντα σεβόμασταν στον Αρη τους νόμους γιόκα μου…
- Μάλλον έχεις δίκιο παππού… τελοσπάντων… και μετά τι έγινε?
- Ε, αφού δεν κατέβηκε η καλύτερη τους παίκτρια, το κυνηγήσαμε το ματς και κάπου στο 90 αποβλήθηκαν οι 5 από τις 6 παίκτριες τους γιατί έκαναν τα γλυκά μάτια στους παίκτες μας ,όπως υποστήριξαν οι δικοί μας στον διαιτητή, και εκείνος τις απέβαλε για σεξουαλική παρενόχληση. Με αυτά και μ’ αυτά τελικά ισοφαρίσαμε με πέναλτι στις καθυστερήσεις...
- Και πήγατε παράταση παππού?
- Όχι παιδί μου. εκεί κάπου τελείωσαν όλα . Η διοίκηση μας, για άλλη μια φορά έκανε το πρέπων σεβόμενη τον νόμο και υπέβαλλε ένσταση για αντικανονική συμμετοχή της άλλης ομάδας κατά παράβαση των κανονισμών. Οι άλλες μηδενίστηκαν και περάσαμε εμείς τελικό στα χαρτιά.
- Δηλαδή παππού, τι παράβαση έκαναν οι άλλες?
- Μα ήταν γυναίκες! Έχεις δει πουθενά αγώνες αντρών με γυναίκες? Δεν επιτρέπεται. Τι ήθελες δηλαδή να κάνουμε? Τα στραβά μάτια και να αφήσουμε να παίξουν άντρες με γυναίκες?? Όλα και όλα. Ο Αρης ήταν πάντα υπέρ της ισότητας στο ποδόσφαιρο!
- Και δηλαδή παίξατε τελικό μετά με τους Γερμανούς?
- Ε, μα τι λέμε τόση ώρα? Δεν με παρακολουθείς γιόκα μου… Φυσικά παίξαμε τελικό.
Και το μάτς πήγε μέχρι το 93’ ισόπαλο μηδέν-μηδέν ,αφού οι άλλοι είχαν και κάποιον πόλεμο να κάνουν κάπου έλεγαν , και έτσι συνεχώς παίζανε με 5-6 παίκτες λιγότερους και αυτούς εναλάξ.
Κάπου εκεί όμως στο 93’ ,ο φίλος μου ο Φρίντζ με είδε λαχανιασμένο, με λυπήθηκε και αφού μου έκλεισε το μάτι με γυριστή κεφαλιά έκανε το αυτογκόλ και το πρωτάθλημα ήταν επιτέλους πάλι δικό μας!!!
-Πω, πω παππού!!! Πρέπει να νοιώθατε πολύ υπερήφανοι!
- Μόνο περήφανοι γιέ μου? Το μεγαλείο αυτής της ομάδος είχε πλημμυρίσει τις ψυχές μας. Ειδικά στην απονομή.
Την ώρα που ο Τζόζεφ (Ιωσήφ) Γκέμπελς, που είχε έρθει ειδικά για τον αγώνα αυτόν από την Γερμανία, πέρασε το μετάλλιο του πρωταθλήματος στον λαιμό μου, λύγισα… έκλαψα σαν βρέφος…Και μετά να δείς γλέντια…5 μέρες σφάζαμε αρνιά και γλεντοκοπούσαμε σε ένα υπαίθριο γλέντι που είχε στηθεί κάπου εκεί κοντά στο σημερινό «157».
- Μπράβο παππού είμαι πολύ περήφανος και εγώ για σένα. Αλλά να σε ρωτήσω κάτι? Δεν γινόταν πόλεμος εκείνη την εποχή στην Ελλάδα?
- Χμ, παλληκάρι μου τώρα που το λές, κάτι είχαμε ακούσει και εμείς. Χαζεύαμε κάτι φωτιές στα βουνά, μυρίζαμε τον καπνό, βλέπαμε και κόσμο να σέρνεται τραυματισμένος από εκεί πάνω, αλλά είχαμε την εντύπωση πως οι Αμερικάνοι γυρίζανε κάποια χολιγουντιανή υπερπαραγωγή.
Μετά, μια μέρα εκεί που λιαζόμασταν κάτω από τον καυτό ελληνικό ήλιο στις παραλίες της Χαλκιδικής, ήρθε ο προπονητής της ομάδος και μας είπε ότι είχε γίνει πόλεμος με τους γερμανούς, και τελικά τον κερδίσαμε. Δεν μπορώ να πώ ότι χαρήκαμε ιδιαίτερα για την νίκη γιατί ήταν φίλοι μας οι Γερμανοί. Εγώ πάλι στενοχωριόμουν διπλά γιατί αμέσως σκέφτηκα και τον Φριντζ.
frintz kai to gourouni- Αλήθεια τι απέγινε ο φίλος σου παππού?
- Αυτό που είχα ακούσει ήταν ότι μετά τον πόλεμο δούλεψε αρχικά σαν αμπιγιέζ της Μαίρλιν Ντίτριχ και μετά κάποιος μάνατζερ διέκρινε το ταλέντο του και τον πήρε σαν χορεύτρια στο Μουλέν Ρουζ στο Παρίσι. Ήμουν πολύ χαρούμενος για αυτόν. Ήταν παιδικό όνειρο και των δυό μας μια διεθνής καριέρα στον χορό. Τελικά το έσκασε μαζί με έναν συνχορευτή του κάπου στην Ολλανδία, όπου μέχρι τα βαθιά γεράματα είχε μια φάρμα που εξέτρεφε γερμανικά γουρούνια…
- Παππού να σε ρωτήσω κάτι ακόμα? Εσύ μου είπες για δύο πρωταθλήματα αλλά ένα άλλο παιδάκι στο σχολείο μου είπε ότι ο Άρης έχει πάρει τρία πρωταθλήματα .
- Α, παιδάκι μου έχεις δίκιο. Εγώ το ξέχασα γιατί δεν θυμάμαι πολλές λεπτομέρειες από αυτό. Από τα λίγα που θυμάμαι είναι ότι ήταν ανάμεσα στα άλλα δύο πρωταθλήματα και το θυμάμαι γιατί η ομάδα έδινε φιλικά στο Ισραήλ εκείνη την εποχή…
- Καλά παππού , πως γίνεται να πήρατε πρωτάθλημα αφού η ομάδα έλειπε ? Πότε παίξατε αγώνες?
- Μα γιόκα μου δεν παίξαμε αγώνες για αυτό το πρωτάθλημα!!
- Και τότε πως το πήρατε αυτό παππού?.
- Με κλήρωση αγόρι μου… με κλήρωση!…. Εκείνη την χρονιά δεν θέλανε να γίνει πρωτάθλημα ποδοσφαίρου στην χώρα γιατί δεν είχαν πολλές ομάδες και υπήρχε φτώχεια. Και τότε μάζεψε ο πρόεδρος της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας τους προέδρους όλων των ομάδων και τους το ανακοίνωσε. Ο δικός μας πρόεδρος όμως αντέδρασε έντονα, και συνέχισε να αντιδρά ακόμα και όταν όλοι οι άλλοι έφυγαν από τα γραφεία και έμεινε μόνος του.
..αλλά όπως σου είπα νωρίτερα ο Αρης πάντα σεβόταν κανονισμούς και κανόνες. Έπρεπε λοιπόν και την χρονιά εκείνη να υπάρξει πρωταθλητής. Έτσι αποφάσισε να ξεκινήσει διαδικασίες ανάδειξης έστω και μόνος του. Αρχικά έπαιξε «Πετρα-Ψαλίδι-Χαρτί» αλλά δεν θυμόταν μετά ποιο από τα δυό του χέρια είχε διαλέξει να κερδίσει. Οπότε κατέφυγε στην διαδικασία του Α-Μπε-Μπα-Μπλόμ για να βγάλει νικητή ανάμεσα στους παρευρισκόμενους προέδρους. Αυτός φταίει που οι άλλοι είχαν φύγει?
- Τώρα που το λες παπού ,καλά έκανε. Τελικά παππού όμως δεν μου είπες,μετά το πρωτάθλημα της κατοχής , ο Αρης πήρε άλλους τίτλους?
- Όχι γιέ μου. Δυστυχώς οι καταστάσεις εμπόδισαν τον Αρη να πάρει άλλους τίτλους.
- Ποιες καταστάσεις παππού? Τι έγινε?
- Ήρθαν οι σύμμαχοι έδιωξαν τους Γερμανούς και η Κατοχή τελείωσε αγόρι μου. Δημιουργήθηκαν ξανά κανονικές ομάδες ποδοσφαίρου, και η ιστορία για τον Αρη είναι γνωστή έκτοτε…
funny_world_war2_pics13 - Και τελικά τι απέγιναν όλοι οι υπόλοιποι μετά τον πόλεμο παππού?
- Χμ…κοίτα από όσο έμαθα, η σκρόφα η Νατάσσα εκτελέστηκε τελικά, και κάποιοι συναθλητές μου ίδρυσαν μια φολκορική ομάδα επιδείξεων που έδινε παραστάσεις σε διάφορες πόλεις.
ο Φρίντζ όπως σου είπα ασχολείται με τα γουρούνια, αλλά μας άφησε δώρο τον σκύλο του που τους απογόνους του από τότε τους έχουμε μασκώτ, προς τιμήν του…Απλά αλλάξαμε το όνομα και το κάναμε “Τρόμος” γιατί το “Φιρφιρίκος” δεν ήταν πιασάρικο…
Από την άλλη,ο θειος σου ο Χρύσανθος μετανάστευσε για άγνωστο λόγο στην Αργεντινή όπου ίδρυσε το ινστιτούτο Πολεμικής Ιστορίας «Jozef Goebels memories”. ..
…Η μάνα μου, δηλαδή η γιαγιά σου, που ήταν πολύ οικονόμα γυναίκα, με τα λεφτά από το μπακάλικο της κατοχής ,αγόρασε πολλά οικόπεδα στην πόλη και απέκτησε αργότερα και μια πλατεία που ονόμασε «Αριστοτέλους» θέλοντας να τιμήσει την τότε ομάδα του Αρη που την ξέφρενη πορεία της σταμάτησε το τέλος του πολέμου. Εξού και το όνομα ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ=Αρης+Τέλος.
- Παρόλο αυτά εσύ την περίοδο των πολέμων έκανες πολλά πράγματα παππού . Είμαι πραγματικά πολύ περήφανος για σένα!
- Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαίς Γιαννάκη μου .Απλά συμμετείχα στην ιστορία. Τίποτα δεν έκανα.
Και κάπου εκεί, ο μικρός εγγονός γύρισε ξανά το κεφάλι στην τηλεόραση γεμάτος υπερηφάνεια για τον ήρωα παππού του, και ο γέρο-Χαράλαμπος έγειρε το κεφάλι του στην πλάτη του καναπέ, και αποκοιμήθηκε.
funny_world_war2_pics29Και ποιος ξέρει, ίσως να ονειρεύτηκε ξανά τις υπέρλαμπρες στιγμές τις δικές του και της ομάδος, εκεί κάπου ανάμεσα στους κανονιοβολισμούς, τον θάνατο, την φτώχεια και την εξαθλίωση …εκεί κάπου στα χρόνια των πολέμων….
Τα Ένδοξα εκείνα χρόνια της ζωής του…
http://voriosanemos73.blogspot.com/
Κοντά στην επέτειο της 28ης Οκτωβρίου και κάπου στην περιοχή της Χαριλάου, ο γερό Χαράλαμπος και το εγγονάκι του ο Γιαννάκης χαζεύουν στην τηλεόραση το πλήθος αφιερωμάτων και ταινιών για την ένδοξη αυτή ημέρα. Και εκεί στα μισά της ταινίας “υπολοχαγός Νατάσσα” ένα δάκρυ κύλισε στα ζαριασμένα μάγουλα του γερο-Χαράλαμπου, ένα δάκρυ που δεν ξέφυγε όμως από το άγρυπνο βλέμμα του εγγονού.
natasa- Παππού γιατί κλαίς?... ρώτησε διστακτικά ο μικρός
- Τίποτα παιδί μου… απλά έβλεπα την ταινία , θυμήθηκα τα παλιά και συγκινήθηκα.
- Ήξερες την υπολοχαγό Νατάσα παππού?...ξαναρώτησε με ζωηρότερο πλέον ενδιαφέρον ο πιτσιρικάς.
- Όχι …απλά ήξερα αυτόν που την πήγαινε για εκτέλεση παιδί μου.
Τα μάτια του μικρού γούρλωσαν. Το πρόσωπο του άστραψε. Ήξερε ότι αν «τσιγκλίσει» ακόμα λίγο τον παππού του θα του έλεγε άλλη μια ιστορία από τις τόσες πολλές που ήξερε για τα χρόνια εκείνα.
o Fritz kai o Tromos-Και πως τον ήξερες παππού αυτόν τον γερμαναρά?
- Αχ Γιαννάκη, Γιαννάκη… δεν σου έχω ξαναπεί ότι οι ταινίες αυτές ήταν βασισμένες σε πραγματικές ιστορίες? Ο Φρίντζ ,έτσι λεγόταν, και όχι γερμαναράς όπως υποτιμητικά τον είπες μικρέ, ψώνιζε από το μπακάλικο μας στην Μαρτίου με Παπαναστασίου γωνία λουκάνικα για τον σκύλο του τον “Αδολφος Φιρφιρίκος”…Πιο πεινασμένο σκυλί με πιό χαζό όνομα δεν έχω ξαναδεί!!
Τακτικότατος πελάτης. Είχαμε το καλύτερο χοιρομέρι στην πόλη τότε. Ίσως και το μοναδικό. Απ’ ευθείας εισαγωγή από φίλους στην Φρανκφούρτη...Για να μην μιλήσω για το λάδι και το αλεύρι που προσεκτικά φυλάγαμε στο υπόγειο ...
Ήταν να μην πάρει φόρα ο παππούς… η γλώσσα του είχε λυθεί και πήγαινε ροδάνι εξιστορώντας τις ιστορίες που σαν άλλη ταινία περνούσαν μπροστά από τα μάτια του…
- Ο καλύτερος μας πελάτης ήταν. Μας άφηνε και μπουρμπουάρ πάντα. Οχι σαν κάτι έλληνες συμπατριώτες μας, που και καλά παρίσταναν τους πεινασμένους για να πάρουν κανένα παξιμαδάκι δωρεάν. Ωραίος ο Φρίντζ…Μου έδινε και έξτρα φιλοδώρημα αν πήγαινα και μια βόλτα τον σκύλο να κατουρήσει... Πιο κατρούλικο σκυλί , επίσης δεν έχω ξαναδεί…
- Και δεν μου λες παππού, αυτός ο γερμανός ο Φριντζ γιατί πυροβόλησε την υπολοχαγό Νατάσα?
- Παιδί μου δεν έφταιγε αυτός, η άλλη η σκρόφα έφταιγε που δεν καθόταν ήρεμα και ωραία να την εκτελέσει να τελειώνουμε. Αφού την έπιασαν να κάνει αντίσταση!... μαγκιά πουλούσε θέλοντας να κάνει και καλά απόδραση? Αναγκάστηκε λοιπόν ο φουκαράς να τη τιμωρήσε.
Ο μικρός κοίταζε με γουρλωμένα μάτια και ο παππούς θέλησε να του λύσει όλες τις απορίες.
- Ο Φρίντζ παιδί μου ήταν παρεξηγημένος. Εγώ τον ήξερα πρίν ξεκινήσει ο Β’ Παγκόσμιος πόλεμος. Παίζαμε συμπαίκτες σε ποδοσφαιρικούς αγώνες στην ΕΠΣ Μονάχου και αργότερα αντίπαλοι. Σαν σήμερα τον θυμάμαι…. Ψηλός ξανθός με ίσιο γλυμμένο χωριστρέ μαλλί. Λεβέντης λυγερόκορμος. Με φακίδες που έδιναν μια δυτικοευρωπαϊκή γλυκύτητα στα αρρενωπά χαρακτηριστικά του. Αν δεν με πίεζε η μάνα μου τότε να παντρευτώ την γιαγιά σου που ήταν κόρη λαδέμπορα από το Καπάνη, ίσως τώρα να λεγόσουν Βίλχελμ και να ζούσες στο Βερολίνο… Άτιμη κατοχή όμως…
- Παππού ξεφεύγεις πάλι. Για πες μου για τότε που παίζατε ποδόσφαιρο.
- Α, ναι …συγνώμη μικρέ , αλλά καμιά φορά με πιάνει το παράπονο. Έχουμε και λέμε λοιπόν. Εγώ στα εφηβικά μου χρόνια ζούσα στην Γερμανία, και δούλευα λουστράκος στο Ναζιστικό κόμμα. Με είχε στείλει η μάνα μου να δουλέψω δίπλα στον θείο Χρύσανθο. Τα πρωινά γυάλιζα τα άρβιλλα των γερμανών και τα απογεύματα έπαιζα μπάλα σε μια τοπική ομάδα. Την «Ham Βoss» έτσι λεγόταν. Ωραία, ομάδα. Τότε ήταν ,που από όταν έφυγα πιτσιρικάς από την Ελλάδα, τα έφερε έτσι η τύχη να ξαναγυρίσω για πρώτη φορά σε αυτήν με αφορμή ένα ποδοσφαιρικό αγώνα.
- Σοβαρά παππού? Έπαιξες μπάλα σαν αντίπαλος στην Ελλάδα?
- Γιατί αντίπαλος αγόρι μου? Οι Γερμανοί ήταν φίλοι και αδελφοί τότε. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί δεν τους ήθελαν οι υπόλοιποι έλληνες. Πιστεύω ότι τους ζήλευαν. Τελοσπάντων, άλλη ιστορία αυτή . Ναι μας είχε καλέσει ένα τοπικό σωματείο εδώ της περιοχής μας, της Χαριλάου, για ένα αγώνα φιλικό και μεταξύ άλλων για να γιορτάσουν και την αδελφοποίηση της Χαριλάου με την περιοχή της δικής μας ομάδος, το RufianΗauzen. Τότε ήταν η πρώτη φορά που άκουσα για τον Αρη.
Τα μάτια του πιτσιρικά άστραψαν σαν πυροτέχνημα στο άκουσμα του ονόματος της ομάδος της καρδιάς του! Ακόμα περισσότερο τώρα που άκουγε ότι ο πολυαγαπημένος του παππούς είχε ανάμιξη στην ιστορία της ομάδος του.
football - Ο Αρης σας είχε καλέσει παππού? …ρώτησε γεμάτος αγωνία να ακούσει την συνέχεια ο μικρός.
- Ναι παιδί μου ο Αρης. Είχε διοργανώσει ένα τουρνουά τότε με την συμμετοχή του προπαιδικού τμήματος του Μέγα Αλέξανδρου, της βρεφονηπιακής ομάδος του ορφανοτροφείου του Αγ.Στυλιανού, και της δικής μας ομάδος και το είχανε ονομάσει «Πρωτάθλημα 1927-'28». Μας είχαν δώσει και αναμνηστικά μπλουζάκια μετά. ..Ακόμα το έχω «Champion Griechenland 1927-1928» έγραφε
Και συνεχίζει ο λαλίστατος γέρος….
- Να δείς χαρά την μάνα μου τότε που με ξανάβλεπε μετά από καιρό... Είχε φτιάξει μάλιστα και σάντουιτς με ζαμπόν-κασέρι και χότ ντογκ με λουκάνικα Φρανκφούρτης και για τις δυό ομάδες για να τα μοιράσει στο ημίχρονο.
- Γιατί μόνο για τις δύο ομάδες παππού? Τέσσερις ομάδες δεν έπαιζαν? Δεν έφταναν για όλους?
- ‘Έφταναν και παραέφταναν! Του σκασμού είχαμε φάει εκείνη την μέρα. Απλά οι άλλες δύο ελληνικές ομάδες ήταν φτωχές και δεν είχαν να πληρώσουν. Τι? Τσάμπα θα τους το δίναμε? ψυχικά θα κάναμε σε τόσο δύσκολους καιρούς? Όχι βέβαια…
…Στον τελικό που λες είχαμε κερδίσει 12-0 με 5 γκόλ δικά μου, αλλά μετά από παράκληση στα γόνατα των υπευθύνων του Αρη, είπαμε ότι χάσαμε εμέις τελικά με 1-0 στο 98’… Τι να κάνουμε? Ήταν η γιορτή τους και δεν θέλαμε να τους την χαλάσουμε!
Το τι έγινε μετά μικρέ δεν περιγράφεται, πυροτεχνήματα, βεγγαλικά, ο γύρος του θριάμβου με το τρόπαιο στα υψωμένα στον ουρανό χέρια . Δυο ώρες πηγαινοερχόντουσαν πανηγυρίζοντας ανάμεσα στα δέντρα του πάρκου της Ν. Ελβετίας. Και αν δεν ήταν οι φύλακες του πάρκου να τους πάρουν στο κυνήγι γιατί με την φασαρία ενοχλούσαν τους σκίουρους, ακόμα εκεί θα ήταν!!
Στο τέλος πάντως είχε γίνει και η δική μας ομάδα ένα κουβάρι μαζί τους , αφού τους νοιώθαμε σαν αδέρφια μας. Είχαμε ακούσει και τις ιστορία της ομάδος, και τον ξεριζωμό της όταν πρωτοϊδρύθηκε, από τις όχθες του Νείλου , και είχαμε συγκινηθεί.
- Μα παππού εγώ θυμάμαι που μου είχες πει ότι έπαιζες στον Αρη….
- Αχ, Γιαννάκη δεν με προσέχεις. Αυτό έγινε μετά τον αγώνα εκείνο. Τα 5 μου γκόλ εντυπωσίασαν τους διοικούντες του Αρη και μου πρότειναν συμβόλαιο με την ομάδα τους. Και πως τα έφερε η π@@@να η τύχη, συγνώμη μικρέ, για να ξαναβρεθώ τελικά αντίπαλος με τον φίλο μου τον Φρίντζ , στο επόμενο πρωτάθλημα του Αρη .
- Πήραμε και άλλο πρωτάθλημα παππού?...ρώτησε τρισευτυχισμένος για αυτό που άκουγε ο μικρός
funny_world_war2_pics17- Μα φυσικά αγόρι μου. Ήταν κάπου στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Αν θυμάμαι καλά στην Ελλάδα η μόνη ομάδα που έπαιζε μπάλα την εποχή εκείνη ήταν ο Αρης. Όμως το πρωτάθλημα έπρεπε να γίνει κανονικά. Τι να στα λέω γιόκα μου…. με το ζόρι μαζέψαμε τελικά πάλι 4 ομάδες.
- Ποιες ήταν αυτές παππού? Τις θυμάσαι καθόλου?
- Κοίτα τα χρόνια πέρασαν και η μνήμη μου με αφήνει σιγά –σιγά, αλλά ορισμένα πράγματα δεν ξεχνιούνται. Λοιπόν έχουμε και λέμε…. Ήμασταν εμείς (Αρης), μια ομάδα γυναικών του κατηχητικού της ΧΑΝΘ, μια ομάδα που αποτελούνταν από ανάπηρους πολέμου (νοσηλευόντουσαν στον Ερυθρό Σταυρό, και από εκεί τους φέραμε), και μια ομάδα γερμανών αξιωματικών των SS…. Σε αυτήν έπαιζε και ο Φρίντζ που πλέον είχε γίνει γερμανός συνταγματάρχης.
- Και τι έγινε μετά παππού? Πες μου… πες μου…
- Τι να στα λέω και τι να τα βλέπεις. Κληρωθήκαμε σε 2 ζευγάρια. Πρώτοι έπαιξαν οι Ναζιστές με τους ανάπηρους πολέμου, αλλά το ματς το πήραν στα χαρτιά τελικά οι γερμανοί γιατί οι άλλοι προφασίστηκαν, και καλά, πρόβλημα υγείας και δεν κατέβηκαν. Τους έλειπαν κάτι χέρια, κάτι πόδια και δεν μπορούσαν να αγωνιστούν.. λέει… Λεβέντη μου εγώ πιστεύω ότι κότεψαν. Κλασικοί γκρινιάρηδες Έλληνες. Μια ζωή στην μίρλα! Και εμείς δεν είχαμε κορν-φλεικς να βάλουμε στο γάλα μας εκείνο το πρωί γιατί ήταν κατοχή και δεν βρίσκαμε εύκολα, αλλά δεν κλαιγόμασταν έτσι!
- Καλά παππού, άσε το άλλο ματς και πες μου για το δικό σας. Μην με κρατάς σε αγωνία…
xan8 - Έχεις δίκιο Γιαννάκη μου. Το άλλο ματς… το δικό μας ματς ήταν από τα πλέον συναρπαστικά. Όπως σου είπα, είχαμε απέναντι μας την ομάδα των γυναικών κατηχητριών της ΧΑΝΘ, η οποία κατέβηκε τελικά μόνο με 7 κορίτσια 14-17 ετών, γιατί οι υπόλοιπες δουλεύανε, λέει ,σαν νοσοκόμες στον Ερυθρό Σταυρό. Έτσι εμείς αποφασίσαμε από την άλλη να κατεβούμε με 15 παίκτες.
- Μα καλά παππού… Ήσασταν εσείς 15 και οι άλλες μόνο 7?
- Και τι ήθελες να κάνουμε αγόρι μου? Έπρεπε να συμπληρώσουμε 22 παίκτες στον αγωνιστικό χώρο. Ο κανονισμός το έλεγε καθαρά ότι έπρεπε να αγωνίζονται συνολικά 22 παίκτες. Και έτσι έγινε, γιατί εμείς σαν Αρης σεβόμασταν το άθλημα. Οπότε 15 εμείς και 7 αυτοί, σύνολο 22! Όλα και όλα, ο Αρης πάντα σεβόταν τους κανονισμούς.
Τελοσπάντων γιόκα μου, αυτά είναι λεπτομέρειες. Το ματς ήταν όλα τα λεφτά. Στο ημίχρονο ήδη ήμασταν πίσω στο σκόρ 3-4. Μια χοντρή αξύριστη καλόγρια μας είχε βάλει 4 γκόλ. Για να λέμε όμως την αλήθεια ,αν και ήταν κουφή και μας εκνεύριζε γιατί δεν άκουγε να σταματήσει στα σφυρίγματα, παρόλο αυτά ήταν πολύ καλή παίκτρια… Κουδούνια μας είχε κάνει παιδί μου.
Αλλά στο 2ο ημίχρονο δεν κατέβηκε να παίξει και έτσι όλα άλλαξαν προς το καλύτερο.
- Γιατί παππού δεν κατέβηκε?
- Δεν ξέρω παιδί μου. Κάποιες φήμες που ακούστηκαν στα αποδυτήρια έλεγαν ότι κάποιος από την διοίκηση της ομάδος είπε στους Γερμανούς ότι είχε ραδιόφωνο στο σπίτι της, ενώ απαγορευόταν, και άκουγε τον «ελεύθερο ραδιοφωνικό σταθμό του Καΐρου»
- Μα καλά παππού δεν είπες μόλις τώρα ότι ήταν κουφή? Πως άκουγε ραδιόφωνο?
- Αυτά είναι ασήμαντες λεπτομέρειες αγόρι μου. Άλλωστε Για να το πεί η διοίκηση κάτι παραπάνω θα ήξερε. Και η ουσία ήταν ότι παρανομούσε. Και ο νόμος γιέ μου είναι πάνω από όλα. Πάντα σεβόμασταν στον Αρη τους νόμους γιόκα μου…
- Μάλλον έχεις δίκιο παππού… τελοσπάντων… και μετά τι έγινε?
- Ε, αφού δεν κατέβηκε η καλύτερη τους παίκτρια, το κυνηγήσαμε το ματς και κάπου στο 90 αποβλήθηκαν οι 5 από τις 6 παίκτριες τους γιατί έκαναν τα γλυκά μάτια στους παίκτες μας ,όπως υποστήριξαν οι δικοί μας στον διαιτητή, και εκείνος τις απέβαλε για σεξουαλική παρενόχληση. Με αυτά και μ’ αυτά τελικά ισοφαρίσαμε με πέναλτι στις καθυστερήσεις...
- Και πήγατε παράταση παππού?
- Όχι παιδί μου. εκεί κάπου τελείωσαν όλα . Η διοίκηση μας, για άλλη μια φορά έκανε το πρέπων σεβόμενη τον νόμο και υπέβαλλε ένσταση για αντικανονική συμμετοχή της άλλης ομάδας κατά παράβαση των κανονισμών. Οι άλλες μηδενίστηκαν και περάσαμε εμείς τελικό στα χαρτιά.
- Δηλαδή παππού, τι παράβαση έκαναν οι άλλες?
- Μα ήταν γυναίκες! Έχεις δει πουθενά αγώνες αντρών με γυναίκες? Δεν επιτρέπεται. Τι ήθελες δηλαδή να κάνουμε? Τα στραβά μάτια και να αφήσουμε να παίξουν άντρες με γυναίκες?? Όλα και όλα. Ο Αρης ήταν πάντα υπέρ της ισότητας στο ποδόσφαιρο!
- Και δηλαδή παίξατε τελικό μετά με τους Γερμανούς?
- Ε, μα τι λέμε τόση ώρα? Δεν με παρακολουθείς γιόκα μου… Φυσικά παίξαμε τελικό.
Και το μάτς πήγε μέχρι το 93’ ισόπαλο μηδέν-μηδέν ,αφού οι άλλοι είχαν και κάποιον πόλεμο να κάνουν κάπου έλεγαν , και έτσι συνεχώς παίζανε με 5-6 παίκτες λιγότερους και αυτούς εναλάξ.
Κάπου εκεί όμως στο 93’ ,ο φίλος μου ο Φρίντζ με είδε λαχανιασμένο, με λυπήθηκε και αφού μου έκλεισε το μάτι με γυριστή κεφαλιά έκανε το αυτογκόλ και το πρωτάθλημα ήταν επιτέλους πάλι δικό μας!!!
-Πω, πω παππού!!! Πρέπει να νοιώθατε πολύ υπερήφανοι!
- Μόνο περήφανοι γιέ μου? Το μεγαλείο αυτής της ομάδος είχε πλημμυρίσει τις ψυχές μας. Ειδικά στην απονομή.
Την ώρα που ο Τζόζεφ (Ιωσήφ) Γκέμπελς, που είχε έρθει ειδικά για τον αγώνα αυτόν από την Γερμανία, πέρασε το μετάλλιο του πρωταθλήματος στον λαιμό μου, λύγισα… έκλαψα σαν βρέφος…Και μετά να δείς γλέντια…5 μέρες σφάζαμε αρνιά και γλεντοκοπούσαμε σε ένα υπαίθριο γλέντι που είχε στηθεί κάπου εκεί κοντά στο σημερινό «157».
- Μπράβο παππού είμαι πολύ περήφανος και εγώ για σένα. Αλλά να σε ρωτήσω κάτι? Δεν γινόταν πόλεμος εκείνη την εποχή στην Ελλάδα?
- Χμ, παλληκάρι μου τώρα που το λές, κάτι είχαμε ακούσει και εμείς. Χαζεύαμε κάτι φωτιές στα βουνά, μυρίζαμε τον καπνό, βλέπαμε και κόσμο να σέρνεται τραυματισμένος από εκεί πάνω, αλλά είχαμε την εντύπωση πως οι Αμερικάνοι γυρίζανε κάποια χολιγουντιανή υπερπαραγωγή.
Μετά, μια μέρα εκεί που λιαζόμασταν κάτω από τον καυτό ελληνικό ήλιο στις παραλίες της Χαλκιδικής, ήρθε ο προπονητής της ομάδος και μας είπε ότι είχε γίνει πόλεμος με τους γερμανούς, και τελικά τον κερδίσαμε. Δεν μπορώ να πώ ότι χαρήκαμε ιδιαίτερα για την νίκη γιατί ήταν φίλοι μας οι Γερμανοί. Εγώ πάλι στενοχωριόμουν διπλά γιατί αμέσως σκέφτηκα και τον Φριντζ.
frintz kai to gourouni- Αλήθεια τι απέγινε ο φίλος σου παππού?
- Αυτό που είχα ακούσει ήταν ότι μετά τον πόλεμο δούλεψε αρχικά σαν αμπιγιέζ της Μαίρλιν Ντίτριχ και μετά κάποιος μάνατζερ διέκρινε το ταλέντο του και τον πήρε σαν χορεύτρια στο Μουλέν Ρουζ στο Παρίσι. Ήμουν πολύ χαρούμενος για αυτόν. Ήταν παιδικό όνειρο και των δυό μας μια διεθνής καριέρα στον χορό. Τελικά το έσκασε μαζί με έναν συνχορευτή του κάπου στην Ολλανδία, όπου μέχρι τα βαθιά γεράματα είχε μια φάρμα που εξέτρεφε γερμανικά γουρούνια…
- Παππού να σε ρωτήσω κάτι ακόμα? Εσύ μου είπες για δύο πρωταθλήματα αλλά ένα άλλο παιδάκι στο σχολείο μου είπε ότι ο Άρης έχει πάρει τρία πρωταθλήματα .
- Α, παιδάκι μου έχεις δίκιο. Εγώ το ξέχασα γιατί δεν θυμάμαι πολλές λεπτομέρειες από αυτό. Από τα λίγα που θυμάμαι είναι ότι ήταν ανάμεσα στα άλλα δύο πρωταθλήματα και το θυμάμαι γιατί η ομάδα έδινε φιλικά στο Ισραήλ εκείνη την εποχή…
- Καλά παππού , πως γίνεται να πήρατε πρωτάθλημα αφού η ομάδα έλειπε ? Πότε παίξατε αγώνες?
- Μα γιόκα μου δεν παίξαμε αγώνες για αυτό το πρωτάθλημα!!
- Και τότε πως το πήρατε αυτό παππού?.
- Με κλήρωση αγόρι μου… με κλήρωση!…. Εκείνη την χρονιά δεν θέλανε να γίνει πρωτάθλημα ποδοσφαίρου στην χώρα γιατί δεν είχαν πολλές ομάδες και υπήρχε φτώχεια. Και τότε μάζεψε ο πρόεδρος της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας τους προέδρους όλων των ομάδων και τους το ανακοίνωσε. Ο δικός μας πρόεδρος όμως αντέδρασε έντονα, και συνέχισε να αντιδρά ακόμα και όταν όλοι οι άλλοι έφυγαν από τα γραφεία και έμεινε μόνος του.
..αλλά όπως σου είπα νωρίτερα ο Αρης πάντα σεβόταν κανονισμούς και κανόνες. Έπρεπε λοιπόν και την χρονιά εκείνη να υπάρξει πρωταθλητής. Έτσι αποφάσισε να ξεκινήσει διαδικασίες ανάδειξης έστω και μόνος του. Αρχικά έπαιξε «Πετρα-Ψαλίδι-Χαρτί» αλλά δεν θυμόταν μετά ποιο από τα δυό του χέρια είχε διαλέξει να κερδίσει. Οπότε κατέφυγε στην διαδικασία του Α-Μπε-Μπα-Μπλόμ για να βγάλει νικητή ανάμεσα στους παρευρισκόμενους προέδρους. Αυτός φταίει που οι άλλοι είχαν φύγει?
- Τώρα που το λες παπού ,καλά έκανε. Τελικά παππού όμως δεν μου είπες,μετά το πρωτάθλημα της κατοχής , ο Αρης πήρε άλλους τίτλους?
- Όχι γιέ μου. Δυστυχώς οι καταστάσεις εμπόδισαν τον Αρη να πάρει άλλους τίτλους.
- Ποιες καταστάσεις παππού? Τι έγινε?
- Ήρθαν οι σύμμαχοι έδιωξαν τους Γερμανούς και η Κατοχή τελείωσε αγόρι μου. Δημιουργήθηκαν ξανά κανονικές ομάδες ποδοσφαίρου, και η ιστορία για τον Αρη είναι γνωστή έκτοτε…
funny_world_war2_pics13 - Και τελικά τι απέγιναν όλοι οι υπόλοιποι μετά τον πόλεμο παππού?
- Χμ…κοίτα από όσο έμαθα, η σκρόφα η Νατάσσα εκτελέστηκε τελικά, και κάποιοι συναθλητές μου ίδρυσαν μια φολκορική ομάδα επιδείξεων που έδινε παραστάσεις σε διάφορες πόλεις.
ο Φρίντζ όπως σου είπα ασχολείται με τα γουρούνια, αλλά μας άφησε δώρο τον σκύλο του που τους απογόνους του από τότε τους έχουμε μασκώτ, προς τιμήν του…Απλά αλλάξαμε το όνομα και το κάναμε “Τρόμος” γιατί το “Φιρφιρίκος” δεν ήταν πιασάρικο…
Από την άλλη,ο θειος σου ο Χρύσανθος μετανάστευσε για άγνωστο λόγο στην Αργεντινή όπου ίδρυσε το ινστιτούτο Πολεμικής Ιστορίας «Jozef Goebels memories”. ..
…Η μάνα μου, δηλαδή η γιαγιά σου, που ήταν πολύ οικονόμα γυναίκα, με τα λεφτά από το μπακάλικο της κατοχής ,αγόρασε πολλά οικόπεδα στην πόλη και απέκτησε αργότερα και μια πλατεία που ονόμασε «Αριστοτέλους» θέλοντας να τιμήσει την τότε ομάδα του Αρη που την ξέφρενη πορεία της σταμάτησε το τέλος του πολέμου. Εξού και το όνομα ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ=Αρης+Τέλος.
- Παρόλο αυτά εσύ την περίοδο των πολέμων έκανες πολλά πράγματα παππού . Είμαι πραγματικά πολύ περήφανος για σένα!
- Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαίς Γιαννάκη μου .Απλά συμμετείχα στην ιστορία. Τίποτα δεν έκανα.
Και κάπου εκεί, ο μικρός εγγονός γύρισε ξανά το κεφάλι στην τηλεόραση γεμάτος υπερηφάνεια για τον ήρωα παππού του, και ο γέρο-Χαράλαμπος έγειρε το κεφάλι του στην πλάτη του καναπέ, και αποκοιμήθηκε.
funny_world_war2_pics29Και ποιος ξέρει, ίσως να ονειρεύτηκε ξανά τις υπέρλαμπρες στιγμές τις δικές του και της ομάδος, εκεί κάπου ανάμεσα στους κανονιοβολισμούς, τον θάνατο, την φτώχεια και την εξαθλίωση …εκεί κάπου στα χρόνια των πολέμων….
Τα Ένδοξα εκείνα χρόνια της ζωής του…
http://voriosanemos73.blogspot.com/
χαχαχαχαχαχαχαχαχαχα[..]αλλά μας άφησε δώρο τον σκύλο του που τους απογόνους του από τότε τους έχουμε μασκώτ, προς τιμήν του…Απλά αλλάξαμε το όνομα και το κάναμε “Τρόμος” γιατί το “Φιρφιρίκος” δεν ήταν πιασάρικο…[..]
-
Federacion
- Δημοσιεύσεις: 1682
- Εγγραφή: Δευ 07 Ιουν 2010, 09:53
