μου ήταν πάντα αδιάφορη αυτή η κλάψα του φτωχού νικαιώτη παναγιώτη γιαννάκη που πάντα του κλέβουν τη μπουκιά από το στόμα και έχει βρεθεί να έχει πάρει τα περισσότερα τρόπαια (φαντάζομαι) στην καριέρα οοποιουδήποτε αθλητή (ως παίκτης και προπονητής). Σαν παίκτη, και δή στην επίθεση, έχω πεί οτι πρό 1996 είναι ο καλύτερος έλληνας που έχουν δεί τα μάτια μου, by far κιόλας. Από εκεί και πέρα, τον παρακολουθούσα στο Μαρούσι όπου το 80% των παιχνιδιών τα έπαιρνε στο τελευταίο δίλεπτο (με μπάτζετ το μαρούσι πολύ ανεβασμένο) και μετά στην εθνική οπου είπε το αμίμητο (το οποίο έχει και ΜΕΓΑΛΗ ΒΑΣΗ) οτι όλο το μπάσκετ είναι το τελευταίο δίλεπτο! Αν δέ δείτε τις φοβερές νίκες που έχουμε κάνει με σλοβένους, γάλλους κλπ., στα προηγούμενα 39 λεπτά είμαστε για τις αρκούδες! Και έβγαινε ο γιαννάκης και έλεγε αυτό είναι το μπάσκετ, είπα στα παιδιά υπομονή γυρίζει κλπ. Και χτές είπε οτι πήγανε το ματς εκεί που θέλανε και η τύχη στο τελευταίο 1.5 λεπτό τους γύρισε την πλάτη. άρπα λοιπόν μία
, με όλο το σεβασμό φυσικά.
