Olivares έγραψε:
Ο εραλδικός Βέλγος Λέων
Πιο νέος γεμάτος όρεξη για βρυχηθμό στο πανεπιστήμιο, στις συγκεντρώσεις, πάνω από τα λευκά χαρτιά προσπαθώντας να γράψει, στα πικ-απ, έξω από τους σινεμάδες μόλις είχε δει ταινία που τον σκίρτησε.
Σήμερα κουνάει την ουρά του ξαπλωμένος για να διώχνει τις μύγες χωμένος στο σπήλαιο που έχουμε στον εγκέφαλο και προστατεύει την υπόφυση, το εντός έδρας γήπεδο της φαντασίας.
Τα ποσταρίσματα του χνώτα ζώων που ζεσταίνουν τη μνήμη αλλά το σαγόνι του παραμένει σκληρό γιατί έχει γίνει πόμολο όπως τον τραβολογούσαν τα χρόνια.
Τον θυμάμαι από τότε που γέμιζε τους όλμους με ενθουσιασμό για πείραγμα και πετύχαινε τα σύννεφα στην άκρη για να συνεχίζουν όταν έμεναν ακίνητα.
Σήμερα οπλοβαστός για στομωμένα ντουφέκια και ότι έγραψε θαλαμοφύλακας που δεν ξυπνάει κανέναν.
Αρνείται πεισματικά να φορέσει παλτό από ψίχα ψωμιού που είναι η τελευταία μόδα
και μαζεύει ρετσίνι της κόρης του γιατί αλλιώς δε βαστάει για κανένα λόγο
να συνεχίσει να ανεβαίνει τη σχοινόσκαλα
προς ένα ελικόπτερο που έχει φύγει.
Η φωτιά μέσα του στα τελευταία της και ας έρχονται που και που παιδιά ομοιώματα του να πετάξουν ένα ξερό κούτσουρο ή κάτι άλλο μάταιο.
Σε αυτό το σλάιτ βλέπετε τρύπες στα παλιά πιστεύω του και δεν είναι μέρος της ύλης προς εξέταση,
χρησιμοποιήστε παλιά πχιώματα για πρόχειρο και αν χρειαστείτε και άλλη σελίδα εγώ είμαι εδώ.
Ακόμα περισσότερα αλυτρωτικά σιγαρέτα για την τετράγωνη τρύπα στο στέρνο,
έτοιμα ενδύματα εννοιών πάνω στην έδρα ενώ μιλάει στα παιδιά και πορεία
όπως το γαμημένο εκκρεμές όλης της τέχνης: λαχτάρα για μια υπερβατολογική πατρίδα στο ένα άκρο,
η απουσία της στο άλλο.
Και να η Λόλα να ένα μήλο να βγάζει τα καρφιά ένα-ένα από το προσοχή εύθραστον
αλλά να και πάλι μου τηλεφωνεί και με βοηθάει να μαζέψουμε κονσέρβες και ξηρά τροφή για τους Παλαιστίνιους και να ορίστε πετάμε μαζί οι δύο μας τις μπάλες στο λούνα παρκ και όταν πέφτουν στην τρύπα
το δικό μας αλογάκι πάει παρακάτω.
Ανάγκη για ξεκούραση της περισπωμένης ώστε όλα αυτά που διάβασε, ήπιε, έγραψε, κάπνισε, στοιχημάτισε,
τραγούδησε να αποκτήσουν ένα στασίδι.
Και τώρα μπλεγμένος στο κάνε με αυτός που ήμουν-έχασα προσπαθώντας να γίνω αυτός που μπορούσα
ενώ τα σεντόνια αλλάζονται συνεχώς και ξεχνάει τα επώνυμα μαθητών που είχε πριν χρόνια.
Από το Θεό Λουλούδι που είχε εντός μόνο το άρωμα άδειου ανθοδοχείου μένει ανακατεμένο με αποξηραμένο θυμό ανακινήστε ελαφρά με Καζαντζιδικό καημό και προσθέστε μια λεπτοκομμένη φέτα Nove Cento
και έτοιμο για σερβίρισμα και μη ζητάτε πολλές λέξεις γιατί είναι αντανακλάσεις εσωτερικού κόσμου
και άρα πολύτιμες για να ξοδεύονται.
Και ύστερα κάτι που έρχεται ξαφνικά και κάνει τη νύχτα που έκανε έρωτα με εκείνη τόσο Vermeer
ακίνητη στη μνήμη που ακινητοποιούνται και οι σκίουροι στα δέντρα και απομένουν μόνο να τον κοιτάζουν
καθώς περνάει. Με μια αόριστη χειρονομία και μετά από λίγο ένα αναστεναγμό παραδέχεται
πως αυτός έφταιγε που εκείνη έφυγε.
Ένα μείγμα κοινών αναμνήσεων
μου σκαρώνει ενώ γράφω για αυτόν
ένα κόσμο καθαρό κρύσταλλο,
ελευθερωμένο πια από ιδεολογίες και θεούς.
Παιδικά γράμματα και αριθμοί που πετάνε και δεν πατάνε στη γραμμή του τετράδιου
ενώ τον ακούω και πίνω νερό από το λάστιχο κοιτάω γύρω μου και να, κάτι έγραψε και με ξανάκανε αγόρι.
Θα ήθελα να μην είχαν συμβεί τόσα αλλά βλέπω ότι και αυτός παίρνει τα πράγματα όπως τα κατεβάζει το ποτάμι και έτσι τον μιμούμαι και κάθομαι σαν σκυλί ράτσας κάτω από το τραπέζι ενώ ξέρω τόσα κόλπα.
Γρήγορες δυνητικές ευκτικές κεφαλιών στα δεκατέσσερα, εικοσιτέσσερα, τριαντατέσσερα, σαραντατέσσερα, πενηντατέσσερα, πάνω από το χαρτί ή το πληκτρολόγιο
κουφάλες είναι πάντα νέος.