Τι ακούτε τώρα?? Και όταν λέω τώρα εννοώ τώρα!!

[rouki]

Και οι δικοί μας Aphrodite's Child με το:
[youtube]-WTNFuF6qiA[/youtube]
απο το άλμπουμ 666, που θεωρείται ως ένα απο τα καλύτερα porgressive concept LP όλων των εποχών...

[The_Stalker]

Κολλάει λίγο το τόπικ...

Όμως μ' έφτιαξε ρε πστμ, με θύμισε μερικά σούπερ σπέσιαλ κορμιά που είχα κρατήσει...

Εν ολίγοις μας γκάβλ@σες ρε συ rouki!

[goran 64]

Αλήθεια κολλάει το topic, περισσότερο ειδικά όταν το "φορτώνουμε" με μπόλικα videos...
Δεν ξέρω, αλλά μήπως χρειάζεται πιο συχνή αλλαγή σελίδας απ τα άλλα?
Όσο για τις κ@ύλες σου "The_Stalker", ιδού το PAOK Sports Arena κι ο πουστόγ@ρος για να..."δώσεις"!!!

[back in black]

Ο Watts ήταν μετρονόμος, αλλά ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ rock drummer όλων των εποχών είναι ο παρακάτω κύριος:

[youtube]t1SfDUWAWQ4[/youtube]

Εχω την αίσθηση ότι συγκρίνουμε δυο τελείως διαφορετικούς ντράμερ, που ο καθένας τους είναι εξαιρετικά σημαντικός στο συγκρότημα που έπαιζε. Απο τη μια ο Watts με το απόλυτα πειθαρχημένο παίξιμο, τα απολύτως απαραίτητα τομς και το μπλαζέ στυλ και απο την άλλη ο Moon με το χαοτικό παίξιμο , τα πολλά πρόσθετα τομς + τη δευτερη κάσα και το πομπώδες επιδεικτικό στυλ. Οι Stones δεν θα ήταν Stones με οποιονδήποτε άλλον ντράμερ, όπως και οι Who δεν θα ήταν Who με οποιανδήποτε άλλον.
Τώρα όσον αφορά στον καλύτερο οι απόψεις είναι τόσες πολλές που δεν βγαίνει άκρη, έχουν περάσει πραγματικά σπουδαίοι ντραμερ στη rock (Ginger Baker, John Bonham, Ian Paice, Cozy Powell, Mick Fleetwood, Bill Ward, Alex Van Halen, Chad Smith είναι μερικοί που μου έρχονται πρόχειρα στο μυαλό)
Κλείνω με έναν σπουδαίο πολύπλευρο μουσικό που παρότι ξεκίνησε σαν ένας εξαιρετικός ντραμερ κατάφερε να καθιερωθεί και να ξεπεράσει συνολικά σε προσφορά (κατά την ταπεινή μου άποψη) όλους τους προαναφερόμενους, φυσικά αναφέρομαι στονμ μοναδικό Phil Collins. Απολάυστε τον!!!
[youtube]6mC3WctU1IQ[/youtube]

[ΑποστόληςΑ]

Ρούκι έχουμε πολλά κοινά μουσικά σημεία!
Όσο για τους "κορυφαίους" Who και τον κορυφαίο dummer τους, γούστα είναι αυτά. Εγώ πάντως δεν συμφωνώ.
Λοιπόν είμαστε στο 1969. τη χρονιά αυτή, προς το τέλος της, οι Fleetwood Mac υπό την αρχηγία του μπλουζίστα Peter Green κυκλοφόρησαν έναν αρκετά καλό δίσκο, που περιείχε και δύο αριστουργήματα.
το ένα από αυτά ήταν το Before the beginning.
Καθ' όλα υπέροχο!
υπέροχο!
υπέροχο!
υπέροχο!
υπέροχο!

Before the beginning - Fleetwood Mac, 1969

[youtube]dmC5Bt0cCsI[/youtube]

So many nights I lay awake
Can't sleep
I lay here thinkin' 'bout a woman
I used to love
Can't sleep but no good to count sheep
I'll just count the worries
That I've got plenty of

And how many times
Must I be the fool
Before I can make it
Oh Make it on home
I've got to find a place to sing my words
Is there nobody listening to my song?

You talk about a life
Been searching for the key
But can't find an answer
To comfort me
I ask myself about love
Can't even find the door
To take me to a place
I've never seen before

But how many times
Must I be the fool
Before I can make it
Oh make it on home
I've got to find a place to sing my words
Is there nobody listening to my song?

[The_Stalker]

Εχω την αίσθηση ότι συγκρίνουμε δυο τελείως διαφορετικούς ντράμερ, που ο καθένας τους είναι εξαιρετικά σημαντικός στο συγκρότημα που έπαιζε. Απο τη μια ο Watts με το απόλυτα πειθαρχημένο παίξιμο, τα απολύτως απαραίτητα τομς και το μπλαζέ στυλ και απο την άλλη ο Moon με το χαοτικό παίξιμο , τα πολλά πρόσθετα τομς + τη δευτερη κάσα και το πομπώδες επιδεικτικό στυλ. Οι Stones δεν θα ήταν Stones με οποιονδήποτε άλλον ντράμερ, όπως και οι Who δεν θα ήταν Who με οποιανδήποτε άλλον.
Τώρα όσον αφορά στον καλύτερο οι απόψεις είναι τόσες πολλές που δεν βγαίνει άκρη, έχουν περάσει πραγματικά σπουδαίοι ντραμερ στη rock (Ginger Baker, John Bonham, Ian Paice, Cozy Powell, Mick Fleetwood, Bill Ward, Alex Van Halen, Chad Smith είναι μερικοί που μου έρχονται πρόχειρα στο μυαλό)
Κλείνω με έναν σπουδαίο πολύπλευρο μουσικό που παρότι ξεκίνησε σαν ένας εξαιρετικός ντραμερ κατάφερε να καθιερωθεί και να ξεπεράσει συνολικά σε προσφορά (κατά την ταπεινή μου άποψη) όλους τους προαναφερόμενους, φυσικά αναφέρομαι στονμ μοναδικό Phil Collins. Απολάυστε τον!!!

Ας κάνουμε και μια μουσική κουβέντα λοιπόν!

Συμφωνώ ότι μιλάμε για διαφορετικό στιλ. Γι' αυτό χαρακτήρισα τον Watts "μετρονόμο". Το θέμα είναι ότι για να τον κατατάξω στους κορυφαίους πρέπει να με βγάζει συναίσθημα, που ο συγκεκριμένος δεν... Από τους υπόλοιπους που αναφέρεις, ο μόνος που θεωρώ ότι μπορεί να σταθεί κοντά στον Keith (μισό σκαλί πιο κάτω), είναι ο John Bonham. Όχι βέβαια ότι οι υπόλοιποι είναι κακοί, κάθε άλλο!

Κάπου είχα πετύχει ένα βιντεάκι και δεν μπορώ να το βρω τώρα, πώς παίζεται κάποιο κομμάτι και πώς θα το έπαιζε ο Keith Moon... Αν μιλούσα για άλλους ντράμερ, θα ήταν όχι για καθαρό ροκ. Όπως ο Mike Shrive που όποτε ακούω το Sacrifice Soul πηδάω ολόκληρος. Ή ο τεράστιος Billy Cobham, τον οποίο είδα και live στο Μύλο πριν χρόνια.

Να πω την αμαρτία μου, ο Collins δεν μ' αρέσει, όπως δεν μ' αρέσουν και οι Genesis. Σαν ντράμερ, ξεχωρίζει ο ήχος του που είναι πιο βαθύς και γεμάτος, έως πομπώδης θα έλεγα, και όχι το παίξιμό του. Σαν μουσικός γενικότερα έχει βγάλει μερικά καλά κομμάτια αλλά και κάτι σαχλαμαρίτσες ολκής στιλ Sussudio. Και για να ολοκληρώσω το θάψιμο στους Genesis , εκτός Gabriel το χάος... Ειδικά κάτι Mike and the Mechanics = κόψει φλέβα...

Σήμερα υπάρχουν ένα σωρό ντράμερ που παίζουν ότι έπαιζαν οι παλιοί (και όχι μόνο ντράμερ, αλλά και κιθαρίστες και άλλοι) με χαρακτηριστική ευκολία. Όλοι οι μεταλ ντράμερς ( ή σχεδόν όλοι) παίζουν με δίκασα και σε ασύλληπτες ταχύτητες. Μερικοί ντράμερ μάλιστα μπορεί να μην χρειάζονται καν ντραμς, αλλά μόνο ένα touchpad κι εσύ να ψάχνεσαι από πού διάολο βγαίνει αυτός ο ήχος...

[tolis01]

Την κουβέντα για τον Τσ'αρλυ την ξεκίνησε η αφεντιά μου, από το σχόλιο πως σε μερικά κομμάτια των Stones το δικό του παίξιμο στο background συμβάλλει τα μάλα στο κτίσιμο του κομματιού και να το κρατάει. Και άλλος ο ρόλος του στους Stones οπότε μην το κουράζουμε.
Αυτό ισχύει ειδικά για την ¨ντίσκο¨ (σικ) εποχή τους με χαραkτηριστικά παραδείγματα το Miss U και το Emotional Rescue από τον επόμενο δίσκο. Anyway.

Συνονόματε, με τους Fleetwood Mac με συγγίνησες
αδερφέ rouki ουκ εν τω πολλώ το ευ
Αδερφέ Stalker με έκανες να γελάσω με τα Sussudio και (όντως ξενέρα μπλιαχ) Mike&Mechanics

Για αυτό θα συνεχίσω (Σαββατόβραδο γαρ) με ντίσκο και Amanda Lear & Enigma (Give a Bit of Mmh to Me)
που το τραγούδησε στη γλώσσα μας κι ο Γιώργος Μαρίνος.

[youtube]l9GDzyyytt0[/youtube]

[back in black]

Ας κάνουμε και μια μουσική κουβέντα λοιπόν!

Συμφωνώ ότι μιλάμε για διαφορετικό στιλ. Γι' αυτό χαρακτήρισα τον Watts "μετρονόμο". Το θέμα είναι ότι για να τον κατατάξω στους κορυφαίους πρέπει να με βγάζει συναίσθημα, που ο συγκεκριμένος δεν... Από τους υπόλοιπους που αναφέρεις, ο μόνος που θεωρώ ότι μπορεί να σταθεί κοντά στον Keith (μισό σκαλί πιο κάτω), είναι ο John Bonham. Όχι βέβαια ότι οι υπόλοιποι είναι κακοί, κάθε άλλο!

Κάπου είχα πετύχει ένα βιντεάκι και δεν μπορώ να το βρω τώρα, πώς παίζεται κάποιο κομμάτι και πώς θα το έπαιζε ο Keith Moon... Αν μιλούσα για άλλους ντράμερ, θα ήταν όχι για καθαρό ροκ. Όπως ο Mike Shrive που όποτε ακούω το Sacrifice Soul πηδάω ολόκληρος. Ή ο τεράστιος Billy Cobham, τον οποίο είδα και live στο Μύλο πριν χρόνια.

Να πω την αμαρτία μου, ο Collins δεν μ' αρέσει, όπως δεν μ' αρέσουν και οι Genesis. Σαν ντράμερ, ξεχωρίζει ο ήχος του που είναι πιο βαθύς και γεμάτος, έως πομπώδης θα έλεγα, και όχι το παίξιμό του. Σαν μουσικός γενικότερα έχει βγάλει μερικά καλά κομμάτια αλλά και κάτι σαχλαμαρίτσες ολκής στιλ Sussudio. Και για να ολοκληρώσω το θάψιμο στους Genesis , εκτός Gabriel το χάος... Ειδικά κάτι Mike and the Mechanics = κόψει φλέβα...

Σήμερα υπάρχουν ένα σωρό ντράμερ που παίζουν ότι έπαιζαν οι παλιοί (και όχι μόνο ντράμερ, αλλά και κιθαρίστες και άλλοι) με χαρακτηριστική ευκολία. Όλοι οι μεταλ ντράμερς ( ή σχεδόν όλοι) παίζουν με δίκασα και σε ασύλληπτες ταχύτητες. Μερικοί ντράμερ μάλιστα μπορεί να μην χρειάζονται καν ντραμς, αλλά μόνο ένα touchpad κι εσύ να ψάχνεσαι από πού διάολο βγαίνει αυτός ο ήχος...

Οκ ας κουβεντιάσουμε λοιπόν για μουσική!!
Επαναλαμβάνω ότι οι απόψεις για τον ¨μεγαλύτερο" ντράμερ της ροκ είναι τόσες πολλές που δεν βγαίνει ακρη, καθώς ο καθένας τείνει να θεωρεί "μεγαλύτερο" αυτόν που του αρέσει περισσότερο να ακούει.
Ο Moon ήταν αναμφίβολα ένας σπουδαίος ντραμερ, εντυπωσιακός στις εμφανίσεις του, κορυφαίος για εσένα και όσους άλλους τρελαίνονται με τους Who. Ο πρώϊμος θάνατος του συνέβαλε στο να ενισχυθεί ακόμη περισσότερο η φήμη του. Προσωπικά δεν μπορώ να τον κατατάξω ως τον "μεγαλύτερο όλων των εποχών" ακριβώς γιατί το πέρασμα του απο τη μουσική ήταν βραχύβιο ενώ και συνθετικά/δημιουργικά ελάχιστα πρόσφερε στους Who, καθώς φέρεται συνθέτης σε μόλις 4 ή 5 τραγούδια τους.
Η 'αποψή μου για τον Collins σχετίζεται με τη συνολική προσφορά του στη μουσική, που είτε αρέσει είτε δεν αρέσει, είναι πολύ μεγαλύτερη των λοιπών ντράμερ που ανέφερα στο ποστ μου.
Όπως και να έχει πάντως ευχαριστιέμαι αυτή την κουβέντα γιατί ηλικιακά -εμένα τουλάχιστον-με γυρίζει πολλά χρόνια πίσω, τότε που "τσακωνόμασταν" αν οι Zep ήταν καλύτεροι των Purple !!!
Για τη συνέχεια ένας σπουδαίος ντραμερ , που και αυτός έφυγε νωρίς
[youtube]NO_fx1WshCA[/youtube]

[rouki]

Ρούκι έχουμε πολλά κοινά μουσικά σημεία!
Όσο για τους "κορυφαίους" Who και τον κορυφαίο dummer τους, γούστα είναι αυτά. Εγώ πάντως δεν συμφωνώ.
Λοιπόν είμαστε στο 1969. τη χρονιά αυτή, προς το τέλος της, οι Fleetwood Mac υπό την αρχηγία του μπλουζίστα Peter Green κυκλοφόρησαν έναν αρκετά καλό δίσκο, που περιείχε και δύο αριστουργήματα.
το ένα από αυτά ήταν το Before the beginning.
Καθ' όλα υπέροχο!
υπέροχο!
υπέροχο!
υπέροχο!
υπέροχο!

Before the beginning - Fleetwood Mac, 1969

[youtube]dmC5Bt0cCsI[/youtube]

So many nights I lay awake
Can't sleep
I lay here thinkin' 'bout a woman
I used to love
Can't sleep but no good to count sheep
I'll just count the worries
That I've got plenty of

And how many times
Must I be the fool
Before I can make it
Oh Make it on home
I've got to find a place to sing my words
Is there nobody listening to my song?

You talk about a life
Been searching for the key
But can't find an answer
To comfort me
I ask myself about love
Can't even find the door
To take me to a place
I've never seen before

But how many times
Must I be the fool
Before I can make it
Oh make it on home
I've got to find a place to sing my words
Is there nobody listening to my song?

Tο έχω κι αυτό το άλμπουμ αυθεντικό, είναι καταπληκτικό.

[The_Stalker]

@ back in black

Συμφωνώ ότι αν βάλεις την παράμετρο της χρονικής διάρκειας, καταλήγεις σε διαφορετικές αξιολογήσεις. Ο Keith μπορεί να μην αναφέρεται ως συνθέτης, αλλά από τη μια τα drums δεν τα έγραφε κάποιος άλλος, από την άλλη ο ήχος των Who θα ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό με άλλον (καλό ή και κορυφαίο) ντράμερ. Δηλαδή δημιουργικά νομίζω πρόσφερε πολλά και αν κατέτασσα ποιοί διαμόρφωσαν περισσότερο τον ήχο του συγκροτήματος, η σειρά θα ήταν Moon - Entwhistle - Townshed - Daltrey.

Υπάρχουν κι άλλοι εξαιρετικοί ντράμερ που το παίξιμό τους χαρακτηρίζει κατά τεράστιο ποσοστό τον ήχο του γκρουπ (και δεν ξέρω αν επίσης αναφέρονται ως συνθέτες). Μεγάλα παραδέιγματα ο Stewart Copeland (Police) και Gavin Harisson (Porcupine Tree).

Γουστάρω κι εγώ τρελά τέτοιες συζητήσεις, στιλ Led Zeppelin vs Deep Purple. Εδώ έπαιζε αν προτιμούσαμε περισσότερο τα φοβερά riff του Blackmore ή το πιο σοφιστικέ παίξιμο του Page. Στην κιθάρα πάντως, παρά το ότι και αυτός έφυγε νωρίς, πρώτα ο Hendrix και μετά οποιοσδήποτε άλλος (να κι άλλος κορυφαίος ντράμερ, Mitch Mitchell).

Εγώ θα βάλω δύο κομμάτια του Cobham, το ένα με άλλον τεράστιο κιθαρίστα (που έπαιξε και στους Deep Purple μετά τον Blackmore!), τον Tommy Bolin.

[youtube]jssMVB-_RM0[/youtube]

[youtube]-N_SqtFerjg[/youtube]

[ΑποστόληςΑ]

Ρε συνονόματε! Ποστάρω Fleetwood Mac υπό τον Peter Green, μου δίνεις συγχαρητήρια και ποστάρεις AMANDA LEΑR! ΕΛΕΟΣ!

[tolis01]

Τι έχει η Amanda Lear? Goran, βοήθειααααα!!! Μιλάγαμε για καρέκλες αφού

Ενιγουέι, βροχερές κρύες μέρες και ένα διαμαντάκι από Ολλανδία με funk, soul επιρροές.
Και το κλιπάκι σα να συνεργάστηκαν Sondebergh από Ocean 11 Tarantino & Rodriguez και οι εκάστοτε σκηνοθέτες του 007.

Bo Saris - She's On Fire
[youtube]0Kq_o-ezxeE[/youtube]

ΥΓ: Αψεγάδιαστος αισθητικά, χωρίς να κλαρινογαμπρίζει ο παίχτωρ

[ΑποστόληςΑ]

Συνεχίζω με ένα ακόμη αριστούργημα από το 1969, από ένα supergroup.

BLIND FAITH - DO WHAT YOU LIKE 1969

Steve Winwood – lead vocals, organ, bass, guitar, piano, keyboards, harmonica
Eric Clapton – guitar, vocals
Ric Grech – bass, violin, vocals on Do what you like
Ginger Baker – percussion, drums, vocals on Do what you like

[youtube]7jOtnnVQuUI[/youtube]

[back in black]

[youtube]NewAih2eb_8[/youtube]

[tolis01]

Ύμνος!!!!
Ακόμα το συνδέω συνειρμηκά με την εισαγωγή του ραδιοπειρατή στο 107,1 πριν πολλά πολλά χρόνια
Αγαπημένες μου, αγαπημένοι μου ρόκερς!