Aureliano Buendia έγραψε:Περί πολιτικών ηγετών και οπαδικών προτιμήσεων, δυο λόγια:
Πάλι καλά που δεν είναι ΠΑΟΚτσής ο Τσίπρας, ο Κούλης, η Φώφη (αυτό θα ήταν και λίγο αστείο), ο Καμμένος ή ακόμη χειρότερα ο Μιχαλολιάκος (τρόμος) και δεν έχει κηρυχτεί ασπρόμαυρη συστράτευση στο άρμα του εξ ορισμού ηθικού ηγέτη.
Ξέρω ότι αυτό αντιβαίνει στην παραμυθένια και μεταφυσική διάθεση πολλών, αλλά παίδες, καλό είναι να αντιληφθείτε ότι το γεγονός ότι ο δρακουμέλ μπαμπάς Μητσοτάκης κουβάλησε στο Καραϊσκάκης τον Κούλη όταν ήταν πιτσιρικάς κι αυτός έγινε προφανώς γάβρος, δεν συνιστά κάποιο εξ ορισμού ή de factο αρνητικό ηθικό γαλόνι.Το αν είναι ούτως ή άλλως μάλαξ ο κάθε Τσίπρας και ο κάθε Κούλης είναι άλλου παπά ευαγγέλιο.
Ελπίζω, ομοίως, να καταλαβαίνετε ότι το να υποστηρίζετε τον ΠΑΟΚ δεν σας δίνει αυτόματα κάποιο ηθικό γαλόνι.
Ελπίζω, επίσης, να μην πιστεύετε ότι αν πχ γεννιόσασταν στον Πειραιά, με μπαμπά γαύρο, εσείς ως δια μαγείας θα γινόσασταν ΠΑΟΚ, επειδή μία άσβεστη φωνή κιμπαριάς θα έβραζε μέσα σας από τα γεννοφάσκια σας
Το να συσχετίζουμε την ψήφο μας με τι ομάδα υποστηρίζει ο εκάστοτε πολιτικός αρχηγός, αρνούμαι καν να το σχολιάσω. Εξωφυλλιά ΣΠΟΡ δεκαετίας '90, βαριά βαριά.
Γενικότερα, το από τι πάστα είναι φτιαγμένος κάθε άνθρωπος, το αποδεικνύει ευκαιρίας δοθείσης, σε όλη του τη ζωή και οι ευκαιρίες είναι ευτυχώς (ή δυστυχώς) πάμπολλες για τον καθένα μας.
Ένα μεγάλο μέρος του κόσμου του δαφνομπουκωμένου καυλώνει με το νταβατζηλίκι αντί να αηδιάζει. Καυλώνει με την αρχομανία, με την εξουσία, με την ψευδαίσθηση της υπεροχής. Και τους λυπάμαι. Δεν είναι όμως αυτόματο μεταφυσικό αποτέλεσμα του ότι είναι γαύροι. Είναι αποτέλεσμα ενός γενικότερου λυπηρού φαινομένου, το οποίο έχει μετατρέψει την Ελλάδα σε τόπο της πάση θυσία νίκης, της βλαχομαγκιάς, της ποζεριάς, του κονέ, του φιλοτομαρισμού, των στραβών ματιών, της δολοπλοκίας, της επικράτησης του ισχυρότερου της ζούγκλας. Φυσικά, υπάρχουν και μπόλικοι γάβροι που έχουν αποστασιοποιηθεί επειδή έχουν νιονιό, μπέσα και αισθητική και έχουν αηδιάσει. Ξέρω αρκετούς από αυτούς. Κι όπως στα πάντα στη ζωή, η 2η κατηγορία των ανθρώπων των θετικών ιδιοτήτων είναι μικρότερη από την πρώτη με τους κουραδόμαγκες και τα λαμόγια.
Όσο για τον ΠΑΟΚ και τον κόσμο του, είναι όπως μάθει κανείς. Κι επειδή εμείς μάθαμε στα λίγα, στα δύσκολα, στην προσμονή, στην υπαρκτή αδικία και στην ηδονική αυτοϊκανοποίηση του αδικούμενου που πρέπει να ανέβει βουνά, ίσως να έχουμε ως αταβισμό, ως συλλογική οντότητα, μία κιμπαριά παραπάνω. Ή για να το θέσω καλύτερα, σίγουρα την είχαμε κάποτε. Στο μέτρο στο οποίο μπορείς να μετρήσεις και να αποτιμήσεις κάτι εξ ορισμού μη μετρήσιμο. Κι αν τυχόν είχαμε κάποιες καλές ιδιότητες, αυτές δεν ήρθαν μεταφυσικά και παραμυθένια, δεν ήρθαν επειδή μας την έδωσε κάποια νεράιδα, αλλά επειδή κάποια φαινόμενα οδήγησαν σε κάποιες συμπεριφορές. Η (κάθε) ιστορία γράφεται από συμπτώσεις αντικειμενικών συνθηκών και επομέρους λεπτομερειών, όχι από μεταφυσικές δοξασίες.
Προς το παρόν, δεν προβλέπω ότι ποτέ θα τεσταριστούν πραγματικά οι ηθικές μας αντιστάσεις, γιατί ποτέ δεν θα κάνουμε μάλλον κουμάντο εμείς, αλλά προσωπικά μιλώντας, όταν θυμάμαι τις αντιδράσεις του στυλ "πρέπει να ισχυροποιηθούμε παρασκηνιακά", στην πρόσληψη του Γκαγκάτση από τον ρεβουλοσιονά του ζελέ και της καγκουριάς, λίγο ανησυχώ.
Στα της τιμωρίας, ειλικρινά πιστεύω ότι είναι ΝΤΡΟΠΗ και ΞΕΦΤΙΛΑ αυτό που έγινε. Μιλάμε για κουκούλωμα ολκής.
Και καθιερώνει την αναρχία ως νόμο, χωρίς κανείς να νιώθει πλέον καμιά ντροπή και κανέναν δισταγμό.
Αν του χρόνου το πρωτάθλημα κρίνεται στο νήμα μεταξύ οποιασδήποτε ομάδος και του δαφνομπουκωμένου θα δούμε αγριότητες. Πραγματικές αγριότητες, όχι ντεμέκ.