Π.Α.Ο.Κ. σημαίνει Lemmy & Rock κι όχι "Madonna & J. Lo"...

[goran 64]

Εσύ μια χαρά τα λες Νικόλα μου κι ο Νιλ Γιανγκ επίσης...Άλλοι δεν μας τα λεν καλά εδώ μέσα...

[nico4]

Υπάρχει τοπικ για τη μουσική, το musicmania. http://forum.paokmania.gr/viewtopic.php?f=75&t=1069&start=240 Ρίξτε καμιά ματιά στα ποστ του hideguti.

[goran 64]

Καλημέρα, χρόνια πολλά και καλή χρονιά σε όλους κι απ αυτό το topic...

Φίλε μου nico4 το topic MusicMania ("ανενεργό" περίπου δυόμισι χρόνια τώρα και με "δυναμική" 17 σελίδων μέσα σε πάνω από πεντέμισι χρόνια) υπάρχει για να "ανεβάζεις" μουσικές και βίντεο κλιπς μουσικής, όπως ακριβώς και το πολύ "ενεργό" και πολύ "δυναμικό" topic "Τι ακούτε τώρα..." με το οποίο ίσως άτυπα αντικαταστάθηκε κιόλας ή ίσως "αφομοιώθηκε" όπως ήταν πολύ φυσιολογικό αφού έχουν ουσιαστικά ακριβώς τον ίδιο λόγο "ύπαρξης"...

Τo παρόν topic όμως "άνοιξε" "προς τιμήν του κι αμέσως μετά τον θάνατο του Lemmy, πρωταρχικά για να μην ξεχαστεί γρήγορα ο ίδιος, οι μουσικές του και τα νοήματα τους" (όπως ίσως δεν διάβασες στο πρώτο post του)...

Εδώ όμως μπορούμε επίσης να παραθέτουμε γνώσεις και γνώμες για την ιστορία της Rock ως μουσική, ως "άποψη" αλλά και ως τρόπο ζωής, γνωρίζοντας σε πολλούς νεότερους και θυμίζοντας σε πολλούς παλαιότερους (ηλικιακά εννοώ), όχι μόνο μουσικές, τραγούδια και βίντεο κλιπς της, αλλά τα αυθεντικά "μηνύματα" της, τα "folses" της και γενικότερα πολλά απ τα καλά αλλά και τα "στραβά" της από "γέννησης" της έως σήμερα...

Το παρόν topic λοιπόν "μπήκε" στην 5η σελίδα του ήδη σε μόλις δύο μέρες κι ακόμα...δεν αρχίσαμε...

Υπάρχει λοιπόν θαρρώ μεγάλη διαφορά κι ελπίζω τώρα πια (αν διαβάσεις φυσικά κι αυτό το post) να την καταλαβαίνεις... Εάν πάλι όχι, ρίξε μια ματιά και σε ένα προηγούμενο post μου που απευθύνεται στον φίλο "Tolaros"...

Υ.Γ. Ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχει και ο ασπρόμαυρος Σύνδεσμος Φιλάθλων Π.Α.Ο.Κ. Ευόσμου "Lemmy", ο οποίος "δίνει μεγάλο αγώνα" καθημερινά εκεί στα δυτικά της πόλης που πολλοί από εμάς εδώ μέσα ζούμε, της Θεσσαλονίκης...

Υ.Γ. 2...Ευχαριστώ για την κατανόηση σου φίλε nico4 και περιμένω την απάντηση σου, εάν θέλεις φυσικά...

[goran 64]

Προτιμώ απ το να "τρώγομαι με τα ρούχα μου", δηλαδή με τα διοικητικά-μετεγραφικά του Π.Α.Ο.Κ. που μέχρι τώρα δείχνουν ένα μεγάλο "μπάχαλο", να ξεκινήσω μία "κουβέντα" για το ροκ, ως μουσική-άποψη-τρόπο ζωής...

Η ροκ μουσική ξεκίνησε λοιπόν (στην Αμερική) στις αρχές της δεκαετίας του '50, με εμφανείς επιδράσεις από τις προϋπάρχουσες Ροκ & Ρολ, Ρυθμ & Μπλουζ και Μπλουζ που ήταν ευρέως διαδεδομένες τότε στους αφροαμερικνούς κυρίως της αμερικάνικης κοινωνίας, αλλά κι από την Ροκαμπίλι και την Κάντρυ που ήταν τα αντίστοιχα για την εποχή προτιμώμενα "ακούσματα" κυρίως από τους λευκούς, όπως και της Φολκ αργότερα (αρχές δεκαετίας '60) με πιο γνωστό ακόμα και σήμερα εκπρόσωπο της τότε (μέσα προς τέλη του '50 τον αξέχαστο Κλιφ Ρίτσαρντς...

Στις δεκαετίες του '60 και του '70 υπήρξε τεράστια άνθιση της καθώς υπεραναπτύχθηκε και την εποχή εκείνη γιγαντώθηκε κι ο ανταγωνισμός με την Αγγλική Ροκ μουσική μετά το ξεκίνημα του "φαινομένου" των "The Beatles", "απέναντι" μάλιστα σε μπαντάρες της ίδιας εποχής, όπως "Rooling Stones", "Animals", "Yardbirds" και "Kinks" λίγο αργότερα ...

Θυμάμαι πολύ πιτσιρίκος (τέλη '60-αρχές '70) τον μακαρίτη τον παππού μου (καμιά 60ριά χρόνων τότε) να αποκαλεί "εξαγριωμένος", αλλά τελείως ανημέρωτος επί του θέματος, "Μπίτλις" τους τότε νέους που κυκλοφορούσαν με μακριά μαλλιά και μακριές, χοντρές φαβορίτες (λίγο ίσως κοντύτερες από το ελληνικό "είδωλο" του είδους τότε, τον μακαρίτη, τεράστιο και "βελούδινο" ελαφρολαϊκό τραγουδιστή, τον Σταμάτη Κόκοτα) και να "σιχτιρίζει" στο δρόμο (που "δεν μπορούμε πια να ξεχωρίσουμε τις γυναίκες απ τους άντρες, με τα πανταλόνια που φοράνε πλέον αυτές και τα μακριά μαλλιά που έχουν αυτοί")...αφού ... "Κάργα μπερδεμένος" λοιπόν τότε ο παππούς, όπως διαχρονικά "συνηθίζεται" οι εκπρόσωποι των παλαιότερων γενεών με αυτούς των νεότερων, ελέω φυσικά του ευκόλως αποκαλούμενου "χάσματος των γενεών", που οφείλεται όμως κυρίως σε έλλειψη σωστής παιδείας και ενημέρωσης, αλλοπρόσαλλους, ανώφελους εγωισμούς και φυσικά "νεοφοβία" για κάθε είδους νεωτερισμό που πιθανολογούνταν να τους "χαλάσει τη σούπα"...

Ήταν ήδη βλέπετε η εποχή των "χίπις", των αποκαλούμενων και "παιδιών των λουλουδιών" κι ο παππούς είχε πάθει ένα πολιτισμικό σοκ αν και γνήσιος Θεσσαλονικιός (όχι ο Κωνσταντινουπολίτης του πατέρα μου, ο πατέρας της μάνας μου ήταν ο εν λόγω παππούς, "γριά" στα ποδοσφαιρικά πιστεύω του αυτός) σαν "συντηρητικός" νοικοκύρης που ήταν...

Μόνο ο "έρμος" ο παππούς μου όμως το είχε πάθει νομίζετε; ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ήταν αυτό το ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ των ΧΙΠΙΣ τότε, άμεσα συνυφασμένο με την ROCK MUSIC και τα "μηνύματα" της, πριν ακόμα "εισαχθεί" στην ελληνική συντηρητική κοινωνία της χούντας και του σκοταδισμού, με μεγαλύτερη "προμετωπίδα" του ένα παγκόσμιας και μοναδικής ίσως και μέχρι σήμερα φήμης "φεστιβάλ" του, το οποίο "ΚΑΤΑΤΡΟΜΑΞΕ" όλα ΤΑ τότε "καθώς πρέπει" ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΑ ΚΑΘΕΣΤΩΤΑ (κυρίως όμως το ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ και το ΑΓΓΛΙΚΟ) με την ΑΥΘΟΡΜΗΤΗ και ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΤΑΤΗ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΝΑ ΠΕΤΥΧΑΙΝΕΙ ΟΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΟΣ ΚΙ ΕΝΩΜΕΝΟΣ που ανέδειξε, και στο οποίο συνέβαλε τα μέγιστα η τότε Ροκ μουσική κι οι εκπρόσωποι της που βρέθηκαν για να παίξουν και να τραγουδήσουν σ αυτό...

................ T H E ...... W O O D S T O C K ...... F E S T I V A L ...... 15 έως 18 Αυγούστου 1969 ...............

Χ Α Μ Ο Σ λοιπόν στην νέα Υόρκη και το προάστιο της Μπέθελ, όπου σε μια φάρμα ιδιοκτησίας κάποιου άγνωστου ως τότε ονόματι Μαξ Γιάσγκουρ, διοργανώθηκε ένα "Χίπις" Φεστιβάλ με πολλούς διάσημους της Ροκ μουσικής (αμερικανούς και άγγλους) προσκαλεσμένους να τραγουδήσουν εκεί...

Η αναμενόμενη διάρκεια του ήταν δύο μέρες κι η τελική του τέσσερις...

Η αναμενόμενη προσέλευση κόσμου να το παρακολουθήσει ήταν 60.000 κι η τελική καταμέτρηση σταμάτησε κάπου πάνω απ τις 500.000 λαού...

Η δε λήξη του δημιούργησε το μεγαλύτερο μποτιλιάρισμα της Νέας Υόρκης διαχρονικά μέχρι εκείνη τη μέρα...

Καλλιτέχνες που "κατάφεραν" να "τα πουν" οι τεράστιοι: Κάρλος Σαντάνα, Τζίμι Χέντριξ, Τζο Κόκερ, η τεράστια τζάνις Τζόππλιν, οι "μοντερνιστές" τότε της Ροκ άγγλοι "The Who" και πολλοί άλλοι...

Λέω λοιπόν "κατάφεραν" αφού πολλοί καλλιτέχνες δεν μπόρεσαν να φτάσουν στον τόπο του Φεστιβάλ, μένοντας στο αεροδρόμιο, λόγω της ασύλληπτης και μη αναμενόμενης προσέλευσης τόσου κόσμου που μαζεύτηκε περισσότερο από αντίδραση και αγανάκτηση και διάθεση διεκδίκησης και λιγότερο για διασκέδαση, ΔΙΑΔΗΛΩΝΟΝΤΑΣ τελικά στην ουσία για ΑΓΑΠΗ, ΕΙΡΗΝΗ και ελεύθερο έρωτα (μόνιμα "αιτήματα" του παγκόσμιου "κινήματος" των "χίπις"- όπως και η ελεύθερη χρήση ναρκωτικών για να λέμε και τα "στραβά"- από παλαιότερα) και ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ και ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ (ειδικά του ΒΙΕΤΝΑΜ εκείνη την εποχή) με ΑΤΕΛΕΙΩΤΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΗΜΕΡΩΝ, παρά τις τελείως ανοργάνωτες (για τόσο μεγάλο πλήθος κόσμου), αντίξοες, έως και ελεεινές συνθήκες διατροφής και διαβίωσης των περισσοτέρων τους...

Σημειωτέον ότι στο Γούντστοκ Φεστιβάλ δεν έλαβαν μέρος οι θρυλικοί "The Doors" του Τζιμ Μόρισσον, που είχαν την εποχή εκείνη προβλήματα "διάλυσης", αλλά κι οι τεράστιοι "The Beatles" για παρόμοιους λόγους κι ότι η τότε αμερικάνικη κυβέρνηση ΔΕΝ ΕΔΩΣΕ ΑΔΕΙΑ ΕΙΣΟΔΟΥ ΣΤΗ ΧΩΡΑ στον κυριότερο τότε εκφραστή του "αντιπολεμικού κινήματος" για τον πόλεμο του Βιετνάμ, τον τεράστιο άγγλο τργουδοποιό ΤΖΩΝ ΛΕΝΝΟΝ...

Πραγματική "γροθιά στο στομάχι" των "καθώς πρέπει" καθεστώτων και των εκπροσώπων τους τον καιρό εκείνο (ειδικά του αμερικάνικου και του αγγλικού) λοιπόν αποτέλεσε το Woodstock Festival του 1969 που "μνημονεύεται" έως τις μέρες μας από κάθε φιλελεύθερο άνθρωπο του πλανήτη μας, αποτελώντας όμως ίσως την απαρχή των αποφάσεων των καθεστώτων για δραστικά κατασταλτικά μέτρα, με σκοπό να μην ξανασυμβεί κάτι τόσο απρόβλεπτο, τόσο γνήσια δημοκρατικό αλλά και τρομερά δυναμικά διεκδικητικό ΠΟΤΕ ΠΙΑ...

Σας χαιρετώ όλους καρντάσια μου προς το παρόν αλλά επιτέλους για σας φυσικά...

Υ.Γ. Υπάρχουν πολλά ακόμα, άπειρα ίσως, να γράψουμε με αφορμή τον Lemmy και την Rock μουσική-άποψη-τρόπο ζωής σ αυτό το topic οπότε..."όσοι πιστοί προσέλθετε" αλάνια μου, όσο ακόμα είναι "ανοιχτός ο δρόμος"

Υ.Γ. 2...Αργότερα θα παραθέσω (ότε και αν όμως προλάβω) και κάποια πράγματα για την Pop μουσική (που έχει τις ρίζες της και τις επιρροές της ΚΑΙ στην Rock φυσικά), την ιστορία της, τους θρυλικούς ABBA και την πασίγνωστη και πολύ προγενέστερη της Madonna, την "Θεά της Pop music", όπως την αποκαλούν ακόμα και σήμερα παγκοσμίως, την Cher (αν δεν με προλάβει κάποιος άλλος ως τότε), προς αποφυγήν παρεξηγήσεων......

Υ.Γ. 3..."Ο Π.Α.Ο.Κ. που ταιριάζει σε όλα αυτά ρε "μάστορα;", ίσως αναρωτιέστε...Θα σας απαντήσω σίγουρα μέσα από μεταγενέστερα posts μου (αν δείξετε το ανάλογο ενδιαφέρον κι αν προλάβω, όπως προείπα) αλλά μέχρι τότε υπάρχει εξ άλλου και το σε όλους μας γνωστό και αποδεκτό ρητό "πάει δεν πάει, ο Π.Α.Ο.Κ. σας γα..."(τα μυαλά, εννοείται, Ο.Κ. ;

[Μπαρκαρούτσος]

[goran 64]

"Σχετικότατο" με το συγκεκριμένο topic το παραπάνω post, δεν συμφωνείτε;

[nickzark]

Ενδιαφερον θεμα.Περιμενω την συνεχεια

[goran 64]

Από ποιο παλίκαρε; Απ το Woodstock Festival ή απ το "Βιεϊρίνια-Παντελίδης";

Υ.Γ. Νικόλα "ρίξε" ρε συ αν έχεις ("άνθρωπε μου" μιας και είσαι απ τους λίγους που με καταλαβαίνεις)) τίποτα από Doors, Bad Company, Queen, Carlos Santana, Jannis Joplin να "ανέβουμε" λιγάκι...Δεν βρήκα και χρόνο να γράψω και για την Pop Music ακόμα , έτσι που μας έχουν μπερδέψει Σαββίδης-Άρνεσεν-Βεζυρτζής-Τούντορ κ.τ.λ. με τον Π.Α.Ο.Κ. μας...

[nickzark]

ειπα να πεταχτω εγω και σαν Νικολας και εγω να βαλω το αγαπημενομου τραγουδι απο Doors ....

[youtube]kE32pvvaDT8[/youtube]

[goran 64]

Πολύ ωραίος κι ο Νικόλας ο...zark...Τώρα το είδα και μόλις το άκουσα φίλος...

Υ.Γ. Φίλε μου πάτερ, δεν μας κάνεις κανένα ευχέλαιο εδώ, μπας και "μπει" κανένας Χριστιανός να γράψει καμιά "άποψη" για το Rock σαν μουσική, σαν άποψη και σαν τρόπο σκέψης και ζωής...

Υ.Γ. 2...Αληθινά τώρα ρε παιδιά, υπάρχει κάποιος που να πιστεύει ότι ο Π.Α.Ο.Κ. δεν είναι "rock"?

[pgetsos]

Μπα, πιο πολύ metal τον κόβω και ειδικά power

[spyretto]

Δεν ξέρω αν είναι τρόπος ζωής το Ροκ ή όχι, πάντως τα τελευταία 5-10 χρόνια έχει ξεφτίσει πάρα πολύ. Και τώρα που φεύγουν σιγά-σιγά ένας-ένας όλοι οι μεγάλοι είναι σαν να φεύγει και ένα μέρος της υπόστασής του μαζί τους.

[goran 64]

Αλλάζουνε πολύ γρήγορα πια οι "εποχές" και αλλοτριώνονται τάχιστα οι ανθρώπινοι χαρακτήρες σε παγκόσμιο επίπεδο...

Φυσικά και είναι τρόπος ζωής το ροκ, μόνο που είναι ένας τρόπος ζωής που σαν βασικά στοιχεία του έχει την γενναία αντίσταση στις "μόδες" που επιτάσσουν οι νέες τάξεις πραγμάτων και μαζικής διεκδίκησης της ελευθερίας του ατόμου, της ταξικής δικαιοσύνης, της ισονομίας και της αξιοκρατίας που διαχρονικά όμως είναι αυτά τα στοιχεία που "χαλάνε την σούπα" των καθεστώτων απέναντι στους λαούς...

Γι αυτό υπάρχει μάλλον και μεγάλη "σπουδή" στο να εκλείψει ή έστω να αλλοτριωθεί κι αυτό, σαν "ρεύμα", απ τις σημερινές κοινωνίες...

Στο χέρι όμως πάντα του λαού είναι να συμβεί ή όχι αυτό...

[goran 64]

Μπα, πιο πολύ metal τον κόβω και ειδικά power

Κι αυτό κομμάτι της Rock είναι φίλε μου Πέτρο και μάλιστα το πιο σκληρό της...Δεν θέλω να πω και "το πιο μοντέρνο της", αφού δεν μπορώ με τίποτα να παραδεχτώ ότι ο Π.Α.Ο.Κ. μας είναι "μόδα" ή ακόμα ακόμα και "μοντέρνος" μιας και είναι ήδη μία ΙΔΕΑ 90 ΧΡΟΝΩΝ...

Διαχρονικός είναι λοιπόν ο Π.Α.Ο.Κ., όπως ακριβώς και η ROCK...

[spyretto]

Τρόπος ζωής ενάντια στον κατεστημμενο θα τον χαρακτήριζα, αν και κάπου έχει γίνει ψιλοκαρικατούρα και δήθεν, ειδικά στο μέταλ.
Ο Λέμμυ ήταν 100% αυθεντικός τύπος γι'αυτό είχε τόσο μεγάλη επιρροή και θαυμασμό από τον χώρο του.
Εζησε όπως ήθελε και έφυγε όπως έπρεπε, καβάλα στ΄αλογο χωρίς να χάσει καθόλου από την αίγλη του.