Το ποινικό του μητρώο είναι μαύρο. Κατάμαυρο. Παραπέμπει σε ένα κατακάθι της κοινωνίας. Σε ένα αυτοκαταστροφικό ρεμάλι, που νομίζει ότι μπορεί να κάνει ότι του καπνίσει. Σε ένα ψευτοεπαναστάτη που το μόνο που έκανε είναι να χειροδικεί, όταν το μάτι του γύριζε ανάποδα. Κι αυτό το μάτι, γύριζε συχνά το άτιμο. Οι ορκισμένοι φίλοι του ακόμα και σήμερα τον αποκαλούν «βασιλιά». Οι εχθροί του δεν θέλουν να τον βλέπουν ούτε ζωγραφιστό. Ο ίδιος δήλωνε με περίσσιο θράσος ένας βαριεστημένος καλλιτέχνης που απλά έκανε το κέφι του.
Δεν έκανε και λίγα. Κάποτε στα καλά καθούμενα προσγείωσε την γροθιά του με όλη του την δύναμη στο πρόσωπο του τερματοφύλακα της ομάδας του. Σε ένα άλλο ματς, όταν είδε την ταμπέλα της αλλαγής του, έσκισε την φανέλα του, έφυγε από το γήπεδο και εξαφανίστηκε από προσώπου γης. Αποφάσισε να αυτοεξοριστεί λέγοντας ότι σιχαίνεται όλους τους συμπατριώτες του, τον δε ομοσπονδιακό προπονητή της χώρας του, τον αποκάλεσε «κουβά με σκ...α». Στην νέα του πατρίδα, έφτυσε εν ψυχρώ ένα οπαδό που τόλμησε να τον αποδοκιμάσει, ενώ μερικά χρόνια αργότερα, με μία κίνηση που θα ζήλευε και ο Τσάκι Τσαν, προσγείωσε τις τάπες του στο στήθος ενός οπαδού που τον έβριζε. Τιμωρήθηκε με ένα χρόνο αποκλεισμό και λίγο αργότερα αποσύρθηκε γιατί πολύ απλά... δεν έκανε άλλο κέφι. Αυτός ήταν ο Ερίκ Καντονά. Μία μισότρελη ιδιοφυΐα, που δεν μπορεί να την ερμηνεύσεις με την κοινή λογική. Ο,τι ακραίο ή παράνομο (με βάση το αθλητικό δίκαιο πάντα) έκανε, το πλήρωσε. Αν έμπαινε σε καλούπια δεν θα ήταν ποτέ ο Ερίκ Καντονά.
Ξέρω ότι η σύγκριση θα κάνει πολλούς να εξοργιστούν. Ναι, ο Πάμπλο Γκαρσία δεν μπορεί να μπει στην ίδια ζυγαριά με τον Γάλλο σε ότι αφορά την καλλιτεχνική τους φύση. Αποτελεί όμως, μία αντίστοιχα ανεξερεύνητη ψυχολογική άβυσσο. Στην Θεσσαλονίκη η φιγούρα του έχει εκτοπίσει την φιγούρα του Τσε στα επαναστατικά μπλουζάκια της ασπρόμαυρης νεολαίας. Η λέξη «Revolution» ταυτίστηκε με το πρόσωπο του. Δεν το ζήτησε ποτέ, ούτε το προσπάθησε. Δεν κάνει το παραμικρό για να το υποστηρίξει. Αυτός δηλώνει απλά ένας περήφανος πολεμιστής, που ζει σε μία φάρμα έξω από την πόλη ήσυχα μαζί με την οικογένεια του και ο οποίος όταν ξεκόψει από το επάγγελμα του, που το βλέπει σαν μία καθημερινή μάχη επιβίωσης, θα αποσυρθεί σιωπηλά σε κάποιο βουνό για να κυνηγήσει θηράματα με τόξα και βέλη, όπως έκαναν οι αρχαίοι του πρόγονοι. Οταν βγει για καμιά τσάρκα στην πόλη, κυκλοφορεί με καπέλο για καμουφλάζ. Δεν ξέρει από τρόπους, ούτε από political correct συμπεριφορές: «Η μόνη γλώσσα που μιλάω είναι η γλώσσα της ψυχής μου. Μόνο αυτήν μιλάω», είχε πει σε μία από τις ελάχιστες καταθέσεις ψυχής στο ραδιόφωνο. Στην Ουρουγουάη τον αποκαλούν «el cannario» (ο επαρχιώτης) γιατί δεν μεγάλωσε στα σαλόνια, αλλά στους δρόμους. Εκεί μαθαίνεις αλλιώτικα τα γράμματα.
Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που ορκίζονται ότι είναι «ψυχούλα». Είναι δεκάδες οι περιπτώσεις που έτρεξε εντελώς ανώνυμα σε προσωπικά δράματα, σε νοσοκομεία, σε ιδρύματα, ακόμα και σε σπίτια. Αν τον πιάσεις στον φιλότιμο, θα τον... ξεβρακώσεις. Κι όμως είναι ο ίδιος που στο γήπεδο γίνεται αθυρόστομος, οξύθυμος, αντισυμβατικός, τρελός αν νιώσει ότι πειράζουν μία τρίχα από αυτόν ή από την ομάδα του. Είναι αυτός που θολώνει και χειροδικεί αν νιώσει ότι αδικείται. Πάνω από όλα όμως, είναι αυθεντικός.
Αν το ψυχογράφημα ήταν σαν το καρδιογράφημα και κατέγραφε τα 90 (και βάλε λεπτά) του Πάμπλο Γκαρσία, τότε ο γιατρός που θα έπρεπε να βγάλει πόρισμα θα έφευγε κι αυτός για το τρελάδικο.
Στο πρώτο ημίχρονο απέναντι στην ΑΕΚ ο Ουρουγουανός δίνει ρεσιτάλ ψυχραιμίας, σε σημείο αναισθησίας. Ο ΠΑΟΚ έχει δεχθεί ένα γκολ από το πουθενά και στο ασπρόμαυρο πλήρωμα επικρατεί τρικυμία. Το καράβι βουλιάζει αύτανδρο. Ο Γκαρσία όμως μοιάζει να παίζει χωρίς... αίμα. Κόβει, απλώνει υποδειγματικά παιχνίδι, κλέβει μπάλες, φωνάζει, χειρονομεί. Είναι σαν κυματοθραύστης στο κέντρο. Εχει την ψυχραιμία (ή την ιδιοφυΐα) να οσμιστεί ότι κάποιος από το τείχος θα πηδήξει και ισοφαρίζει με ένα υπέροχο φάουλ. Ο πανηγυρισμός αποτελεί σύνθημα για την ανατροπή που ακολουθεί. Για 90 λεπτά παίζει με μυαλό και ωριμότητα. Και ξαφνικα... Ο άνθρωπος που λειτούργησε με απόλυτη ψυχραιμία στα δύσκολα, έχασε το μυαλό του στα εύκολα. Χωρίς λόγο! Χωρίς αφορμή! Γροθιά στον Μίτσελ, μπουνιά στον Ντιόπ, «μπουκέτο» σε όποιον πέρναγε από δίπλα και (λογικά) μπουνιές σε ότι άψυχο βρέθηκε μπροστά του στα αποδυτήρια.
Τιμωρήθηκε με κόκκινη κάρτα. Λογικά θα φάει κι ένα κάρο αγωνιστικές. Μπορεί και να μην ξαναπαίξει στον ΠΑΟΚ. Μπορεί αύριο μεθαύριο να τα βροντήξει και να φύγει από την Ελλάδα. Ο Πάμπλο Γκαρσία σχεδόν πάντα πληρώνει τα λάθη και τα... πάθη του με τιμωρίες. Για μερικούς θα μείνει για πάντα στην ιστορία ως ένας αλήτης των γηπέδων. Για άλλους θα είναι ένας παικταράς που έφτασε να παίζει ενδεκαδάτος στην Ρεάλ του Μπέκαμ και ο οποίος αδίκησε τον εαυτό του. Για κάποιους θα είναι το σύμβολο της άρνησης στην υποταγή, ο επαναστάτης, ο αντισυμβατικός. Αβυσσος η ψυχή του Πάμπλο. Οπως κι ο Ερίκ Καντονά δεν είναι ένας απλός συνηθισμένος ποδοσφαιριστής. Αν έμπαινε σε καλούπια και λειτουργούσε με την κοινή λογική δεν θα ήταν ο Πάμπλο Γκαρσία...
http://www.sday.gr/page.ashx?pid=2&aid=52947&autid=32
