Το κλάμα του Μάτος και το τατουάζ του Γκαρσία
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΑΚΡΙΔΗ*
Πέρυσι, σε μια χρονιά-ορόσημο για τον ΠΑΟ (100 χρόνια ζωής), τα όνειρα και οι φιλοδοξίες ξεχείλιζαν, αλλά έμειναν όνειρα και φιλοδοξίες. Ανεκπλήρωτα για ακόμη μια χρονιά. Φέτος, με την πρόσληψη του Τεν Κάτε (ενός πανάκριβου προπονητή), με πολλές μεταγραφές -πανάκριβες κι αυτές- και δυνατό διοικητικό σχήμα, οι φίλοι της ομάδας πραγματικά πίστεψαν σε κάτι καλύτερο. Τα αρνητικά σημάδια, ωστόσο, δεν άργησαν να εμφανιστούν. Σημάδια του κακού περσινού Παναθηναϊκού. Αλήθεια, άλλαξαν πολλά σε σχέση με την περασμένη χρονιά; Ηταν τελικά δικαιολογημένη η αισιοδοξία του κόσμου; Ή μήπως τελικά το μόνο που ουσιαστικά βελτιώθηκε ήταν η νοοτροπία των οπαδών της ομάδας; Που από την περσινή γκρίνια και μιζέρια της Λεωφόρου, ενωμένοι πια σαν μια γροθιά, στηρίζουν την αγαπημένη τους ομάδα παρά τα απανωτά "χαστούκια" και φέτος.
Την περσινή απογοητευτική εικόνα συνέθεταν πολλά προβλήματα, που μόνο δυσδιάκριτα δεν ήταν. Ενα από τα βασικότερα ήταν και οι εμφανείς αδυναμίες στην αμυντική λειτουργία της ομάδας. Αμυντικοί αργοί και "λίγοι" για μια ομάδα με την ιστορία και τις επιδιώξεις, κυρίως, του ΠΑΟ. Ενα δεύτερο πρόβλημα, η έλλειψη δημιουργικότητας από το κέντρο και μπροστά, κάνοντας την ομάδα καλή στο "καταστροφικό" ποδόσφαιρο και προβληματική όταν έπρεπε να φτιάξει παιχνίδι και να κάνει φάσεις για γκολ.
Αισίως φτάνουμε στο περασμένο καλοκαίρι. Οι -ταλαιπωρημένοι- οπαδοί της ομάδας περιμένουν έργο από τη νέα πολυμετοχική, πολλά υποσχόμενη διοίκηση. Η ομάδα όλη τη χρονιά έχει σκαμπανεβάσματα, σε Ελλάδα και Ευρώπη. Ο κόσμος στηρίζει την προσπάθεια, δείχνει υγιή νοοτροπία, γεμίζει το ΟΑΚΑ, τραγουδάει, ελπίζει. Μέχρι που φτάνουμε σε απανωτά στραπάτσα σε πρωτάθλημα, Κύπελλο και Τσάμπιονς Λιγκ. Πεταμένοι βαθμοί εντός και εκτός έδρας από μικρομεσαίους αντιπάλους, αποκλεισμός σοκ στο Κύπελλο από ομάδα -ουσιαστικά- Β' Εθνικής και αποκλεισμός από την Ευρώπη, αποτέλεσμα ανικανότητας διαχείρισης του πολύ καλού εκτός έδρας αποτελέσματος με ένα σχετικά βατό αντίπαλο σαν τη Βιγιαρεάλ.
Ολα αυτά και πολλά άλλα μας φέρανε στο πρόσφατο παιχνίδι του ΠΑΟ στη Φυλή (ματς στο οποίο ήταν εμφανής η κατήφεια της ομάδας, αφού όλα πια έχουν χαθεί), στον τραυματισμό του Μαρσέλο Μάτος και στο κλάμα του παίκτη τη στιγμή της αντικατάστασής του. Η έκφραση του προσώπου του Βραζιλιάνου εκείνη τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή αντικατοπτρίζει ολόκληρο τον Παναθηναϊκό τη χρονιά που περνάει. Είναι η έκφραση της αμηχανίας, της αβεβαιότητας, της απογοήτευσης, των ανεκπλήρωτων επιθυμιών. Το δάκρυ του Μαρσέλο είναι και το δάκρυ των χιλιάδων φίλων της ομάδας. Ο θυμός του είναι και ο θυμός τους. Μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα βορειότερα, ένας άλλος Νοτιαμερικανός, που μοιάζει μόνιμα θυμωμένος, ο Πάμπλο Γκαρσία του ΠΑΟΚ, έχει στο μπράτσο ένα τατουάζ που λέει (στα ισπανικά) "επιτρέπεται να πέσεις - επιβάλλεται να σηκωθείς".
Οι υπεύθυνοι του ΠΑΟ καλό θα ήταν να βγάλουν φωτοτυπίες του συγκεκριμένου τατουάζ και να το μοιράσουν σε ολόκληρο το ποδοσφαιρικό τμήμα, μεταφρασμένο σε όσες γλώσσες χρειάζεται. Και, ίσως, θα έπρεπε να το κάνουν και αφίσα και να το καδράρουν στα αποδυτήρια, να το βλέπουν όλοι βγαίνοντας στο γήπεδο να παίξουν. Σαν αυτό το "this is Anfield" στο Λίβερπουλ. Ο Παναθηναϊκός φέτος προσπάθησε να σηκωθεί. Εφαγε τα μούτρα του. Τώρα, επιβάλλεται να ξανασηκωθεί και να ξαναπροσπαθήσει. Αυτό σημαίνει ποδόσφαιρο, αυτό σημαίνει ζωή. Πλέον ξημερώνει η νέα πραγματικότητα, που θέλει τον ΠΑΟ να κυνηγάει τη δεύτερη θέση -της παρηγοριάς-, μια θέση που όμως μπορεί να λειτουργήσει σαν εφαλτήριο για του χρόνου. Σοβαρή διεκδίκηση των πρωτιών στην Ελλάδα και ευρωπαϊκές διακρίσεις στο Τσάμπιονς Λιγκ.
* Ο Γιώργος Μακρίδης είναι αναγνώστης του «Goal»
http://www.goalday.gr/article.asp?catid ... id=2259413
Φίλε Γιώργο και χρόνια σου πολλά.
Αν η διαιτησία είναι 50-50 τότε πρέπει να μας ρωτήσεις αν θα σε αφήσουμε να βγείς στο C.L.
