Ο Δικεφάλος κι ο Αντελίνο
Θέμης Καίσαρης
Δεν θέλω σε καμιά περίπτωση να υποτιμήσω το πέρασμα του Κοντρέρας από τη χώρα μας, αλλά ο Βιεϊρίνια είναι άλλη περίπτωση.
Ο Χιλιάνος ήταν άλλος ένας παίκτης «με παρελθόν» που δεν κορόιδεψε, τίμησε το συμβόλαιό του, έδωσε ο,τι είχε ακόμα κι όταν τα πόδια του δεν τον κράταγαν και δεν κρύφτηκε. Προφανώς και όλα αυτά δεν είναι αυτονόητα, οι τουρίστες ήταν, είναι και θα είναι πολλοί, και γι’αυτό ο Κοντρέρας μας αφήνει με ευχάριστη γεύση και με μία φάση – σφραγίδα: Το διπλό σώσιμο πάνω στην γραμμή στο «White Hart Lane» και τις κραυγές από το εγκληματικό τάκλινγκ του Ντεφόε.
Το παράδειγμα
Όμως, είχαμε και έχουμε ακόμα την τύχη να βλέπουμε τέτοιους παίκτες στα γήπεδά μας. Παρά την κρίση, όλο και κάποιος «με όνομα και παρελθόν» θα βρεθεί και στο μέλλον, να έρθει από τα μέρη μας και να μας τιμήσει δίνοντας όση βενζίνη έχει ακόμα στο ρεζερβουάρ του. Αυτός που θα μας λείψει περισσότερο είναι ο Βιεϊρίνια.
Όχι μόνο επειδή το παιχνίδι του και το ταλέντο του ομόρφυναν τα παιχνίδια που παρακολουθήσαμε, αλλά γιατί η ιστορία του είναι σπάνια και διδακτική. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκαν όταν διάβασα για τη φυγή του ήταν: «χάνω το αγαπημένο μου παράδειγμα». Η πορεία του Βιεϊρίνια ήταν εξαιρετικό παράδειγμα όσον αφορά την προσωπική διαδρομή ενός παίκτη και την σημασία που αποκτά ο χρόνος όταν τον ξοδεύεις δουλεύοντας για ένα σκοπό.
Πρώτη σεζόν
Όταν μας συστήθηκε ο Πορτογάλος ήταν ένας υπέρβαρος 22χρονος, με μάγουλα, καλή τεχνική κατάρτιση και ντρίμπλα, αλλά και άσχημα τελειώματα και μονοδιάστατο παιχνίδι. Η πορεία της προσαρμογής του διεκόπη άσχημα με τον τραυματισμό από εκείνο το δολοφονικό τάκλινγκ του Βιτόλο κι έτσι ο Βιεϊρίνια πέρασε την πρώτη σεζόν σχεδόν ανώνυμος αφήνοντας ανάμικτα συναισθήματα. Αγωνίστηκε βασικός σε δώδεκα ματς, έγινε αλλαγή σε όλα, μπήκε ως αλλαγή σε άλλα εννέα παιχνίδια και τελείωσε τη σεζόν με ένα γκολ και μία ασίστ.
Ο Πορτογάλος δεν έβγαλε μάτια με το καλημέρα, όπως έκαναν πχ ο Μιραλάς, ο Μπλάνκο ή ο πολύς Σκόκο. Ακόμα κι ο Χαβίτο είχε αποσπάσει περισσότερα κολακευτικά σχόλια στο τέλος της πρώτης του σεζόν από τον Βιεϊρίνια. Όμως, ο παίκτης του ΠΑΟΚ ήταν αποφασισμένος να διαψεύσει όσους δεν τον πίστευαν και να εκπλήξει ευχάριστα ακόμα και τους πιστούς του, ξεπερνώντας κάθε προσδοκία.
Παράλληλη βελτίωση
Τα όπλα του ήταν δύο. Πρώτο, το περιβάλλον του. Το τρίτο καράβι στο οποίο ανέβηκε ως δανεικός ο Βιεϊρίνια μετά την Πόρτο μπορεί να μην ήταν το καλύτερο, να είχε κι αυτό τα προβλήματά του, όμως, ο ΠΑΟΚ έκανε ότι μπορούσε για να μείνει σταθερός στη ρότα της σταθερότητας και της σταδιακής ανόδου. Κι όταν ο παίκτης αποκτήθηκε με μεταγραφή το καλοκαίρι του 2009 δημιουργήθηκε ένα ζευγάρι: Ο ΠΑΟΚ κι ο Βιεϊρίνια, που θα ανέβαινε χέρι-χέρι τα σκαλιά προς το φως.
Το δεύτερο όπλο του Πορτογάλου ήταν ο ίδιος του ο εαυτός, η διάθεσή του να γίνει ο καλύτερος παίκτης που μπορεί κι η φλόγα που του έδινε τη δυνατότητα να το πετύχει. Μετά την πρώτη χρονιά, ο Βιεϊρίνια έβαλε τον αυτόματο πιλότο κι άρχισε μια αδιάκοπη πορεία βελτίωσης.
Σου έδινε την εντύπωση πως σε κάθε του αγώνα ήταν καλύτερος και βελτιωμένος σε σχέση με τον προηγούμενο. Ολοένα και πιο σίγουρος στις αποφάσεις, πιο σοφός τακτικά, πιο πλήρης επιθετικά, πιο ακριβής εκτελεστικά, πιο χρήσιμος στην ομαδικότητα, πιο ικανός στο να βγει μπροστά και να ηγηθεί. Ο ΠΑΟΚ κι ο Βιεϊρίνια δυνάμωναν μαζί, παιχνίδι με το παιχνίδι πάταγαν πιο σίγουρα στα πόδια τους.
Αριθμοί
Την πρώτη χρονιά του Πορτογάλου την διαδέχθηκε αυτή του 2010 με 34 αγώνες ως βασικός στο πρωτάθλημα, επτά γκολ (χωρίς κανένα πέναλτι) και πέντε ασίστ. Την επόμενη διετία, ο ΠΑΟΚ άνοιξε ακόμα περισσότερο τα φτερά του και πέταξε ψηλότερα, στα ύψη της Ευρώπης. Λογικό κι αναμενόμενο, ο Βιεϊρίνια ανταποκρίθηκε κι αυτός, δεν έμεινε στάσιμος, αλλά συνέχισε την προσωπική του άνοδο και πέρασε κι αυτός, μαζί με την ομάδα, τις εξετάσεις στα δύσκολα βιβλία της Ευρώπης.
Ο απολογισμός του 2011 έγραψε έξι γκολ (πάλι χωρίς κανένα πέναλτι) και ισάριθμες ασίστ σε 30 παιχνίδια ως βασικός στο πρωτάθλημα, δύο γκολ και τέσσερις ασίστ σε δέκα παιχνίδια στην Ευρώπη. Φέτος πρόλαβε να καταγράψει ακόμα πιο εντυπωσιακές επιδόσεις. Πέντε γκολ και τέσσερις ασίστ σε μόλις 13 παιχνίδια στην Σούπερλιγκ και τέσσερα γκολ και μία ασίστ σε εννέα αγώνες στο Europa League.
Πλήρης, no matter what
Ακόμα κι αυτά τα νούμερα είναι λίγα για να περιγράψουν τι παίκτης έγινε σ’αυτήν την διετία ο Βιεϊρίνια. Το τέλος αυτής της πορείας τον βρήκε φέτος να είναι ποδοσφαιριστής για τον οποίο δεν έχει κανείς αμφιβολία. Εξτρέμ υψηλού επιπέδου και στις δύο πλευρές του γηπέδου, παίκτης που δημιουργεί με τρομερή άνεση, που κινείται και στην γραμμή, που εκτελεί πλέον με τελειώματα επιθετικού, που μαρκάρει και συμπεριφέρεται άψογα ως μέσος και μπορεί να παίξει και ως δεύτερος επιθετικός πίσω από τον φορ.
Ασίστ με κάθε τρόπο, γκολ μετά από εκπληκτικά σόλο, γκολ με το κεφάλι με τρομερά άλματα, στημένα, πίεση στην μπάλα, κλεψίματα, ντουμπλαρίσματα στην άμυνα μέχρι το κόρνερ, μέτρα με την μπάλα από χαμηλά, ρήγματα με ευκολία στο ένας μ’έναν, συμμετοχή στην κατοχή μπάλας και στο passing game. Ο Βιεϊρίνια ήταν ο πιο ποιοτικός παίκτης της ομάδας, ο πιο δημιουργικός και ο ταλαντούχος σταρ, αλλά ταυτόχρονα ήταν ενεργητικός στο μάξιμουμ, αλτρουιστής, εργατικός και πειθαρχημένος όσο όλοι, χωρίς κανένα ίχνος βεντετισμού.
Και το κρέντιτ γι’αυτήν την πορεία ο Βιεϊρίνια το αξίζει ακόμα περισσότερο αν σκεφτούμε πως δεν άφησε τις αλλαγές προπονητών να την διακόψουν. Ο Πορτογάλος δεν βελτιώθηκε μόνο στα ιδανικά χέρια του μέντορα και συμπατριώτη Σάντος. Η προσωπική πορεία προς το «να γίνω ο καλύτερος παίκτης που μπορώ» συνεχίστηκε απρόσκοπτα ακόμα κι όταν μπροστά στο τιμόνι της ομάδας κάθισαν ο Δερμιτζάκης, ο Χάβος κι ο Μπόλονι. Κι αυτό λέει τα πάντα για το πόσο δυνατό είναι το χειροκρότημα που αξίζει ο Βιεϊρίνια γι’αυτήν του τη διαδρομή κι υπογραμμίζει εμφατικά τη σημασία του να ορίζεις, με δουλειά και προσήλωση, την προσωπική σου μοίρα, no matter what.
Καθρέπτες
Το ταυτόχρονο, παράλληλο ταξίδι του ΠΑΟΚ και του Βιεϊρίνια, του παίκτη και της ομάδας που έκαναν χέρι-χέρι τα βήματα μπροστά, ήταν τόσο ξεκάθαρο κι εμφατικό που τους «καταδικάζει» να μείνουν για πάντα συνδεδεμένοι στην ποδοσφαιρική μας μνήμη.
Στο μέλλον, όταν θα θέλουμε να θυμηθούμε πόσο καλός παίκτης έφτασε να γίνει ο Βιεϊρίνια, θα αναφερόμαστε αναγκαστικά στην πορεία του ΠΑΟΚ στην τριετία αυτή και στις μεγάλες στιγμές της, εντός και κυρίως εκτός συνόρων. Κι όταν θα θέλουμε να μιλήσουμε για τον ΠΑΟΚ του 2008-2011 θα λέμε πως η πορεία της ομάδας ήταν τέτοια που το 2008 υποδέχθηκε έναν ταλαντούχο, αλλά υπέρβαρο και με ατέλειες 22χρονο και τον αποχαιρετά ως πλήρη ποδοσφαιριστή, που έγινε τόσο καλός στην Θεσσαλονίκη που έφτασε να πουληθεί για 4.5 εκατομμύρια ευρώ στο ελληνικό ποδόσφαιρο του 2012, της κρίσης και της φτώχειας.
Η πορεία του παίκτη είναι ο καθρέπτης της ομάδας κι η πορεία του συλλόγου είναι ο καθρέπτης του παίκτη. Αυτό που συμβαίνει πάντα όταν τα πράγματα πετυχαίνουν και δεν τυχαίνουν.
Nομιζω οτι ο καισαρης αποτυπωνει ξεκαθαρα το ποιος ηταν ο βιερινια οταν ηρθε και ποιος εγινε κατα τη διαρκεια της θητειας του στον ΠΑΟΚ.
Παιχταρα κανε τα γερμανακια να χαζεψουν οπως εκανες εμας.
Και κοιτα να χασεις κανα κιλο
