Isaak the Greek έγραψε:Μπορώ να κάνω μια έκκληση???
Αν μπορείτε κύριε Praktorine μπορείτε να κάνετε μια αναφορά στην μεγάλη ομάδα της Εθνικής Ολλανδίας του 88 , η οποια κατέκτησε και το τρόπαιο του πανευρωπαϊκού?
Είναι που
δεν χωνεύω καθόλου την ολλανδική φάρα, για αυτό και καθυστέρησα να σου απαντήσω, φίλτατε Ιsaak.
Με πρόλαβε πάντως, ο Αxilleas4, που με εντυπωσιάζει καθώς το avatar του είναι το έμβλημα της
ολλανδικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας.
Θα προτιμούσα πάντως να αναφερθώ (
και) στην ομάδα της δεκαετίας τού '70 καθώς ήταν αυτή που έκανε την
επανάστασή της στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, μέσα από τον βασικό τροφοδότη της Ajax, εισάγοντας τον όρο τού
ολοκληρωτισμού (Total Football).
Ο νεωτερισμός που εισήγαγαν ήταν η ελευθερία κινήσεων, η απουσία συγκεκριμένων θέσεων, όλοι οι ποδοσφαιριστές μπορούσαν να εναλλάσσονται στις τρεις γραμμές της ομάδας, όποιος "εγκαταλείπει" την αρχική του θέση "αντικαθίσταται" από κάποιον συμπαίκτη του.
Ένα συνεχές rotation θέσεων εμπνευσμένο από έναν μεγάλο θεωρητικό, τον προπονητή
Ρίνους Μίχελς και υλοποιημένο από φουρνιές σπουδαίων ντελικάτων μπαλαδόρων.
Παράλειψη εάν δεν τους αναφέρω: Κροιφ, Σουρμπιρ, Κρολ, Ρεπ, Νεεσκενς, Ρεεζεμπρινκ.
Και δυο γνώριμοί μας: οι αμυντικοί Αρι Χάαν και Ρίνους Ισραελ, που αργότερα πέρασαν από την προπονητική ηλεκτρική καρέκλα τής Τούμπας.
Ενδεικτική φάση που έχει γράψει ιστορία:
Στον τελικό τού 1974 εναντίον των γηπεδούχων Δυτικογερμανών, οι Ολλανδοί έχουν το εναρκτήριο λάκτισμα.
Αλλάζουν την μπάλα 12-13 φορές, και
χωρίς να παρεμβληθεί πόδι αντιπάλου κερδίζουν πέναλτι σε ανατροπή τού Κροιφ από τον Ουλι Χενες.
Ο Νεεσκενς σκοράρει στο 1' αλλά, τελικώς χάνουν το τρόπαιο από τους
σπουδαίους γηπεδούχους με γκολ των Μπραιτνερ (πεναλτυ) και Γκερντ Μίλλερ, λίγο πριν τη λήξη του ημιχρόνου.
Τέσσερα χρόνια αργότερα, στα γήπεδα της στρατοκρατούμενης Αργεντινής και υπό την καθοδήγηση τού ιδιόρυθμου αυστριακού
Ερνστ Χάπελ, η ανανεωμένη Ολλανδία ξαναφθάνει στον τελικό κόντρα στους γηπεδούχους που σπρώχνονται, με τα μπούνια, ως εκεί.
Αυτή τη φορά,
απουσιάζει οικιοθελώς ο Κροιφ ο οποίος μόλις πέρσι ανασκεύασε τους λόγους της τότε απουσίας του.
Ενώ, τότε, είχε κυκλοφορήσει η φήμη ότι διαμαρτυρόταν για το μιλιταριστικό καθεστώς της Αργεντινής (άλλοι μιλούσαν για κόντρα με... σπόνσορες) αποκάλυψε ότι ένα περιστατικό στη Βαρκελώνη, μια απόπειρα απαγωγής του ιδίου και της οικογένειας του τον καιρό που αγωνιζόταν για τους Καταλανους, τον απέτρεψε να αγωνιστεί στο Μουντιάλ του '78.
Με αυτά και μ' αυτά, ανανέωση, απουσίες, οι οράνιε ξαναφθάνουν στον τελικό.
Βρέθηκαν πίσω στο σκορ στο 38' από γκολ του πρώτου σκόρερ του τουρνουά,
Μάριο Κεμπες αλλά βούβαναν το Μonumental ισοφαρίζοντας στο 81' με τον Νανίγκα (σκορερ και εις βάρος της εθνικής μας στο Euro '80).
Και όλα θα ήταν εντελώς διαφορετικά
εάν ο Ρεζεμπρινγκ ακριβώς με τη λήξη των 90' έστελνε τη μπάλα στα δίχτυα και όχι στα δοκάρια τού Φιλιόλ.
Δυο γκολ στην παράταση από Κέμπες και Μπερτονι και
"αντίο ζωή", μια ακόμα χαμένη ευκαιρία για τους Ολλανδούς που έκτοτε δεν τους ξαναδόθηκε.
Αξιοσημείωτο: Διαιτητής του τελικού ήταν ο Ιταλός Σερτζιο Γκονέλα, ο οποίος είχε τη χαρά να σφυρίξει στο
ΠΑΟΚ-Λυων 4-0, το 1973 για το κύπελλο κυπελλούχων.
Το 1988 στρογγυλοκάθονται στην κορυφή (τουλάχιστον) της Ευρώπης.
Συμπτώσεις: όπως το 1974 οι αγώνες διοργανώνονται στη Δυτική Γερμανία ενώ επιστρέφει στον πάγκο ο (γερόλυκος πια)
Μίχελς.
Είναι μια νέα εξαιρετική φουρνιά ποδοσφαιριστών με πρώτο βιολί τον εκτελεστή
Μάρκο Φαν Μπαστεν (πρώτος σκόρερ του τουρνουά), τον keeper Φαν Μπρόικελεν, το βουνό Ροναλντ Κουμαν αλλά και τους Γκουλιτ, Βίντερ, Κιφτ, Ραικαρντ.
Μέλος εκείνης της ομάδας και ο περίφημος Mποσμαν που η
νομική περίπτωσή του άλλαξε για πάντα τον ευρωπαϊκό χάρτη των μεταγραφών.
Ξεκίνησαν με το αριστερό τη διοργάνωση, χάνοντας από τους Σοβιετικούς (1-0) αλλά πήραν την πρόκριση μαζί τους με δυο βρετανικές νίκες (3-1 τους Άγγλους με
χατ-τρικ του Φαν Μπαστεν και 1-0 τους Ιρλανδούς, με γκολ του Κιφτ προς τη λήξη του αγώνα).
Στις 21 Ιουνίου παίρνουν
εκδίκηση στον ημιτελικό από τους Γερμανούς, ανταποδίδοντας το πεναλτι του Ματεους (55') με νέο πεναλτι τού Κούμαν στο 74'.
Δυο λεπτά πριν τη λήξη (ποιος άλλος;) ο Φαν Μπαστεν τους στέλνει στον μεγάλο τελικό.
Με τη λήξη του αγώνα, συμβαίνουν διάφορα ευτράπελα.
Οι παίκτες, ως είθισται, ανταλλάσουν φανέλες και ο
Κουμαν σπεύδει προς την κερκίδα των Γερμανών όπου μπροστά στους θεατές σκουπίζει τον... πισινό του με τη φανέλα του Ολαφ Τον!
Στον τελικό συναντούν τους σοβιετικούς αλλά δεν ξανακάνουν τη γκέλα της πρεμιέρας.
Γκουλιτ στο 32' και Φαν Μπαστεν στο 54' (αναζητήστε το στο YouTube,
ένα από τα ωραιότερα γκολ ever) τους χρίζουν πρωταθλητές Ευρώπης.
Δεν έχετε τα απαραίτητα δικαιώματα για να δείτε τα συνημμένα αρχεία σε αυτή τη δημοσίευση.
