Ιβάν Σαββίδης VI

[iremidynami 4+]

Καταπληκτικο κειμενο.

[pilotos]

Κανένα πρόβλημα από μένα, αν σας κάνει το κείμενο mods.

Παίδες ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια. Να είστε όλοι καλά!


Sent from my iPad using Tapatalk

[kataramenos5]

Για το κειμενο τα παν αλλοι,εγω εχω μια απορια:
Γιατι χαθηκες ρε μλκα?

[eorptol1]

Ο δικός μας ΠΑΟΚ δε χάνει ποτέ.

Φτάνουμε στα πενήντα...
Μεγαλώσαμε. Αρχίσαμε την κατηφόρα της ζωής. Πιάνεις να γράψεις και γυρίζουν αργά στο κεφάλι σκέψεις. Καλές - κακές, ομορφες - άσχημες. Αλλά τί είναι η ζωή μας; Στιγμές....
Παλιότερα έβγαιναν όλα πιο γρήγορα, τώρα θέλεις παραπάνω χρόνο . Δεν δουλεύεις στις ίδιες στροφές. Θυμάμαι οι κινήσεις στο κόκπιτ έβγαιναν αυτόματα, το μυαλό μπορεί να ήταν προσωρινά και "αλλού", η αποστολή έτρεχε μόνη της, ο στόχος είχε επιτευχθεί πριν καν την απογείωση, από το briefing ένιωθες ότι το έχεις "τελειώσει" το θέμα. Αυτό έκανε τη διαφορά, αυτό μετρούσε.

Παίζουμε στον ιωνικό, έχουμε μαζευτεί από νωρίς στον Πανελλήνιο. Έχουν έρθει και λίγοι "από πάνω".... Σκάμε στο γήπεδο, φωνή από την ώρα που μπήκαμε μέχρι την ώρα που μας έβγαλαν. Πηγαίναμε για πρωτάθλημα; Όχι, εμείς εκεί για την μαστουρα μας την πιο μεγάλη. Και τί μας νοιάζει ρε μεγάλε τί έκανες στον ιωνικό πριν τριάντα χρόνια; Ε ξέρω γω; Σκέψου και θυμήσου την φετινή Τούμπα των 3/4 της αγωνιστικής περιόδου. Σάμπως πηγαίναμε φέτος για πρωτάθλημα; Κι όμως ήταν ακριβώς το ίδιο συναίσθημα. Ο αγώνας για το ακατόρθωτο! Ήταν ο δικός μας ΠΑΟΚ.

Περάσαμε δύσκολα χρόνια. Χρόνια αγώνα και αγωνίας. Αν βάλω και το μπάσκετ, ακόμα ακούω στα αυτιά μου, από φίλους μου το "πότε; ποτέ"....
Κι όμως αντέξαμε. Σηκωνόμασταν όρθιοι, πέφταμε με περισσότερο θόρυβο κι άντε πάλι, να σηκωθούμε να πάρουμε μιαν ανάσα....

Και τα έφερε έτσι η ρημάδα η ζωή, στη χρονιά που έχω δει την καλύτερη μπάλα από τον ΠΑΟΚ, να λέω πριν τα ματς με την Μπριζ, σε ευχαριστώ Θεέ μου, για ό,τι είδαμε μέχρι τώρα!!!! Φοβερά συναισθήματα, ας μην περάσουμε, εμένα μου φτάνει. Γέμισα! Θα έχω να θυμάμαι τους αυτοματισμούς, τα γκολ σε κενή εστία με σμπαραλιασμενες τις περισσότερες αντίπαλες άμυνες, το χαμόγελο του μικρού μάγου Γιάννη Κωνσταντέλια και του Γιαννάκη του παιδιού που μπήκε στη ζωή μας φέτος και έδωσε άλλο νόημα στη μιζέρια της Σούπερ Λιγκ κι ολόκληρης της χώρας, περιμένοντας με την φανέλα του ΠΑΟΚ, ακινητοποιημένος σωματικά, αλλά πετώντας ψυχικά όπως ο Δικέφαλος, έξω από κάθε γήπεδο την ομάδα μας....

Ήρθε το ματς στη Λαμία. Εντάξει, το αντέξαμε. Χειροκρότημα στα παιδιά για την ισοφάριση στο τέλος, ποδόσφαιρο είναι, όλα τα αποτελέσματα είναι αποδεκτά, σας ευχαριστούμε πολύ, του χρόνου να είμαστε καλά και βλέπουμε....

Τί ζήσαμε από κει κι έπειτα Θεέ μου;!

Ο εχθρός της δεκαετίας, η ομάδα με έτος ίδρυσης 2014, αυτή που μας έκλεψε το 18 μέσα στο σπίτι μας (σε συνεργασία με τον αιώνιο εχθρό), έρχεται και μέχρι το 80ο λεπτό μου ρίχνει δέκα, ναι 10 βαθμούς στο κεφάλι. Η Τούμπα όμως είναι εκεί. Δεν σταματά. Σπρώχνει όπως ποτέ! Δεν την νοιάζει και δεν στέκεται αν ήταν φάουλ πριν το γκολ της ξανθιάς γεροντοκόρης από το λάθος του αρχηγού. Βγάζει θετική αύρα. Την περνάει στο χορτάρι, ασίστ με γυριστή κεφάλια, ο "ποιος;" ΣΑΜΑΤΤΑ και 2-2. Τους κόπηκαν τα γόνατα των χάρτινων. Τους είδες πως ξάπλωσαν στην οβίδα Σαστρε και στο τακουνάκι Μπάμπα; Εκεί αυτοί τελείωσαν. Κι εκεί εμείς αρχίσαμε.

Τα υπόλοιπα τρία ντέρμπυ ήταν η απόλυτη επιβεβαίωση του τρελογιατρού. Σε αυτόν που πάμε κάθε τρεις και λίγο. Γιατί όταν φωνάζεις ένα σύνθημα, το εννοείς. Αλλιώς μην συμμετέχεις, όπως εγώ δεν φωνάζω σύνθημα με ναρκωτικά. Δεν τα γουστάρω, τελεία. Δεν ένιωσες την ανάγκη να πας; Πες αλήθεια. Κοίτα τον εαυτό σου στην καθρέφτη, θυμήσου πώς ήσουν πριν το ματς με τον ανώμαλο. Κερδίζεις, μένεις στη διεκδίκηση, κερδίζει πάει και το σηκώνει αυτός, αν κερδίσει και τα τρία. Ο θάνατος σου η ζωή μου. Κι εδώ έρχεται ο πιο ωραίος τύπος, ο πιο καλός πελάτης του τρελογιατρού, αυτός που φωνάζει ότι είναι τρελός, παίρνει την μπαγκέτα κι αρχίζει το σκοράρισμα....

Να σου πω την αλήθεια, είχα δει ένα όνειρο και ήθελα να το πω στον τρελογιατρό, αλλά δεν τα κατάφερα. Γιατί εμείς, με αυτό το σύνθημα μεγαλώσαμε, με το όνειρο που λέγαμε στον τρελογιατρό. Αν δεν ξέρεις το σύνθημα ζητά την βοήθεια του κοινού. Άντε να σε βοηθήσω λίγο. "Με ένα όνειρο θα ζω...." Γυρίζαμε στις γειτονιές της ανθρώπινης τότε Θεσσαλονίκης φωνάζοντας συνθήματα από μικρά παιδιά, στο σχολείο, στην αλάνα που παίζαμε μπάλα. Στο γήπεδο πήγαινες κι έλεγες βάλε και εμένα μπάρμπα. Δεν έχουν βγει τυχαία τα συνθήματα. Αν γυρίσει ο χρόνος και δουν οι σημερινοί 10-15 ετών τί κάναμε θα πουν, α καλά αυτοί χαζοί και τρελοί ήταν. Φυσικά για να το πουν αυτό, θα πρέπει να σηκώσουν το κεφάλι από την οθόνη του κινητού....

Σκέφτηκα να το ρίξω στον ύπνο για καμιά βδομάδα και να ξυπνήσω την επόμενη Κυριακή ίδια ώρα, αλλά δεν τα κατάφερα. Και πέρασα την πιο βασανιστική αλλά και συνάμα πιο "αργή" εβδομάδα. Ακόμα και οι μήνες που περιμέναμε το ΠΑΟΚ-αρης στο μπάσκετ, ενόσω ήμουν στο δημοτικό και το γυμνάσιο, μάλλον περνούσαν πιο γρήγορα. Υπήρχε μια ενδιάμεση στάση για την Κυριακή, αλλά κι εκεί εμφανίστηκε ο αυτοαποκαλούμενος τρελός. Τους σάρωσαν οι αρχηγοί. Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλο ματς στα παγκόσμια χρονικά, που να σκοράρουν και οι 3 αρχηγοί. Όσο για την Τούμπα.... Όσοι ήταν, έζησαν και θα θυμούνται.

Τετάρτη βράδυ, είδα στο όνειρο μου το "μωρό του ελαφιού". Μάικ Τζόουνς, 81-78. Οι παλιοί θυμούνται, οι νέοι google it. Πέρασαν οι ώρες πιο εύκολα. Τους ξέρω σαν κάλπικη δεκάρα. Μεγάλωσα Παντελή Χορν, δίπλα στο Χαριλάου, που ποτέ δεν κατάλαβα γιατί άλλαξε όνομα. Ούτε κι αυτοί πιθανολογώ. Παλιά δεν ήταν έτσι. Είχαν μια αξιοπρέπεια. Την έχασαν μόνοι τους. Έμειναν στάσιμοι στην ζωή γενικώς. Περιορίστηκαν στην γειτονιά. Δεν την πάλεψαν και μοιραία, όταν δεν παίρνεις την ζωή στα χέρια σου, έρχεται κάποιος πιο δυνατός και σε εκμεταλλεύεται. Σου ρίχνει ένα ξεροκόματο και νιώθεις κι υποχρεωμένος.
Αντίθετα το κοινωνικό φαινόμενο ΠΑΟΚ, πάλεψε. Μάτωσε. Τα έβαλε με όλους. Δεν συμβιβάστηκε. Κατέβηκε στο δρόμο για το δίκιο του. Είχε δίκιο; Η ιστορία δείχνει ότι είχε. Γιατί γιγαντώθηκε σε όλη την Ελλάδα, κι αυτοί έμειναν στην καθιερωμενη ετήσια βράβευση του nick hall. Ξέρεις τί είναι να πηγαίνεις στην άλλη άκρη της Ελλάδας και να βλέπεις πιτσιρίκια να παίζουν μπάλα και να φοράει το "αστέρι" της παρέας μπλούζα του Ντελια; Και τον ρωτάς από που είσαι ρε μεγάλε; Από εδώ.
Ο ΠΑΟΚ κι αυτά που πρεσβεύει, έγιναν καλώς εννοούμενη μόδα. Μια αχτίδα φωτός, σε μια κοινωνία που συνήθως επιβραβεύει τον τίποτα,τον κολλητό κι όχι τον ικανό και τον άξιο.

Και τελικά ο πιο άξιος κι ο πιο ικανός, αυτό που συμβαίνει σπάνια στις μέρες μας επιβραβεύτηκε. Αν με ρωτάς, τί θα άλλαζε στη ζωή σου, αν δεν ερχόταν η νίκη και το πρωτάθλημα στο τέλος, θα σου απαντήσω. Θα γινόμουν, ακόμα πιο απαιτητικός. Θα πάλευα κι άλλο. Γιατί οι κορυφές κερδίζονται με αγώνα. Μην ξεχνάς, ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΠΑΟΚ ΔΕΝ ΧΑΝΕΙ ΠΟΤΕ!!!!

Το κείμενο γράφτηκε ως μικρό αντίδωρο στον άνθρωπο, που μας έχει προσφέρει τόσα πολλά και τρέχει ασπρόμαυρο αίμα στις φλέβες του.
Ιωάννη Σαββίδη, να σε έχει καλά ο Θεός και καλή αντάμωση!!!!
pilotos


Sent from my iPad using Tapatalk

Με συγκίνησες ρε μπαγάσα ανήκω στην ίδια γενιά με αξίωσε ο Θεός να δω πράγματα από τον ΠΑΟΚ που τα φανταζόμουν μονο στα ποιο τρελά όνειρα μου νάσαι καλά.....

[theo-drama]

Για το κειμενο τα παν αλλοι,εγω εχω μια απορια:
Γιατι χαθηκες ρε μλκα?

Κι εγώ το χω απορία, γιατί... αλλά τον καταλαβαίνω για την αραίωση.


Τι να πω για το ΚΌΣΜΗΜΑ σου.
Τα είπαν όλα ΌΛΟΙ.

ΥΓ.
Είχαμε βρεθεί στην καντίνα στην 7 η δεν ενθυμούμαι καλά.

[tolis01]

Κανένα πρόβλημα από μένα, αν σας κάνει το κείμενο mods.

Παίδες ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια. Να είστε όλοι καλά!

Η αναφορά σου στο μωρό του ελαφιού.
Ήμουν μέσα σκαστός από υποτιθέμενο διάβασμα με συμμαθητή από φροντιστήριο δέσμης. Το παιχνίδι κλασσικά, εμείς μπροστά κ στο τέλος οι άλλοι περνάνε μπροστά, άρχισε το ¨πότε, ποτέ¨ κ έτοιμοι όλοι (παρόλο που είχε κανα λεπτό ακόμα) να αποδεχτούν τη μοίρα.
Και το μωρό που 1η χρονιή ήταν παίρνει τα 2 ριμπάουντ σκοράρει, κ ...τελειώνει το παιχνίδι.
Σιγή κάπου 5 sec εκατέρωθεν κ ξαφνικά αυθόρμητα βγήκε από μέσα όλων μας το ¨Τώρα μπορείτε να πα να ...¨ σαμ το σκλάβο που χάνει τις αλυσίδες.

Ακολούθησε πορεία στη βροχή

[Cylon-4]

Το παιχνιδι αυτο το παρακολουθησα σε καφετερια της Αλεξανδρουπολης, σαν εξοδουχος φανταρος, που ημουνα στην πολη.
Δεν θα το ξεχασω ποτε οσο ζω.
Υπηρξε εκτονωση απιστευτου μπασκετικου παθους, πολλων ετων, σ αυτον τον αγωνα

[Napoli4]

Γεια σου ρε πιλοτε
Φοβερό κείμενο

[PAOKevolution]

Γεια σου πιλότε! Εξαιρετικό αυτό που έγραψες.
Μη μας ξεχνάς ρε συ.
Λείπουν αυτές οι πέννες από το φόρουμ.

[pilotos]

Theo drama ναι είχαμε βρεθεί κάποτε όπως τα λες φίλε!
Καττττττ θα τα πούμε κάποια στιγμή από κοντά, έρχεται η ώρα

Μου άρεσε που ξύπνησε το κείμενο ωραίες αναμνήσεις.... Οπότε θα με υποστείτε ξανά.

Υγ για τους παλιούς. Να "βγάλουμε" ξανά κάναν Κονοπλιανκα από το aktueles? Βλέπω τσιμπάνε πολύ εύκολα πλέον.


Sent from my iPhone using Tapatalk

[VfB v2]

Σορρι αφεντικό αλλα το "θα κάνουμε τα πάντα για να μπούμε στο Τσουλου" και το "Σαματτα ακόμη πρώτος φορ 08.07" δεν πάνε μαζί.

[Azrael]

Τι εγινε;σταματησε η μιρλα στο τοπικ του Λουτσεσκου και ειπες να ξεκινησει εδω;

[Maxpaok]

ο πιλότος που μας χάρισε μια θαυμαστή πτήση!!!!
να είσαι καλά και κοντά!!!!

[renegade]

Άντε πάλι τα ίδια θα έχουμε από τους ίδιους

[VfB v2]

Καλά μην ξεσκίζεστε και στην επιχειρηματολογία.