Κάντε τον κόπο και διαβάστε το παρακάτω άρθρο για την Εθνική Ελλάδας από το καλό blog "το βυτίο". Εμένα με καλύπτει απόλυτα.
http://tovytio.wordpress.com/2010/06/23 ... ceanymore/
πώς να μισείς το ποδόσφαιρο
(τσαντισμένο ποστ)
Η εμφάνιση της εθνικής στο μουντιάλ είναι ενδεικτική όχι τόσο του ποδοσφαίρου της χώρας, όσο μιας γενικότερης παρεξήγησης. Αρχικά, με τον κίνδυνο να τρομάξω κάποιους, υπενθυμίζω ότι σκοπός του αθλήματος είναι να βάλεις γκολ, όχι να αποφύγεις να το δεχτείς. Επαναλαμβάνω, σκοπός δεν είναι να παίξεις οργανωμένη άμυνα, αλλά να παίξεις ποδόσφαιρο.
Η ενδεκάδα που κατεβαίνει στο σημερινό παιχνίδι με την Αργεντινή είναι ανέκδοτο. Εκνευριστικό μεν, ανέκδοτο δε. Η ομάδα κατεβαίνει με τέσσερα (4) σέντερ μπακ, δύο (2) ακραία μπακ, δύο (2) αμυντικά χαφ και δύο ακόμη παίκτες που αναλαμβάνουν τον άχαρο ρόλο να αποτελέσουν την μισητή επίθεσή μας. Η ομάδα δεν κατεβαίνει για να παίξει αγώνα, αλλά για να απαγορεύσει στην Αργεντινή να παίξει μπάλα. Αυτό θεωρείται τακτική. Κατά τη διάρκεια του ματς μουρμουρίζω, μέχρι το σημείο που ο Βασιλιάς Όττο βάζει τον Πατσατζόγλου. Εκεί πια παραδίδω τα όπλα, μαζί και την ψυχραιμία μου.
Αυτή την τελευταία την ψάχνω πια εναγωνίως εκεί γύρω στο 80, όταν χάνουμε με 1-0 και οι παίχτες περιμένουν με ακριβώς τον ίδιο τρόπο που περίμεναν και πριν. Δεν πιέζουν, κοιτάνε. Δεν πάνε μπροστά, προσέχουν τους αντιπάλους τους. Παίζουν μουντιάλ, με την Αργεντινή του Ντιέγκο Μαραντόνα και δέκα λεπτά πριν τελειώσει το παιχνίδι κάθονται και περιμένουν. Δεν βγαίνει ούτε καν μπροστά ο Παπασταθόπουλος και ο Κυριάκος να γίνουν σέντερ φορ να κάνει γιόμες ο Τζιόλης. Δεν κάνουν τίποτα διαφορετικό. Απλά περιμένουν, ελπίζοντας ότι δε θα φάνε άλλο γκολ. Οι παίχτες δείχνουν περήφανοι και ευχαριστημένοι. Με ένα ηρωικό ένα ή έστω δύο μηδέν εναντίον της πανίσχυρης Αργεντινής, θα νιώθουν ότι έκαναν το καθήκον τους. Το καθήκον τους το έκαναν. Μπάλα όμως δεν έπαιξαν.
Το πρόβλημα ξεκινάει πολύ πιο νωρίς. Για παράδειγμα ξεκινάει από τις δηλώσεις του Ρεχάγκελ ότι «στην Ελλάδα αυτούς τους παίχτες έχουμε, έτσι παίζουμε. Δεν έχουμε Κακά και Μέσι». Η δήλωση αυτή δείχνει γιατί θα έπρεπε να μην είναι προπονητής της Ελλάδας ο Ρεχάγκελ. Για τον ίδιο λόγο που ο Σημίτης δεν θα έπρεπε να είναι πρωθυπουργός. Πέραν της εμφανούς μιζέριας που τους κατατρώει, οι άνθρωποι δεν πιστεύουν στους ανθρώπους που καλούνται να προπονήσουν. Ε τότε κακώς τους προπονούν. Ο Ρεχάγκελ ποτέ δεν πίστεψε ότι υπάρχουν ποδοσφαιριστές στη χώρα μας που μπορούν να παίξουν και να νικήσουν. Γι’ αυτό τους έκανε να πιστέψουν ότι μπορούν μόνο να κλέβουν και να καταστρέφουν. Πριν κατηγορηθώ για αχαριστία, θα σημειώσω ότι προσωπικό μου κριτήριο για οποιονδήποτε προπονητή δεν είναι ένα κάποιο τρόπαιο, αλλά η μπάλα που παίζει η ομάδα. Απ’ αυτό τόσα χρόνια δεν είδαμε.
Το πρόβλημα ξεκινάει επίσης απ’ τους δημοσιογράφους που νομίζουν ότι το ποδόσφαιρο είναι το τελικό σκορ και η απόδοση του στοιχήματος. Με το τέλος του αγώνα ο Σωτηρακόπουλος βγαίνει στο Σπορ φμ και λέει ότι είναι μεγάλο επίτευγμα που αποδείξαμε ότι δεν είμαστε η χειρότερη ομάδα του μουντιάλ. Χειρότερη ομάδα όμως δεν είναι αυτή που φέρνει τα χειρότερα αποτελέσματα, αλλά αυτή που δεν προσπαθεί να παίξει μπάλα. Λίγο μετά ο Λεάνης λέει ότι η επόμενη μέρα πρέπει να στηριχτεί στην άμυνα. Προσθέτω να στηριχτεί στο σύστημα με 8 αμυντικογενείς παίχτες. Είναι άξιο θαυμασμού.
Το πρόβλημα ξεκινάει απ’ τη νοοτροπία της ίδιας μου της ομάδας, που διαποτίζει σχεδόν το σύνολο των Ελλήνων οπαδών πλέον. Ας κερδίσουμε στα χαρτιά. Ας κερδίσουμε με κάλπικο πέναλτι. Με βουτιά του άθλιου επιθετικού. Με τραμπουκισμούς των οπαδών. Ας κερδίσουμε επιτέλους. Ας μην παίξουμε, αλλά ας κερδίσουμε. Μόνο το τρόπαιο μετράει έτσι κι αλλιώς.
Το πρόβλημα ξεκινάει απ’ τους ίδιους τους παίχτες που δηλώνουν ευτυχισμένοι με αυτό που παίζουν. Υποτιμώντας τους εαυτούς τους, καταφέρνουν να μην έχουν καμία ευθύνη. Δεν χρειάζεται να παίξουν γιατί δεν είναι αυτός ο στόχος. Ο στόχος είναι να διώχνουν τη μπάλα και να μαρκάρουν. Και να ένας απ’ τους λόγους (μαζί με την τεράστια ατυχία του ελληνικού ποδοσφαίρου να κερδίσει το EURO 04) που βγαίνουν σωρηδόν στόπερ και αμυντικά χαφ στην Ελλάδα. (Στην 23άδα του μουντιάλ δεν υπάρχει ούτε ένα δεξί ή αριστερό χαφ. Άντε έστω, μόνο ο Νίνης).
Για να είμαι ακόμη πιο ξεκάθαρος, δε με ενοχλεί ότι δεν παίζουν σούπερ μπάλα οι παίχτες ή ότι δε βάζουν πέντε γκολ σε κάθε παιχνίδι. Με ενοχλεί που δεν προσπαθούν να παίξουν, που δεν γουστάρουν να παίξουν, που τελικά γουστάρουν αυτή την αθλιότητα, το 6-3-1. Με ενοχλεί που παίζουν σε παγκόσμιο κύπελλο, εναντίον της Αργεντινής και δεν κάνουν τα πάντα για να κερδίσουν, παρά περιμένουν μπας και κερδίσει η Νιγηρία. Με ενοχλεί η μιζέρια και η άρνηση να δημιουργήσουν. Η άρνηση να κάνουν αυτά που έτσι κι αλλιώς μπορούν.
Γιατί εξευτελισμός δεν είναι να χάνεις 5-0 προσπαθώντας και κάνοντας ευκαιρίες. Εξευτελισμός είναι να μην αγαπάς το ποδόσφαιρο. Να το μετατρέπεις σε ηρωικά τάκλιν και ατελείωτα man to man. Εξευτελισμός σε τελική ανάλυση είναι να νομίζεις ότι η μπάλα θέλει στραβοκλοτσιές, ενώ κυρίως θέλει χάδια.
Χάσε άνθρωπέ μου, αλλά χάσε κάνοντας, παίζοντας, βγαίνοντας μπροστά. Χάσε επειδή αγαπάς τη μπαλίτσα, όχι επειδή λαχταράς το τελικό σκορ. Ειδικά αν αυτό που λαχταράς είναι αυτό το καταραμένο το ΜΗΔΕΝ.
