Paokmania.Gr

[youtube]vecjYYdPMEE[/youtube]

[youtube]0YuaZcylk_o[/youtube]

[youtube]rHgsO8IWM_4[/youtube]

[youtube]iYYRH4apXDo[/youtube]

Το αγαπημένο μου απο David Bowie!

Θα πάθουν εγκεφαλικό οι οπαδοί του Rock με αυτό που θα γράψω. Εγώ προειδοποίησα!

Τον Ιανουάριο του 2016 βρισκόμουν UK για περίπου 20 ημέρες, έτυχε να βρίσκομαι αρχικά στο Λονδίνο για 10 ημέρες, με έναν συνάδελφο μου, τον είχα πάρει για ρόλο μεταφραστή (μιλάει μια Ασιατική διάλεκτο ), και είχε έρθει η -τότε-σύντροφός όσο ήμουν στο Λονδίνο (ίσως και λιγότερο) απο Γερμανία.

Είχα πάει μια ημέρα μετά τα Θεοφάνεια, και έτυχε να "πέσω" πάνω στην ημερομηνία που έφυγε απο την ζωή ο David Bowie. O David Bowie απεβίωσε στις 10.1.2016. Αν με ρωτούσες στις 9.1.2016 Ποιός είναι ο David Bowie, δεν θα ήξερα να σου απαντήσω Το πιθανότερο να σου έλεγα Άγγλος αμυντικός των 90's. Όπως πάντα, όταν βρίσκομαι Αγγλία, επιλέγω να πάω να δω και κανέναν ποδοσφαιρικό αγώνα. Δεν θα ξεχάσω στους δρόμους γύρω απο το γήπεδο της Tottenham να παίζουν μουσική του, να τραγουδάνε φίλαθλοι και των δύο ομάδων πριν ξεκινήσει ο αγώνας μαζί, όλοι οι σταθμοί του Tube με δικές του φωτογραφίες, οι εφημερίδες με εκείνον πρωτοσέλιδα. Ήταν φοβερό σκηνικό, θα έλεγα συγκινητικό. Θυμάμαι το «Λογοπαίχνιδο» που είχε κάνει μια Βρετανική εφημερίδα: "Ο David Bowie (ως Starman) επέστρεψε εκεί που ανήκει, δηλαδή στα αστέρια, η αποστόλή του στην Γη ολοκληρώθηκε". Πραγματικά, ήταν πολύ συγκινητικό. Η (τότε) σύντροφός μου, που ασχολείται με την μουσική, προφανώς τον ήξερε, και μας είπε να πάμε όλοι μαζί στο Brixton, γινόταν χαμός απο κόσμο, σε κάθε τετράγωνο τραγουδούσαν τραγούδια του. Βρήκα το παρακάτω βίντεο. Αλλά δεν θα ξεχάσω, να είμαι στον σταθμό των τρενών St Pancras όταν έφυγα απο Λονδινο να παω Σκωτία, να υπάρχει ένα πιάνο, κάποιος να παιζει και ΟΛΟΣ ο κόσμος, ακόμα και οι αστυνομικοί να τραγουδάνε. Πραγματικά φοβερό σκηνικό. Απο αυτό και μόνο τον Bowie - που τον έμαθα την ημέρα που πέθανε- τον συμπάθησα.

[youtube]_hhjw5cI6ZQ[/youtube]

ΥΓ. Σας φέρνω σιγά σιγά τι σκαμπάζω απο ροκ μουσική, για να σας πω την ιστορία την ημέρα που κατάλαβα ό,τι ΔΕΝ είναι οι QUEEN οι Take That, και δεν είναι ο Robbie Williams ο Φρέντι Μέρκιουρι με παρατσούκλι, γιατί προκαλεί εγκεφαλικά Δεν φταίω εξώ, ας μην έκαναν βραδιά με τραγούδια αφιέωμα στους QUEEN.

ΥΓ.2. Πόσο μου λείπει το Boleyn Ground και το White Hart Lane (ή Three Point Lane για τους ΠΑΟΚτσηδες), πολύ άχαρα τα νέα γήπεδα. Ειδικά της West Ham.

ΥΓ.3.
Απο τις φωτογραφίες και τις σημειώσεις μου αν τα βλέπω σωστά είχα παρακολουθήσει:
- Στις 9 Ιανουαρίου έναν αγώνα για το Αγγλικό Κύπελλο στο Boleyn Ground, μεταξύ West Ham United και Wolves, ο οποίος είχε λήξει 1-0.
- Στις 13 Ιανουαρίου στο πρώην εξοχικό μας (White Hart Lane) στο Βόρειο Λονδίνο να δω Tottenham - Leicester, είχε λήξει 0-1 με μια περίεργη κεφαλιά στα τελευταία λεπτά. Ήταν η χρονιά της Leicester που τις ερχόντουσαν όλα τα αποτελέσματα, με αποτέλεσμα να πάρει τον τίτλο.

Και αυτή η εκτέλεση μου αρέσει:

[youtube]mK1OZstfCrY[/youtube]

Το τρολάρισμα σε άλλη, εξωγαλαξιακή, διάσταση

ΥΓ. Το κολπάκι με το "ό,τι" μ' αρέσει - κάθε φορά και πιο επινοητικός.

Ούτε στον εχθρό μου δεν θα ευχόμουν αυτό, άκου 13!

[youtube]hQZfGa5t4e8[/youtube]

[youtube]xNKWoo9Fe40[/youtube]

miburosaito έγραψε:[youtube]uc6f_2nPSX8[/youtube]

Μπράβο!
Ένα αρκετά καλό τραγούδι που μου θυμίζει ένα άλλο συγκρότημα, Γερμανικό αυτή τη φορά, που είχε τραγουδήσει κάτι ανάλογο και κατά τη γνώμη μου πιο εντυπωσιακό, μόλις λίγα χρόνια πριν το Mr Roboto.

[youtube]D_8Pma1vHmw[/youtube]

[youtube]T4rOUd_c83Q[/youtube]

Miles έγραψε:Ούτε στον εχθρό μου δεν θα ευχόμουν αυτό, άκου 13!

[youtube]hQZfGa5t4e8[/youtube]

Τρομερή μουσική!!!

Όταν ήμουν μικρός, πριν το 2004, τα καλοκαίρια ερχόμουν πάντα Ελλάδα. Με το που έκλειναν τα σχολεία, την επόμενη ημέρα πετούσα για Ελλάδα. Συνήθως έμενα ένα διάστημα σε ένα σπίτι προς το Λαγονήσι στην Αττική ή στο κέντρο της Αθήνας, και έφευγα διακοπές με γονείς σε κάποιο νησί. Αλλά, ερχόμουν μόνος 2+ μήνες (με κάποιον που με πρόσεχε εδώ ή την μητέρα μου), ο πατέρας μου ερχόταν για 10-15 ημέρες.

Όπως κάθε πιτσιρικάς, άραζα το πρωί με τις ώρες στην τηλεόραση. Το Star ένα καλοκαίρι (δεν θυμάμαι ποιό) είχε μια αργεντίνικη σειρά που στα ελληνικά έπαιζε ως Οι πεταλούδες ελεύθερες πετούν. Η σειρά στα Ισπανικά λεγόταν Verano del '98, δηλαδή το καλοκαίρι του '98, και ήταν εφηβική σαπουνόπερα αργεντίνικης παραγωγής. Την έβλεπα φανατικά. Στους τίτλους τέλους, το τραγούδι που έπαιζε ήταν το παρακάτω. Τρομερό τραγούδι. Στίχοι με νόημα.

[youtube]4oKeCa7fQjM[/youtube]

Επίσης, στους τίτλους αρχής: "Το θα χαθώ." του Πέτρου Θεοτοκάτου. Διαβάζω τα σχόλια κάτω απο το παρακάτω βίντεο. Η συγκεκριμένη σειρά γενά ωραίες αναμνήσεις σε πολλά παιδιά/άτομα της ηλικίας μου.

[youtube]Zs70gp_Wmzw[/youtube]


Με μια γρήγορη αναζήτηση βρήκα ότι το συγκρότημα De Facto ξεκίνησε απο μια παρέα απο την Έδεσσα, επαιζαν στις γυρω πόλεις πριν σχεδόν 30 χρόνια, μετά μετακόμισαν στην Θεσσαλονίκη. Δεν γνωρίζω αν υπάρχουν ακόμα. Φοβεροί.


Οι καλές αναμνήσεις είναι το θείο βάλσαμο των σημερινών μας θλίψεων

RIP
[youtube]bQzFdrGdfrM[/youtube]

[youtube]3R812McCJSA[/youtube]

[youtube]HIQ0dd7B_FU[/youtube]

[youtube]h29jwMGE4us[/youtube]