χαχαχαχα...κάψιμο τρελό...
θα ξεκινήσω την προσπάθεια με αυτό...
http://www.youtube.com/watch?v=D4_wTI0TtXg&feature=fvsr
το πρώτο που σου κάνει εντύπωση είναι η μουσική...
Ταινίες - σειρές
Re: Cinemania
Παίρνω την σκυτάλη για τα επόμενα 100 μέτρα....... και συνεχίζω με αυτό
http://www.youtube.com/watch?v=eMfF5fjC ... re=related
μια από της αγαπημένες ιστορίες από το έπος
http://www.youtube.com/watch?v=eMfF5fjC ... re=related
μια από της αγαπημένες ιστορίες από το έπος
-
ehemithos 199
- Δημοσιεύσεις: 1531
- Εγγραφή: Σάβ 07 Φεβ 2009, 20:42
- Τοποθεσία: ΚΟΜΟΤΗΝΗ
- Επικοινωνία:
Re: Cinemania
αφιερωμενο στους νεαρους απο πανω που γουσταρουν τα επη:
http://www.imdb.com/title/tt0050613/
"ο θρονος του αιμματος" σημερα στο βουλη 22.00. στρωθειτε και απολαυστε κουροσαβα και μιφουνε στα καλυτερα τους!
δεν ανταποκρινεται βεβαια ο χαρακτηρισμος "επος" αλλα με τα νευρα ελεω κυρκου που ολοι εχουμε, οτι πρεπει για ξεσπασμα!!
μετα τα, κατα χρονολογικη σειρα, 3 καλυτερα δημιουργηματα του ιαπωνα σκηνοθετη (ρασομον, ο καταδικασμενος και 7 σαμουραι) ερχεται να αγγιξει τον σαιξπηρ στη γνωστη ιστορια του Μακβεθ (καλα τωρα, μη περιμενετε να σας τη διηγηθω...ψαξτε και την διασκευη απο τον ρομαν πολανσκι να γουσταρετε!!)
λεγεται οτι ο κουροσαβα ειχε εκνευριστει με τα remake που εφτιαχνε το χολιγουντ στα εργα του και ειπε να κοπιαρει κι αυτος με τη σειρα του τον δυτικο πολιτισμο...επιασε το σεξπηρ και εκτος του μακβεθ, ασχοληθηκε και με τον βασιλια Ληρ (Ran)...
εκτος απο τους 7 σαμουραι που διασκευαστηκαν σε "και οι 7 ηταν υπεροχοι"...
το γιοζιμπο που διασκευαστηκε σε "για μια χουφτα δολαρια"...
αυτο που κοπιαριστηκε κατα συρροη ηταν το rashomon!
κι αυτο γιατι ηταν απο τις ταινιες που επηρεασαν την κινηματογραφικη αφηγηση και αλλαξαν το τροπο σκεψης πολλων σκηνοθετων (φανταζομαι εχετε δει Reservoir Dogs του ταραντινο )
το τρικ της αφηγησης μιας ιστοριας απο διαφορετικες οψεις και προσωπα, θα το συναντησετε πολυ συχνα στις αμερικανιες...
να ζητησω και γω συγνωμη ως αλλος κυρκος, για το οτι δεν εχω ακομα την ευχερια και τον χρονο να ανεβαζω φωτογραφιες, οπως πολυ καλα το κανετε εσεις! (ας παρω μια
)
http://www.imdb.com/title/tt0050613/
"ο θρονος του αιμματος" σημερα στο βουλη 22.00. στρωθειτε και απολαυστε κουροσαβα και μιφουνε στα καλυτερα τους!
δεν ανταποκρινεται βεβαια ο χαρακτηρισμος "επος" αλλα με τα νευρα ελεω κυρκου που ολοι εχουμε, οτι πρεπει για ξεσπασμα!!
μετα τα, κατα χρονολογικη σειρα, 3 καλυτερα δημιουργηματα του ιαπωνα σκηνοθετη (ρασομον, ο καταδικασμενος και 7 σαμουραι) ερχεται να αγγιξει τον σαιξπηρ στη γνωστη ιστορια του Μακβεθ (καλα τωρα, μη περιμενετε να σας τη διηγηθω...ψαξτε και την διασκευη απο τον ρομαν πολανσκι να γουσταρετε!!)
λεγεται οτι ο κουροσαβα ειχε εκνευριστει με τα remake που εφτιαχνε το χολιγουντ στα εργα του και ειπε να κοπιαρει κι αυτος με τη σειρα του τον δυτικο πολιτισμο...επιασε το σεξπηρ και εκτος του μακβεθ, ασχοληθηκε και με τον βασιλια Ληρ (Ran)...
εκτος απο τους 7 σαμουραι που διασκευαστηκαν σε "και οι 7 ηταν υπεροχοι"...
το γιοζιμπο που διασκευαστηκε σε "για μια χουφτα δολαρια"...
αυτο που κοπιαριστηκε κατα συρροη ηταν το rashomon!
κι αυτο γιατι ηταν απο τις ταινιες που επηρεασαν την κινηματογραφικη αφηγηση και αλλαξαν το τροπο σκεψης πολλων σκηνοθετων (φανταζομαι εχετε δει Reservoir Dogs του ταραντινο
)το τρικ της αφηγησης μιας ιστοριας απο διαφορετικες οψεις και προσωπα, θα το συναντησετε πολυ συχνα στις αμερικανιες...
να ζητησω και γω συγνωμη ως αλλος κυρκος, για το οτι δεν εχω ακομα την ευχερια και τον χρονο να ανεβαζω φωτογραφιες, οπως πολυ καλα το κανετε εσεις! (ας παρω μια
)
Re: Cinemania
Να τον ακουτε τον Εχεμυθο. 
Η καλυτερη μεταφορα του "Μακμπέθ" που εχω δει. Ο Γκραν Μαστερ Ακιρα κανει και παλι παπαδες. Φοβερη ασπρομαυρη φωτογραφια. Η σκηνη ειδικα οπου ο "Μακμπέθ" συναντα τις 3 μαγισσες στο ξεφωτο του δασους μενει στο μυαλο για παντα.
Η καλυτερη μεταφορα του "Μακμπέθ" που εχω δει. Ο Γκραν Μαστερ Ακιρα κανει και παλι παπαδες. Φοβερη ασπρομαυρη φωτογραφια. Η σκηνη ειδικα οπου ο "Μακμπέθ" συναντα τις 3 μαγισσες στο ξεφωτο του δασους μενει στο μυαλο για παντα.
-
ehemithos 199
- Δημοσιεύσεις: 1531
- Εγγραφή: Σάβ 07 Φεβ 2009, 20:42
- Τοποθεσία: ΚΟΜΟΤΗΝΗ
- Επικοινωνία:
Re: Cinemania
THE WRESTLER (2008)
Όσο ο Παλαιστής βρίσκεται στο ρινγκ, ζει. Κι όσο μάχεται, αναπνέει. Έξω απ’αυτό, και για όσο η ιδιότητα του βρίσκεται σε καταστολή, έχει μόνο την θνητότητα του να «αντιμετωπίσει». Δηλαδή, την προσωρινή φύση της ύπαρξής μας – αυτό που μας χωρίζει από το Θεό. Τον Θεό που, παρά την σοφία του, απέτυχε να συνειδητοποιήσει πώς αυτή η δυαδικότητα θα ξέσκιζε για πάντα τις ψυχές των δημιουργημάτων του.
Οι χριστιανικές καταβολές του Παλαιστή, της τελευταίας ταινίας του Ντάρεν Αρονόφσκι, γίνονται φανερές με την πρώτη θέαση. Χρειάζονται όμως ακόμη κι άλλες για να αντιληφθεί κανείς τις βαθιές τους ρίζες στο – εντέλει – πάμπλουτο δραματουργικό σώμα της.
Ο σεναρίστας Ρόμπερτ Σίγκελ πατά γερά στον Τελευταίο Πειρασμό του Καζαντζάκη, αλλά σοφά επιλέγει να ξεκινήσει από τα προφανή: ο Παλαιστής του δεν μάχεται για τη νίκη, αλλά για το θέαμα. Όπως κάθε παλαιστής του κατς. Γι’ αυτό άλλωστε και η υπερβολή βασιλεύει στο ρινγκ. Μαζί της, και μια μεγαλοστομία που μας πηγαίνει πίσω στο χρόνο, στις ρίζες ενός αρχαίου θεάματος, αν και, για τους περισσότερους, αυτός ο “αθλητισμός” είναι παντελώς αναξιοπρεπής. Και είναι αναξιοπρεπής, λένε, επειδή το αποτέλεσμα σε κάθε αγώνα είναι προδιαγεγραμμένο και οι συμμετέχοντες βάζουν τα δυνατά τους για να αναπαραστήσουν το ακριβώς αντίθετο.
Λάθος και στα δυο.
Πρώτον, είπαμε, το κατς δεν είναι αθλητισμός, είναι θέαμα. Και δεύτερον, το αν οι αγώνες του είναι στημένοι ή όχι, αποτελεί μια λεπτομέρεια που αφήνει εντελώς αδιάφορο το κοινό. Δεν μιλάμε για πυγμαχία άλλωστε. Εκεί, ο καλύτερος κερδίζει. Στο κατς, αυτό δεν έχει κανένα νόημα μιας και ο θεατής δεν δίνει δεκάρα για την όποια λογική κατάληξη της αναμέτρησης. Ο ρόλος του παλαιστή δεν είναι να κερδίσει. Είναι να προσφέρει το θέαμα που απαιτείται από αυτόν. Για να προσφέρει την κάθαρση στο κοινό του: σε μια πολύ χαρακτηριστική σκηνή πάλης, ένας, καθηλωμένος σε αναπηρική καρέκλα θαυμαστής, προσφέρει στον Ράντι το τεχνητό του μέλος, ως όπλο ενάντια στον αντίπαλο του.
Rewind: Είκοσι χρόνια πριν, την δεκαετία του ‘80, το άστρο του Ράντι «The Ram» μεσουρανούσε. Το πρόσωπο του βρισκόταν παντού: σε video-games, σε πλαστικές κούκλες και σε τηλεοπτικά σόου. Εποχές που ανήκουν στο παρελθόν. Σήμερα, ο Ράντι διασκεδάζει ακόμα τα πλήθη, αλλά με μεγάλο προσωπικό κόστος. Τιγκαρισμένος στα στεροειδή και τα παυσίπονα, αναρριχάται στα ρινγκ κάθε βράδυ γιατί αυτό το performance είναι η μόνη ζωή που ξέρει. Η κάμερα του Aronofsky τον παρακολουθεί διαρκώς από κοντά, και μεις, αναρριχώμαστε μαζί του, νοιώθουμε τα χτυπήματα κι αισθανόμαστε τον ιδρώτα.
Μονάχα ένας άνθρωπος δείχνει να τον νοιάζεται, μια εξίσου ξεπεσμένη στρίπερ που κουβαλά όμως κι εκείνη τους δικούς της περιορισμούς. Τον γουστάρει όμως. Την γουστάρει κι αυτός. Τα πίνουν παρέα και μνημονεύουν τις αγαπημένες τους μπάντες. “Motley Crue, Def Lepard” φωνάζει εκείνη, “Guns'n'roses και Quiet Riot” απαντά αυτός ενθουσιασμένος. Και ολοκληρώνει λέγοντας της “γιατί, μετά τα 80s, ο κόσμος βάλθηκε να μας πείσει πως είναι κακό να περνάς καλά; Ήρθε αυτός ο Κομπέιν και μας τα γάμησε όλα...”.
Η επιτυχία του The Wrestler έγκειται στο πως μετατρέπει τις φαινομενικά πολυφορεμένες και κλισαρισμένες πτυχές της πλοκής σε φορείς ατόφιου συναισθήματος: η καρδιά του Ράντι αρχίζει να τον προδίδει και μια καρδιακή προσβολή τον στέλνει στο νοσοκομείο, και στην αναθεώρηση όλης του της ζωής. Με την κόρη του δε, έχει να μιλήσει σχεδόν δέκα χρόνια. Και όλα αυτά ενώ, στο πρόγραμμα, “παίζει” ένας μεγάλος αγώνας με τον προ εικοσαετίας ανταγωνιστή του. Αυτό, το τελευταίο, που μπορεί και να τον οδηγήσει στον θάνατο, το «χρωστάει» στο κοινό του. Στην «οικογένεια» του, όπως θα τους αποκαλέσει στον μονόλογο του, λίγο πριν το τέλος. Ή αλλιώς, στους πιστούς του.
Στον Τελευταίο Πειρασμό, ένας άγγελος έρχεται να σώσει τον Χριστό από τον θάνατο του στο σταυρό. Κι αυτός, παραδομένος στην ανθρώπινη του φύση, παντρεύεται. Τεκνοποιεί. Ζει την ζωή των άλλων. Μέχρι που οι γερασμένοι απόστολοι τον ανακαλύπτουν, τον κατηγορούν για προδοσία και τον λιθοβολούν. Στο τέλος, βέβαια, η «κανονικότητα» αυτής της ζωής, οι χαρές, οι γάμοι και τα παιδιά εξαφανιζόταν, ως παραίσθηση σταλμένη από τον διάβολο, και όλα γινόντουσαν όπως έπρεπε να γίνουν. Όπως ήταν «γραφτό».
Εδώ, η επιφανειακή απλότητα του σεναρίου του Παλαιστή, αποκαλύπτεται ως η μεγαλύτερη αρετή του. Γιατί στο ρινγκ, ακόμη και στα πιο αχανή βάθη της εθελοντικής ατίμωσης τους, οι παλαιστές παραμένουν Θεοί, επειδή, για μια στιγμή, συνιστούν την καθαρή χειρονομία που χωρίζει το καλό από το κακό, και παρουσιάζει τη μορφή μιας δικαιοσύνης που, επιτέλους!, μπορούμε να κατανοήσουμε και να ασπαστούμε. Και όταν ο Ράντι βάζει στην άκρη τις χαρές μιας άλλης ζωής, όταν αφήνει πίσω του μια σύντροφο και μία κόρη, όταν πετά στα σκουπίδια την σύμβαση μιας ζωής μακριά από τον ρινγκ, τον σταυρό του, κερδίζει με το αίμα του την ανάληψη του στους ουρανούς – και μάλιστα με την κυριολεκτική έννοια του όρου.
by Άκης Καπράνος
Όσο ο Παλαιστής βρίσκεται στο ρινγκ, ζει. Κι όσο μάχεται, αναπνέει. Έξω απ’αυτό, και για όσο η ιδιότητα του βρίσκεται σε καταστολή, έχει μόνο την θνητότητα του να «αντιμετωπίσει». Δηλαδή, την προσωρινή φύση της ύπαρξής μας – αυτό που μας χωρίζει από το Θεό. Τον Θεό που, παρά την σοφία του, απέτυχε να συνειδητοποιήσει πώς αυτή η δυαδικότητα θα ξέσκιζε για πάντα τις ψυχές των δημιουργημάτων του.
Οι χριστιανικές καταβολές του Παλαιστή, της τελευταίας ταινίας του Ντάρεν Αρονόφσκι, γίνονται φανερές με την πρώτη θέαση. Χρειάζονται όμως ακόμη κι άλλες για να αντιληφθεί κανείς τις βαθιές τους ρίζες στο – εντέλει – πάμπλουτο δραματουργικό σώμα της.
Ο σεναρίστας Ρόμπερτ Σίγκελ πατά γερά στον Τελευταίο Πειρασμό του Καζαντζάκη, αλλά σοφά επιλέγει να ξεκινήσει από τα προφανή: ο Παλαιστής του δεν μάχεται για τη νίκη, αλλά για το θέαμα. Όπως κάθε παλαιστής του κατς. Γι’ αυτό άλλωστε και η υπερβολή βασιλεύει στο ρινγκ. Μαζί της, και μια μεγαλοστομία που μας πηγαίνει πίσω στο χρόνο, στις ρίζες ενός αρχαίου θεάματος, αν και, για τους περισσότερους, αυτός ο “αθλητισμός” είναι παντελώς αναξιοπρεπής. Και είναι αναξιοπρεπής, λένε, επειδή το αποτέλεσμα σε κάθε αγώνα είναι προδιαγεγραμμένο και οι συμμετέχοντες βάζουν τα δυνατά τους για να αναπαραστήσουν το ακριβώς αντίθετο.
Λάθος και στα δυο.
Πρώτον, είπαμε, το κατς δεν είναι αθλητισμός, είναι θέαμα. Και δεύτερον, το αν οι αγώνες του είναι στημένοι ή όχι, αποτελεί μια λεπτομέρεια που αφήνει εντελώς αδιάφορο το κοινό. Δεν μιλάμε για πυγμαχία άλλωστε. Εκεί, ο καλύτερος κερδίζει. Στο κατς, αυτό δεν έχει κανένα νόημα μιας και ο θεατής δεν δίνει δεκάρα για την όποια λογική κατάληξη της αναμέτρησης. Ο ρόλος του παλαιστή δεν είναι να κερδίσει. Είναι να προσφέρει το θέαμα που απαιτείται από αυτόν. Για να προσφέρει την κάθαρση στο κοινό του: σε μια πολύ χαρακτηριστική σκηνή πάλης, ένας, καθηλωμένος σε αναπηρική καρέκλα θαυμαστής, προσφέρει στον Ράντι το τεχνητό του μέλος, ως όπλο ενάντια στον αντίπαλο του.
Rewind: Είκοσι χρόνια πριν, την δεκαετία του ‘80, το άστρο του Ράντι «The Ram» μεσουρανούσε. Το πρόσωπο του βρισκόταν παντού: σε video-games, σε πλαστικές κούκλες και σε τηλεοπτικά σόου. Εποχές που ανήκουν στο παρελθόν. Σήμερα, ο Ράντι διασκεδάζει ακόμα τα πλήθη, αλλά με μεγάλο προσωπικό κόστος. Τιγκαρισμένος στα στεροειδή και τα παυσίπονα, αναρριχάται στα ρινγκ κάθε βράδυ γιατί αυτό το performance είναι η μόνη ζωή που ξέρει. Η κάμερα του Aronofsky τον παρακολουθεί διαρκώς από κοντά, και μεις, αναρριχώμαστε μαζί του, νοιώθουμε τα χτυπήματα κι αισθανόμαστε τον ιδρώτα.
Μονάχα ένας άνθρωπος δείχνει να τον νοιάζεται, μια εξίσου ξεπεσμένη στρίπερ που κουβαλά όμως κι εκείνη τους δικούς της περιορισμούς. Τον γουστάρει όμως. Την γουστάρει κι αυτός. Τα πίνουν παρέα και μνημονεύουν τις αγαπημένες τους μπάντες. “Motley Crue, Def Lepard” φωνάζει εκείνη, “Guns'n'roses και Quiet Riot” απαντά αυτός ενθουσιασμένος. Και ολοκληρώνει λέγοντας της “γιατί, μετά τα 80s, ο κόσμος βάλθηκε να μας πείσει πως είναι κακό να περνάς καλά; Ήρθε αυτός ο Κομπέιν και μας τα γάμησε όλα...”.
Η επιτυχία του The Wrestler έγκειται στο πως μετατρέπει τις φαινομενικά πολυφορεμένες και κλισαρισμένες πτυχές της πλοκής σε φορείς ατόφιου συναισθήματος: η καρδιά του Ράντι αρχίζει να τον προδίδει και μια καρδιακή προσβολή τον στέλνει στο νοσοκομείο, και στην αναθεώρηση όλης του της ζωής. Με την κόρη του δε, έχει να μιλήσει σχεδόν δέκα χρόνια. Και όλα αυτά ενώ, στο πρόγραμμα, “παίζει” ένας μεγάλος αγώνας με τον προ εικοσαετίας ανταγωνιστή του. Αυτό, το τελευταίο, που μπορεί και να τον οδηγήσει στον θάνατο, το «χρωστάει» στο κοινό του. Στην «οικογένεια» του, όπως θα τους αποκαλέσει στον μονόλογο του, λίγο πριν το τέλος. Ή αλλιώς, στους πιστούς του.
Στον Τελευταίο Πειρασμό, ένας άγγελος έρχεται να σώσει τον Χριστό από τον θάνατο του στο σταυρό. Κι αυτός, παραδομένος στην ανθρώπινη του φύση, παντρεύεται. Τεκνοποιεί. Ζει την ζωή των άλλων. Μέχρι που οι γερασμένοι απόστολοι τον ανακαλύπτουν, τον κατηγορούν για προδοσία και τον λιθοβολούν. Στο τέλος, βέβαια, η «κανονικότητα» αυτής της ζωής, οι χαρές, οι γάμοι και τα παιδιά εξαφανιζόταν, ως παραίσθηση σταλμένη από τον διάβολο, και όλα γινόντουσαν όπως έπρεπε να γίνουν. Όπως ήταν «γραφτό».
Εδώ, η επιφανειακή απλότητα του σεναρίου του Παλαιστή, αποκαλύπτεται ως η μεγαλύτερη αρετή του. Γιατί στο ρινγκ, ακόμη και στα πιο αχανή βάθη της εθελοντικής ατίμωσης τους, οι παλαιστές παραμένουν Θεοί, επειδή, για μια στιγμή, συνιστούν την καθαρή χειρονομία που χωρίζει το καλό από το κακό, και παρουσιάζει τη μορφή μιας δικαιοσύνης που, επιτέλους!, μπορούμε να κατανοήσουμε και να ασπαστούμε. Και όταν ο Ράντι βάζει στην άκρη τις χαρές μιας άλλης ζωής, όταν αφήνει πίσω του μια σύντροφο και μία κόρη, όταν πετά στα σκουπίδια την σύμβαση μιας ζωής μακριά από τον ρινγκ, τον σταυρό του, κερδίζει με το αίμα του την ανάληψη του στους ουρανούς – και μάλιστα με την κυριολεκτική έννοια του όρου.
by Άκης Καπράνος
-
PRAKTORINOS
- Δημοσιεύσεις: 2081
- Εγγραφή: Δευ 07 Ιαν 2008, 10:55
- Τοποθεσία: Θεσσαλονίκη, μεταξύ αράουτ και μπενάλντ.
Re: Cinemania
Βουτιά στο παρελθόν τού topic.
Oi κορυφαίες κινηματογραφικές πένες τού forum,
oi ehemithos 199 και Hideguti ανταλλάσουν Μπακογιαννοπουλέικα σχόλια.
Είναι πραγματικά απολαυστικοί, όπως και όλο το topic
που για κάποιο ανεξήγητο λόγο ανέτρεξα από την πρώτη σελίδα.
Aνέβαλα εδώ και πολύ καιρό το "Θαύμα της Βέρνης", (Wunder von Bern)
το είχα βεβαίως στα υπ'όψιν λόγω γενικής αλλά και ειδικότερης θεματολογίας
και δε σας κρύβω οτι αλλιώς το περίμενα και καθόλου δεν το... θαύμασα.
Με ολοφάνερα χαρακτηριστικά τηλεταινίας,
μονόμπαντο στόρυ, αποκλειστικά για ερεθισμένους γερμανόφιλους,
ποδοσφαιρικές αναπαραστάσεις για γέλια
με τους ποδοσφαιριστές-ήρωες να επιδίδονται σε τσαλιμάκια
μέσα σε πλαίσια αγωνιστικού χώρου 5Χ5
και το χειρότερο όλων
ψηφιακά επεξεργασμένα κατάμεστα στάδια, αισθητικής Playstation 3.
Ενιωσα οτι χαλάλισα αδικως το σπάνιο υπερπολύτιμο δίωρό μου.
Θα περιμένω με λαχτάρα κι αγωνία,
σε 50 χρόνια από τώρα,
το αντίστοιχο ελληνικό πόνημα για το θαύμα της Λισσαβόνας.
Oi κορυφαίες κινηματογραφικές πένες τού forum,
oi ehemithos 199 και Hideguti ανταλλάσουν Μπακογιαννοπουλέικα σχόλια.
Είναι πραγματικά απολαυστικοί, όπως και όλο το topic
που για κάποιο ανεξήγητο λόγο ανέτρεξα από την πρώτη σελίδα.
ehemithos 199 έγραψε:φιλε hide εκπληκτικη ιστορια και θαυμασια παραβολη!Hideguti έγραψε:(... Διάφορα για τον Ταρκόφσκι...)
(...) για σενα ειδικα εχω τις ακολουθες αγαπημενες μου ταινιες:
(...)
και επισης
http://www.imdb.com/title/tt0326429/
ενταξει το τελευταιο ηταν για να σε πικαρω και φανταζομαι το χεις δει...
το προτεινω και σε αλλους ποδοσφαιροφιλους και μη...
ντοιτσλαντ ουμπερ αλες!
Aνέβαλα εδώ και πολύ καιρό το "Θαύμα της Βέρνης", (Wunder von Bern)
το είχα βεβαίως στα υπ'όψιν λόγω γενικής αλλά και ειδικότερης θεματολογίας
και δε σας κρύβω οτι αλλιώς το περίμενα και καθόλου δεν το... θαύμασα.
Με ολοφάνερα χαρακτηριστικά τηλεταινίας,
μονόμπαντο στόρυ, αποκλειστικά για ερεθισμένους γερμανόφιλους,
ποδοσφαιρικές αναπαραστάσεις για γέλια
με τους ποδοσφαιριστές-ήρωες να επιδίδονται σε τσαλιμάκια
μέσα σε πλαίσια αγωνιστικού χώρου 5Χ5
και το χειρότερο όλων
ψηφιακά επεξεργασμένα κατάμεστα στάδια, αισθητικής Playstation 3.
Ενιωσα οτι χαλάλισα αδικως το σπάνιο υπερπολύτιμο δίωρό μου.
Θα περιμένω με λαχτάρα κι αγωνία,
σε 50 χρόνια από τώρα,
το αντίστοιχο ελληνικό πόνημα για το θαύμα της Λισσαβόνας.
Τελευταία επεξεργασία από το μέλος PRAKTORINOS την Παρ 25 Σεπ 2009, 17:16, έχει επεξεργασθεί 1 φορά συνολικά.
Re: Cinemania
Αναμενομενο ηταν φιλε μου Πρακτορινε να χασεις το πολυτιμο διωρο σου, βλεποντας το "Θαυμα της Ενεσης" ("Wunder der Enesauen").
Πριν πολλα χρονια η ΕΡΤ ειχε προβαλλει ενα εξαιρετικο ουγγρικο ντοκιμαντερ με τον τιτλο "Aranycsapat" http://www.imdb.com/title/tt0131797/, που σημαινει η "Χρυση Ομαδα", και που αποτελεσε την πρωτη μυηση μου στις Ιερες Περγαμηνες της Μαγυαρικης Γηπεδογραφιας. Η κασετα στην οποια ειχε γινει η εγγραφη αγνοειται. Το ντοκιμαντερ υπαρχει στο you tube, αλλα χωρις υποτιτλισμο, και επειδη η ποιοτητα των ουγγρικων μου εχει πεσει αισθητα τελευταια, παρακαλω οποιον τυχον το πετυχει με αγγλικους υποτιτλους, καπου, καπως, καποτε, να με ενημερωσει και εγω θα του δωσω τα μυστικα της συνταγης για να μαγειρεψει σωστα το γκούλας.
Πριν πολλα χρονια η ΕΡΤ ειχε προβαλλει ενα εξαιρετικο ουγγρικο ντοκιμαντερ με τον τιτλο "Aranycsapat" http://www.imdb.com/title/tt0131797/, που σημαινει η "Χρυση Ομαδα", και που αποτελεσε την πρωτη μυηση μου στις Ιερες Περγαμηνες της Μαγυαρικης Γηπεδογραφιας. Η κασετα στην οποια ειχε γινει η εγγραφη αγνοειται. Το ντοκιμαντερ υπαρχει στο you tube, αλλα χωρις υποτιτλισμο, και επειδη η ποιοτητα των ουγγρικων μου εχει πεσει αισθητα τελευταια, παρακαλω οποιον τυχον το πετυχει με αγγλικους υποτιτλους, καπου, καπως, καποτε, να με ενημερωσει και εγω θα του δωσω τα μυστικα της συνταγης για να μαγειρεψει σωστα το γκούλας.
-
sidpanos
- Δημοσιεύσεις: 4148
- Εγγραφή: Πέμ 06 Δεκ 2007, 07:30
- Τοποθεσία: ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΗ ΝΑΠΟΛΗ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΠΑΤΡΙΚΟ ΤΟΥ ΜΠΕΛΛΟΥ
Re: Cinemania
αν το κλείσω εγώ θα φταίω?που το έχετε καταντήσει βουλή των λόρδων?
που για να μπείς στο σινεμανία πρέπει να κουβαλάς και το λεξικό σου...
:ugeek:
:ugeek:
:ugeek:
που για να μπείς στο σινεμανία πρέπει να κουβαλάς και το λεξικό σου...
:ugeek:
:ugeek:
:ugeek:
-
ehemithos 199
- Δημοσιεύσεις: 1531
- Εγγραφή: Σάβ 07 Φεβ 2009, 20:42
- Τοποθεσία: ΚΟΜΟΤΗΝΗ
- Επικοινωνία:
Re: Cinemania
hide σε ειχα προειδοποιησει με pm οτι θα γινουμε γραφικοι!PRAKTORINOS έγραψε:oi ehemithos 199 και Hideguti ανταλλάσουν Μπακογιαννοπουλέικα σχόλια.
-
ehemithos 199
- Δημοσιεύσεις: 1531
- Εγγραφή: Σάβ 07 Φεβ 2009, 20:42
- Τοποθεσία: ΚΟΜΟΤΗΝΗ
- Επικοινωνία:
Re: Cinemania
ελεοοοος!!!Hideguti έγραψε:το "Θαυμα της Ενεσης" ("Wunder der Enesauen").
το στομαχι μου!!
-
ehemithos 199
- Δημοσιεύσεις: 1531
- Εγγραφή: Σάβ 07 Φεβ 2009, 20:42
- Τοποθεσία: ΚΟΜΟΤΗΝΗ
- Επικοινωνία:
Re: Cinemania
ε αυτο δεν το χω κανει ουτε στο τοπικ του μπαλαφα...θα με παρουν τα δακρυα, σα να ξεφυλλιζω οικογενειακο αλμπουμ (σαν τα φοβερα τοπικ που εχεις δημιουργησει)PRAKTORINOS έγραψε:Βουτιά στο παρελθόν τού topic.
αν προσεξες παντως ολα τα ποσταρισματα, θα επιμεινω (ετσι για να ξεφυγουμε απο τα "βαρια") σε μια πιο light κωμωδια, εντελως ποδοσφαιρικη:
http://www.imdb.com/title/tt0282744/
γελια μεχρι δακρυων σε μια σατυρα για το αγγλικο ποδοσφαιρο και τα χαλια της εθνικης τους...
προσλαμβανουν τον αγγλο αλεφαντο στην εθνικη κι αυτος τα κανει π@@τανα!!
παιζει κι ο πελε και βγαζει κι αυτος γελιο!
σκηνοθετει ο αγνωστος στηβ μπαρον, αλλα να ενημερωσω τους παλιοτερους οτι ο τυπος την 10ετια του 80 σκηνοθετουσε βιντεο κλιπ και συγκεκριμενα τα πιο πολλα των a-ha (take on me)
πιτσα και μπυρα...
Re: Cinemania
Απλά και ξεκάθαρα λόγια του Mike στο ημίχρονο του αγώνα με το Μεξικόehemithos 199 έγραψε: σε μια πιο light κωμωδια, εντελως ποδοσφαιρικη:
http://www.imdb.com/title/tt0282744/
γελια μεχρι δακρυων σε μια σατυρα για το αγγλικο ποδοσφαιρο και τα χαλια της εθνικης τους...
προσλαμβανουν τον αγγλο αλεφαντο στην εθνικη κι αυτος τα κανει π@@τανα!!
http://www.youtube.com/watch?v=J4x05Z3M ... re=related
