Διάφορα άρθρα για τον Π.Α.Ο.Κ.

[jyc]

Έτσι ταΐζει το "εγώ" του ο ΠΑΟΚ
Ο Αντώνης Τσακαλέας γράφει για τον θρίαμβο του ΠΑΟΚ και την αυτοπεποίθηση που γεμίζει τα "ταμεία" της ΠΑΕ.

Πριν από τρία χρόνια, τέτοιες ημέρες, ο Ιβάν Σαββίδης βίωνε το "ντου" μιας χούφτας νεαρών οπαδών του ΠΑΟΚ στον αγωνιστικό χώρο πριν το παιχνίδι με την Ραπίντ Βιέννης. Τώρα, είδε το "ντου" μιας χούφτας νεαρών παικτών του ΠΑΟΚ στον αγωνιστικό χώρο, στο παιχνίδι με την Μπρόντμπι.

O Βίτορ 26, ο Όλσεν 25, ο Ροντρίγκες και ο Μακ 24, ο Κάτσε 22, ο Κίτσιου, ο Κωνσταντινίδης και ο Πέλκας 21. Κόντρα στη Μπρόντμπι, ο ΠΑΟΚ αποτίναξε μια και καλή την περσινή χρονιά, με το χαμόγελο να επιστρέφει στη Τούμπα και σε κόσμο που πριν από τρεις μήνες έφευγε από το γήπεδο όχι απλά απογοητευμένος, αλλά αποκαμωμένος, απηυδισμένος.

Πέντε γκολ, δυο δοκάρια και τρία χαμένα τετ-α-τετ στο θεωρητικά πιο δύσκολο εντός έδρας παιχνίδι στο δρόμο για τους ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ…Τι άλλο θα μπορούσε να ζητήσει ο Τούντορ, ο Άρνενσεν, ο Σαββίδης, οι φίλαθλοι του ΠΑΟΚ από την ομάδα τους το βράδυ της Πέμπτης κόντρα στη Μπρόντμπι; Απλά, να ξαναδούν το έργο, αν όχι στο βαθμό ευστοχίας, αλλά στο βαθμό διάθεσης, παραγωγής, έντασης, δημιουργίας. Ο ΠΑΟΚ δεν πήρε απλά από τώρα τη πρόκριση στους ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ, αλλά άρχισε να γεμίζει το ντεπόζιτο του, με αυτό που ψάχνει κάθε ομάδα όταν φτάνει στο τέλος της προετοιμασίας της και ετοιμάζεται να ξεκινήσει τη νέα σεζόν. Αυτοπεποίθηση.

Αυτή τη συγκεκριμένη λέξη, την έχω χρησιμοποιήσει πολλάκις τελευταία. Μα, τα ταμεία του ΠΑΟΚ ήταν γεμάτα λεφτά και άδεια από αυτοπεποίθηση στο τέλος της περασμένης χρονιάς. Ο ΠΑΟΚ… έχανε από κεκτημένη ταχύτητα στα πλέι οφ, έχανε διότι δεν υπήρχε ούτε ένας εντός ομάδας που να πίστευε πως μπορεί να κερδίσει, ακόμα και παιχνίδια στα οποία ο αντίπαλός του είχε απόδοση παρόμοια με εκείνον. Υποτονική, μέτρια, χωρίς φάσεις. Μια ομάδα άρρωστη στη ρίζα της...

Ομάδα από προπόνηση
Ο Τούντορ μπήκε στα αποδυτήρια και μαζί με τον Άρνεσεν άρχισε να ξεριζώνει τον περσινό ΠΑΟΚ. Σιγά - σιγά, βήμα - βήμα, μέρα με την ημέρα. Στα παιχνίδια με την Λοκομοτίβα Ζάγκρεμπ και την Μπρόντμπι, ο ΠΑΟΚ είχε κάνει στο πρώτο ημίχρονο τον ίδιο αριθμό τελικών προσπαθειών και σε ποσοτικά και ποιοτικά. Στο Ζάγκρεμπ τα είχε χάσει όλα και είχε καταφέρει να δεχθεί δυο γκολ στις δυο τελικές προσπάθειες του αντιπάλου του. Στο παιχνίδι με την Μπρόντμπι, είχε σκοράρει δυο φορές και ακόμα και αυτό το 2-0 τον αδικούσε. Και το ημίχρονο τελείωσε με 2-0 σκορ, 10-0 τελικές προσπάθειες για τον ΠΑΟΚ, με 67% κατοχή της μπάλας και οι παίκτες του είχαν υποπέσει σε μόλις τέσσερα φάουλ.

Ο ΠΑΟΚ του πρώτου φετινού αγώνα, δεν έχει καμία σχέση με τον ΠΑΟΚ του πέμπτου φετινού αγώνα. Λες και είδαμε δυο διαφορετικές ομάδες. Και ήταν δυο διαφορετικές ομάδες. Και δεν αναφέρομαι στην ενδεκάδα, αλλά στη νοοτροπία, και στο μυαλό των παικτών του.

Ο ΠΑΟΚ κόντρα στην Μπρόντμπι είχε αυτοπεποίθηση, είχε τσαμπουκά, είχε διάθεση, όρεξη, και είχε και μια Τούμπα που δεν είχε διάθεση για μουρμούρα, αλλά για βοήθεια. Ξέρω πως δε θα του αρέσει, αλλά θα το κάνω. Ο Φρανκ Άρνεσεν, σε μια από τις ατάκες που "έμειναν" από την παρουσίασή του είχε πει πως "τους οπαδούς δεν μπορείς να τους κοροϊδέψεις. Όταν η ομάδα δίνει το 100% οι φίλαθλοι το καταλαβαίνουν. Εκεί παίζει μεγάλο ρόλο η προπόνηση". Ε, λοιπόν, ο ΠΑΟΚ κόντρα στην Μπρόντμπι έδωσε το 100%, οι φίλαθλοι το κατάλαβαν και σε αυτό έπαιξε μεγάλο ρόλο η προπόνηση.

Με τέτοια παιχνίδια, ο ΠΑΟΚ, η κάθε ομάδα στη θέση του ΠΑΟΚ, ταΐζει το εγώ της. Όταν οι παίκτες βλέπουν ότι η δουλειά στη προπόνηση βγαίνει στο γήπεδο, πως αυτό για το οποίο ο προπονητής ωρύεται, επιμένει και… φτάνει να "αποβάλλει" παίκτη από παιχνίδι επειδή δεν εφάρμοσε αυτό που λέει, είναι το σωστό, τότε όλοι βγαίνουν κερδισμένοι. (Για να μη το αφήσω να πέσει κάτω, δε μου άρεσε καθόλου εκείνη η κίνηση του Τούντορ στον Μυστακίδη. Όλοι σκεφτήκαμε το "στο Μακ, θα το έκανε;" και οι περισσότεροι απαντάμε "μπα, δύσκολα…" Όπου Μακ, βάλτε κάποιο άλλο "όνομα")

Έχει βουνό ν' ανέβει
Μ' αυτά και μ' αυτά, ο ΠΑΟΚ ξεκινά τη σεζόν έχοντας ήδη πετύχει δυο στόχους και όχι έναν. Ο πρώτος ήταν να φτάσει στους ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ. Ο δεύτερος ήταν να ξανακερδίσει τους φιλάθλους του. Και τα δυο τα έκανε ίσως πιο εύκολα από όσο θα περίμεναν όλοι. Αν όχι πιο εύκολα, ίσως πιο πειστικά από όσο θα περίμεναν όλοι.

Όμως, ο ΠΑΟΚ είναι ακόμα στους πρόποδες του βουνού που θα κληθεί φέτος να ανέβει. Το μεγάλο του κέρδος από το εμφατικό 5-0 επί της Μπρόντμπι είναι πως μέχρι τη διακοπή του πρωταθλήματος και τη "δεύτερη προετοιμασία" με τους νεοαποκτηθέντες, έχει να σκεφτεί τα παιχνίδια με την Ξάνθη και τα Γιάννενα, με ένα τυπικό ταξίδι στη Δανία ενδιάμεσα.

Και ξαφνικά, εκεί που ο Τούντορ είχε να διαχειριστεί έναν ΠΑΟΚ άρρωστο, έχει στα χέρια του, έναν ΠΑΟΚ "φτιαγμένο", ανεβασμένο, φορτσάτο. Αλήθεια, ποιο είναι το πιο δύσκολο; Να δώσεις φτερά σε μια ομάδα, ή να τη κρατήσεις στο σωστό ύψος όταν φέρνει τέτοια αποτελέσματα; Τουλάχιστον το δεύτερο, είναι δημιούργημά του. Αλλά είναι νωρίς να κριθεί, ειδικά μετά την περσινή σεζόν… Οι διαφορές βέβαια, του περσινού από τον φετινό ΠΑΟΚ, είναι πολλές, σε αρκετά επίπεδα.

ΥΓ1: Μα καλά, πόσες φορές πρέπει να προδοθεί μια άμυνα για να καταλάβει ότι ο τρόπος με τον οποίο είναι στημένη, είναι εντελώς λάθος; Για την Μπρόντμπι μιλάω, που αμυντικά ήταν εκτός τόπου και χρόνου. Και δεν είχε να κάνει τόσο με τα πρόσωπα, όσο με τη νοοτροπία. Πήγαν να παίξουν ψηλά, με "παγίδες" για οφ σάιντ, την ώρα που ο ΠΑΟΚ έπαιζε χωρίς καθαρό φορ, με τους Μακ - Ροντρίγκες, στον άξονα, Πέλκα στη πλάτη τους και τους Κωνσταντινίδη - Κίτσιου στα άκρα…

http://www.contra.gr/Columns/Comment/an ... 24177.html

[nothu]

Σωτήρης Μήλιος. Απο sdna.

Της πόλης τα παιδιά τα παινεμένα…



Ο... Έλληνας Ινιέστα, το… πολυεργαλείο, ο… σπρίντερ, ο  «Γερμανός» που δεν χαμπαριάζει από... μπινελίκια, τα... τσακάλια του Ίγκορ Τούντορ, πάνω στα οποία θεμελιώνει τον νέο ΠΑΟΚ. Όλοι τους προϊόντα του συνεπούς παιδομαζώματος, που κάνει ο Δικέφαλος του Βορρά τα τελευταία χρόνια μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας...

Γράφτηκε λίγο μετά την ίδρυση του συλλόγου, το 1927 όταν οι ασπρόμαυρες φανέλες άρχισαν να φέρνουν τις πρώτες επιτυχίες. Διαδόθηκε από στόμα σε στόμα. Στις καφενεία, στα καπηλειά, στους δρόμους, αλλά και σε κάθε γήπεδο που έπαιζε η λατρεμένη ομάδα των προσφύγων. Ξεκινούσε κάπως έτσι…

«Είμαστε εμείς της Πόλης τα παιδιά τα παινεμένα
που παίζουμε την μπάλα ξακουσμένα.
Έχουμε περίσσια χάρη
που καμιά ομάδα δεν την έχει άλλη.
ΠΑΟΚ!». 

Δεν έγινε εμπορικό χιτ, ούτε παίζει στα μεγάφωνα της «Τούμπας». Δεν θα τον βρεις σε κάποιο cd, ούτε έγινε σύνθημα στα χείλη οπαδών. Μπορεί να τον ακούσεις αν βρεθείς ξέμπαρκος κάποιο πρωί Σαββατοκύριακου στα γηπεδάκια της Μεσήμβριας από τα χείλη πιτσιρικάδων που τον ξέρουν όλο απ’ έξω κι ανακατωτά και το λένε όπως τα ποιήματα στο σχολείο. Είναι σαν τελετουργία. Μυσταγωγία. Κανένα ματς των μικρών ομάδων του ΠΑΟΚ δεν ξεκινά, αν δεν πιαστούν όλοι μαζί αγκαλιά, με τον αρχηγό στην μέση να δίνει τον τόνο. Αυτές οι μικρές λεπτομέρειες είναι που κάνουν την διαφορά στην διαπαιδαγώγηση. 

 
Τα περισσότερα φώτα μετά το εκκωφαντικό 5-0 του ΠΑΟΚ επί της Μπρόντμπι πάνε (δικαιωματικά) στον Φρανκ Άρνεσεν ή τον Ίγκορ Τούντορ. Λογικό. Μαγκιά τους. Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, ο ΠΑΟΚ που θυμίζει ακόμα εργοτάξιο με την ταμπέλα work in progress, φτάνει στο σημείο να διασύρει μία σκανδιναβική ομάδα που βρίσκεται σε φουλ αγωνιστική δράση κι έχει στο ρόστερ της παίκτες θρύλους όπως ο Αγκερ και ο Ελμάντερ. Κι όλα αυτό παίζοντας, επιθετικό, ελκυστικό, μοντέρνο, γεμάτο ποδόσφαιρο. Δεν υπήρχαν οφθαλμοί που δεν χόρτασαν από αυτό που είδαν από τον ΠΑΟΚ στην «Τούμπα». 

Ακόμα κι ο Ιβάν Σαββίδης για πρώτη φορά πιάστηκε να κάνει σαν μικρό παιδί από την χαρά του. Δικαιολογημένος κι αυτός. Περίμενε καιρό ένα βράδυ. Κάποιοι θα κολλήσουν στον Μακ, ο οποίος αποτίναξε την ετικέτα του χασογκόλη (που να τα έβαζε κιόλας) με ένα εντυπωσιακό χατ-τρικ. Ορισμένοι ίσως σταθούν στο εντυπωσιακό ντεμπούτο με γκολ του Γκάρι Ροντρίγκες. Αλλού όμως είναι η ουσία…

Ο ΠΑΟΚ τελείωσε το ματς με τους Κίτσιου και Κωνσταντινίδη στα άκρα του, τον Κάτσε και τον Σαββίδη στην καρδιά της μεσαίας του γραμμής και τον Μυστακίδη μπροστά. Λίγο νωρίτερα, πριν αποχωρήσει με πρόβλημα θλάσης, ο Πέλκας είχε αφήσει άφωνη την «Τούμπα» με γκολ παγκόσμιας κλάσης και από την εξίσωση έλειπε ο Κουλούρης κι ο Κλάους. Όλοι μα όλοι τους παιδιά της παραγωγικής διαδικασίας του ΠΑΟΚ. Όλοι τους… παιδιά της πόλης παινεμένα. Όχι της Πόλης με κεφαλαίο (της Κωνσταντινούπολης δηλαδή), αλλά της πόλης της Θεσσαλονίκης, των περιχώρων και των προαστίων της. 

Αυτοί που δουλεύουν με μεράκι πίσω από τα φώτα για να φτάσουν σήμερα αυτά της πόλης τα παιδιά τα παινεμένα να παίζουν στην πρώτη ομάδα, είναι συνήθως άνθρωποι που είναι… αλλεργικοί στην δημοσιότητα. Είναι άνθρωποι αφοσιωμένοι, εργατικοί, καταρτισμένοι, με χαμηλό προφίλ, που σπάνια θα δουν τα ονόματα τους έστω και σε ένα μονοστηλάκι. Οι πρώτοι καρποί της πορείας από 2007 που ξεκίνησαν να λειτουργούν ξανά με κανονικό τρόπο οι ακαδημίες του ΠΑΟΚ (επί προεδρίας Ζαγοράκη) μέχρι σήμερα είναι αυτά της πόλης τα παιδιά τα παινεμένα που τελείωσαν το ματς με την Μπρόντμπι. 

Πίσω από αυτό το παιδομάζωμα ο επικεφαλής Βαγγέλης Πουρλιοτόπουλος, ακόμα καμιά 50αριά ενεργά μέλη που απασχολούνται σε διάφορα πόστα επιτελώντας και πατρικά καθήκοντα και μπόλικο… μεράκι. Δεν θα βρείτε σχεδόν πουθενά τίποτα γραμμένο για δαύτους, γι’ αυτό αν θέλετε να μάθετε ποιοι είναι αυτοί που αφανείς ήρωες, τα ονόματα τους είναι εδώ. 

Είναι δύσκολο να μεγαλώνεις παιδιά. Ακόμα δυσκολότερο, όταν αυτά στο πίσω μέρος του μυαλού τους έχουν μόνο το να γίνουν κάποια στιγμή μεγάλοι και τρανοί, φορώντας την φανέλα του ΠΑΟΚ. Θα έχεις και αστοχίες. Κάποιοι θα χάσουν τον δρόμο τους. Κάποιοι θα αισθανθούν αδικημένοι. Κάποιοι θα πονέσουν. Κάποιοι θα τα παρατήσουν. Για κάθε Πέλκα και για κάθε Κάτσε υπάρχουν δεκάδες, εκατοντάδες ιστορίες πιτσιρικάδων που χάθηκαν άδοξα, άδικα, ανώνυμα.

Ο Πέλκας είναι από τα Γιαννιτσά, ο Κίτσιου από την Μενεμένη, ο Κλάους από το Λάκκωμα, ο Κωνσταντινίδης από τον Κορινό, ο Σαββίδης από την Κατερίνη. Όλοι τους «παράτησαν» σπίτια, οικογένειες, φίλους, καθημερινότητα για να ενταχθούν σε μία άλλη οικογένεια. Σπατάλησαν μέρος της παιδικότητας τους για να γίνουν μεγάλοι από… μικροί. Ως άλλοι… Οδυσσέες πέρασαν από Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες. Ταλαιπωρήθηκαν. Χρειάστηκε να κάνουν αγροτικό. Να ξενιτευτούν. Να ακούσουν αποδοκιμασίες. Να μπουν στο στόχαστρο, χωρίς να φταίνε. Δεν τα παράτησαν ποτέ, όμως. Αυτά τους δυνάμωσαν. Αυτά τους έφεραν να είναι εδώ σήμερα, μπροστάρηδες του νέου ΠΑΟΚ.

Τον Πέλκα του φόρτωσαν το «10» στην πλάτη, όταν αυτή δεν μπορούσε να το σηκώσει. Τον βάφτισαν διάδοχο του Κούδα, πριν ακόμα ενηλικιωθεί. Με κορμί εφήβου και πρόσωπο μπόμπιρα ήταν αδύνατον να τα βάλει με τους γίγαντες. Παραλίγο να πνιγεί. Η… δυσμενής μετάθεση στην Σετούμπαλ ήταν ότι καλύτερο συνέβη στην ζωή του. Στην Πορτογαλία ανακάλυψε το ποδόσφαιρο από την αρχή. Πιθανώς και να έκανε την δική του ενδοσκόπηση για το που πάει και που τραβάει. Γύρισε αλλιώτικος. Αντράκι. Το κορμί του έσφιξε. Έβαλε μύες. Αγρίεψε λιγάκι. Τώρα πια την φοράει την φανέλα του ΠΑΟΚ. Δεν τον φοράει εκείνη. Και στα 5 ευρωπαϊκά ματς του ΠΑΟΚ μέχρι τώρα είναι από θετικός έως απίθανος! 

Ποτέ μου δεν πίστευα ότι παίκτες με τέτοιο σουλούπι έχουν θέση στο σύγχρονο ποδόσφαιρο που απαιτεί νταγλαράδες, μα ο Τσάβι, ο Ινιέστα και η υπόλοιπη συνωμοσία των κοντών με έκαναν να δω το ποδόσφαιρο αλλιώς. Ναι, είναι πρώιμο, ριψοκίνδυνο και υπερβολικό, μα αν ετούτος εδώ συνεχίσει έτσι μπορεί να εξελιχθεί (τηρουμένων των αναλογιών) στον «Έλληνα Ινιέστα». Το λέω μετά λόγου γνώσης και έχων σώας τας φρένας. Τα πολύ δύσκολα είναι πια πίσω του…

Ο Στέλιος ο Κίτσιου είναι από άλλη φάση. Γιος προπονητή, άρα παιδί του (εκάστοτε) προπονητή. Κάποιοι είδαν στο πρόσωπο του τον φυσικό διάδοχο του Θοδωρή Ζαγοράκη. «Σκύλος» κι αυτός. Ακούραστος. Άοκνος. Ετούτος εδώ λοιπόν μέσα σε πέντε ματς με τον Τούντορ στον ΠΑΟΚ έχει προλάβει να παίξει σε τρεις διαφορετικές θέσεις (και ρόλους). Αριστερό χαφ (!) σε 4-2-3-1 στο Ζάγκρεμπ, δεξί μπακ σε άμυνα με τέσσερις, αλλά και αριστερός φουλ-μπακ σε 3-5-2 απέναντι στην Μπρόντμπι χωρίς καμία διαφορά. Άμα λάχει παίζει και κόφτης και ότι άλλο χρειαστεί. Τα φυσικά του προσόντα (μπορεί να τρέχει για 90 λεπτά όλη την πλευρά, όπως κανείς στο ρόστερ του ΠΑΟΚ) μπορούν να τον απογειώσουν φέτος στο 3-5-2 που δίνει απόλυτη ελευθερία στους φουλ-μπακ.

Μετά τον «καλλιτέχνη» και τον μαραθωνοδρόμο, σειρά έχει ο… σπρίντερ. Ο Δημήτρης Κωνσταντινίδης έχει την μεγαλύτερη… τελική και καμιά φορά πιάνει τέτοιες τελικές που τα φρένα δεν αρκούν για να τον βοηθήσουν να τελειώσει σωστά τις φάσεις! Από εκεί που ήταν έτοιμος για νέο δανεισμό, ο Τούντορ του έδωσε τα κλειδιά της δεξιάς πτέρυγα κι εκείνος μέχρι και γκολ έβαλε (το πρώτο του επαγγελματικό) στον επαναληπτικό της Τρνάβα. Αρκεί να γίνει πιο υπεύθυνος ανασταλτικά, ειδικά στην μεγάλη περιοχή και να αποφύγει τα περιττά τάκλιν / φάουλ…

At the end of the day υπάρχει και ο Γιάννης Μυστακίδης, ο Γερμανός της παρέας. Ένα παιδί που έμαθε μπάλα στα τσικό της Φράιμπουργκ και αποκτήθηκε μόνο και μόνο επειδή έδωσε τέλειες συστατικές ο συγχωριανός του στον Σβορώνο Πιερίας, Κυριάκος Παπαδόπουλος. Ξεχασμένος πέρυσι ως δανεικός στον Πιερικό, είναι η αληθινή αποκάλυψη του Τούντορ. Καθοριστικός όπου και όποτε έπαιξε, με ασίστ απέναντι σε Λοκομοτίβα και Σπάρτακ Τρνάβα, όταν τα ματς ζεματούσαν και με κερδισμένο πέναλτι απέναντι στην Μπρόντμπι. Το κρύο ντους του Τούντορ στην Βέροια όταν τον απέσυρε από το γήπεδο αφήνοντας τον ΠΑΟΚ με 10, όταν λειτούργησε ατομικά σε μία φάση, ήταν μάθημα ζωής. Ο αυστηρός μα δίκαιος Κροάτης του εξήγησε το λάθος του, χωρίς να έχει κολλήματα τον πήρε στην αποστολή στο επόμενο ματς και κέρδισε ένα παίκτη και πιθανώς πολλούς ακόμα μέσα από την ομάδα.

Όλοι αυτοί υπήρχαν και πέρυσι. Δεν φύτρωσαν τώρα στον ΠΑΟΚ. Δεν ήταν για πέταμα πέρυσι, ούτε έγιναν παικταράδες φέτος. Για να ανθίσουν όλα αυτά της… πόλης τα παιδιά τα παινεμένα χρειάζονται δίπλα τους «κανονικές» συνθήκες. Ηγέτες που να παίζουν / συμπεριφέρονται ως τέτοιοι. Ηγεσία (προπονητική και διοικητική) που να τους προστατεύει και να μην τους εκθέτει. Περιβάλλον που να μην τους δηλητηριάζει το μυαλό. 

Καλές, απαραίτητες, σημαντικές, καθοριστικές οι μεταγραφές ξένων, μα αυτοί που αποτελούν το DNA, το μυαλό, την καρδιά και όλα τα ζωτικά όργανα ενός συλλόγου είναι τα παιδιά της πόλης τα παινεμένα. Αυτοί νιώθουν. Σήμερα, μετά από πολλά χρόνια ταλαιπώριας νιώθουν επιτέλους καλά. Το δικαιούνταν. Οι δάσκαλοι τους θα πρέπει να αισθάνονται περήφανοι και να καμαρώνουν για δαύτους…

[Sera4]

δε συνηθιζω να σχολιαζω αρδ...ειναι μια υπουλη φαρα που μπορουν να βρεθουν στην εκδουλεψη του εκαστοτε ποδοσφαιρικου μαφιοζου...

θα κανω ομως μια εξαιρεση στο σωτηρη μηλιο που πραγματικα τον θεωρω πολυ αξιολογο και θα του βγαλω το καπελο...οχι μονο για τα γραπτα του αλλα και για την αντικειμενικοτητα του και το γεγονος οτι ειναι ισως ο μοναδικος που κυνηγαει ρεπορταζ και δεν περιμενει το ραβασακι να του ερθει στο χερι...

[K_geo]

όντως. πολύ καλός. και αυτό το λέω πολύ, πολύ σπάνια!

[stelyk]

Παρολλο που δεν ειναι το κυριο θεμα του αρθρου ο ΠΑΟΚ αλλα ο βαζελος, το βαζω εδω γιατι δεν θεωρω οτι προπαγανδιζει, εαν νομιζετε οτι κολλαει αλλου μεταφερετε το!

Η κλήρωση του ΠΑΟΚ με την Καμπάλα στους ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ είναι περίπου καρμική, αν πιστεύετε σε τέτοιους είδους πράγματα. Εγώ δεν πιστεύω, οπότε θα την πω συμβολική που εν προκειμένω κάνει το ίδιο.
Συμβολική της παράξενης σχέσης που έχουν αναπτύξει τα τελευταία δυο χρόνια ο «Δικέφαλος» και ο Παναθηναϊκός. Μια σχέση η οποία αποτελεί ίσως τον βασικό λόγο της παραμονής του Γιάννη Αναστασίου στον πάγκο των "πρασίνων". Το είχα γράψει και μετά τον αποκλεισμό από την Μπριζ, αλλά δεν είχε γίνει απολύτως κατανοητό (με δική μου ευθύνη ασφαλώς). Τότε μιλούσα για τον παραμορφωτικό καθρέφτη της Σούπερ Λίγκας που έκανε τον ΠΑΟ να μοιάζει καλύτερος από όσο ήταν στην πραγματικότητα και τον Αναστασίου κάτι σαν Έλληνα Μουρίνιο. Νομίζω ότι μετά το κάζο απέναντι στην Καμπάλα, πρέπει να το θέσω ακόμη πιο καθαρά: Ο Παναθηναϊκός με τον Αναστασίου στον πάγκο του είναι σε γενικές γραμμές μια μέτρια ομάδα.

Και το 2013-14 και το 2014-15 το Τριφύλλι είχε ξεκινήσει δείχνοντας πάνω - κάτω τα ίδια προβλήματα που δείχνει και φέτος και είχε κλείσει τη σεζόν με εξίσου καλό φίνις. Κι αυτό ακριβώς το φίνις έδωσε και τις δυο φορές στον Αναστασίου την ψήφο εμπιστοσύνης που χρειαζόταν για να συνεχίσει. Το πιστώθηκε το επιτυχημένο φινάλε ο Έλληνας προπονητής. Δικαίως μέχρι ενός σημείου, κυρίως όσον αφορά την εξαιρετική φυσική κατάσταση των παικτών του. Αλλά μαζί με τον Αναστασίου θα έπρεπε να το πιστωθεί, σχεδόν εξίσου, και ο …ΠΑΟΚ!

Την πρώτη σεζόν, οι Ασπρόμαυροι διαλύθηκαν ποικιλοτρόπως για αποκλείσουν τον Ολυμπιακό στον ημιτελικό του κυπέλλου. Και μετά, ήρθαν στο ΟΑΚΑ αποδεκατισμένοι και ξεζουμισμένοι, έφαγαν τέσσερα γκολ, έφαγαν και ποινή μείον τρεις βαθμούς στα πλέι – οφ με αποτέλεσμα να χάσουν την πρώτη θέση από τον ΠΑΟ . Κυπελλούχος και στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ ο Αναστασίου.

Τη δεύτερη σεζόν, πάλι ο ΠΑΟΚ ήταν μπροστά από τον Παναθηναϊκό μέχρι τα μέσα της χρονιάς, αλλά μετά όλα τα λάθη, όχι μόνο της συγκεκριμένης χρονιάς αλλά της τριετίας Σαββίδη, ήρθαν και τον πλάκωσαν. Φυσιολογικά, κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος. Στα πλέι - οφ δεν υπήρχε καν. Ε, ΟΚ, καλοί ο Αστέρας και ο Ατρόμητος αλλά δύσκολα θα στερούσαν από τους Πράσινους την πρωτιά. Πάλι προκριματικά Τσάμπιονς Λιγκ με επιπλέον αστερίσκο: «Θα χτυπούσαμε και πρωτάθλημα αν μας άφηναν».

Μόνο που το φετινό καλοκαίρι τα ψέμματα τελείωσαν. Η στασιμότητα, οι εμμονές, η επανάληψη των ίδιων λαθών (ειδικά τα κενά στον τρόπο που αμύνεται ομαδικά, πλέον έχουν καταντήσει θλιβερό ανέκδοτο) έγιναν ποτάμι και παρέσυραν τον Παναθηναϊκό σε ένα ιστορικό ρεζιλίκι. Δεν φταίει μόνο ο Αρτινός τεχνικός, φταίει όμως περισσότερο απ’ όλους. Και το γεγονός ότι επιμένει στις δηλώσεις του να βγάζει έπαρση και αλαζονεία (κουσούρι που είχε απ’ την αρχή πάντως), σίγουρα δεν βοηθάει τη θέση του.

Κάτι μου λέει, με πιο απλά λόγια, ότι αν ο ΠΑΟΚ είχε οργανωθεί σωστά και έκανε απλώς τα αυτονόητα, αντί να τσαλαβουτάει στα λασπόνερα της μιζέριας και της εσωστρέφειας εδώ και μια τριετία, η ανεπάρκεια του Αναστασίου θα είχε φανεί πολύ νωρίτερα.

Τώρα ήρθε η Καμπάλα. Την οποία ο ΠΑΟΚ , που χρειάστηκε να περάσει για πρώτη φορά στην ιστορία του από τη διαδικασία τριών προκριματικών γύρων, αντιμετωπίζει εκτός έδρας την πρώτη αγωνιστική των ομίλων. Με ενδεχόμενη νίκη θα πάρει τρεις πόντους και τίποτα περισσότερο. Εκτός ίσως από μια συμβολική επιβεβαίωση ότι πλέον βαδίζει στον σωστό δρόμο, απέναντι μάλιστα στην ομάδα που ταπείνωσε τον εγχώριο αντίπαλο του, ο οποίος με τη σειρά του είχε ξεγυμνώσει επί δυο συνεχόμενα χρόνια όλες τις δικές του παθογένειες!

Δεν έχω ιδέα τι θα γίνει στη συνέχεια και αν ο Παναθηναϊκός ξεπεράσει τη σημαντικότερη αγωνιστική κρίση που του προέκυψε επί Αλαφούζου ώστε να διεκδικήσει μέχρι τέλους τον τίτλο. Ούτε ξέρω που θα οδηγήσει το ενδιαφέρον πρότζεκτ Άρνεσεν – Τούντορ. Υποψιάζομαι πάντως ότι αν ο Γιάννης Αναστασίου χρειαστεί και πάλι στο τέλος της σεζόν μια σανίδα σωτηρίας, αυτή πλέον, δεν θα είναι ο ΠΑΟΚ.

sdna.gr

[abc_o_ karpouzas]

http://www.gazzetta.gr/football/article ... tin-toympa





γατακι...................

τουμπα θα λες και θα δακριζεις.

ρεεεεεεεεεε

[black death]

Τώρα που... επένδυσε μπορεί να ζητάει 50-50;

Ο Βασίλης Παπαθεοδώρου θέτει το... μπερμπάτειο ερώτημα: Και τώρα τι γίνεται με το... επιχείρημα "πρώτα επενδύστε και μετά μιλάτε για διαιτησία"; Τι ποσοστά δικαιούνται να έχουν ΠΑΟΚ, ΠΑΟ, ΑΕΚ

Μπερμπάτοφ λοιπόν. Ο Σαββίδης είχε φάει σκάλωμα με τον παίκτη, τον κυνηγούσε χρόνια αλλά αυτό το σχεδόν ανομολόγητο φλερτ έγινε τελικά γάμος. Ο Μπερμπάτοφ στον ΠΑΟΚ. Το λες και δε μοιάζει πολύ πιστευτό. Ο ΠΑΟΚ πήρε τον Μπερμπάτοφ. Αν θες να δεις την αληθινή διάσταση της μεταγραφής, κοίτα τα μεγέθη: Ο ΠΑΟΚ δεν πραγματοποίησε απλά τη μεγαλύτερη μεταγραφή της ιστορίας του. Πήρε έναν παίκτη πάνω από τα δικά του κυβικά. Δεν υπάρχει στοιχείο που να καταδεικνύει περισσότερο τι είδους υπέρβαση έγινε.

Ο Μπερμπάτοφ δεν θα τρέξει σαν τρελός, δεν θα σκάσει τους αμυντικούς στο πρέσινγκ, αλλά θα κάνει ζογκλερικά και θα βάλει γκολ που δεν τα έχουν ξαναδεί στην Τούμπα. Θα φέρει κόσμο στο γήπεδο, θα πουλήσει φανέλες, θα βγάλουν διαρκείας μόνο για πάρτη του. Δεν υπάρχει καν αστερίσκος στην περίπτωσή του. Ο αστερίσκος πια αφορά μόνο αν το πρωτάθλημα σηκώνει τον Μπερμπάτοφ.

Όχι από αγωνιστικής άποψης. Ούτε για τα γήπεδά του. Αυτά τα ξέρουμε. Ο Μπερμπάτοφ μοιάζει αυτή τη στιγμή σαν έναν τύπο που του φοράνε κοστούμι, γράβατα και του λένε “να εδώ είναι τα χωράφια, ανέβα τώρα πάνω στο δέντρο και κατέβασε τις ελιές”.

Μια αγωνιστική αποστολή αυτοκτονίας από όλες τις απόψεις. Διότι οι πιθανότητες να χάσει είναι πολλές, πάρα πολλές. Μπορεί να χορέψει κάθε αμυντικό δίδυμο, αλλά θα έρθουν οι ημέρες που θα νιώσει σαν τον… Τούντορ. Του τα έλεγαν του Κροάτη και δεν τα πίστευε, μέχρι που έζησε το παιχνίδι με την Ξάνθη (που η διαιτησία δεν επηρέασε το αποτέλεσμα, αλλά το παιχνίδι με τον τρόπο που δεν παίχτηκε), και καπάκι είδε στην τηλεόραση το Ολυμπιακός - Πανιώνιος. Σοκ. Τα ίδια έπαθε κι ο Αναστασίου που μεγάλωσε επαγγελματικά στο εξωτερικό και τα δύο προηγούμενα χρόνια στη Super League ήταν μεταξύ τιμωρίας, εξέδρας, Δρομοκαϊτειου.

Τα τελευταία χρόνια όμως, υπήρχε μια καραμέλα: «Κάντε επενδύσεις και μετά μιλάτε». Άρα με αυτή την παρανοϊκή λογική, που δε μπορεί να υιοθετείται,τώρα που ο Σαββίδης έχει τον πιο ακριβοπληρωμένο υπάλληλο της Super League μπορεί να ζητάει το 50-50; Το δικαιούται;

Διότι τα ποσοστά, σύμφωνα με τη λογική των συστημικών, είναι αυτή: Αν δεν βάζεις λεφτά, δεν έχεις δικαίωμα να διαμαρτύρεσαι. Πχ η ΑΕΚ που δεν πήρε φορ πρέπει να είναι ευχαριστημένη με ένα 30-70. Αν της δώσουν ένα μαϊμού πέναλτι εις βάρος της, θα είναι υπεύθυνος ο Μελισσανίδης που δεν πήρε φορ, να βάλει δυο γκολ να κερδίζει και τους διαιτητές. Σωστά;

Ο Παναθηναϊκός, εντάξει, επειδή πήρε τον Εσιέν και τον Σάντσεθ δικαιούται ένα 40-60. Ο ΠΑΟΚ πήρε μόνο έναν πολύ ακριβό; Ας έπαιρνε 5-6 παίκτες των 2 εκ. ετησίως, αν ήθελε το 50-50.

Τα έχουμε ακούσει και εδώ είμαστε, θα τα ακούσουμε ξανά. Το παραμύθι έχει τον ίδιο δράκο και δεν καταλαβαίνει από Μπερμπάτοφ, Εσιέν, Μπουονανότε, κανέναν. Εδώ και χρόνια καλλιεργείται ότι η διαιτησία είναι το άλλοθι για τις αποτυχίες όσων δεν επενδύουν. Πες, πες, το πιστεύουν και κάποιοι οπαδοί των δικών τους ομάδων στο τέλος.

Απλά τώρα που καταρρίφθηκε και το τελευταίο επιχείρημα, θα έχει ενδιαφέρον να ακούσουμε τι άλλο θα σκαρφιστεί ο μηχανισμός εξόντωσης και του τελευταίου ζωτικού οργανισμού στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ειδικά μολις σκάσουν μύτη οι καμικάζι με τα μαύρα.

Το να βάζεις λεφτά, ενώ έχεις παραπάνω έσοδα από έξοδα κάθε χρόνο, δεν είναι και τόσο μεγάλη μαγκιά. Χειροκρότημα αξίζεις όταν τα χώνεις για να φέρνεις παικταράδες και να έχεις εξασφαλισμένη τη… δεύτερη-τρίτη θέση. Ενώ παράλληλα, βλέπεις το σύστημα της ΚΕΔ και της ΕΠΟ, να παλεύει κάθε εβδομάδα να σε βγάλει τρελό.

http://www.sdna.gr/podosfairo/superleag ... taei-50-50

[Φοίνικας]

http://www.contra.gr/Longread/paok-alla ... 42983.html

[pilotos]

Κανε paste, ούτε κλικ δεν τους χαρίζω τους αρχι αρδ

Στάλθηκε από το SM-G920F μου

[Φοίνικας]

Είναι πολύ μεγάλο το κείμενο, δεν είναι όλοι οι ΑΡΔ ίδιοι.

[Spiros_S]

Στο contra δεν μπορώ να διαβάσω τίποτα. Αυτό το μπλε φόντο μου τινάζει το κεφάλι.

[aquila]

Το κειμενο απο κοντρα πολυ καλο


Sent from my iPad using Tapatalk

[dravinosRa]

Στο νοσοκομείο από δάγκωμα... της γυναίκας του ο Ρούντνεβς

Στα επείγοντα διακομίστηκε την περασμένη Τετάρτη ο επιθετικός του Αμβούργου και πρώην μεταγραφικός στόχος του ΠΑΟΚ, Άρτιομ Ρούντνεβς, έπειτα από... δάγκωμα της γυναίκας του!
Σύμφωνα με δημοσίευμα της «Bild», ο ποδοσφαιριστής μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο νοσοκομείο με αιμορραγία στη γλώσσα, αφού τον είχε δαγκώσει η σύζυγός του έπειτα από καυγά που φέρονταν να έχουν σε δρόμο του Αμβούργου!

Η γλώσσα του Ρούντνεβς είχε σχεδόν κοπεί και χρειάστηκαν αρκετά ράματα, ενώ, η εισαγωγή του στο νοσοκομείο έγινε με άλλο όνομα – σύμφωνα πάντα με το γερμανικό Μέσο – προκειμένου να μην δοθεί δημοσιότητα στο θέμα. Η γυναίκα του, πάντως, συνελήφθη και μεταφέρθηκε στο Αστυνομικό Τμήμα.


ΗΑΗΑΗΑΗΑΗΑΗΗΑΗΑΗΑΗΑΗΑΗΑΗΗΑ εε τον παντοφλα ρε!!

[aquila]

Εγω απορω πως τον δαγκωσε στη γλωσσα ενω ειχαν καυγα, πρεπει να ειναι μεγαλος βοιδαρος καλα που δεν ηρθε


Sent from my iPad using Tapatalk

[giannistoumpa4]

Αντε στηλτηνα την καλτσα ρε συ λετονε..σε εχει κανει μεγαλη ζημια στην καριερα σου..κριμα και εισαι και καλος παικτης..