Paokmania.Gr

Απο το πρωτοσελιδο της ΑΡΔοφυλλαδας SPORT DAY

Οι μπαλες "σφυριζαν,τα δοκαρια υπεφεραν
και τα διχτυα αναστεναξαν στο εντυπωσιακο
πρωτο ημιχρονο της ομαδας του Αγγελου
που εκανε τους αντιπαλους της να......παραπατανε

ΠΡΩΤΟΣ ΕΙΣΑΙ[/size

ΣΚΕΤΗ ΚΑΥΛΑ

Τους σιχαίνομαι εγώ παλι

Υπέροχο κειμενο που φέρνει αναμνησεις...

Εγώ πρωτάθλημα με Άγγελο πήρα…
16. Οκτωβρίου 2014 20:35 inpaok


Συναισθηματικά, θα διάλεγα να ξαναζήσω το 1990. Τις πρώτες μου εκδρομές, τις πρώτες μου Τούμπες, την πρώτη μου Αθήνα, την εποχή που η λέξη «ΠΑΟΚ» ξεκινούσε και τελείωνε κάθε πρόταση. Με τη βρωμιά της, με την περίεργη αισθητική και το μπέρδεμα, αλλά και με τη λεβεντιά του «Μόνο ΠΑΟΚ ρε», που χάθηκε λίγα χρόνια αργότερα έξω από το πέταλο, όταν οι καντίνες είχανε περισσότερο κόσμο από τη Θύρα 4 για «να φύγει ο Θωμάς». Διακόσια χιλιόμετρα οτοστόπ για να έρθεις, διακόσια χιλιόμετρα οτοστόπ για να γυρίσεις και ενδιάμεσα δύο ώρες δίπλα στις καντίνες, καρτέρι, μήπως αλλάξουνε γνώμη και σε αφήσουν να μπεις για να δεις έστω και λίγα λεπτά αγώνα, να έχει ένα νόημα το ταξίδι κι η μέρα σου, γιατί σ’ αυτά που έβλεπες απ’ έξω δεν το έβρισκες.

Αλλά η χρονιά για να ξαναζήσει κανείς είναι το 1997. Ολόκληρη, δώδεκα μήνες τρελοκομείο. Πώς να περιγράψεις εκείνη την Πρωτοχρονιά, πώς μας είχε βρει πάλι, σκοτωμένους, αποκαμωμένους, παραιτημένους, η κούραση από τα πέντε χρόνια στην απομόνωση δεν αντεχόταν άλλο στην πλάτη. Βολοδέρναμε κάπου στον πάτο, με μόλις τρεις νίκες, πέντε πόντους πάνω από τον Άρη που έπεσε στο τέλος και κάτω από Παναχαϊκές κι από Βέροιες και Πανηλειακούς. Μόλις είχαμε φάει την πιο εξευτελιστική πεντάρα της ιστορίας μας, που αν δε μας λυπόταν ο μεγάλος Βαζέχα μπορεί και να μαζεύαμε άλλα τόσα, είχαμε χάσει τρεις φορές μέσα σε είκοσι πέντε μέρες από τον Ολυμπιακό και ειδικά την πρώτη φάγαμε πιο πολλά γκολ από τα σύννεφα στον ουρανό παρά από τα δύο στο χόρτο, άρχιζε η χρονιά να έχει πάλι ενδιαφέρον όπως η προηγούμενη: Θα σωθούμε και φέτος ή θα την πατήσουμε.

Δεν είναι εύκολο να μεταφέρεις το κλίμα αν δεν το έχεις ζήσει όλα τα χρόνια που μας οδήγησαν ως εκεί. Ένας Λαός που ζούσε γι’ αυτό το ένα διπλό ευρωπαϊκό ματς κάθε χρόνο είχε στερηθεί το διαβατήριο από το 1992 κι έμενε να τριγυρνά μουρμουρώντας σε θλιμμένες εκδρομές «για το χι» στην Ξάνθη και στη Λιβαδειά. Μια ομάδα που είχε μάθει στους θριάμβους και τις αποθεώσεις αναγκαζόταν να παλεύει να βρεθεί στον τελευταίο ψηλό όροφο που θα έσβηνε ένα χρόνο για να πολεμήσει από Σεπτέμβρη για τον επόμενο. Ήττες, ντροπές, απόγνωση, μόνο τα πανιά θύμιζαν τα προηγούμενα έπη, άλλαξαν και οι φάτσες στο γήπεδο, γίναμε όλοι γνωστοί από ένα σημείο και μετά, τόσοι που μείναμε να πηγαίνουμε με σκυφτό το κεφάλι. Σκοτάδι.

«Eμείς θα ξαναφέρουμε το μπάσκετ στο Βορρά»

Μέχρι πριν λίγο καιρό, είχαμε τουλάχιστον και το μπάσκετ. Διέξοδος. Χανόταν κι αυτό –είχε ήδη χαθεί αλλά αρνούμασταν να το παραδεχτούμε, εμείς θα ξαναφέρουμε το μπάσκετ στο Βορρά, σκεφτόμασταν, ακόμα το λέμε, μοιρολόι θλιβερό και καχεκτικό, αλλά τότε ήταν φρέσκο, πονούσε πραγματικά. Έπεφτε η ομάδα σε όποιον ήταν καλύτερος, δεν μπορούσε άλλο να φτουρήσει η κερκίδα, δεν είχε τη φλόγα, η κούραση μεταφερόταν από τα τσιμέντα στα καρεκλάκια. Ζούσαμε την πρώτη χρονιά δίχως Μπάνε Πρέλεβιτς. Ορφάνια. Δεν είχε νόημα πια. Έμπαινε ο ψηλός στη ρακέτα και αυτόματα το μυαλό σκεφτόταν «βγάλ’ τη στο τρίποντο», αλλά στο τρίποντο δεν υπήρχε το αμάνικο με το 7.

Τι να ευχηθείς μόλις μπαίνει ο καινούργιος χρόνος. Να γυρίσει ο Μπάνε; Να σωθούμε και φέτος; Να σβήσουν την τιμωρία; Κούφια ακούγονταν όλα, δε σε ικανοποιούσε ούτε η ελπίδα σου, δεν έβρισκες επαφή με την πραγματικότητα. Μας είχανε κουβαλήσει και δύο βετεράνους του Παναθηναϊκού για τα τελευταία τους ένσημα, εντάξει, ο ένας έπαιζε λίγη μπάλα ακόμα, ο άλλος δεν έμοιαζε να έχει κουράγια ούτε για βασικός σ’ εκείνη την ομάδα της κακομοιριάς. Μας είχανε φέρει και τον Αρχοντίδη, που σε τέσσερα ματς έκανε δύο ισοπαλίες στην Τούμπα με Βέροια και Πανηλειακό και δύο ήττες εκτός στο Καραϊσκάκη. Κι ερχόταν σε πέντε μέρες η ΑΕΚ, τι μας περίμενε άλλο, ποιος ήξερε. Σφίγγαμε τα δόντια και πηγαίναμε στο γήπεδο πάλι «για το χι», έστω, για να μη μας βρει πάλι καμιά ξεφτίλα να τη θυμόμαστε χρόνια.

Κάτι μαγικό στην Τούμπα

Αλλά τότε έγινε κάτι μαγικό. Εκτόξευση. Είκοσι πέντε χιλιάδες κόσμος στην Τούμπα για να δει τον Φραντζέσκο και τον Μαραγκό, τέτοια απελπισία οι Παοκτσήδες, περίμεναν από δύο παίκτες να τους βγάλουν από το βούρκο. Έπεσαν μέσα. Πήρε μπρος η τουρμπίνα και δε θα σταματούσε εύκολα εκείνη τη χρονιά. Θρίλερ στην Ξάνθη, πρώτο γκολ ο Φραντζέσκος. Άνετα 3-0 τη μεγάλη, τότε, Καβάλα του Παράσχου, που πήγαινε για Ευρώπη. Διπλό για πλάκα στην Καστοριά, ο τρελός άρχισε να πετάει τα φάουλ από όποια μεριά του τη στήνανε.

Σκάει κι ένας περίεργος άγνωστος σέντερ φορ, με επίθετο που γελούσανε όλοι και κοροϊδεύανε πού τον βρήκαμε και ποιος πήρε τη μίζα, ο Κολομπούρδας με τ’ όνομα, ο οποίος για κάποιο λόγο έπαιξε σέντερ μπακ και δε βρέθηκε άνθρωπος να τον περάσει μέχρι που σταμάτησε από τον ΠΑΟΚ. Ξεσάλωμα με τον ΟΦΗ, πάλι είκοσι τόσες χιλιάδες, πρεμιέρα του μεγάλου πανιού της Μηχανιώνας, μετά μια απαραίτητη στάση στο Καυτανζόλειο για να ξεφορτωθούμε τον γέροντα και να έρθει ο αρχιτρελός, γιατί τα πράματα είχαν αρχίσει να σοβαρεύουν. Βέβαια, ακόμα στην 9η θέση βρισκόμασταν, 13 πόντους πίσω από τον Παναθηναϊκό, σκέψεις για Ευρώπες και σχετικά ούτε στον ύπνο μας.

Ο Άγγελος έχει μπροστά του δεκαπέντε αγώνες για να μας κάνει ομάδα, τουλάχιστο να μην ντρεπόμαστε που παλεύαμε να σωθούμε. Ο κόσμος επέστρεψε, η κερκίδα ήταν αναμμένη, ένατοι, δέκατοι, όγδοοι, τι σημασία είχε, ας παίξουμε λίγο τόπι φέτος κι από του χρόνου αρχίζουμε δυνατοί. Πέντε χρόνια το περιμένουμε, μια χρονιά να σβηστεί η τιμωρία περάσαμε το ’95, τώρα μας έμενε να βγούμε τετράδα του χρόνου για να παίξουμε ευρωπαϊκό τον Αύγουστο του 1998. Φαντασιώσεις κάναμε, ΠΑΟΚ είσαι. Αλλά αυτό που έκανε ο Άγγελος μας ξεπέρασε: 13 νίκες, 1 ισοπαλία και 1 ήττα. Με ξεκίνημα έξι νικών σερί. Δεν ξέρω πώς νιώθει κάποιος όταν παίρνει Πρωτάθλημα, αλλά εγώ έτσι το ένιωσα, έλειπε μόνο η κούπα.

Τέτοιο συνεχόμενο γλέντι δεν είχα ξαναζήσει. Όχι επειδή έτυχε να πάω σχεδόν σε όλα, ακόμα και από την τηλεόραση το ζούσες σχεδόν τόσο έντονα. Καλαμάτα και Απόλλωνας για πλάκα στην Τούμπα, δευτεριάτικη ανατροπή από 2-0 μέσα στο Βύρωνα όπου μέχρι κι ο Σιδηρόπουλος έπαιζε σέντερ φορ και το κάρφωσε, μετά η Παναχαϊκή, μετά πέντε χιλιάδες εκδρομή στην Έδεσσα, μετά το 2-1 με το αεροπλάνο του Παοκτσή και τον αποχαιρετισμό του συμπολίτη, κουράστηκε η ομάδα, έκανε μια στάση στη Νίκαια να ξεκουραστεί. Κερδίζαμε, κερδίζαμε, αλλά πάλι 10 πόντους πίσω από τον ΠΑΟ. Δεν είχε σημασία, κανείς δεν κοιτούσε πιο πάνω στον πίνακα, μόνο ο Άρης μας ένοιαζε, να πέσει, να έχει και ένα καλό εκείνη η χρονιά.

Ήρθε ο Παναθηναϊκός στην Τούμπα, τι ματσάρα κι εκείνη. Μέχρι τώρα νομίζω πως ήμουν μέσα σε όλα τα εντός έδρας, δε μ’ έπαιρνε για εκδρομές, δούλευα τα Σαββατοκύριακα και μ’ αφήνανε να πηγαίνω στην Τούμπα από λύπηση, ξέρανε πόσο θα με χαλούσε, με θέλανε με καλή ψυχολογία για τις αγγαρείες. Κώστας Φραντζέσκος, φάουλ στο 87’, άντε γεια. Πανηγυρίζαμε σαν ηλίθιοι, που φτάναμε τον βάζελο τους 7 πόντους, κοιτούσαν αυτοί απορημένοι, εντάξει, τι χαίρονται, μεγάλες ψωνάρες οι Παοκτσήδες, πώς κάνουνε έτσι.

Διπλό στη Βέροια με 4-5 χιλιάδες εκδρομή, όπου φάγαμε την ισοφάριση επειδή ο Τασιόπουλος έπρεπε να κάνει χάι-φαιβ με όλη την ομάδα και δεν προλάβανε να γυρίσουν στην άμυνα, διπλό στον Πύργο όπου η Αμαλιάδα ακόμα είναι ασπρόμαυρη από τότε, με τον Μαραγκό να λέγεται στο μικρό όνομα Κώστας, φτάνει η ώρα του Ολυμπιακού. Η ώρα του «σολντ-άουτ», άγνωστη λέξη επί χρόνια. 35.850 εισιτήρια εκδόθηκαν, κόπηκαν όλα. Είχε μικρύνει πλέον η Τούμπα, θα μίκραινε κι άλλο αργότερα, με τα καρεκλάκια. Τελικό σκορ ΠΑΟΚ-Πίρβου 0-0. Τα χάσαμε όλα, αν το έβλεπες από βαθμολογική σκοπιά. Αν είχαμε μια ελπίδα να βγούμε Ευρώπη, τη χάσαμε εκείνη τη μέρα. Μετά το δικό μας ματς, ο Παναθηναϊκός δε σταύρωνε νίκη, έχασε από τον πρωτοπόρο στην έδρα του, έχασε από την ΑΕΚ, έχασε και στην έδρα του από την Ξάνθη με το μαγικό σφύριγμα της εξέδρας. Κι εμείς, χάσαμε την ευκαιρία να τον προσπεράσουμε. Ισοβαθμούσαμε, αλλά ήταν καλύτερος στην κόντρα. Κι εμείς παίζαμε στη Νέα Φιλαδέλφεια και στην Καβάλα, πώς να κερδίσεις εκεί μέσα.

Αφήσαμε μια ελπίδα στους Καβαλιώτες μπας και τους κόψουν κάνα βαθμό. 0-4 ο Παναθηναϊκός. Εγώ το είχα πάρει απόφαση πια, ως εδώ, αρχίζουμε πάλι τις εκδρομές. Βρήκαμε μια πατέντα στο πρόγραμμα με τον Βαγγέλη, φύγαμε Φιλαδέλφεια. Διπλό από το πουθενά, έλιωνε ο κόσμος, αλλά και πάλι ισοβαθμία. Κερδίζουμε την Ξάνθη την επόμενη Κυριακή, ρίχνει εφτά ο Παναθηναϊκός στην Καστοριά. Απομένουν δύο αγωνιστικές, η βαθμολογία είναι ΟΦΗ 65, ΠΑΟ 60, ΠΑΟΚ 60, Καβάλα 55. Και παίζουνε ΠΑΟ-ΟΦΗ και Καβάλα-ΠΑΟΚ. Δεν είχε χαΐρι, αλλά τίποτα δε μας σταματούσε από το να πουλήσουμε τρέλα, ξεκινάμε πέντε χιλιάδες για το μακρύτερο ταξίδι ως την Καβάλα όλων των εποχών που διήρκησε περίπου εφτά ώρες. Και το πήραμε το διπλό, έστω και χωρίς αντίκρισμα, ο Παναθηναϊκός κέρδιζε ήδη τον ΟΦΗ, του έμενε ένα ματς με τον Ηρακλή στο Καυτανζόγλειο, αλλά πώς να βασιστείς στις γριές, λιπόθυμοι θα πέφτανε για να χάσουνε.

Κι όπως πουλάμε την τρέλα μας, ικανοποιημένοι κι ευτυχισμένοι για όσα μας είχε δώσει αυτό το ευλογημένο 1997 ως τότε, ακούγεται στην κερκίδα μια παράξενη λέξη, που οι πιο πολλοί δεν την ξέρανε έως εκείνο το απόγευμα, αλλά δε θα την ξεχνούσαν ποτέ: «Κουτσουπιάς». Πώς είπατε; «Κουτσουπιάς». Ναι, αυτός ο Κουτσουπιάς, καλή του ώρα και όλα καλά να του πάνε σε ό,τι κι αν κάνει στη ζωή του, μια χρονιά θρίαμβοι και νίκες και πούλημα τρέλας και εκδρομές και τρομοκρατία στο χόρτο κι έμεινε ένα όνομα παίκτη του ΟΦΗ να βάλει σφραγίδα. Δεν το πιστεύαμε. Με την Άννα δε γυρίσαμε με την εκδρομή, πήγαμε στο πατρικό μου το βράδυ να δούμε Αθλητική Κυριακή, να το δούμε με τα μάτια μας το γκολ του Κουτσουπιά, το τελικό ΠΑΟ-ΟΦΗ 1-1 και τη βαθμολογία ΠΑΟΚ 63, ΠΑΟ 61.

Κερδίζαμε, δηλαδή, την Καστοριά και βγαίναμε στη Ευρώπη. Κανονικά βγαίναμε, όχι να σβήσουμε καμιά τιμωρία, θα παίζαμε σε ευρωπαϊκό ματς, τσιμπιόμασταν, ρε τι γίνεται, από πού μας ήρθε. 25 Μαΐου 1997, η Άννα παθαίνει το έλκος, μένει στο σπίτι. Δε βλέπει τους Παοκτσήδες να κατορθώνουν το ακατόρθωτο: Μετά από πέντε χρόνια ταλαιπωρίας, μετά από τόσες και τόσες ντροπές και ξεφτίλες, μετά το παγκόσμιο ρεκόρ τρία φάουλ-γκολ σε έναν αγώνα από τον Φραντζέσκο, ένα λεπτό πριν την επίτευξη της μεγαλύτερης φαντασίωσης που επέτρεπε η εποχή, να βγούμε επιτέλους ξανά στην Ευρώπη, διακόπτουν το ματς. Ναι, μπαίνουνε μέσα και το διακόπτουν, αγκαλιάζουν τους παίκτες, ζητάνε φανέλες, χοροπηδάνε, πανηγυρίζουν, σουλατσάρουν στο χορτάρι, ανάβουν τσιγάρο. Οι μισοί από έξω ουρλιάζουμε, ρεεε, ελάτε πάλι έξω ρεεε, δεν τελείωσε ρεεε, απόγνωση, γουρλωμένα μάτια εμείς στην κερκίδα, πλάκα μας κάνανε οι κάγκουρες, τόσος κόπος, τόσα χιλιόμετρα, τόσες νίκες, τόσα χρόνια δάκρυα και τα χάναμε μπροστά στα μάτια μας για διακόσιους ανόητους.

Αλλά, ευτυχώς, ο διαιτητής είχε ανθρωπιά. Περίμενε, ο λεβέντης, πόση ώρα να αδειάσουν το χώρο οι τρελαμένοι οι Παοκτσήδες για να παιχτεί το τελευταίο λεπτό, που αυτός δεν είχε σφυρίξει τη λήξη και τι να έκανε, ο άνθρωπος, έπρεπε να παιχτούν και τα ενενήντα λεπτά για να ολοκληρωθεί ο αγώνας. Εκείνο το παλικάρι, που μας έκανε τέτοια εξυπηρέτηση και δεν το διέκοψε εις βάρος μας να δερνόμαστε μεταξύ μας μέχρι και σήμερα, ο Γιαννάκης ο Παπαπέτρου, ενάμισο χρόνο μετά θα σφύριζε τη λήξη ενός άλλου αγώνα στην Τούμπα από το 82’. Ποιος τα προσέχει αυτά, εγώ, ναι, εγώ τα προσέχω. Βγήκαν οι κάγκουρες, στήθηκαν γύρω από τις τέσσερις γραμμές, παίχτηκε το ένα λεπτό παρωδία, ξαναμπήκαν. Και βγήκε ο ήλιος πάνω από την Τούμπα, άρχισε το πιο ωραίο μας καλοκαίρι από εκείνο που ακολούθησε το πρωτάθλημα, δώδεκα ολόκληρα χρόνια πριν.

Συνεχίστηκε αυτή η άγια χρονιά από τον Αύγουστο. Και τι δεν είχε το μενού. Τρνάβα, Άρσεναλ, Ατλέτικο, όλα έγραψαν ιστορία. Η πρεμιέρα με την ΑΕΚ, η τελευταία φορά στην ιστορία της Τούμπας όπου κόπηκαν πάνω από τριάντα χιλιάδες εισιτήρια σε ελληνικό ματς. Το 0-3 στη Νέα Σμύρνη, ίσως το καλύτερο παιχνίδι εκείνης της ομάδας, κάτω από τη βροχή. Το 1-4 στην Πάτρα, που δεν ήθελες να τελειώσει. Η ανατροπή 2-1 με τον Ολυμπιακό, τελευταία λεβέντικη νίκη πριν τη λαίλαπα της παράγκας. Το αλλοπρόσαλλο, απίστευτο 3-3 στον Κορυδαλλό, όπου ο Φραντζέσκος αποφάσισε να μην ξαναβαρέσει πέναλτι χωρίς τείχος.

Το διπλό στην Καβάλα με τον Κομίνχες στο τέλος, που μια ζωή αλλαγή έμπαινε και ξελάσπωνε, όπως το ξανάκανε με τον Παναθηναϊκό, λίγες μέρες μετά, 2-1 στο 87’. Η πρόκριση στο Κύπελλο με την Προοδευτική, που παραλίγο θα μας γλίτωνε ο Ζαΐμι από τα εγκεφαλικά που πάθαμε την Άνοιξη με τον Πανιώνιο, το δεύτερο διπλό για πλάκα μέσα στον Πύργο που πανηγύριζε όλη η Αμαλιάδα, έκλεισε η χρονιά με τρεις νίκες, άρχισε η επόμενη, από κεκτημένη ταχύτητα, με άλλες τρεις, κάπου εκεί μας βρήκε η γκαντεμιά, αποσύρθηκε το 17, χάσαμε όλους τους στόχους, αλλά έμεινε η ομάδα ψηλά. Και δεν ξανάπεσε από τότε, λίγο πιο πάνω, λίγο πιο κάτω, πάντα τριγύρω από την κορυφή.

Θεσσαλονίκη, Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης 1997. Διδάξαμε πολιτισμό, όντως. Ακόμα θυμάται κάθε γωνιά της Ελλάδας –και μερικές της Ευρώπης- το επίπεδο που έδειξαν οι πρωτευουσιάνοι πολιτισμένοι εκείνη τη χρονιά. Τη χρονιά που έβαλε μπρος ένας νέος ΠΑΟΚ, όχι όπως παλιά, όχι όπως πολύ παλιά, αλλά ένας ΠΑΟΚ που δεν ντρεπόσουν να τον ακολουθείς και να τον στηρίζεις. Πρωτοχρονιά του 1998 έκανα μία ευχή, τη θυμάμαι: «Να είναι έτσι κάθε χρονιά, όπως αυτή που μόλις ζήσαμε, Θεέ μου». Περιμένω ακόμα.

Το κορυφαίο εκείνη τη χρονιά ήταν το γεγονός οτι ΚΑΙ το μπάσκετ είχε ξεκινήσει ελεεινά, με τον... Μισέλ προπονητή. Και ανέλαβε απο τα μισά και μετά ο Σκαϊλς (μακράν ο καλύτερος προπονητής για μένα που έχει περάσει απο την Ευρώπη) και η ομάδα τα πήρε παραμάζωμα όλα, παίζοντας για μήνες ΧΩΡΙΣ τον Πέτζα. Αν έπαιζε κι εκείνος, το σηκώναμε...

Μιλάμε για ονειρεμένο εξάμηνο Γενάρης - Ιούνιος '97. Ονείρωξη. Κάθε Σ/Κ. μοιράζαμε φάπες.

τρελά γούστα, πως περνάν τα ερμα τα χρόνια.

Να σαι καλά ρε παλικαρε,τι μας θύμισες.Απιστευτο ντεμαράζ και μετά δε ξέρω ...παιχνίδια που με σημάδεψαν , Σπαρτακ,Αρσεναλ .Απίστευτη γκαύλα.Συμπαθάτε με καμια φορά που κράζω την κερκιδα αλλα όποιος εχει ζησει εκείνα τα παιχνίδια καταλαβαίνει.Μια γεμάτη Τούμπα που δε σταματάει λεπτό να στηρίζει την ομάδα.

pw pw kaula.......

Ωραιο αρθρακι, φανταστικο
Φανταρος ( με αναβολη ημουν), αλλα το ευχαριστηθηκα απειρως....
Παραμονες ντερμπυ με αεκ, με κανει εφοδο ενας καραβανας, δικος μας, ωραιος τυπος...
"Tι εχεις ρε" ρωταει
"Ασε ρε, ειμαι τρελλαμενος, πηραμε φραντζεσκο, μαραγκο, και θα χασω και αυτο το ματς"...
"Ω ρε πουστη, σοβαρα;;;καλες μεταγραφες"
Την αλλη μερα κανονιζει να παρω αδεια, με κλεινει και ενας φιλος εισητηριο στην 3
" ποια 3 βρε μαλακα" τον λεω...
Ποια 3, ποια 2, ολη η Τουμπα μια 4 ηταν...
Μαραγκος μπηκε ψιλοχεσμενα, φανηκε, αλλα μετα το πρωτο τακλιν αυτοθυσιας και το επακολουθο χειροκροτημα ξεπαγωσε, γουσταρε... Το ειπε και ιδιος μετα...
0-0 , αλλα φανηκε οτι κατι αλλαζε...

Μεσολαβουν κατι σερι νικες....

Ο Κουτουπιας, ή ο οπως αλλιως το λενε - καλα να'ναι- το παλικαρι

25-5, βολιδα απο εβρο για Τουμπα με Καστορια, 7-0....


Παντως αν το πρωταθλημα ηταν απο 1-1 εως 31-12, ημασταν ανετα πρωταθλητες...

Ο κερδισμένος του σαματά είναι αυτός που δεν φώναξε καθόλου

Περίπου τρεις μήνες πίσω, όταν πρωτοεμφανίστηκε στη ζωή του ΠΑΟΚ, σαν να είχε πέσει με αλεξίπτωτο στην Θεσσαλονίκη για να αναλάβει την θέση του προέδρου της ΠΑΕ, ο Ιάκωβος Αγγελίδης άκουσε και διάβασε πολλά. Οχι κολακευτικά. Τον καιρό εκείνο άλλωστε, στα μέσα Αυγούστου, τον συνόδεψε κατά την άφιξή του και η φήμη του “προέδρου που βρήκε τη δουλειά με αγγελία”, για να δώσει ακόμη μεγαλύτερη τροφή στα σχόλια, τα οποία έμπαιναν πλάι στην εκτίμηση ότι “δεν θα προλάβει την παρέλαση”. Στη σημερινή στιγμή της απόλυτης έντασης στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο (μέχρι την επόμενη) ο πρόεδρος της ΠΑΕ ΠΑΟΚ βλέπει την μετοχή του σε άνοδο. Εξαργυρώνει την επιλογή του να μην πάρει μέρος στον διαγωνισμό για το ποιος θα φωνάξει περισσότερο και ποιος θα χρησιμοποιήσει τους βαρύτερους χαρακτηρισμούς για τα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν στον σαματά. Κι αυτό συμβαίνει επειδή στη στιγμή του σαματά ο ΠΑΟΚ συμπεριφέρθηκε με κρύο κεφάλι και μεστό λόγο, δηλαδή με προτάσεις, κάποιες εκ των οποίων μάλιστα γίνονται τούτες τις ώρες αποδεκτές από την κοινωνία των μελών της Superleague.

Πώς καταφέρνει ένας άσχετος, μέχρι πριν από τρεις μήνες, με το ελληνικό ποδόσφαιρο να λειτουργεί σαν καλοδιαβασμένος; Και κυρίως πώς καταφέρνει να λειτουργεί με κρύο κεφάλι ζώντας σε μια πόλη της οποίας βράζει το αίμα επειδή ο λαός της ζει εδώ και χρόνια – πολλές φορές δικαιολογημένα - με το αίσθημα του αδικημένου από το κατεστημένο της Αθήνας; Και ακόμη πιο κυρίως, πώς καταφέρνει να κρατά ψύχραιμο και αποστασιοποιημένο τον Σαββίδη; Ολες αυτές οι ερωτήσεις κάνουν πολύ ενδιαφέρουσα την περίπτωση ενός μάνατζερ, ο οποίος κερδίζει εντυπώσεις σε μια περίοδο που ακόμη και η κοινωνία της ποδοσφαιρικής αγοράς δεν έχει αποστηθίσει το ονοματεπώνυμο του νέου προέδρου της ΠΑΕ ΠΑΟΚ.

Ο Αγγελίδης έχει “κόψει δρόμο” επειδή ζούσε και εργαζόταν ως μάνατζερ ποδοσφαιρικής εταιρείας σε ένα περιβάλλον παρόμοιο με το ελληνικό και ειδικά με αυτό της ποδοσφαιρικής Θεσσαλονίκης, αφού ο ίδιος συμπεραίνει ότι υπάρχουν πολλές ομοιότητες με το περιβάλλον ζωής και εργασίας που είχε στο Τελ Αβίβ στην 5ετία του στην Μακάμπι. Ο Αγγελίδης λειτουργούσε σε ποδόσφαιρο με αντίστοιχα ποσοστά καθαρότητας, αν και ο ίδιος ισχυρίζεται ότι η ελληνική διαφθορά τον έχει σοκάρει. Κάπως έτσι, για αυτούς τους λόγους, έχει μπει γρήγορα και πολύ περισσότερο στο νόημα από όσο θέλει να δείχνει, ή από όσο οι συνομιλητές της πρώτης φοράς νομίζουν γι' αυτόν.

Ο Αγγελίδης, που πήρε τη θέση επειδή κέρδισε τον Σαββίδη σε μια συνέντευξη, την οποία του είχε κλείσει ένας κοινός γνωστός τον καιρό που ο Ιβάν έψαχνε, προτού λήξει η προηγούμενη σεζόν, τον διάδοχο του Τσιστιακόφ, έχει ποντάρει, για να πείσει τον μεγαλομέτοχο για την καταλληλότητά του, στο χαρτί της αλλαγής συνθηκών στο ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Πόνταρε πάνω στον Χιού Ντάλας, για τον οποίο είχε καλή εντύπωση από το Ισραήλ, όπου ο Σκοτσέζος είχε κληθεί για συνεργασία. Πόνταρε στην πίεση προς πάσα κατεύθυνση προκειμένου η Δικαιοσύνη να ασχοληθεί με όσα συμβαίνουν στο ποδόσφαιρο. Και, κυρίως, πόνταρε στο ευρωπαϊκό χαρτί, δηλαδή στην πιθανότητα να αποφασίσει η UEFA να αναλάβει ακόμη πιο έντονη δράση και να δυναμώσει τη φωνή της προς την ελληνική κυβέρνηση για την ανάγκη αυτή να ασχοληθεί επιτέλους με την πάταξη της διαφθοράς.

Για την ώρα ο πρόεδρος του ΠΑΟΚ πείθει και τον Ιβάν, ο οποίος έχει τουλάχιστον τρεις φορές υποχωρήσει σε σημαντικά ζητήματα και έχει αφήσει τον Αγγελίδη να “κάνει το δικό του” παρ' όλο που εκείνος είχε αντίθετη άποψη, αλλά και τον κόσμο, ο οποίος μένει με την εντύπωση ότι ο νέος μάνατζερ της ΠΑΕ μαθαίνει γρήγορα και καταφέρνει να ακούγεται δίχως να φωνάζει. Οι μάνατζερ όμως κρίνονται από τα αποτελέσματα. Αν του “καθίσει” η επιλογή του, δηλαδή αν η σημερινή συγκυρία οδηγήσει σε restart του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, ο Αγγελίδης θα βγει ευνοημένος, αφού θα “πιστωθεί” την επιλογή της προσπάθειας αυτής που κάνει ο ΠΑΟΚ για να ασχοληθούν οι δικαστικές και οι ανώτερες αρχές, ακόμη και οι διεθνείς με τα όσα συμβαίνουν στο ποδόσφαιρο, και κάπως έτσι θα πείσει και τον Σαββίδη ότι έχει νόημα να επενδύσει περισσότερα στην ΠΑΕ. Αν όμως δεν αλλάξει τίποτα στο σημερινό καθεστώς του ποδοσφαίρου, ο Αγγελίδης θα κριθεί από τον Σαββίδη με τα προηγούμενα μέτρα: θα πετύχει αγωνιστικούς στόχους ο ΠΑΟΚ; Πετυχημένος ο πρόεδρος και συνεχίζει. Αποτυγχάνει στους αγωνιστικούς στόχους ο ΠΑΟΚ; “Αποφασισμένος ο Ιβάν, τα αλλάζει όλα”, θα πουν τα πρωτοσέλιδα στη Θεσσαλονίκη. Και μετά ο Ιβάν θα ξαναβάλει αγγελία για να ψάξει τον επόμενο πρόεδρο.

Στην αγορά της Θεσσαλονίκης ο Αγγελίδης έχει ήδη αποκτήσει το προσωνύμιο poker face επειδή παραμένει ανέκφραστος, στα όρια του να δημιουργεί την εντύπωση αφελούς και “άσχετου”, την ίδια ώρα που εκείνος διαβάζει τα δεδομένα και χαράζει στρατηγικές. Μένει να αποδειχθεί αν θα τον δικαιώσει το χαρτί της Δικαιοσύνης, δηλαδή κυρίως αν θα δικαιωθεί η επιλογή του να γίνει ο πρώτος πρόεδρος του ΠΑΟΚ που λειτουργεί με τόσο κρύο κεφάλι και τόσο αποστασιοποιημένα από μια πόλη που βράζει, σε μια χώρα που έχει μάθει να εκλαμβάνει τη σιωπή ως αδυναμία.

Διάβασε περισσότερα στο: Ο κερδισμένος του σαματά είναι αυτός που δεν φώναξε καθόλου | gazzetta.gr
Follow us: @gazzetta_gr on Twitter | gazzetta.gr on Facebook

Εδώ για να γίνει αποδεκτός κάποιος, πρέπει να είναι δάγκας και κουτσαβάκι!

"Καρφιά" Νίνη σε Στέφενς

Τι ανέφερε ο πρώην ποδοσφαιριστής του ΠΑΟΚ για την παρουσία του στον Δικέφαλο

Στο τεχνικό τιμ γενικότερα και στον Χουμπ Στέφενς ειδικότερα, απέδωσε τα αίτια της κάκιστης παρουσίας του στον ΠΑΟΚ ο Σωτήρης Νίνης.

Ο ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού πλέον, σύμφωνα με την εφημερίδα "Goal" τόνισε μιλώντας στον Γιάννη Αναστασίου πριν υπογράψει το συμβόλαιό του πως αυτό που θέλει είναι να δουλέψει... σοβαρά και όχι με τον τρόπο που δούλευε στον ΠΑΟΚ, όπου ένα ρόστερ από εξαιρετικούς ποδοσφαιριστές φαινόταν κατώτερο των δυνατοτήτων του εξαιτίας "της φτωχής δουλειάς από το τεχνικό τιμ"

http://www.paokplanet.gr/ποδόσφαιρο/τα- ... ν-τον-ιβά/


25/11/2014 [LEFT RIGHT ARROW] δεν υπαρχουν σχόλια
Τα parapolitika.gr του Μαρινάκη κατηγορούν τον Ιβάν Σαββίδη!
ivan
ΚοινοποίησηTweet+ 1Αποστολή email
Τα parapolitika.gr του Μαρινάκη κατηγορούν τον Ιβάν Σαββίδη!




ivan

Το άρθρο του parapolitika.gr:

Ο ΟΠΑΠ, ο Ιβάν, οι Ρώσοι και οι Αμερικανοί

Το μεγάλο παρασκήνιο στις … μεγάλες μπίζνες

Διαχρονικά πίσω από τις μεγάλες μπίζνες υπήρχε και θα εξακολουθήσει να υπάρχει μεγάλο παρασκήνιο. Αυτή τη στιγμή, το μεγαλύτερο πρόβλημα για την κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά εστιάζεται στις αποστάσεις που έχουν αρχίσει να κρατούν από το Μαξίμου οι ισχυροί, εντός και εκτός Ελλάδος. Και επειδή το παιχνίδι σε αυτή τη φάση θα κριθεί από τα «θέλω» των ξένων, η πληροφορία που θέλει τους Αμερικανούς να έχουν ενοχληθεί με τα όσα βλέπουν εντός ελληνικής επικράτειας δεν μπορεί παρά να αξιολογηθεί ως σημαντική. Συγκεκριμένα, η πρεσβεία των ΗΠΑ φέρεται να μεταφέρει στην Ουάσινγκτον μια εικόνα που μόνο ζημιά μπορεί να κάνει στον κ. Σαμαρά.

Eιδικότερα, οι εδώ επιτετραμμένοι των ΗΠΑ έχουν αρχίσει να σχηματίζουν την εντύπωση ότι η Ελλάδα επί των ημερών της δικομματικής κυβέρνησης έχει μετατραπεί σε «πλυντήριο» ρωσικών κεφαλαίων, τα οποία «μεταναστεύουν» στον ευρωπαϊκό βορρά. Ενδεικτικά αναφέρουν την κατάσταση που επικρατεί στον ΟΠΑΠ, αλλά και στις εν Ελλάδι επενδύσεις του Ιβάν Σαββίδη. Οι Αμερικανοί χρεώνουν στην κυβέρνηση ότι όχι μόνο ανέχεται, αλλά και ενθαρρύνει τις σχετικές «επενδύσεις». Αλλωστε, όπως λένε, τόσο ο μικρομέτοχος του ΟΠΑΠ όσο και ο μεγαλομέτοχος του ΠΑΟΚ «χτίστηκαν» επιχειρηματικά από την κυβέρνηση Σαμαρά. Επειδή ο Καραμανλής πήγε αδιάβαστος όταν οι Αμερικανοί διαπίστωσαν τις δουλειές που δρομολογούσε με τους Ρώσους, καλό θα ήταν να προσέχουν στο Μαξίμου τους Τσέχους, τους Ρώσους και τους κάθε λογής και προέλευσης λαθραίους της επιχειρηματικής ζωής…


Υγ:το διάβασα από το φεισμπουκ του Παοκμάνια αλλά δεν μπόρεσα να το ποστάρο από εκεί

Ο ΜΑΝΑΒΗΣ ΜΙΛΗΣΕ ΚΑΙ ΕΙΠΕ...

"Πάμε να πάρουμε λένε το πρωτάθλημα, το οποίο είναι μισό πρωτάθλημα, αφού λείπουν οι μισές ομάδες. Κυρίως η ΑΕΚ, αλλά κι ο Άρης και ο Ηρακλής. Με 4,5 παίκτες μπορείς να τη βγάλεις καλά; Έχουμε 14 παίκτες, Οι 5 είναι οι καλοί, οι άλλοι είναι για τον κάδο. Έχει καβούρια, δεν βάζει κέρματα, να βάλει κανένα χέρι στην τσέπη να φέρει κοστούμι από την Τσιμισκή.

Ο ΠΑΟΚ κάνει σα τις νοικοκυρές, που τώρα με την κρίση, πηγαίνουν στη λαϊκή στη 1 το μεσημέρι, να πάρουν το σπανάκι, που έκανε 1,5 ευρώ, με μισό ευρώ. Όλες τις μεταγραφές που κάνουν αυτοί, από τότε που έφυγε ο Βουλινός, είναι σαν θέλεις παπούτσια και αντί να πας στην Τσιμισκή να βγάλεις γούστο, να πας και να τα παίρνεις από το παζάρι στην Ηλιούπολη. Όλους τους νοιάζει να παίρνουν το μισθό τους, τίποτα άλλο.

Πήγαν μέσα στα μεγαθήρια και βγάλανε τον Μποροβήλο πρόεδρο. Αυτά είναι προπονημένα εγκλήματα. Τον ΠΑΟΚ τον στείλανε εκατομμύρια χρόνια πίσω. Ο ΠΑΟΚ ήταν ένα μωρό, και τον κάναμε πρωταθλητή. Αυτοί τον πήγαν πίσω. Τον Ολυμπιακό τον είχαμε γκόμενα 23 χρόνια, όταν έσπαγε η παράδοση, εμένα με είχαν θαλαμοφύλακα στο 7ο Αστυνομικό Τμήμα της Τούμπας. Ήταν για να γίνει το έγκλημα"

Ξέρω,δεν είναι εύηχα για τους περισσότερους...Δεν είναι και ''καθωσπρέπει'' για άλλους...Για μερικούς μπορεί ακόμα να είναι και ακαταλαβίστικα...

Αντιλαμβάνομαι...Είναι όμως λόγια πραγματικής,απέραντης,αληθινής και ΚΥΡΙΩΣ ανιδιοτελούς αγάπης για τον Π.Α.Ο.Κ...Τον Π.Α.Ο.Κ. μας,όπως εμείς τον μάθαμε,όπως εμείς τον εννοούμε...

Μισό πρωταθλημα λογω έλλειψης αεκ ρουλη γριων αλλα και ετσι ειναι πολυ δυσκολο να το πάρεις .......η παράδοση των 23 χρόνων δεν ειχε μονο ηχητική βία και μαγκιά μας αλλα άλλες εποχές ΠΕΡΣΥ κάτι παρόμοιο αλλα ποιο λαιτ πήγαμε να κανουμε και κοντέψαμε να μας αποκεφαλίσουν μας στειλανε στον τελικο χωρις κλαους νατχο και μας στερήσαμε τα προκριματικα τσου λου ,τι θελω να πω άλλες εποχές τότε άλλες τωρα ,παρ ολα αυτα η πολυδιάσπαση ανοργανωςια του οπαδικού κινήματος του ΠΑΟΚ εχει τα καλα του δημοκρατία κλπ. Αλλα και τα κακά που ειναι γνωστά,λεμε να βγει μπροστα ο ΠΑΟΚ πως να βγει ακόμη και πρόεδρο να βγάλουν τον δικό μας οταν το 13-5 σε κανει πλακα και περναει οποία απόφαση θελει ;
Και ο καβουράκιας Μάκη εχει παγωμένα χρέη οχι δικά του έβαλε 26 εκατ για να μην χρωστάμε σε κανέναν τρίτο επόμενος ειναι ευκολο να λεμε χώσε χώσε πάρε παικτες ενω δεν εχουν διευθετηθεί εκρεμοτητες σοβαρές που εχουν σχέση με την επιβίωση του ΠΑΟΚ .....ΚΑΙ ΝΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΝΑ ΠΑΡΩ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΙΣΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΓΙΑΤΙ ΛΕΙΠΟΥΝ ΤΑ ΧΑΝΟΥΜΙΑ,ΞΕΡΩ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΠΕΙΣ ΤΑ ΔΥΟ ΠΟΥ ΠΗΡΑΜΕ ΤΑ ΠΗΡΑΜΕ ΜΕ ΟΛΟΥΣ ΠΑΡΟΝΤΕς .....ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΤΟ ΞΑΝΑΛΕΩ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΑ ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ

Κώστας Κεφαλογιάννης από Contra.

Ο ΠΑΟΚ νίκησε με την ψυχή στο στόμα την Κέρκυρα και έμεινε στο +4 από τον Ολυμπιακό με κορυφαίους τους Κάτσε, Γλύκο και ασφαλώς την Παναγία που έστειλε το φάουλ του Καϊκούτ στο δοκάρι. Κατά τα άλλα, το παιχνίδι δεν μας δίδαξε τίποτα που δεν είχαμε μάθει μέχρι τώρα.

Ο "δικέφαλος" έχει "σκάσει" και το ανελέητο πρέσινγκ που "έπνιγε" αντιπάλους επιπέδου ΑΟΚ στο ξεκίνημα της σεζόν, στα τελευταία ματς αγνοείται. Προφανώς χάθηκε κάπου ανάμεσα στην κούραση και τους τραυματισμούς. Δίχως αυτό, τα τεράστια αμυντικά κενά των "ασπρόμαυρων" δεν καλύπτονται ούτε με αλχημείες, ούτε με το, κουραστικό και κατά τη γνώμη πολλές φορές επιζήμιο, overcoaching του Άγγελου. Κόντρα στους "Φαίακες" έχασα το μέτρημα πόσες φορές άλλαξε σχηματισμό. 3-5-2, 4-3-3-, 4-4-2, 4-2-3-1, αυτό δεν ήταν ομάδα, συνδυασμός χρηματοκιβώτιου ήταν!

Δύο στρατόπεδα

Ο Αναστασιάδης το συνηθίζει να παρεμβαίνει πολύ από τον πάγκο, να κοουτσάρει τρόπον τινά μπασκετικά. Οι φανατικοί οπαδοί του θεωρούν ότι πρόκειται για προσόν και πράγματι κάμποσες φορές ο έμπειρος τεχνικός έχει βγάλει λαγούς απ' το καπέλο του με τη συγκεκριμένη τακτική. Ωστόσο το ποδόσφαιρο δεν είναι μπάσκετ και οι παίκτες συχνά μπερδεύονται όταν κάθε τρεις και λίγο τους ζητάς κάτι διαφορετικό. Φάνηκε πάρα πολύ στην Ξάνθη, αλλά και μετά το εικοσάλεπτο στο παιχνίδι με την Κέρκυρα όπου η αλλαγή σχήματος (από 3-5-2- σε 4-3-3) έβγαλε εντελώς τον ΠΑΟΚ από το ρυθμό του και επέτρεψε στους φιλοξενούμενους να γίνουν ιδιαίτερα απειλητικοί.

Αυτά δεν τα γράφω για να κράξω τον Αναστασιάδη, ο οποίος όπως έχουμε άπαντες παραδεχτεί, προσπαθεί να καλύψει δομικές "τρύπες" με αναγκαστικούς πειραματισμούς. Τα γράφω για να φτάσω στο κυρίως ζήτημα του κειμένου. Με τον εφετινό ΠΑΟΚ συνέβη από την αρχή το εξής: Όλοι (ή σχεδόν όλοι) το περασμένο καλοκαίρι έβριζαν τη διοίκηση για τις παραλείψεις και τις λανθασμένες αποφάσεις της. Και όλοι (ή σχεδόν όλοι) στήριζαν τις ελπίδες τους στον Αναστασιάδη. Καθώς βρισκόμαστε πια στα μέσα Δεκεμβρίου, με την ομάδα στην κορυφή και αέρα τεσσάρων πόντων από το δεύτερο Ολυμπιακό, η συγκεκριμένη κατάσταση όχι απλώς δεν έχει αλλάξει αλλά χειροτερεύει διαρκώς.

Στο μυαλό της πλειονότητας των ΠΑΟΚτσήδων υπάρχουν δυο στρατόπεδα στο σύλλογο: Οι ανίκανοι διοικούντες που φταίνε για τα πάντα και ο μεγάλος Άγγελος που δεν φταίει σε τίποτα. Το αποτέλεσμα αυτής της αντίληψης φαίνεται στις κερκίδες. Αυτή που βλέπουμε φέτος δεν είναι η Τούμπα ενός ΠΑΟΚ πρωτοπόρου μετά από χρόνια. Δεν είναι μια Τούμπα που έχει αγκαλιάσει την προσπάθεια των ποδοσφαιριστών όσο είχε αγκαλιάσει (ή μάλλον είχε αγαπήσει με πάθος) την προσπάθεια του Γκαρσία, του Βιεϊρίνια, του Κοντρέρας και των υπόλοιπων, στην τελευταία χρονιά που ο ΠΑΟΚ έκανε πρωταθλητισμό.

"Ο Άγγελος παλεύει μόνος του"

Αυτή είναι μια Τούμπα μπερδεμένη, ξενερωμένη, ελαφρώς βαριεστημένη, γκρινιάρικη και έτοιμη να κράξει το "παρεάκι" ή τη "συμμορία" ή τους "ανίκανους που τρώνε τα λεφτά του Σαββίδη" στην παραμικρή αφορμή. Αφήνοντας τον Αναστασιάδη στο απυρόβλητο. Προφανώς και δεν λέω ότι το κράξιμο πρέπει να φτάσει μέχρι τον Άγγελο. Λέω όμως ότι ο προπονητής του "δικεφάλου", ακούσια, βοηθάει να ανοίξει κι άλλο αυτό το χάσμα. Όσο οι "πιστοί" του αρνούνται να του προσάψουν το παραμικρό, τόσο θα μεγαλώνει ο θυμός της εξέδρας για τους διοικούντες. Αν μάλιστα στην επερχόμενη μεταγραφική περίοδο δεν επέλθει ουσιαστική μεταγραφική ενίσχυση, η έκρηξη δεν θα αργήσει.

Έτσι, με την πεποίθηση ότι ο "Άγγελος παλεύει μόνος του", ο ΠΑΟΚ δεν θα πάει μακριά. Μονάχα αν βρεθεί τρόπος ουσιαστικής συσπείρωσης (αντίστοιχος της καλής εποχής Ζαγοράκη), αν δηλαδή καταφέρει ο Αναστασιάδης (μόνος εκείνος μπορεί) να πείσει ότι η όλη η ομάδα, Σαββίδης, Αγγελίδης, Βρύζας, τεχνικό τιμ και ποδοσφαιριστές, βρίσκεται στην ίδια σελίδα, ίσως αντέξει ο πρωτοπόρος την πίεση της κορυφής...

Υ.Γ. Στο πρώτο ημίχρονο και στο 0-0 ο βοηθός σταμάτησε τον Ζορμπά που έβγαινε τετ-α-τετ με τον Γλύκο με παντελώς ανύπαρκτο οφσάιντ. Ο παίκτης καλυπτόταν κάνα-δυο μέτρα. Επρόκειτο λοιπόν για μια αστεία απόφαση. Ακόμη πιο αστεία εντούτοις είναι η προσπάθεια ορισμένων να εξισώσουν το συγκεκριμένο λάθος με διαιτησίες τύπου Σπάθα...